1
00:00:01,227 --> 00:00:03,275
ผมเป็นนาวิกโยธินให้กับบริษัท
กองร้อยอาวุธ 1/1

2
00:00:03,299 --> 00:00:04,450
หมวดประจำกองที่ 81

3
00:00:04,474 --> 00:00:06,479
ที่อยู่ในค่ายเพนเดลตัน แคลิฟอร์เนีย

4
00:00:06,503 --> 00:00:07,655
ฮูร่า!

5
00:00:07,679 --> 00:00:08,831
ผู้ชม: ฮูร่า!

6
00:00:08,855 --> 00:00:09,856
(เสียงหัวเราะ)

7
00:00:09,880 --> 00:00:11,848
ผมเข้าทำงานที่นั่น
ไม่กี่เดือนหลังจากวันที่ 11 กันยายน

8
00:00:11,872 --> 00:00:14,891
ผมรู้สึกเหมือนกับคนส่วนใหญ่ในประเทศ
ในช่วงเวลานั้น

9
00:00:14,915 --> 00:00:18,200
มันเต็มไปด้วยเลือดรักชาติ
และการจองเวร

10
00:00:18,224 --> 00:00:19,866
และความต้องการที่จะทำอะไรบางอย่าง --

11
00:00:19,890 --> 00:00:22,635
รวมกับความจริงที่ว่า
ผมก็ไม่ได้มีอะไรทำ

12
00:00:22,659 --> 00:00:25,905
ผมอายุได้ 17 ปี เพิ่งจะจบมัธยมปลาย
ในฤดูร้อนก่อนหน้า

13
00:00:25,929 --> 00:00:28,631
อาศัยอยู่ในห้องในสุดบ้านของพ่อแม่ จ่ายค่าเช่าให้ท่าน

14
00:00:28,655 --> 00:00:31,244
ในเมืองเล็ก ๆ ที่ผมเติบโตมา
ในนอร์เธอร์น อินเดียนา

15
00:00:31,268 --> 00:00:32,426
ที่มีชื่อว่า มิชาวาคา

16
00:00:32,450 --> 00:00:35,028
ผมจะสะกดให้ทีหลังสำหรับคนที่อยากรู้นะครับ --

17
00:00:35,052 --> 00:00:36,056
(เสียงหัวเราะ)

18
00:00:36,080 --> 00:00:39,940
มิชาวาคา มีอะไรดีหลายอย่าง
ยกเว้นแหล่งวัฒนธรรมของโลก

19
00:00:39,964 --> 00:00:41,860
ฉะนั้น ประสบการณ์ที่ผมได้รับ
จากโรงละครและภาพยนตร์

20
00:00:41,884 --> 00:00:44,013
ถูกจำกัดไว้แค่ละครโรงเรียนที่ผมเล่น

21
00:00:44,037 --> 00:00:46,265
และร้านเช่าวีดีโอบล็อคบัสเตอร์ 
ขอให้สู่สุขคติด้วยเถิด

22
00:00:46,289 --> 00:00:47,461
(เสียงหัวเราะ)

23
00:00:47,485 --> 00:00:49,132
ผมจริงจังกับการแสดงพอสมควร

24
00:00:49,156 --> 00:00:52,464
ผมจึงไปสมัครตัดตัวที่ จูลีอาร์ด
เมื่อผมใกล้จบมัธยมปลาย

25
00:00:52,488 --> 00:00:53,639
ผมสอบตก

26
00:00:53,663 --> 00:00:56,389
ผมคิดว่าผมคงไม่เหมาะกับชีวิตในวิทยาลัย
และไม่ได้ส่งใบสมัครไปที่ใดอีกเลย

27
00:00:56,413 --> 00:00:57,706
ซึ่งเป็นการตัดสินใจได้ฉลาดมาก

28
00:00:57,730 --> 00:01:01,181
ผมยังได้ทำตัวแบบ เฮล แมรี 
ตำนานนักแสดงแอลเอ

29
00:01:01,205 --> 00:01:02,840
ที่ผมเคยได้ยินเสมอ ๆ

30
00:01:02,864 --> 00:01:05,165
ซึ่งมันเกี่ยวกับนักแสดงที่ย้ายไปอยู่ที่ เอลเอ
ด้วยเงินประมาณเจ็ดดอลลาร์

31
00:01:05,189 --> 00:01:07,132
และหางาน 
และประสบความสำเร็จในอาชีพ

32
00:01:07,156 --> 00:01:10,512
ผมก็ไปไกลถึงแค่ อามาริโย ใน เท็กซัส
ก่อนที่รถผมจะพัง

33
00:01:10,536 --> 00:01:12,263
ผมใช้เงินทั้งหมดไปกับค่าซ่อมรถ

34
00:01:12,287 --> 00:01:13,932
และในที่สุดก็ไปถึง ซานตา โมนิกา --

35
00:01:13,956 --> 00:01:15,234
ไม่ถึง เอลเอ ด้วยซ้ำ --

36
00:01:15,258 --> 00:01:17,917
อยู่ที่นั่นเป็นเวลา 48 ชั่วโมง
เดินทอดน่องบนหาด

37
00:01:17,941 --> 00:01:19,227
กระโดดขึ้นรถ และขับกลับบ้าน

38
00:01:19,251 --> 00:01:20,957
นั่นเป็นการจบอาชีพการแสดงของผม 
ฉะนั้น --

39
00:01:20,981 --> 00:01:22,259
(เสียงหัวเราะ)

40
00:01:22,283 --> 00:01:24,171
อายุสิบเจ็ด จากมิชาวาคา ...

41
00:01:24,195 --> 00:01:28,023
อยู่บ้านของพ่อแม่ จ่ายค่าเช่า
ขายเครื่องดูดฝุ่น ...

42
00:01:28,047 --> 00:01:29,602
ขายสินค้าทางโทรทัศน์

43
00:01:29,626 --> 00:01:31,809
ตัดหญ้าที่สนาม 4-H ในระแวก

44
00:01:31,833 --> 00:01:34,125
นั่นคือโลกของผม
ในช่วยเข้าเดือนกันยายน ค.ศ. 2001

45
00:01:34,149 --> 00:01:35,300
หลังจากวันที่ 11 ของเดือนนั้น

46
00:01:35,324 --> 00:01:37,526
และความรู้สึกสำนึกต่อหน้าที่ที่ท่วมท้น

47
00:01:37,550 --> 00:01:39,901
และความที่เพิ่งจะหงุดหงิด
-- โดยทั่ว ๆ ไปแล้ว คือหงุดหงิดตัวเอง

48
00:01:39,925 --> 00:01:41,321
พ่อแม่ และรัฐบาล

49
00:01:41,345 --> 00:01:43,798
ไม่มีความมั่นใจ ไม่มีงานที่น่าภูมิใจ

50
00:01:43,822 --> 00:01:46,924
ด้วยรถบุโรทั่งเล็ก ๆ 
ที่ผมเพิ่งจะขับไปแคลิฟอร์เนียแล้วก็กลับมา --

51
00:01:46,948 --> 00:01:49,921
ผมเข้าร่วมเป็นนาวิกโยธินและชอบมาก
ผมรักการเป็นทหารเรือ

52
00:01:49,945 --> 00:01:52,983
มันเป็นสิ่งหนึ่งที่ผมภาคภูมิใจที่สุด
ที่ผมเคยได้ทำมาในชีวิต

53
00:01:53,007 --> 00:01:54,173
การได้ใช้อาวุธมันเท่ดี

54
00:01:54,197 --> 00:01:56,632
การได้ขับและได้ระเบิดอะไรแพง ๆ ก็เจ๋ง

55
00:01:56,656 --> 00:01:58,764
แต่ผมพมได้รู้ว่าผมรักกองทัพนาวิกโยธินที่สุด

56
00:01:58,788 --> 00:02:01,429
ก็เพราะสิ่งที่ผมมองเห็นค่ามันน้อยที่สุด
ในตอนที่ผมตัดสินใจเข้าร่วม

57
00:02:01,453 --> 00:02:02,614
ซึ่งนั่นก็คือผู้คน

58
00:02:02,638 --> 00:02:06,218
หนุ่มฉกรรจ์พวกนี้ --
ที่มีนิสัยพิลึกหลากหลาย

59
00:02:06,242 --> 00:02:08,624
ที่มาจากทุกภาคส่วนของสหรัฐอเมริกา --

60
00:02:08,648 --> 00:02:10,979
ที่โดยผิวเผินแล้ว 
ผมไม่มีอะไรเหมือนพวกเขาเลย

61
00:02:11,003 --> 00:02:12,611
และเมื่อเวลาผ่านไป

62
00:02:12,635 --> 00:02:14,461
การโอ้อวดวางก้ามทางการเมือง
และส่วนบุคคล

63
00:02:14,485 --> 00:02:16,362
ที่นำผมมายังกองทัพ ก็เป็นอันสิ้นสุด

64
00:02:16,386 --> 00:02:19,368
และสำหรับผม กองทัพนาวิกโยธิน
กลายเป็นคำพ้องกับคำว่าสหายของผม

65
00:02:19,392 --> 00:02:21,680
และจากนั้น ไม่กี่ปีในการรับใช้กองทัพ

66
00:02:21,704 --> 00:02:23,783
และไม่กี่เดือนก่อนการเคลื่อนกำลังไปยังอิรัก

67
00:02:23,807 --> 00:02:26,672
กระดูกสันอกของผมเคลื่อน
เพราะอุบัติเหตุจากการขี่จักรยานภูเขา

68
00:02:26,696 --> 00:02:28,338
และต้องถูกแยกออกมา
ด้วยเหตุผลทางการแพทย์

69
00:02:28,362 --> 00:02:31,295
คนที่ไม่เคยอยู่ในกองทัพคงจะไม่เข้าใจ

70
00:02:31,319 --> 00:02:34,382
แต่การถูกบอกว่า ผมจะไม่ได้ถูกย้าย
ไปอิรักหรืออัฟกานิสถาน

71
00:02:34,406 --> 00:02:35,849
เป็นเรื่องที่ทำร้ายจิตใจผมอย่างมาก

72
00:02:35,873 --> 00:02:39,114
ผมวาดภาพเอาไว้ชัดเจนว่า
ผมจะออกจากโรงพยาบาลที่ฐานบนแปลหาม

73
00:02:39,138 --> 00:02:42,008
และเพื่อในกองทุกคนจะรออยู่ข้างนอก
เพื่อรอดูว่าผมไม่เป็นไร

74
00:02:42,032 --> 00:02:44,466
และจากนั้น ในชั่วพริบตา
ผมก็กลายเป็นพลเรือนธรรมดาอีกครั้ง

75
00:02:44,490 --> 00:02:46,695
ผมรู้ว่าผมอยากจะลองพยายาม
กับเรื่องการแสดงอีกสักหน

76
00:02:46,719 --> 00:02:48,523
เพราะว่า -- ครับ ผมก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว --

77
00:02:48,547 --> 00:02:52,266
ผมคิดว่า ทุกปัญหาของพลเรือนนั้น
เล็กมากเมื่อเทียบกับปัญหาทางทหาร

78
00:02:52,290 --> 00:02:55,047
ผมหมายความว่า คุณจะงี่เง่ากับเรื่องต่าง ๆ 
ที่เกี่ยวกับตัวคุณได้แค่ไหนกัน

79
00:02:55,071 --> 00:02:56,243
"นี่มันร้อน

80
00:02:56,672 --> 00:02:58,904
ใครก็ได้ ช่วยเปิดแอร์ให้หน่อย"

81
00:02:58,928 --> 00:03:00,728
"แถวซือกาแฟนี่มันยาวเป็นบ้าเลย"

82
00:03:01,155 --> 00:03:02,307
ผมเป็นทหารเรือ

83
00:03:02,331 --> 00:03:03,482
ผมรู้ว่าจะเอาชีวิตรอดได้อย่างไร

84
00:03:03,506 --> 00:03:05,444
ผมไปนิวยอร์ค และเป็นนักแสดง

85
00:03:05,468 --> 00:03:06,729
ถ้าหากว่ามันไม่เข้าท่า

86
00:03:06,753 --> 00:03:09,737
ผมก็จะไปอยู่ที่ เซนทรัล พาร์ค
และถนนหลังตึกแถว ๆ เพนีรา เบรด

87
00:03:09,761 --> 00:03:10,762
(เสียงหัวเราะ)

88
00:03:10,786 --> 00:03:13,476
ผมไปสมัครตัดตัวที่ จูลีอาร์ด อีกรอบ
และครั้งนี้ผมโชคดีครับ

89
00:03:13,500 --> 00:03:14,651
ผมได้เข้าเรียน

90
00:03:14,675 --> 00:03:17,216
แต่ผมก็แปลกใจ
ต่อความซับซ้อนของการเปลี่ยนแปลง

91
00:03:17,240 --> 00:03:18,541
จากทหารไปเป็นพลเรือน

92
00:03:18,565 --> 00:03:22,040
และผมก็ค่อนข้างแข็งแรง
ผมนึกไม่ออกว่าจะผ่านมันไปได้อย่างไร

93
00:03:22,064 --> 00:03:23,926
ในภาวะที่บาดเจ็บทั้งกายและใจแบบนั้น

94
00:03:23,950 --> 00:03:25,541
แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม มันยากมาก ๆ

95
00:03:25,565 --> 00:03:27,735
ในส่วนหนึ่ง เพราะว่า
ผมอยู่ในโรงเรียนการแสดง --

96
00:03:27,759 --> 00:03:31,296
ผมไม่สามารถที่จะแก้ตัวได้ว่า
ต้องไปเข้าชั้นการออกเสียงและการพูด


97
00:03:31,757 --> 00:03:34,588
ขว้างบอลพลังในจินตนาการ
ไปยังหลังห้อง

98
00:03:34,612 --> 00:03:37,175
ทำการซ้อมการแสดง
ในขณะที่เบ่งตัวเองออกมา --

99
00:03:37,199 --> 00:03:38,200
(เสียงหัวเราะ)

100
00:03:38,224 --> 00:03:40,958
ในขณะที่เพื่อนของผมกำลังรับใช้ชาติ
อยู่ที่ต่างแดนโดยไม่มีผม

101
00:03:40,982 --> 00:03:43,591
แต่นอกจากนั้น มันยังเป็นเพราะ
ผมไม่รู้ว่าจะประยุกต์สิ่งที่ได้เรียนมา

102
00:03:43,615 --> 00:03:45,968
จากการเป็นทหาร
ให้เข้ากับบริบทของพลเรือนอย่างไร


103
00:03:45,992 --> 00:03:48,151
ผมหมายถึงทั้งการปฏิบัติและทางจิตใจ

104
00:03:48,175 --> 00:03:49,744
ในทางปฏิบัติ ผมต้องหางาน

105
00:03:49,768 --> 00:03:51,500
และผมเคยเป็นทหารราบนาวิกโยธิน

106
00:03:51,524 --> 00:03:54,080
ที่เคยยิงปืนกลและปืนครก

107
00:03:54,104 --> 00:03:57,651
ในโลกของพลเรือน มีไม่กี่ที่ 
ที่คุณจะใช้ความสามารถเหล่านั้นได้

108
00:03:57,675 --> 00:03:58,676
(เสียงหัวเราะ)

109
00:03:58,700 --> 00:04:00,722
ทางด้านจิตใจ
ผมต้องดิ้นรนค้นหาความหมาย

110
00:04:01,103 --> 00:04:03,064
ในการเป็นทหาร 
ทุก ๆ อย่างล้วนมีความหมาย

111
00:04:03,088 --> 00:04:05,341
ทุกอย่างที่คุณทำ ถ้ามันไม่เป็นธรรมเนียม

112
00:04:05,365 --> 00:04:06,693
ก็ต้องมีจุดประสงค์ในทางปฏิบัติ

113
00:04:06,717 --> 00:04:08,070
คุณไม่สามารถสูบบุหรี่ในสนามรบได้

114
00:04:08,094 --> 00:04:10,445
เพราะคุณไม่ต้องการ
เปิดเผยที่อยู่ของคุณ

115
00:04:10,469 --> 00:04:12,764
คุณไม่จับหน้าของคุณ -- 
คุณต้องรักษาระดับ

116
00:04:12,788 --> 00:04:14,670
ของสุขภาพและสุขอนามัยส่วนบุคคล

117
00:04:14,694 --> 00:04:16,520
คุณต้องหันหน้าไปทางนั้น
เมื่อได้ยินเพลงชาติ

118
00:04:16,544 --> 00:04:18,734
โดยไม่ต้องคำนึงถึง
ว่าคุณกำลังสู้อยู่กับใคร

119
00:04:18,758 --> 00:04:20,898
คุณเดินแบบนี้ พุดแบบนี้
เพราะว่าอย่างนี้

120
00:04:20,922 --> 00:04:22,802
เครื่องแบบของคุณถูกดูแลรักษาอย่างดี

121
00:04:22,826 --> 00:04:25,319
การทำตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด
บ่งบอกถึงระดับ

122
00:04:25,343 --> 00:04:26,978
ความเป็นนาวิกโยธินที่ดีของคุณ

123
00:04:27,002 --> 00:04:29,030
ยศบอกใบ้ถึงประวัติของคุณ

124
00:04:29,054 --> 00:04:30,538
และความนับหน้าถือตา
ที่คุณได้ก่อร่างสร้างมันมา

125
00:04:30,562 --> 00:04:32,394
ในโลกของพลเรือน มันไม่มียศ

126
00:04:32,418 --> 00:04:33,857
ที่นี่ คุณเป็นเพียงอีกร่างหนึ่ง

127
00:04:33,881 --> 00:04:37,088
และผมรู้สึกว่า ผมต้องพยายาม
เพื่อพิสูจน์ตัวเองใหม่ทั้งหมด

128
00:04:37,112 --> 00:04:40,112
และความนับหน้าถือตา
ที่พลเรือนมีต่อผมในชุดเครื่องแบบ

129
00:04:40,136 --> 00:04:41,762
มันไม่ได้ตามมาด้วย
เมื่อผมถอดเครื่องแบบแล้ว

130
00:04:41,786 --> 00:04:43,539
มันเหมือนกับว่า มันไม่ใช่ ...

131
00:04:43,563 --> 00:04:44,763
ความรู้สึกของกลุ่มทางสังคม

132
00:04:44,787 --> 00:04:47,453
ในขณะที่ในทางทหาร
ผมรู้สึกถึงความรู้สึกนี้ในกลุ่ม

133
00:04:47,477 --> 00:04:49,206
บ่อยแค่ไหนในโลกของพลเรือน

134
00:04:49,748 --> 00:04:52,982
ที่คุณจะตกอยู่ในสถานการณ์ความเป็นความตาย
กับเพื่อนสนิทของคุณ

135
00:04:53,006 --> 00:04:56,312
และพวกเขาก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจน
ว่าพวกเขาพร้อมจะทิ้งคุณ

136
00:04:56,336 --> 00:04:58,389
และในขณะเดียวกัน ที่โรงเรียนการแสดง ...

137
00:04:58,413 --> 00:05:00,871
(เสียงหัวเราะ)

138
00:05:00,895 --> 00:05:02,569
มันเป็นครั้งแรก ที่ผมได้ค้นพบจริง ๆ

139
00:05:02,593 --> 00:05:04,878
ว่าบทละคร ตัวละคร และการเล่นละคร

140
00:05:04,902 --> 00:05:06,865
ที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรื่องของทหารเลย

141
00:05:06,889 --> 00:05:09,244
แต่มีอะไรบางอย่างที่มันอธิบาย
ถึงประสบการณ์ทางทหารของผม

142
00:05:09,268 --> 00:05:11,815
ในแบบที่ก่อนหน้านี้มันไม่อาจอธิบายได้สำหรับผม

143
00:05:11,839 --> 00:05:14,230
และผมรู้สึกว่า ผมเองมีความก้าวร้าวน้อยลง

144
00:05:14,254 --> 00:05:17,457
เมื่อผมสามารถหาคำที่อธิบายถึงความรู้สึกได้
เป็นครั้งแรก

145
00:05:17,481 --> 00:05:19,600
และรู้ว่ามันเป็นเครื่องมือที่มีค่าแค่ไหน

146
00:05:19,624 --> 00:05:22,104
และเมื่อผมย้อนกลับไปทบทวน
เวลาที่ผมอยู่ในกองทัพ

147
00:05:22,128 --> 00:05:24,539
ผมไม่ได้คิดถึงการฝึกฝน

148
00:05:24,563 --> 00:05:26,015
และหลักการ และความทรมาน
ที่เป็นสิ่งที่คนทั่วไปนึกถึงมัน

149
00:05:26,039 --> 00:05:28,253
แต่ผมคิดถึงวินาทีแห่งความความสนิทสนม
เล็ก ๆ น้อย ๆ ของมนุษย์

150
00:05:28,277 --> 00:05:29,610
วินาทีแห่งความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่

151
00:05:29,634 --> 00:05:32,259
เพื่อไปยัง AWOL เพราะว่าพวกเขาคิดถึงครอบครัว

152
00:05:32,283 --> 00:05:33,518
เพื่อนหย่าร้าง

153
00:05:33,542 --> 00:05:35,540
พวกเราเศร้าด้วยกัน ฉลองด้วยกัน

154
00:05:35,564 --> 00:05:37,499
ทั้งหมดนี้ในฉากหลังของความเป็นทหาร

155
00:05:37,523 --> 00:05:39,805
ผมเห็นเพื่อนของผมต่อสู้กับสถานการณ์เหล่านี้

156
00:05:39,829 --> 00:05:42,860
และผมเห็นความประหม่า
ที่มันก่อตัวขึ้นในผมและพวกเขา

157
00:05:42,884 --> 00:05:45,470
ที่ไม่สามารถแสดงออกถึงความรู้สึก
ที่เกี่ยวกับมันได้

158
00:05:46,026 --> 00:05:49,074
สังคมของทหารและการละคร
จริง ๆ แล้วคล้ายกันมาก

159
00:05:49,098 --> 00:05:51,823
คุณมีกลุ่มคนที่พยายามทำปฏิบัติการณ์ให้สำเร็จ

160
00:05:51,847 --> 00:05:53,910
ปฏิบัติการณ์ที่ยิ่งใหญ่กว่าพวกเขา
และมันไม่ได้เกี่ยวกับคุณ

161
00:05:53,934 --> 00:05:56,902
คุณมีบทบาท คุณต้องรู้บทบาทของตนเอง
ในกลุ่มของคุณ

162
00:05:56,926 --> 00:05:59,085
ทุก ๆ กลุ่มมีหัวหน้า หรือผู้กำกับ

163
00:05:59,109 --> 00:06:01,659
บางครั้ง พวกเขาฉลาด บางครั้งก็ไม่

164
00:06:01,683 --> 00:06:04,287
คุณถูกบังคับให้สนิทกับคนแปลกหน้า

165
00:06:04,311 --> 00:06:05,596
ในเวลาอันสั้น

166
00:06:05,620 --> 00:06:07,667
มีหลักการของตัวเอง มีการดูแลตัวเอง

167
00:06:08,132 --> 00:06:10,615
ผมคิดว่า มันจะดีแค่ไหนถ้าเราจะสร้างพื้นที่

168
00:06:10,639 --> 00:06:13,966
ที่รวมเอาสังคมทั้งสอง
ที่เหมือนว่าจะไม่เหมือนกันเลยนี้ไว้ด้วยกัน

169
00:06:13,990 --> 00:06:16,225
ที่จะนำความบันเทิงมายังกลุ่มคน

170
00:06:16,249 --> 00:06:18,344
ที่ เมื่อพิจารณาดูอาชีพของพวกเขาแล้ว

171
00:06:18,368 --> 00:06:20,812
สามารถที่จะรับมือกับอะไรบางอยาง
ที่ชวนให้ฉุดคิด

172
00:06:20,836 --> 00:06:22,669
ได้มากกว่างานที่ถูกกำหนดมาให้สนุกสนานทั่วไป

173
00:06:22,693 --> 00:06:25,754
ที่ผมจำได้ว่าผมถูกบอกให้ "จำอาสา"
ไปรับใช้ชาติ --


174
00:06:25,778 --> 00:06:26,879
(เสียงหัวเราะ)

175
00:06:27,980 --> 00:06:29,082
ด้วยงานที่สร้างความไม่พึงปรารถนานิดหน่อย
แต่เต็มไปด้วยความปรารถนาดีล้วน ๆ

176
00:06:29,106 --> 00:06:31,757
เช่น "ชนะรางวัลไปออกเดท
กับเชียร์ลีดเดอร์จากทีมซานดิเอโกชาร์จเจอร์"

177
00:06:31,781 --> 00:06:33,957
ซึ่งคุณต้องตอบคำถามเกี่ยวกับความรู้ทั่วไป

178
00:06:33,981 --> 00:06:35,874
และถ้าคุณตอบถูก คุณจะได้ออกเดท

179
00:06:35,898 --> 00:06:38,244
ซึ่งเป็นการเดินกับพี่เลี้ยงทหาร
ไปรอบ ๆ พื้นที่เดินแถว

180
00:06:38,268 --> 00:06:40,659
กับสาวงามเชียร์ลีดเดอร์ที่แต่งงานกันหมดแล้ว

181
00:06:40,683 --> 00:06:41,850
(เสียงหัวเราะ)

182
00:06:41,874 --> 00:06:44,254
ผมไม่ได้ต่อต้านเชียร์ลีดเดอร์เลยนะครับ
ผมชอบพวกเธอ

183
00:06:44,278 --> 00:06:47,390
ประเด็นมันอยู่ที่ว่า มันจะเจ๋งแค่ไหน
ถ้าคุณสามารถนำเอาการละคร

184
00:06:47,414 --> 00:06:50,638
มาแสดงผ่านตัวละครที่เข้าถึงได้
โดยไม่ต้องดูจองหอง

185
00:06:50,662 --> 00:06:53,567
ฉะนั้น เราเริ่มกับโครงการไม่แสวงหาผลกำไร
ที่เรียกว่า ศิลปะในค่ายทหาร

186
00:06:53,591 --> 00:06:55,246
ที่เราพยายามจะทำสิ่งนั้น

187
00:06:55,270 --> 00:06:58,188
พยายามที่จะเชื่อมสองสังคมที่เหมือนว่า
มันจะไม่มีอะไรเหมือนกันเลย

188
00:06:58,212 --> 00:07:02,027
เราเลือกละคร และเลือกบทพูด
จากละครอเมริกันร่วมสมัย

189
00:07:02,051 --> 00:07:05,725
ที่มีความหลากหลายในเรื่องอายุและเชื้อชาติ
เช่นเดียวกับผู้ชมทหาร

190
00:07:05,749 --> 00:07:08,098
เอากลุ่มของนักแสดงที่ถูกฝึกการเล่นละครเวที
มาแล้วเป็นอย่างดี

191
00:07:08,122 --> 00:07:09,975
ให้อุปกรณ์เจ๋ง ๆ กับเขา

192
00:07:09,999 --> 00:07:12,219
ควบคุมทุนการผลิตให้น้อยที่สุด
เท่าที่จะเป็นไปได้ --

193
00:07:12,243 --> 00:07:15,279
ไม่มีฉาก ไม่มีเครื่องแต่งตัว
ไม่มีไฟ มีแค่การอ่านบท --

194
00:07:15,303 --> 00:07:17,782
เพื่อที่จะเน้นทุกความสนใจไปยังภาษา

195
00:07:17,806 --> 00:07:20,521
และเพื่อแสดงให้เห็นว่า
การละครถูกสร้างสรรค์ขึ้นที่ใดก็ได้

196
00:07:20,545 --> 00:07:21,725
มันเป็นสิ่งที่ทรงอำนาจ

197
00:07:21,749 --> 00:07:24,635
ที่เข้ามาในห้องอย่างคนแปลกหน้า

198
00:07:24,659 --> 00:07:27,307
และยังคงตัวตนของเราเองในความเป็นมนุษย์

199
00:07:27,331 --> 00:07:29,728
และการแสดงออกของตนเอง
ที่เป็นอุปกรณ์ที่มีค่ายิ่ง

200
00:07:29,752 --> 00:07:31,109
อย่างกับปืนไรเฟิลบนไหล่ของคุณ

201
00:07:31,133 --> 00:07:33,138
และสำหรับองค์กรอย่างกองทัพ

202
00:07:33,162 --> 00:07:36,089
ที่ภูมิใจในตัวเองกับการมีคำย่อสำหรับคำย่อ


203
00:07:36,113 --> 00:07:37,536
คุณอาจลืมไปเพราะสิ่งที่ไม่ใช่สาระ

204
00:07:37,560 --> 00:07:40,242
เมื่อมันเป็นเรื่องของการอธิบายประสบการณ์
ที่สั่งสมมานาน

205
00:07:40,266 --> 00:07:42,110
และผมคิดไม่ออกอีกแล้วว่าจะมีกลุ่มทางสังคมไหน

206
00:07:42,134 --> 00:07:44,205
ที่จะมีวิธีการแสดงออกใหม่ของตนเอง

207
00:07:44,229 --> 00:07:46,251
ได้ดีไปกว่ากลุ่มคนที่ปกป้องประเทศของเรา

208
00:07:46,275 --> 00:07:48,755
เราเดินทางไปทั่วสหรัฐอเมริกาและทั่วโลก

209
00:07:48,779 --> 00:07:51,460
จาก วอลเตอร์ รีด ใน เบเทสดา 
แมรีแลนด์

210
00:07:51,484 --> 00:07:53,930
ไปถึงค่ายเพนเดิลตัน
ไปถึงค่ายแอริฟจาน ในคูเวต

211
00:07:53,954 --> 00:07:55,663
ไปถึง USAG บาวาเรีย

212
00:07:55,687 --> 00:07:57,727
ทั้งในและนอกโรงละครบอร์ดเวย์ในนิวยอร์ค

213
00:07:57,751 --> 00:07:59,823
และสำหรับนักแสดงที่เราพาไปด้วย

214
00:07:59,847 --> 00:08:01,515
มันเป็นการเปิดหน้าต่างสู่วัฒนธรรม

215
00:08:01,539 --> 00:08:03,699
ที่ถ้าพวกเขาไม่ทำกิจกรรมนี้
อาจจะไม่ได้สัมผัสกับประสบการณ์ดังกล่าว

216
00:08:03,723 --> 00:08:05,742
และสำหรับกองทัพ มันก็เหมือนกัน

217
00:08:05,766 --> 00:08:07,753
และในการทำสิ่งนี้ตลอดหกปีที่ผ่านมา

218
00:08:07,777 --> 00:08:10,008
ผมได้รับการย้ำเตือนว่า
การแสดงนั้นเป็นอะไรหลายอย่าง

219
00:08:10,032 --> 00:08:13,237
มันเป็นงานฝีมือ มันเป็นกิจกรรมทางการเมือง
มันเป็นธุรกิจ มันเป็น --

220
00:08:13,888 --> 00:08:16,013
อะไรก็ตามที่ขยายสิ่งที่จะทำให้คุณพึงพอใจ

221
00:08:16,037 --> 00:08:17,476
แต่มันยังเป็นการบริการรับใช้

222
00:08:17,500 --> 00:08:19,024
ผมไม่ได้จะหยุดให้การรับใช้ของผม

223
00:08:19,048 --> 00:08:20,680
ฉะนั้น เมื่อใดก็ตามที่ผมจะได้รับใช้

224
00:08:20,704 --> 00:08:23,981
ต่ออุตสาหกรรมการบริการที่สุดยอดนี้
ซึ่งก็คือกองทัพ สำหรับผมแล้ว --

225
00:08:24,005 --> 00:08:26,052
ไม่มีอะไรมากมายหรอกครับที่จะดีไปกว่านั้น

226
00:08:26,076 --> 00:08:27,404
ขอบคุณครับ

227
00:08:27,428 --> 00:08:32,016
(เสียงปรบมือ)

228
00:08:32,040 --> 00:08:35,964
พวกเรากกำลังจะเล่นละครเรื่องหนึ่ง
จาก มาร์โก รามิเรส

229
00:08:35,988 --> 00:08:37,682
ชื่อว่า "ผมคือแบทแมน"

230
00:08:37,706 --> 00:08:40,734
เจสซี่ เปเรส นักแสดงยอดเยี่ยม
และเพื่อนที่แสนดีของผม


231
00:08:40,758 --> 00:08:41,933
กำลังจะอ่าน

232
00:08:41,957 --> 00:08:44,441
และ แมทท์ จอห์นสัน
ที่เราเพิ่งจะพบกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

233
00:08:44,465 --> 00:08:46,616
พวกเขาจะเล่นละครนี้ด้วยกันเป็นครั้งแรก

234
00:08:46,640 --> 00:08:47,878
ฉะนั้น มาดูกันครับว่าจะเป็นอย่างไร

235
00:08:47,902 --> 00:08:49,821
เจสซี่ เปเรส และ เมท จอห์นสัน ครับ

236
00:08:49,845 --> 00:08:52,999
(เสียงปรบมือ)

237
00:09:00,669 --> 00:09:02,636
เจสซี่ เปเรส: มันเป็นตอนกลางคืน

238
00:09:02,660 --> 00:09:04,970
และท้องฟ้าก็เป็นสีแดง
อย่างกับรังสีบ้าคลั่ง

239
00:09:04,994 --> 00:09:07,116
และถ้าคุณหรี่ตาดู คุณอาจเห็นดวงจันทร์

240
00:09:07,140 --> 00:09:10,006
ผ่านชั้นควันหมอกบุหรี่
และไอพ่นของเครื่องบิน

241
00:09:10,030 --> 00:09:11,321
ที่ปกคลุมทั่วเมืองนี้

242
00:09:11,345 --> 00:09:13,643
อย่างกับมุ้งที่ไม่ยอมให้เทวดาเข้ามาได้

243
00:09:13,667 --> 00:09:14,707
(เสียงกลอง)

244
00:09:14,731 --> 00:09:16,217
และถ้าคุณมองขึ้นไปสูงพอ

245
00:09:16,241 --> 00:09:19,678
คุณจะเห็นผมยืนอยู่บนขอบตึกสูง 87 ชั้น

246
00:09:19,702 --> 00:09:23,129
และบนนั้น 
ที่ของรูปปั้นสัตว์ประหลาดและหอนาฬิกาพัง

247
00:09:23,153 --> 00:09:26,129
ที่หยุดนิ่งและตายมาเป็นเวลาสัก 100 ปี

248
00:09:26,153 --> 00:09:27,664
ตรงนั้นแหละที่ของผม

249
00:09:27,688 --> 00:09:28,718
(เสียงตี)

250
00:09:28,742 --> 00:09:30,326
และผมก็คือ แบทแมน

251
00:09:30,350 --> 00:09:31,389
(เสียงตี)

252
00:09:31,413 --> 00:09:33,578
ผมมีรถค้างคาว
และบูมเมอแรงค้างคาว

253
00:09:33,602 --> 00:09:35,997
และถ้ำค้างคาว แบบจริงจัง

254
00:09:36,021 --> 00:09:37,715
และที่สำคัญก็คือมันมีตู้เก็บไม้กวาด

255
00:09:37,739 --> 00:09:39,683
หรือห้องเก็บของ หรือทางหนีไฟ

256
00:09:39,707 --> 00:09:42,698
และกางเกงยีนส์ที่แดนนียกให้ก็หายไป

257
00:09:42,722 --> 00:09:44,618
และเสื้อโปโลกรมท่าของผม

258
00:09:44,642 --> 00:09:48,119
ที่ดูเหมือนว่าผมใส่แล้วก็ดูหล่อดี
แต่มันมีรูใกล้ ๆ ก้น

259
00:09:48,143 --> 00:09:51,167
จากตอนที่ไปเกี่ยวกับโซ่รั้วหลังอาร์ทูโร

260
00:09:51,191 --> 00:09:53,883
แต่มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร
เพราะว่าผมพับส่วนนั้นเข้าไป

261
00:09:53,907 --> 00:09:55,126
และมันก็แบบว่า ดูดีแล้ว

262
00:09:55,150 --> 00:09:57,067
เสื้อโปโลสีกรมท่า -- มันหายไปด้วย

263
00:09:57,091 --> 00:10:00,098
และผมก็แบบว่า ... แปลงร่าง

264
00:10:00,122 --> 00:10:01,122
(เสียงตี)

265
00:10:01,434 --> 00:10:04,769
และไม่มีใครดึงเข็มขัดและเฆี่ยนแบทแมน
ที่พูดอะไรอย่างนั้น

266
00:10:04,793 --> 00:10:05,810
(เสียงตี)

267
00:10:05,834 --> 00:10:07,254
หรือที่ไม่พูดอะไรโต้ตอบ

268
00:10:07,278 --> 00:10:09,602
และไม่มีใครเรียกแบทแมนว่าเขางั้น ๆ 


269
00:10:09,626 --> 00:10:11,175
หรือโง่

270
00:10:11,199 --> 00:10:12,396
หรือผอมกะหร่อง

271
00:10:12,784 --> 00:10:16,003
และไม่มีใครยิงน้องของแบทแมน
จากบริษัทอีสเทิร์นแท็คซี่

272
00:10:16,027 --> 00:10:18,059
เพราะพวกเขาตัดงบเหมือนกัน


273
00:10:18,083 --> 00:10:19,972
เพราะว่าพวกเขาไม่เหลืออะไรนอกจากความเคารพ

274
00:10:19,996 --> 00:10:22,131
และไม่มีอะไรเหมือนกับการให้ความเคารพที่ยำเกรง

275
00:10:22,155 --> 00:10:24,534
เหมือนกับ ความเคารพที่เคารพ

276
00:10:24,558 --> 00:10:25,559
(เสียงหัวเราะ)

277
00:10:25,583 --> 00:10:27,090
เพราะไม่มีใครกลัวคุณ

278
00:10:27,114 --> 00:10:29,248
เพราะแบทแมนไม่ได้หมายความว่า
ไม่มีใครที่จะไม่ได้รับบาดเจ็บ

279
00:10:29,272 --> 00:10:30,273
(เสียงตี)

280
00:10:30,297 --> 00:10:31,851
อีกแล้ว
(สีตีสองครั้ง)

281
00:10:31,875 --> 00:10:34,312
เพราะที่แบทแมนต้องการทั้งหมด
ก็คือช่วยผู้คน

282
00:10:34,336 --> 00:10:36,083
และบางทีก็แค่จะจ่ายค่าหนี้ของย่า

283
00:10:36,107 --> 00:10:37,258
และตายอย่างเป็นสุข

284
00:10:37,282 --> 00:10:39,478
และบางที อาจจะได้มีชื่อเสียงกับเขาบ้าง

285
00:10:39,502 --> 00:10:40,513
(เสียงหัวเราะ)

286
00:10:40,537 --> 00:10:41,874
โอ้ -- แล้วก็ฆ่าโจ๊กเกอร์

287
00:10:41,898 --> 00:10:43,358
(เสียงรัวกลอง)

288
00:10:43,382 --> 00:10:46,040
คืนนี้ ก็เหมือนกับคืนอื่น ๆ ที่ผมโดดเดี่ยว

289
00:10:46,064 --> 00:10:48,257
และผมก็เฝ้ามองและก็เฝ้ารอ

290
00:10:48,281 --> 00:10:49,463
ดุจพญาเหยี่ยว

291
00:10:49,487 --> 00:10:50,657
หรือเหมือนกับ --

292
00:10:50,681 --> 00:10:52,390
ไม่ล่ะ ใช่แล้ว ดุจพญาเหยี่ยว

293
00:10:52,414 --> 00:10:53,415
(เสียงหัวเราะ)

294
00:10:53,439 --> 00:10:56,257
และผ้าคลุมของผมก็พลิ้วไปตามแรงลม
เพราะว่ามันยาวมาก

295
00:10:56,281 --> 00:10:57,695
และผมก็มีหูแหลม ๆ

296
00:10:57,719 --> 00:11:00,549
และหน้ากากที่ปิดหน้าไปครึ่งหนึ่ง

297
00:11:00,573 --> 00:11:04,049
และผมก็มีเกราะกันกระสุนอยู่ที่หน้าอก 
เพื่อไม่ให้ใครมาทำอันตรายผมได้

298
00:11:04,073 --> 00:11:05,787
และไม่มีใคร -- ไม่มีใคร --

299
00:11:05,811 --> 00:11:07,850
ที่จะเข้ามาอยู่ระหว่างแบทแมน ...

300
00:11:07,874 --> 00:11:09,053
กับความยุติธรรม

301
00:11:09,077 --> 00:11:10,879
(เสียงกลอง)
(เสียงหัวเราะ)

302
00:11:10,903 --> 00:11:12,411
จากตรงที่ผมอยู่

303
00:11:12,435 --> 00:11:14,022
ผมได้ยินทุกอย่าง

304
00:11:14,046 --> 00:11:15,212
(ความเงียบ)

305
00:11:15,236 --> 00:11:16,396
บางแห่งในเมืองนี้

306
00:11:16,420 --> 00:11:19,636
มีหญิงแก่หยิบโฟมที่ถูกทิ้ง
จากถังขยะ

307
00:11:19,660 --> 00:11:22,510
และเธอนำไก่โรยงาชิ้นหนึ่ง
ที่ใครบางคนคายทิ้ง

308
00:11:22,534 --> 00:11:23,845
เข้าไปในปากตัวเอง

309
00:11:23,869 --> 00:11:27,178
และบางแห่ง มีหมอคนหนึ่ง
ที่มีทรงผมทางด้านหลังดูประหลาด

310
00:11:27,202 --> 00:11:29,060
กำลังพยายามหาวิธีรักษาโรค

311
00:11:29,084 --> 00:11:32,042
ที่จะทำให้สักวันหนึ่ง
พวกเราสูญพันธู์กันเสียที

312
00:11:32,066 --> 00:11:33,426
และบางแห่ง มีชายคนหนึ่ง

313
00:11:33,450 --> 00:11:34,847
ชายในชุดนักการ

314
00:11:34,871 --> 00:11:36,804
เดินเซกลับบ้าน
ด้วยความเมาและความมึน

315
00:11:36,828 --> 00:11:40,580
หลังจากใช้เงินที่เขาได้มาไปครึ่งหนึ่ง
กับเหล้า 40 ออนซ์ ขวดหนึ่ง

316
00:11:40,604 --> 00:11:43,548
และอีกครึ่งหนึ่งกับการไปเยี่ยม
บ้านของหญิงคนหนึ่ง

317
00:11:43,572 --> 00:11:45,997
บนถนนที่แสงทั้งหลายถูกตัด

318
00:11:46,021 --> 00:11:49,054
โดยคนที่อยากทำอะไรในความมืด
ของเมืองนี้

319
00:11:49,078 --> 00:11:51,004
และครึ่งช่วงตึก
ถัดไปจากหนุ่มนักการคนนี้

320
00:11:51,028 --> 00:11:53,942
มีกลุ่มของพวกเหลือขอ
ที่ไม่ได้รู้อะไรดีนัก


321
00:11:53,966 --> 00:11:56,490
กำลังรอหนุ่มนักการคนนั้น
พร้อมกับโซ่จักรยานขึ้นสนิม

322
00:11:56,514 --> 00:11:58,183
และเลียนแบบ หลุยส์วิล สลักเกอร์

323
00:11:58,207 --> 00:11:59,989
และถ้าหากพวกเขาไม่พบเงินสักสลึง

324
00:12:00,013 --> 00:12:01,164
ซึ่งพวกเขาไม่พบ

325
00:12:01,188 --> 00:12:04,546
พวกเขาจะกระหน่ำตีเขา
จนกล้ามเนื้อที่แขนของเขาอักเสบ

326
00:12:04,570 --> 00:12:06,643
จนกระทั่งไม่มีฟัน
เหลือให้พวกเขางัดออกมา

327
00:12:06,667 --> 00:12:08,166
แต่พวกเขาไม่เชื่อใจผม

328
00:12:08,664 --> 00:12:10,911
พวกเขาไม่เชื่อใจ
อัศวินแห่งรัตติกาลคนใด

329
00:12:10,935 --> 00:12:13,929
ที่มีพุงแน่นไปด้วยมักโรนีชีส

330
00:12:13,953 --> 00:12:15,542
และไส้กรอกเวียนนาที่หั่นมาแล้ว
จากร้านสะดวกซื้อ

331
00:12:15,566 --> 00:12:16,567
(เสียงหัวเราะ)

332
00:12:16,591 --> 00:12:19,147
เพราะพวกเขาอยากจะเชื่อว่า
ผมไม่มีตัวตน

333
00:12:19,893 --> 00:12:23,506
และจากชั้น 87 ผมได้ยิน
พวกเหลือขอคนหนึ่ง

334
00:12:23,530 --> 00:12:25,831
"เอาเงินมา" 
-- รวดเร็วอะไรอย่างนั้น

335
00:12:25,855 --> 00:12:27,598
แค่ "เอาเงินมาสิวะ"

336
00:12:27,622 --> 00:12:31,175
และผมเห็นหนุ่มนักการพึมพัมอะไรบางอย่าง
ในภาษาของคนเมาและหันไป

337
00:12:31,199 --> 00:12:32,376
และจากชั้น 87

338
00:12:32,400 --> 00:12:35,508
ผมได้ยินเสียงกระเพาะของเขา
พยายามร้องออกมาจากผ้ากันเปื้อน

339
00:12:35,532 --> 00:12:37,413
ผมร่อนลงไป แบบเร็วมาก ๆ

340
00:12:37,437 --> 00:12:40,452
และผมก็เหมือนกับความเมืด
ผมแบบว่า "ฟิ้ว"

341
00:12:40,476 --> 00:12:42,931
และผมโยนบูมเมอแรงค้างคาว
ไปที่หลอดไฟเปลือย

342
00:12:42,955 --> 00:12:43,994
(เสียงฉาบ)

343
00:12:44,018 --> 00:12:46,146
และพวกเขาก็แบบว่า 
"โว้ว ไอ้บ้าเอ้ย

344
00:12:46,170 --> 00:12:47,761
ใครปิดไฟวะเนี่ย"

345
00:12:47,785 --> 00:12:48,786
(เสียงหัวเราะ)

346
00:12:48,810 --> 00:12:50,479
"ตรงนั้นอะไรหน่ะ"
"ไหน"

347
00:12:50,503 --> 00:12:52,096
"มีอะไรก็ส่งมา ไอ้แก่"

348
00:12:52,120 --> 00:12:53,286
"มีใครได้ยินนั่นไหม"

349
00:12:53,310 --> 00:12:57,150
"ได้ยินอะไร ไม่เห็นมีอะไรเลย
ไม่มี จริง ๆ -- ไม่มีค้างคาว"

350
00:12:57,174 --> 00:12:58,401
แต่ว่า ...

351
00:12:58,425 --> 00:13:01,904
หนึ่งในสามของพวกเหลือขอ
โดนเข้าไปอย่างจัง -- โป้ง

352
00:13:01,928 --> 00:13:04,785
และเจ้าตัวที่สองก็สุ่มอัดเข้าไป
ที่ผ้าคลุมมืดเบื้องหน้าเข้า

353
00:13:04,809 --> 00:13:06,618
แต่ก่อนที่หมัดของเขาจะปะทะข้ากับอะไร

354
00:13:06,642 --> 00:13:08,546
ผมคว้าฝาถังขยะ และ --

355
00:13:08,570 --> 00:13:09,757
เข้าไปยังท้องของเขา

356
00:13:09,781 --> 00:13:11,896
และเจ้าตัวแรกก็กลับมา
พร้อมกับท่ากระโดดเตะ

357
00:13:11,920 --> 00:13:14,551
แต่ผมเรียนยูโดคาราเต้มาเหมือนกัน
ผมก็เลย --

358
00:13:14,575 --> 00:13:18,356
(เสียงกลอง)

359
00:13:18,380 --> 00:13:19,531
สองที

360
00:13:19,555 --> 00:13:20,556
(เสียงกลอง)

361
00:13:20,580 --> 00:13:21,805
(เสียงหัวเราะ)

362
00:13:21,829 --> 00:13:23,281
(เสียงกลอง)

363
00:13:23,305 --> 00:13:25,065
แต่ก่อนที่ผม
จะสร้างความเสียหายให้มากกว่านี้

364
00:13:25,089 --> 00:13:27,288
ทันใดนั้นเอง เราทุกคนก็ได้ยินเสียง
"คลิ๊ก คลิ๊ก"

365
00:13:28,217 --> 00:13:30,453
และทุกอย่างก็เงียบลงในทันใด

366
00:13:31,049 --> 00:13:33,065
และพวกเหลือขอคนหนึ่งที่ยืนอยู่

367
00:13:33,089 --> 00:13:35,026
ก็หยิบปืนพก และเล็งมันไปข้างหน้า

368
00:13:35,050 --> 00:13:36,631
เหมือนว่าเขากำลังจับพระเยซู
เป็นตัวประกัน


369
00:13:36,655 --> 00:13:39,540
อย่างกับว่าเขากำลังข่มขู่
ว่าจะเป่าพระจันทร์ให้เป็นรู

370
00:13:39,564 --> 00:13:41,836
และเจ้าเหลือขอคนที่โดนซัดที่หัว

371
00:13:41,860 --> 00:13:43,128
ที่พยายามกระโดดเตะผม

372
00:13:43,152 --> 00:13:45,645
และเจ้าเหลือขออีกคน
ที่โดนซัดเข้าที่ท้อง

373
00:13:45,669 --> 00:13:48,550
ทั้งสองตะกายกลับไปยังร่างมืด ๆ 
ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา

374
00:13:48,574 --> 00:13:50,257
และคนเมาคนนั้น หนุ่มนักการคนนั้น

375
00:13:50,281 --> 00:13:52,544
ก็กองอยู่ตรงมุม
กำลังสวดมนต์ต่อเซนต์แอนโทนี

376
00:13:52,568 --> 00:13:54,684
เพราะนั่นเป็นพระองค์เดียว
ที่เขาจะนึกออก

377
00:13:54,708 --> 00:13:55,709
(เสียงเคาะสองครั้ง)

378
00:13:55,733 --> 00:13:56,885
และนั้นผม:

379
00:13:57,310 --> 00:13:58,680
ตาวาวสีขาว

380
00:13:58,704 --> 00:14:00,711
ผ้าคลุมปลิวไหวในสายลม

381
00:14:00,735 --> 00:14:01,736
(เสียงตี)

382
00:14:01,760 --> 00:14:03,257
เกราะกันกระสุนแสนหนัก

383
00:14:03,281 --> 00:14:05,821
หัวใจของผมเต้นแรง
ผ่านออกมาเป็นรหัสมอสความว่า:

384
00:14:05,845 --> 00:14:06,996
"มาแหยมกูสิ

385
00:14:07,020 --> 00:14:08,171
สักที

386
00:14:08,195 --> 00:14:09,346
เข้ามา

387
00:14:09,370 --> 00:14:10,520
กล้าไหม"

388
00:14:10,830 --> 00:14:12,910
และหนึ่งในพวกเหลือขอที่ยืนอยู่

389
00:14:12,934 --> 00:14:14,249
คนที่มีปืนพก --

390
00:14:14,273 --> 00:14:15,424
ครับ เขาหัวเราะ

391
00:14:15,448 --> 00:14:16,630
และลดมือลง

392
00:14:16,654 --> 00:14:17,964
และเขาก็เล็งมายังผม

393
00:14:17,988 --> 00:14:19,439
ปล่อยให้ดวงจันทร์ได้พักบ้าง

394
00:14:19,463 --> 00:14:21,636
และเขาก็เล็งมาระหว่างหัวแหลม ๆ ของผม

395
00:14:21,660 --> 00:14:24,609
เหมือนกับท่ายิ่งประตู
และราวกับเขามาจากทีมพิเศษ

396
00:14:25,444 --> 00:14:28,113
และหนุ่มนักการก็ยังเรียกหาเซนต์แอนโทนี

397
00:14:28,137 --> 00:14:29,493
แต่ทางนั้นไม่ตอบ

398
00:14:30,277 --> 00:14:31,955
และในวินาทีนั้น

399
00:14:31,979 --> 00:14:33,233
มันราวกับว่า ...

400
00:14:35,040 --> 00:14:36,765
บางที ผมกำลังจะแพ้

401
00:14:38,899 --> 00:14:40,057
ไม่หรอก

402
00:14:40,081 --> 00:14:41,097
(เสียงกลอง)

403
00:14:41,121 --> 00:14:42,306
ปัง ปัง ฟิ้ว-โป้ง-โป้ง

404
00:14:42,330 --> 00:14:43,481
"อย่างฆ่ากันเลย"

405
00:14:43,505 --> 00:14:45,463
กร๊อก หักเอว คอ ฉึบ

406
00:14:45,487 --> 00:14:49,470
ผิวโดนกรด:
"อ๊าาาาาาาา"

407
00:14:49,494 --> 00:14:50,732
และเขาก็ลงไปกองบนพื้น

408
00:14:50,756 --> 00:14:51,954
และผมก็ยืนอยู่เหนือเขา

409
00:14:51,978 --> 00:14:53,887
และถือปืนเอาไว้ในมือ

410
00:14:53,911 --> 00:14:56,575
และผมเกลียดปืน เกลียดการถือปืน
เพราะผมคือแบทแมน

411
00:14:56,599 --> 00:14:57,777
และที่สำคัญ

412
00:14:57,801 --> 00:15:01,359
แบทแมนไม่ชอบปืนเพราะว่า
พ่อแม่ของเขาโดนยิงเมื่อนานมาแล้ว

413
00:15:01,383 --> 00:15:02,598
แต่วินาทีนั้น

414
00:15:02,622 --> 00:15:03,940
ตาลองผมลุกโชนเป็นสีขาว

415
00:15:03,964 --> 00:15:05,123
และการได้ถือสิ่งนี้

416
00:15:05,147 --> 00:15:07,130
ที่ผมอาจพูดกับพวกเหลือขอ

417
00:15:07,154 --> 00:15:08,900
ในภาษาที่เขาอาจเข้าใจได้

418
00:15:08,924 --> 00:15:10,471
คลิ๊ก-คลิ๊ก

419
00:15:10,495 --> 00:15:11,508
(เสียงตี)

420
00:15:11,532 --> 00:15:14,097
และพวกเหลือขอ
ก็กลายเป็นพวกไม่เหลืออะไร

421
00:15:14,121 --> 00:15:17,816
กลายเป็ขยะพิษและเศษกากสารเคมี
อะไรก็ตามที่พวกเขาลากร่างผ่านไป

422
00:15:18,784 --> 00:15:20,760
และมันก็เหลือแค่ผมกับหนุ่มนักการ

423
00:15:21,555 --> 00:15:23,025
ผมพยุงเขาลุกขึ้น

424
00:15:23,049 --> 00:15:26,182
และเช็ดเหงื่อกับน้ำหอมราคาถูก
ออกจากหน้าผากของเขา

425
00:15:26,206 --> 00:15:27,642
และเขาก็ขอร้องว่าอย่างทำร้ายเขา

426
00:15:27,666 --> 00:15:30,196
และผมก็จับเขาที่คอเสื้ออย่างเต็มมือ

427
00:15:30,220 --> 00:15:31,507
และดึงเข้ามาชิดหน้า

428
00:15:31,531 --> 00:15:33,611
และเขาก็เป็นคนที่สุงกว่าผม
แต่ผ้าคลุมช่วยให้ผมดูดี

429
00:15:33,635 --> 00:15:36,028
เขาก็เลยฟังผม 
ตอนที่ผมจ้องที่ตาของเขา

430
00:15:36,052 --> 00:15:37,773
และพูดกับเขาสองคำ:

431
00:15:38,467 --> 00:15:40,075
"กลับบ้าน"

432
00:15:41,282 --> 00:15:42,528
และเขาก็ทำเช่นนั้น

433
00:15:42,552 --> 00:15:45,020
มองเหลียวหลังกลับมาทุก ๆ 10 เมตร

434
00:15:45,044 --> 00:15:47,633
และผมก็เผ่นจากตึกหนึ่งไปอีกตึกตามทาง

435
00:15:47,657 --> 00:15:49,061
เพราะผมรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน

436
00:15:49,085 --> 00:15:51,889
และผมก็มองมืออันสั่นเทาของเขา
เมื่อเขาดึงพวกกุญแจออกมา

437
00:15:51,913 --> 00:15:53,622
และเปิดประตูเข้าสู่ตึก

438
00:15:53,646 --> 00:15:54,917
และผมก็กลับไปนอน

439
00:15:54,941 --> 00:15:57,213
ก่อนที่เขาจะเดินผ่านประตูหน้าเข้ามา

440
00:15:57,548 --> 00:15:59,167
และผมก็ได้ยินเขาเปิดก๊อกน้ำ

441
00:15:59,191 --> 00:16:01,447
และดื่มน้ำก๊อกอุ่น ๆ ลงจากแก้ว

442
00:16:01,796 --> 00:16:03,692
และเขาก็เอาแก้วางกลับไปในอ่าง

443
00:16:04,399 --> 00:16:05,800
และผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา

444
00:16:06,630 --> 00:16:08,685
และเสียงนั้นก็ช้าลงและช้าลง
เมื่อเขาเข้าใกล้ห้องของผม

445
00:16:09,758 --> 00:16:12,883
และเขาก็เปิดประตูเข้ามาอย่างช้ามาก ๆ

446
00:16:13,953 --> 00:16:15,781
และเดินเข้ามา

447
00:16:15,805 --> 00:16:17,161
ซึ่งเขาไม่เคยทำมาก่อน

448
00:16:17,677 --> 00:16:18,677
(เสียงตบ)

449
00:16:19,167 --> 00:16:20,797
และเขาก็มองออกไปอย่างไม่มีจุดหมาย

450
00:16:20,821 --> 00:16:23,486
หน้าของเขาเป็นสีของทางเดินในฤดูร้อน

451
00:16:23,510 --> 00:16:25,091
และผมก็ทำเหมือนว่าผมเพิ่งตื่น

452
00:16:25,115 --> 00:16:27,524
และบอกว่า "หา มีอะไรเพื่อน"

453
00:16:28,452 --> 00:16:30,723
และหนุ่มนักการก็ไม่พูดอะไรกับผม

454
00:16:31,753 --> 00:16:32,914
แต่ผมเห็นได้ในความมืด

455
00:16:32,938 --> 00:16:34,311
ผมเห็นแขนของเขาชา

456
00:16:34,335 --> 00:16:36,449
และหัวของเขาหันกลับมาทางผม

457
00:16:36,473 --> 00:16:38,849
และเขาเงยหน้าขึ้นให้ผมได้เห็นหน้าเขา

458
00:16:38,873 --> 00:16:40,739
ให้ผมได้เห็นตาของเขา

459
00:16:40,763 --> 00:16:43,135
และแก้มของเขาก็มีหยดน้ำ
แต่มันไม่ใช่เหงื่อ

460
00:16:43,704 --> 00:16:45,485
และเขาก็ยืนอยู่ตรงนั้น
หายใจ

461
00:16:45,509 --> 00:16:47,941
เหมือนกับเขาจำ
ตาของผมที่เปล่งเป็นสีขาวได้

462
00:16:47,965 --> 00:16:50,655
เหมือนกับเขาจำเกราะกันกระสุนของผมได้

463
00:16:51,513 --> 00:16:53,456
เหมือนกับเขาจำได้ว่าผมเป็นเพื่อนของเขา

464
00:16:57,575 --> 00:17:00,531
และเป็นเวลานานที่ผมไม่พูดอะไร

465
00:17:02,583 --> 00:17:04,609
และเขาก็หมุนไปรอบ ๆ 
มือจับอยู่ที่กลอนประตู

466
00:17:04,633 --> 00:17:06,061
และเขาไม่ได้มองมาทางผม

467
00:17:06,085 --> 00:17:08,627
แต่ผมได้ยินเขาพึมพัมสองคม

468
00:17:10,253 --> 00:17:11,667
"ผมขอโทษ"

469
00:17:14,317 --> 00:17:17,596
และผมก็ก้มลงไป
และเปิดหน้าต่างนิดหน่อย

470
00:17:18,697 --> 00:17:20,382
ถ้าหากคุณมองสูงขึ้นไปพอ

471
00:17:21,036 --> 00:17:22,612
คุณจะเห็นผม

472
00:17:23,519 --> 00:17:24,936
และจากตรงที่ผมอยู่ --

473
00:17:25,641 --> 00:17:26,912
(เสียงฉาบ)

474
00:17:27,692 --> 00:17:29,442
ผมได้ยินทุก ๆ อย่าง

475
00:17:32,076 --> 00:17:40,500
(เสียงปรบมือ)

476
00:17:40,544 --> 00:17:41,761
ขอบคุณครับ

477
00:17:41,801 --> 00:17:49,140
(เสียงปรบมือ)