Hallo. Vandaag wil ik jullie mijn persoonlijke verhaal over vrouwelijke genitale verminking (VGV) vertellen. Huil, lach, sla je benen over elkaar, doe gewoon waar je lichaam zin in heeft. Ik ga niet vertellen wat je lichaam doet. Ik ben in Sierra Leone geboren. Hebben jullie 'Blood Diamond' gezien? Mocht je je bedenkingen hebben-- Ik draag trouwens geen diamanten. We hebben ook ebola in Sierra Leona. Ik heb geen ebola, jullie zijn veilig. Ren niet naar buiten. Blijf zitten, je bent veilig. Ik werd gecontroleerd voordat ik hier kwam. Mijn opa had drie vrouwen. Waarom heeft een man meer dan een vrouw nodig? Mannen, willen jullie meerdere vrouwen? Ik denk het niet. Zie je? Ik denk dat hij graag een hartaanval wilde. Die wilde hij vast. In 1991 was ik drie en brak er oorlog uit in Sierra Leona. Op een avond ging ik naar bed en alles was normaal. Toen ik de volgende dag opstond, vielen er bommen uit de lucht en mensen probeerden mij en mijn familie te vermoorden. We ontvluchtten de oorlog en kwamen in Gambia, West-Afrika terecht. Daar hebben ze ook ebola, blijf er weg. We waren vluchtelingen en wisten niet wat er met ons zou gebeuren. Mijn moeder vroeg de vluchtelingenstatus aan. Ze is een geweldige en slimme vrouw. We hadden geluk. Australië wilde ons opvangen. Goed gedaan, Aussies. Voordat we daar naartoe reisden, zei m'n moeder op een dag: "We gaan op vakantie, maar niet zo lang." Ze nam ons mee in de auto en we reden urenlang totdat we in een bos waren in een afgelegen gebied in Gambia. Daar waren twee hutten. Een oude vrouw kwam naar ons toe. Ze zag er traditioneel en erg oud uit. Ze praatte even met m'n moeder en liep terug. Ze kwam weer terug en liep naar de tweede hut. Ik stond daar en dacht: "Dit is erg verwarrend, wat is er aan de hand?" Het volgende wat gebeurde, was dat mijn moeder me mee de hut innam. Ze kleedde me uit en ze hield me stevig tegen de vloer gedrukt. Ik vocht en probeerde haar van me af te krijgen, maar het lukte niet. De oude vrouw kwam met een verroest mes naar me toe. Een scherp mes, het was oranje en had nooit water of zonlicht gezien. Ik dacht dat ze me zou afslachten, maar dat deed ze niet. Ze bewoog zich langzaam naar beneden en eindigde bij m'n vagina. Ze pakte iets vast waarvan ik nu weet dat het m'n clitoris was. Ze nam het verroeste mes en begon te snijden, centimeter voor centimeter. Ik schreeuwde, ik huilde en smeekte m'n moeder van me af te gaan zodat de pijn zou stoppen. Ze zei alleen maar: "Stil maar." Die oude vrouw sneed in mijn vlees, het leek een eeuwigheid. Toen ze klaar was, gooide ze het stuk vlees op de vloer alsof het het meest walgelijke was dat ze ooit had aangeraakt. Ze lieten me allebei los en ze lieten me bloedend, huilend liggen en in totale verwarring over wat er met me gebeurd was. We praatten er nooit meer over. Snel daarna zouden we naar Australië gaan. Op dat moment werden daar de Olympische Spelen gehouden. Mensen zeiden dat we naar het einde van de wereld gingen. Er was niets voorbij Australië. Dat troostte ons een beetje. Het duurde drie dagen voordat we hier waren. We gingen naar Senegal, toen Frankrijk en daarna naar Singapore. We gingen naar de wc om onze handen te wassen. We besteedden 15 minuten om de kraan open te draaien. Er kwam iemand binnen, deed zijn handen onder de kraan en er kwam water uit. Wij dachten: "Gaat het hier zo?" Ja, serieus. We kwamen in Adelaide, een klein plaatsje, we werden letterlijk gedumpt in Adelaide, zo voelde het. Ze dumpten ons daar. We waren erg dankbaar. We settelden en we waren gelukkig. We dachten: "We zijn thuis, we zijn er." Toen nam iemand ons mee naar het Rundle-winkelcentrum. Adelaide heeft maar een winkelcentrum. Het is klein. We zagen daar veel Aziaten. Mijn moeder raakte opeens in paniek en zei: "Je bracht ons naar de verkeerde plek, breng ons terug naar Australië." Men moest haar uitleggen dat er veel Aziaten in Australië leven en dat we op de juiste plek waren. Het is allemaal goed. Mijn moeder had het briljante idee om mij naar een meisjesschool te sturen omdat ze daar niet zo racistisch zijn. Ik weet niet waar ze dat heeft gelezen. (Gelach) Niemand heeft tot op heden bewijs daarvoor gevonden. Zeshonderd witte kinderen en ik was het enige zwarte kind. Ik was de enige met een beetje kleur. Dat zeg ik jullie, een chocoladebruine kleur. Er waren geen Aziaten, geen inheemsen. We hadden een paar zongebruinde meisjes, meisjes die van zonnen hielden. Het was niet hetzelfde als mijn chocoladebruine kleur. Ons settelen in Australië viel niet mee. Het werd moeilijker toen ik vrijwilligerswerk ging doen voor de organisatie Women's Health Statewide. Ik sloot me aan bij het vrouwelijke genitale verminkingsprogramma zonder dat ik wist wat dat programma precies inhield, of dat het iets met mij te maken had. Ik vertelde maandenlang aan verpleegsters en dokters over vrouwelijke genitale verminking en waar het werd uitgevoerd: Afrika, het Midden-Oosten, Azië, maar nu ook in Australië, Londen en Amerika. Want, zoals jullie allen weten, leven we in een multiculturele samenleving. Mensen met verschillende achtergronden nemen hun cultuur mee. Met sommige culturele praktijken zijn we het niet altijd eens maar ze blijven ze uitvoeren. Op een dag keek ik naar de tabel met de verschillende types vrouwelijke genitale verminking, VGV, ik gebruik de afkorting VGV. Bij type I wordt de voorhuid van de clitoris weggesneden. Bij type II wordt de gehele clitoris weggesneden en een gedeelte van de grote schaamlippen en bij type III wordt de gehele vulva uitgesneden. Dan word je dichtgenaaid zodat je een klein gaatje overhoudt om te plassen en te menstrueren. Mijn ogen werden naar type II getrokken. Ik had al die tijd aan geheugenverlies geleden. Ik was zo geschokt en getraumatiseerd over wat er was gebeurd dat ik me er niets van kon herinneren. Ik wist dat er iets ergs met me gebeurd was maar ik wist niet wat. Ik wist dat ik daar een litteken had maar ik dacht dat iedereen dat daar had. Dit gebeurde met iedereen. Toen ik naar type II keek, zag ik alles weer voor me. Ik herinnerde me dat mij dit was overkomen. Ik herinnerde me dat ik in die hut was met die oude vrouw en mijn moeder die me tegen de grond gedrukt hield. Woorden schieten tekort voor de pijn die ik voelde, de verwarring die ik voelde. Nu besefte ik dat wat mij overkomen was iets verschrikkelijks was. In deze maatschappij wordt het barbaars genoemd, het valt onder verminking. Mijn moeder noemde het besnijdenis, maar hier is het verminking. Ik dacht: "Ben ik verminkt?" Ik ben een verminkt persoon, o mijn god. Toen kwam de boosheid. Ik was een boze zwarte vrouw. (Gelach) Ja, echt waar. Een kleine vrouw, maar toch boos. Ik ging naar huis en zei tegen m'n moeder: "Jij hebt mij iets aangedaan." Het is niet Afrikaans om naar je moeder te wijzen maar ik was klaar voor de gevolgen. "Jij hebt mij iets aangedaan." Ze zei: "Waar heb je het over, Khadija?" Ze is gewend aan m'n grote bek. Ik zei: "Al die jaren geleden heb je mij besneden. Je sneed iets bij me weg dat bij mij hoorde." Ze zei: "Ja, dat klopt. Dat deed ik omdat dat goed voor je was. Dat was in je eigen belang. Je oma deed het voor mij en ik deed het voor jou. Het heeft een vrouw van je gemaakt." Ik zei: "Hoe dan?" Ze zei: " Het geeft je macht, Khadija. Heb je weleens jeuk daar?" Ik vroeg: "Nee, waarom zou ik daar jeuk krijgen?" Ze zei: "Als je niet besneden bent, krijg je daar last van jeuk. Vrouwen die niet besneden zijn, hebben altijd jeuk. Ze hebben seks met iedereen. Jij zult met niemand seks hebben." En ik dacht: "Haar definitie van macht is wel heel erg vreemd." (Gelach) Dat was het einde van ons eerste gesprek. Ik ging terug naar school. Dit speelde zich af in de tijd van het 'Dolly and Girlfriend'-magazine. Dat tijdschrift had een verzegeld gedeelte. Herinnert iemand zich dat? De ondeugende stukjes, weet je. Ja hoor, daar hou ik van. (Gelach) Hoe dan ook, er stond altijd een artikel in over plezier en relaties en, seks natuurlijk. Maar ze gingen er altijd vanuit dat je een clitoris had, en die had ik niet. Dit gaat niet over mensen zoals ik. Ik heb geen clitoris. Ik keek tv en die vrouwen kreunden: "Ah! Ah!" Ik dacht: "Die vrouwen met hun verdomde clitorissen." (Gelach) Wat doet een vrouw zonder clitoris met haar leven? Dat wil ik weten. Ik wil dat ook -- "Ah! Ah!" en al dat gedoe. Het gebeurde niet. Ik kwam weer thuis en zei tegen m'n moeder: 'Dolly and Girlfriend' zeggen dat ik recht heb op plezier, dat ik orgasmes zou moeten hebben, en dat blanke mannen moeten uitzoeken hoe ze de clitoris moeten vinden." Dat is blijkbaar een probleem voor blanke mannen. (Gelach) Ik beweer dat niet, maar dat zei Dolly. En ik dacht bij mezelf, ik kreeg het volgende binnenpretje: "Ik trouw met een blanke man. Hij heeft dat probleem niet met mij." (Gelach) Dus zei ik tegen m'n moeder: 'Dolly and Girlfriend' zeggen dat ik plezier verdien. Weet je wel wat je me hebt afgenomen, wat je me ontzegt? Jij hebt mij geschonden op de meest onschendbare manier. Ik wil plezier. Ik wil ook geil worden, verdorie." Ze vroeg aan me: "Wie zijn 'Dolly and Girlfriend? Zijn dat je nieuwe vriendinnen, Khadija?" Ik zei: "Nee, dat is een tijdschrift, mama, een tijdschrift." Ze snapte er niets van. We zijn van twee verschillende werelden. Toen zij opgroeide, was het normaal om geen clitoris te hebben. Het werd gevierd. Ik was een Afro-Australisch meisje. Ik leefde in een wereld waar de clitoris centraal stond. Het ging allemaal om die verdomde clitoris! En ik had er geen een! Dat maakte me woedend. Ik ervoer een periode van boosheid, van pijn en verwarring. Ik herinner me dat ik een afspraak maakte met m'n psycholoog. Ik ben een Afrikaanse met een psycholoog. Ja, echt waar. Ik zei tegen haar: "Ik was 13, ik was nog een kind. Ik kwam in een nieuw land, ik kreeg te maken met racisme en discriminatie, Engels was mijn derde taal, en toen kwam dit." Ik zei: "Ik voel me geen vrouw vanwege wat me werd aangedaan. Ik voel me niet compleet. Word ik a-seksueel?" Ik wist dat het doel van VGV was om de seksualiteit van vrouwen onder controle te houden. We hebben geen seksuele verlangens. Ik vroeg: "Ben ik a-seksueel?" Zal ik de rest van mijn leven geen zin hebben in seks, niet kunnen genieten van seks?" Ze kon mijn vragen niet beantwoorden dus bleef ik met die vragen zitten. Ik begon te menstrueren toen ik 14 was. Ik besefte dat mijn menstruatie niet normaal was vanwege VGV. Het was heel heftig, het duurde lang, en het deed veel pijn. Toen werd me verteld dat ik vleesbomen had. Dat zijn van die kleine ballen die daar zitten. Een daarvan bedekte mijn eierstok. Toen kwam het grote nieuws. "We denken dat je geen kinderen kunt krijgen, Khadija." Ik was weer een boze zwarte vrouw. Ik ging naar huis en zei tegen m'n moeder: "Wat jij gedaan hebt, maakt niet uit hoe je je verdedigt," -- want ze dacht dat ze het uit liefde deed -- "wat jij uit liefde deed voor mij, doet mij pijn. Wat heb je daarop te zeggen? Ze zei: "Ik deed als moeder wat ik moest doen." Ik wacht trouwens nog steeds op haar excuses. Toen trouwde ik. En weer -- VGV lijkt op een geschenk dat blijft geven. Je komt er snel achter. Seks was erg pijnlijk. Het doet altijd pijn. Natuurlijk besefte ik dat ze zeiden: "Je kunt geen kinderen krijgen." Ik dacht: "Is dit mijn bestaan? Is dit waar het leven om draait?" Ik ben er trots op om jullie te vertellen dat ik vijf maanden geleden het bericht kreeg dat ik zwanger was. (Applaus) Ik ben de gelukkige. Er zijn zoveel vrouwen die VGV hebben ondergaan die onvruchtbaar zijn. Ik ken een negenjarig meisje met incontinentie, constante infecties en pijn. Ik bedoel dat geschenk. Het stopt niet om te geven. Het beïnvloedt je leven op elk gebied en dit overkwam mij omdat ik als meisje geboren werd op de verkeerde plek. Daarom overkwam mij dit. Ik gooi al die boosheid, al mijn pijn in de strijd, want mijn pijn moet iets waard zijn. Dus ben ik de directeur van een organisatie, 'Geen VGV Australië'. Je hebt me goed gehoord. Waarom Geen VGV Australië? VGV komt ook voor in Australië. Eergisteren moest ik de kinderbescherming bellen omdat ergens in Australië een vierjarig meisje woont. En haar moeder heeft het plan haar te laten verminken. Dat kind zit op de kleuterschool. Laat dat even bezinken: vier jaar oud. Een paar maanden geleden ontmoette ik een vrouw met een Maleisische echtgenoot. Haar man zei op een dag dat hij hun drie dochters mee zou nemen naar Maleisië om hun clitoris eraf te knippen. Ze vroeg: "Waarom?" Hij zei dat ze vies waren. Ze zei: "Maar je bent toch met mij getrouwd?" Hij zei: "Maar dat is mijn cultuur." Dit ontaardde in een discussie en ze zei tegen hem: "Over mijn lijk, dit doe je mijn dochters niet aan." Denk je eens in dat deze vrouw niet zou weten wat VGV was, dat ze dat gesprek niet hadden gehad? Haar kinderen zouden naar Maleisië zijn gegaan en voor de rest van hun leven veranderd, naar huis zijn teruggekeerd. Weet je hoeveel miljoen dollar dit probleem ons kost? In Australië lopen [drie kinderen per dag] het risico om VGV te ondergaan. Dit is een Australisch probleem, mensen. Het is geen Afrikaans probleem niet van het Midden-Oosten, niet blank, niet zwart, het is kleurloos, het is iedereens probleem. VGV is kindermishandeling. Het is geweld tegen vrouwen. Het zegt dat vrouwen geen recht hebben op plezier in seks. Het betekent dat je geen recht hebt op je lichaam. Ik zeg daar nee tegen, weet je wat dit is? Bullshit. Dat is het. (Applaus) Ik ben er trots op om te vertellen dat ik deelneem in de strijd tegen VGV. Wat gaan jullie doen? Misschien zit er een kind in je klas dat risico loopt VGV te ondergaan. Misschien komt er een patiënt naar je ziekenhuis die dit risico loopt. Maar het is de realiteit dat zelfs in ons geliefde Australië, de mooiste plek op aarde, kinderen worden mishandeld vanwege een cultuur. Cultuur mag geen uitvlucht zijn voor kindermishandeling. Ik wil dat jullie VGV allemaal als jullie probleem zien. Maak het persoonlijk. Het kan je dochter overkomen, je zus, of je nicht. Ik kan niet alleen strijden tegen VGV. Ik kan het proberen maar dat lukt me niet. Ik doe een beroep op jullie: doe met me mee. Teken mijn petitie op Change.org. Type Khadija in, mijn naam, dan zie je het, en teken het dan. Het doel is om steun te krijgen voor VGV-slachtoffers in Australië en om kleine meisjes die hier opgroeien, te beschermen tegen het kwaad dat hen kan worden aangedaan. Want ieder kind heeft recht op plezier. Ieder kind heeft het recht op een lichaam dat intact is. Verdorie, ieder kind heeft recht op een clitoris. Help me alsjeblieft in het beëindigen van deze gruweldaad. Mijn lievelingsquote is: "Alles wat nodig is om het kwaad te laten winnen, zijn goede mannen en vrouwen die niets doen." Laten jullie die duivelse praktijken van vrouwen-verminking in Australie zegevieren? Ik dacht het niet. Help me alsjeblieft ervoor te zorgen dat dit in mijn generatie stopt. Dank je wel. (Applaus)