Για να είμαι ειλικρινής, σαν χαρακτήρας

δεν είμαι ιδιαίτερα κλαψιάρης.

Πιστεύω όμως ότι για την καριέρα μου
αυτό υπήρξε καλό στοιχείο.

Είμαι δικηγόρος ατομικών δικαιωμάτων

κι έχω δει αρκετά απαίσια πράγματα
στον κόσμο.

Ξεκίνησα την καριέρα μου με υποθέσεις
αστυνομικής βίας στις ΗΠΑ.

Έπειτα το 1994, με έστειλαν στη Ρουάντα

ως επικεφαλής έρευνας των Ηνωμένων Εθνών
για τη γενοκτονία.

Φαίνεται ότι τα δάκρυα δε βοηθούν και πολύ

όταν προσπαθείς να ερευνήσεις
μια γενοκτονία.

Τα πράγματα που έπρεπε να αντικρίσω,
να νιώσω και να αγγίξω

ήταν πραγματικά τρομακτικά.

Μπορώ να σας πω το εξής:

η γενοκτονία στη Ρουάντα

ήταν από τις μεγαλύτερες αποτυχίες
του κόσμου για απλή συμπόνια.

Η λέξη «συμπόνια» προέρχεται
από δύο λατινικές λέξεις:

cum passio, που απλά σημαίνει
«υποφέρω μαζί».

Τα πράγματα που είδα 
και έζησα στη Ρουάντα

καθώς ήρθα πιο κοντά στον ανθρώπινο πόνο,

έφεραν πράγματι, μερικές φορές,
δάκρυα στα μάτια μου.

Εύχομαι απλώς εγώ κι ο υπόλοιπος κόσμος
να είχαμε κινηθεί πιο νωρίς.

Όχι μόνο κλαίγοντας,
αλλά ουσιαστικά σταματώντας τη γενοκτονία.

Από την άλλη, έχω εμπλακεί

σε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες
του κόσμου για συμπόνια.

Στον αγώνα κατά της παγκόσμιας φτώχειας.

Είναι κάτι στο οποίο έχουμε εμπλακεί
όλοι μας εδώ μέσα.

Δεν ξέρω αν η πρώτη σας επαφή

ήταν ίσως η μελωδία του
«We are the World»,

ή η φωτογραφία ενός παιδιού του οποίου
γίνατε ανάδοχοι γονείς στο ψυγείο σας,

ή ακόμη τα γενέθλια που δωρίσατε
για καθαρό νερό.

Δε θυμάμαι ποια ήταν
η πρώτη μου επαφή με τη φτώχεια

θυμάμαι όμως την πιο δυσάρεστη.

Ήταν όταν γνώρισα τη Βίνους -

μια μαμά από τη Ζάμπια.

Έχει τρία παιδιά και είναι χήρα.

Όταν τη γνώρισα είχε περπατήσει
περίπου 19 χιλιόμετρα

φορώντας τα μοναδικά ρούχα που είχε,

για να έρθει στην πρωτεύουσα 
και να πει την ιστορία της.

Κάθισε μαζί μου για πολλές ώρες,

εισάγοντάς με στον κόσμο της φτώχειας.

Μου περιέγραψε πώς ήταν τα πράγματα

όταν τα κάρβουνα στη φωτιά
πάγωναν εντελώς.

Όταν τελείωνε η τελευταία σταγόνα λαδιού.

Όταν το τελευταίο πιάτο φαγητού,
παρά τις δυνατές προσπάθειές της,

τελείωνε.

Υποχρεώθηκε να βλέπει το γιο της, Πίτερ,

να υποφέρει από υποσιτισμό,

καθώς τα πόδια του 
αχρηστεύονταν σιγά-σιγά.

Καθώς τα μάτια του θόλωναν 
και σκοτείνιαζαν.

Κι όταν στο τέλος
το κορμί του Πίτερ πάγωσε.

Για πάνω από 50 χρόνια, ιστορίες 
σαν αυτήν μας οδηγούν προς τη συμπόνια.

Εμείς, που τα παιδιά μας 
έχουν πολύ φαγητό,

όχι μόνο νοιαζόμαστε
για την παγκόσμια φτώχεια,

αλλά προσπαθούμε να κάνουμε ό,τι 
μπορούμε για να σταματήσουμε τον πόνο.

Υπάρχει μεγάλο περιθώριο για κριτική
πως δεν έχουμε κάνει αρκετά

και πως όσα κάναμε
δεν είχαν ιδιαίτερα αποτελέσματα,

όμως η αλήθεια είναι η εξής:

Ο αγώνας ενάντια στην παγκόσμια
φτώχεια είναι ίσως η μεγαλύτερη,

η μακρότερη εκδήλωση του φαινομένου
της ανθρώπινης συμπόνιας

στην ιστορία του είδους μας.

Θα ήθελα να μοιραστώ
μια ιδιαίτερα συγκλονιστική ιδέα

που μπορεί να αλλάξει για πάντα
τον τρόπο που βλέπετε αυτόν τον αγώνα.

Όμως, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω
με κάτι που ίσως ήδη ξέρετε.

Πριν 35 χρόνια,
όταν αποφοιτούσα από το λύκειο,

μάθαμε ότι 40.000 παιδιά πεθαίνουν 
κάθε μέρα εξαιτίας της φτώχειας.

Αυτός ο αριθμός σήμερα
έχει πέσει στις 17.000.

Πάρα πολλά, φυσικά,

όμως αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο,

υπάρχουν οχτώ εκατομμύρια παιδιά που
δεν χρειάζεται να πεθαίνουν από φτώχεια.

Επιπλέον, ο αριθμός των ανθρώπων

που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας,

με περίπου 1,25 δολάρια την ημέρα,

έχει πέσει από το 50%,

σε μόλις 15%.

Είναι τεράστια πρόοδος

και ξεπέρασε τις προσδοκίες όλων
για το τι είναι δυνατόν.

Πιστεύω ότι εσείς κι εγώ,

το πιστεύω, ειλικρινά, ότι μπορούμε 
να αισθανόμαστε περήφανοι κι εμψυχωμένοι

βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο
η συμπόνια έχει τη δύναμη

να σταματήσει τα δεινά τόσων εκατομμυρίων.

Υπάρχει όμως κι αυτό
που ίσως δεν ακούτε πολύ συχνά.

Αν ανεβάσεις τον δείκτη φτώχειας
στα δύο δολάρια,

το αποτέλεσμα είναι ότι σχεδόν οι ίδιοι
δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι

που ζούσαν κάτω από σκληρή φτώχεια
όταν ήμουν στο λύκειο,

εξακολουθούν να ζουν κάτω
από τις ίδιες συνθήκες,

35 χρόνια αργότερα.

Γιατί όμως τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι
συνεχίζουν να ζουν στην ένδεια;

Ας σκεφτούμε για λίγο τη Βίνους.

Δεκαετίες τώρα, η γυναίκα μου κι εγώ
δραστηριοποιούμαστε λόγω κοινής συμπόνιας

σαν ανάδοχοι γονείς, 
χρηματοδοτώντας μικροδάνεια,

υποστηρίζοντας γενναιόδωρες προσπάθειες
εξωτερικής βοήθειας.

Όμως μέχρι να μιλήσω με τη Βίνους,

δεν είχα ιδέα ότι καμία 
από αυτές τις προσεγγίσεις

δεν εξηγούσαν γιατί έπρεπε να δει
το γιο της να πεθαίνει.

«Τα πηγαίναμε μια χαρά» μου είπε η Βίνους

«μέχρι που ο Μπρούτους άρχισε
να δημιουργεί προβλήματα.»

Ο Μπρούτους είναι γείτονας της Βίνους
και το ότι «δημιουργεί προβλήματα»

είναι ό,τι συνέβη την επόμενη μέρα
από τον θάνατο του άντρα της Βίνους,

όταν ο Μπρούτος ήρθε και πέταξε έξω
από το σπίτι τη Βίνους και τα παιδιά,

έκλεψε τη γη τους και τον πάγκο που είχαν
για να πουλούν τα αγαθά τους.

Βλέπετε, η Βίνους κατέληξε στην ένδεια
με τη βία.

Έπειτα αντιλήφθηκα ότι, φυσικά,

καμιά στήριξη σε παιδιά, 
κανένα από τα μικροδάνειά μου,

κανένα από τα παραδοσιακά προγράμματα
κατά της φτώχειας

δεν θα σταματούσαν τον Μπρούτους,

διότι δεν είχαν αυτόν τον σκοπό.

Αυτό έγινε ακόμη πιο προφανές
όταν γνώρισα την Γκριζέλντα.

Είναι ένα αξιοθαύμαστο νέο κορίτσι
που ζει σε μια πολύ φτωχή κοινότητα

στη Γουατεμάλα.

Ένα από τα πράγματα που μάθαμε
όλα αυτά τα χρόνια

είναι ότι ίσως το πιο ισχυρό πράγμα

που η Γκριζέλντα και η οικογένειά της 
μπορούν να κάνουν

ώστε να βγάλουν την οικογένειά τους
από τη φτώχεια

είναι να κάνουν τα πάντα 
ώστε η Γκριζέλντα να πάει σχολείο.

Οι ειδικοί το αποκαλούν
το Φαινόμενο του Κοριτσιού.

Όταν όμως γνωρίσαμε την Γκριζέλντα,
δεν πήγαινε στο σχολείο.

Εν αντιθέσει,
σπανίως έβγαινε από το σπίτι.

Μέρες πριν τη γνωρίσουμε,

καθώς γυρνούσε στο σπίτι της 
από την εκκλησία με την οικογένεια της,

μέρα-μεσημέρι,

άντρες από την κοινότητά της
την άρπαξαν με τη βία απο τον δρόμο

και τη βίασαν βάναυσα.

Η Γκριζέλντα είχε την ευκαιρία
να πάει στο σχολείο,

απλώς δεν μπορούσε 
να φτάσει εκεί με ασφάλεια.

Η Γκριζέλντα δεν είναι η μόνη.

Παγκοσμίως, φτωχές γυναίκες και κορίτσια

μεταξύ 15 και 44 χρόνων,

αυτές είναι 
- όντας θύματα καθημερινής βίας,

ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής
κακοποίησης -

αυτές οι δύο μορφές βίας οδηγούν 
σε περισσότερους θανάτους και αναπηρίες

απ' ότι η ελονοσία, τα αυτοκινητιστικά
δυστυχήματα κι ο πόλεμος μαζί.

Η αλήθεια είναι
ότι οι φτωχοί στον κόσμο μας

είναι παγιδευμένοι 
σ' ένα ολόκληρο σύστημα βίας.

Στη νότια Ασία, οδηγώντας
δίπλα από έναν μύλο ρυζιού

είδα έναν άντρα να κουβαλάει

τσουβάλια ρύζι 50 κιλών στην πλάτη του.

Έμαθα την αλήθεια αργότερα,

ότι στην πραγματικότητα ήταν σκλάβος,

κρατούμενος με τη βία σε εκείνον
τον μύλο απ' όταν ήμουν στο λύκειο.

Δεκαετίες από προγράμματα
κατά της φτώχειας στην κοινότητά του

δεν κατάφεραν να σώσουν αυτόν ή κάποιον
από τους εκατοντάδες άλλους σκλάβους

από τα χτυπήματα, και τους βιασμούς
και το μαρτύριο

της βίας μέσα στον μύλο.

Στην πραγματικότητα, μισός αιώνας
με προγράμματα κατά της φτώχειας

άφησε περισσότερους φτωχούς στην σκλαβιά

από οποιαδήποτε άλλη φορά 
στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Οι ειδικοί μας λένε ότι σήμερα περίπου
35 εκατομμύρια άνθρωποι είναι σκλάβοι.

Όσος είναι περίπου ο πληθυσμός
όλου του Καναδά,

όπου βρισκόμαστε σήμερα.

Γι' αυτό και με τα χρόνια, άρχισα
να αποκαλώ αυτήν την επιδημία βίας

ως το Φαινόμενο της Ακρίδας.

Επειδή στις ζωές των φτωχών,
πέφτει σαν πληγή

και καταστρέφει τα πάντα.

Πράγματι, όταν ερευνάς πάρα πολύ
φτωχές κοινότητες

οι κάτοικοι θα σου πουν 
ότι ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι η βία.

Προσέξτε όμως, η βία που φοβούνται

δεν είναι η βία της γενοκτονίας
ή των πολέμων,

αλλά η καθημερινή βία.

Για μένα, ως δικηγόρος,
η πρώτη μου αντίδραση ήταν να σκεφτώ

ότι πρέπει να αλλάξουμε όλους τους νόμους.

Πρέπει να κάνουμε όλη αυτή τη βία
ενάντια στους φτωχούς παράνομη.

Ύστερα όμως ανακάλυψα ότι είναι ήδη.

Το πρόβλημα δεν είναι
ότι οι φτωχοί δεν έχουν νόμους,

είναι ότι δεν έχουν επιβολή του νόμου.

Στον Τρίτο Κόσμο,

τα βασικά συστήματα επιβολής του νόμου
είναι τόσο ελλιπή

που σύμφωνα με μια πρόσφατη αναφορά
των Ηνωμένων Εθνών

«οι περισσότεροι φτωχοί άνθρωποι ζουν
εκτός της προστασίας του νόμου».

Ειλικρινά, εμείς δεν έχουμε ιδέα
τι σημαίνει αυτό

διότι δεν έχουμε προσωπική εμπειρία
επί του θέματος.

Για μας ένα λειτουργικό σύστημα
επιβολής νόμων είναι κάτι προφανές.

Μάλιστα, τίποτα δεν εκφράζει περισσότερο
αυτήν τη σιγουριά από τρεις απλούς αριθμούς:

9-1-1,

που είναι ο αριθμός της αστυνομίας
για επείγοντα περιστατικά,

στον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες,

όπου ο μέσος χρόνος ανταπόκρισης
της αστυνομίας σε ένα τηλεφώνημα στο 911

είναι περίπου 10 λέπτα.

Το έχουμε λοιπόν αυτό ως δεδομένο.

Πώς θα ήταν όμως αν δεν υπήρχε
η αστυνομία για να σε προστατέψει;

Μια γυναίκα στο Όρεγκον 
πρόσφατα ανακάλυψε πώς θα ήταν.

Ήταν μόνη στο σκοτεινό σπίτι της
ένα Σάββατο βράδυ,

όταν ένας άντρας άρχισε να προσπαθεί
να μπει στο σπίτι.

Αυτός ήταν ο χειρότερος εφιάλτης της,

διότι αυτός ο άντρας την είχε στείλει
στο νοσοκομείο ύστερα από επίθεση,

μόλις πριν δύο εβδομάδες.

Τρομοκρατημένη, σήκωσε το ακουστικό
για να κάνει ό,τι όλοι μας:

Να πάρει το 911,

ανακαλύπτοντας όμως 
ότι λόγω περικοπών στην κοινότητά της,

η αστυνομία δεν ήταν διαθέσιμη
εκείνο το σαββατοκύριακο.

Ακούστε.

Τηλ.κέντρο: Δεν έχω κανέναν να στείλω.

Γυναίκα: Εντάξει

Τηλ.κέντρο: Προφανώς αν μπει στο σπίτι
και σας επιτεθεί,

μπορείτε να του ζητήσετε να φύγει.

Ή ξέρετε αν είναι μεθυσμένος 
ή κάτι τέτοιο;

Γυναίκα: Του ζήτησα ήδη να φύγει.
Του είπα ότι σας τηλεφωνώ.

Έχει ξαναμπεί, έσπασε την πόρτα 
και μου επιτέθηκε.

Τηλ.κέντρο: Α-χα

Γυναίκα: Ναι, οπότε...

Τηλ.κέντρο: Υπάρχει τρόπος
να φύγετε από το σπίτι με ασφάλεια;

Γυναίκα: Όχι, δεν μπορώ, βρίσκεται βασικά
στη μοναδική έξοδό μου.

Τηλ.κέντρο: Το μόνο που μπορώ να κάνω
είναι να σας δώσω μερικές συμβουλές

και να τηλεφωνήσω στον σερίφη αύριο.

Προφανώς, αν μπει μέσα 
και δυστυχώς έχει όπλο

ή προσπαθήσει να σας βλάψει,
είναι άλλο θέμα.

Tο γραφείο του σερίφη
δεν δουλεύει εκεί πέρα.

Δεν έχω κανέναν να στείλω.»

Γκάρι Χόγκεν: Δυστυχώς,
η γυναίκα μέσα στο σπίτι,

ξυλοκοπήθηκε άγρια, βιάστηκε 
και στραγγαλίστηκε,

γιατί αυτό σημαίνει να ζεις
χωρίς την προστασία του νόμου.

Εκεί είναι πού ζουν οι εκατομμύρια
φτωχοί του κόσμου μας.

Πώς σας φαίνεται αυτό;

Στη Βολιβία, για παράδειγμα, 
αν ένας άντρας βιάσει κάποιο φτωχό παιδί,

στατιστικά έχει μεγαλύτερο κίνδυνο
να γλιστρήσει στο μπάνιο και να πεθάνει

από το να πάει φυλακή γι' αυτό το έγκλημα.

Στη νότια Ασία, αν έχεις κάποιον ως σκλάβο

είναι πιο πιθανό να χτυπηθείς από κεραυνό

παρά να σε βάλουν στη φυλακή
γι' αυτό το έγκλημα.

Η επιδημία της καθημερινής βίας λοιπόν
μαίνεται.

Καταστρέφει οποιαδήποτε προσπάθειά μας
να βοηθήσουμε δισεκατομμύρια ανθρώπους

να ξεφύγουν από την κόλαση 
των δύο δολαρίων την ημέρα.

Διότι τα στοιχεία δεν ψεύδονται ποτέ.

Ακόμη κι αν δίνεις όλα τα αγαθά
και τη βοήθεια στους φτωχούς,

αλλά αν δεν δέσεις τα χέρια
των βίαιων τραμπούκων

ώστε να μην τα καταστρέφουν όλα,

θα απογοητευτείς οικτρά
απ' τον μακροπρόθεσμο αντίκτυπο

των προσπαθειών σου.

Θα λέγατε λοιπόν ότι η αποσύνθεση
των βασικών οργάνων επιβολής του νόμου

στον Τρίτο Κόσμο θα έπρεπε να είναι
η κύρια προτεραιότητα

στον παγκόσμιο αγώνα κατά της φτώχειας.

Όμως δεν είναι.

Ελεγκτές της παγκόσμιας βοήθειας
πρόσφατα δεν μπόρεσαν να βρουν

ούτε 1% της βοήθειας
να πηγαίνει για την προστασία των φτωχών

από το άνομο χάος της καθημερινής βίας.

Ειλικρινά, όταν μιλάμε για βία
κατά των φτωχών,

μερικές φορές μιλάμε
με τον πιο παράξενο τρόπο.

Ένας οργανισμός πόσιμου νερού 
αφηγείται τη σπαραχτική ιστορία

δυο κοριτσιών που βιάστηκαν
ενώ πήγαιναν να κουβαλήσουν νερό

κι έπειτα γιορτάζει 
για τη λύση ενός νέου πηγαδιού

που μειώνει δραματικά τη διαδρομή τους.

Τέλος της ιστορίας.

Ούτε λόγος όμως για τους βιαστές 
που βρίσκονται ακόμη εκεί στην κοινότητα.

Αν κάποιο νέο κορίτσι 
σε ένα από τα κολέγια μας

βιαστεί στο δρόμο της προς τη βιβλιοθήκη,

δε θα γιορτάζαμε ως λύση τη μετακίνηση
της βιβλιοθήκης πιο κοντά στην εστία.

Για κάποιο λόγο όμως, αυτό το θεωρούμε
σωστό για τους φτωχούς ανθρώπους.

Η αλήθεια είναι 
πως οι παραδοσιακοί ειδικοί

της οικονομικής ανάπτυξης
κι ανακούφισης της πενίας

δεν ξέρουν πώς να διορθώσουν 
αυτό το πρόβλημα.

Τι γίνεται λοιπόν;

Δε μιλούν γι' αυτό.

Ο πιο ουσιώδης λόγος όμως

για το ότι η επιβολή του νόμου
στον Τρίτο Κόσμο

είναι τόσο παραμελημένη

είναι γιατί οι άνθρωποι του Τρίτου Κόσμου
που έχουν λεφτά,

δεν τον χρειάζονται.

Πριν λίγο καιρό ήμουν
στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ

και μιλούσα με διευθυντές τεράστιων
επιχειρήσεων στις αναπτυσσόμενες χώρες

και απλώς τους ρώτησα:

«Πώς προστατεύετε όλους τους ανθρώπους
και τις περιουσίες σας από τη βία;»

Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους 
και είπαν σχεδόν ομόφωνα:

«Την αγοράζουμε.»

Πράγματι, οι ιδιωτικές δυνάμεις ασφαλείας
στις αναπτυσσόμενες χώρες

είναι τέσσερις, πέντε κι εφτά φορές
μεγαλύτερες από την δημόσια αστυνομία.

Στην Αφρική, ο μεγαλύτερος εργοδότης
της ηπείρου είναι οι εταιρείες σεκιούριτι.

Βλέπετε, οι πλούσιοι μπορούν να πληρώσουν
για ασφάλεια, χωρίς ιδιαίτερο κόστος,

οι φτωχοί όμως δεν μπορούν 
κι έχουν αφεθεί εντελώς απροστάτευτοι,

έχουν πεταχτεί στην άκρη του δρόμου.

Πρόκειται για μια τεράστια
και αισχρή πράξη.

Δε χρειάζεται καν να είναι έτσι.

Τα διαλυμένα όργανα επιβολής νόμου
μπορούν να διορθωθούν.

Η βία μπορεί να σταματήσει.

Σχεδόν όλα τα συστήματα δικαιοσύνης

ξεκινούν διαλυμένα και διεφθαρμένα,

μπορούν όμως να μεταμορφωθούν 
μέσα από δυνατή προσπάθεια και αφοσίωση.

Ο δρόμος μπροστά μας είναι ξεκάθαρος.

Πρώτον: Πρέπει να καταστήσουμε
την προσπάθεια εξάλειψης της βίας

αναπόσπαστη από τον αγώνα 
κατά της φτώχειας.

Οποιαδήποτε συζήτηση
για την παγκόσμια φτώχεια

που δεν εντάσσει και το πρόβλημα της βίας
δεν θα πρέπει να θεωρείται σοβαρή.

Δεύτερον, πρέπει να επενδύσουμε
σε σοβαρές πηγές

και να μοιραστούμε τις γνώσεις για την
υποστήριξη των χωρών του Τρίτου Κόσμου

στην προσπάθειά τους για καινούργια,
δημόσια συστήματα δικαιοσύνης,

όχι ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι,

που θα δώσουν σε όλους την ευκαιρία
να είναι ασφαλείς.

Αυτές οι τροποποιήσεις
είναι πράγματι δυνατές

και συμβαίνουν σήμερα.

Πρόσφατα, το Ίδρυμα Γκέιτς
χρηματοδότησε ένα πρότζεκτ

στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη
των Φιλιππινών,

όπου δικηγόροι και όργανα επιβολής
νόμου της περιοχής

κατάφεραν να τροποποιήσουν τη διεφθαρμένη
αστυνομία και τα διαλυμένα δικαστήρια

τόσο δραστικά, που σε τέσσερα μόνο χρόνια,

ήταν σε θέση να μειώσουν αισθητά

κατα 79% το εμπόριο σεξουαλικής βίας
κατά φτωχών παιδιών.

Ξέρετε, εκ των υστέρων στην ιστορία,

αυτό που πάντα είναι πιο ανεξήγητο 
και πιο αδικαιολόγητο

είναι η απλή έλλειψη συμπόνιας.

Γιατί πιστεύω ότι η ιστορία συγκαλεί
ένα δικαστήριο από τα εγγόνια μας

τα οποία μας ρωτάνε:

«Γιαγιά, παππού, πού ήσασταν;

Πού ήσασταν, παππού, όταν οι Εβραίοι
διέφευγαν απο τη Ναζιστική Γερμανία

και δεν έγιναν αποδεκτοί
στις δικές μας ακτές;

Πού ήσασταν;

Γιαγιά, πού ήσασταν όταν έφερναν

τους Αμερικανούς-Ιάπωνες γείτονές μας
στα στρατόπεδα συγκέντρωσης;

Παππού, πού ήσασταν όταν ξυλοκοπούσαν

τους Αφροαμερικανούς γείτονές μας

απλώς επειδή ήθελαν να ψηφίσουν;»

Παρομοίως, όταν τα εγγόνια μας ρωτάνε:

«Γιαγιά, παππού, πού ήσασταν

όταν δύο δισεκατομμύρια φτωχοί
στον κόσμο πνίγονταν

μέσα σ' ένα άνομο χάος καθημερινής βίας;»

Θέλω να ελπίζω οτι θα μπορούμε να πούμε
ότι είχαμε συμπόνια, ότι υψώσαμε φωνή,

κι ότι ως γενιά, δραστηριοποιηθήκαμε 
για να σταματήσουμε τη βία.

Σας ευχαριστώ πολύ.

(Χειροκρότημα)

Κρις Άντερσον: Πολύ δυνατά επιχειρήματα.

Μίλησε μας λίγο
για μερικά από τα πράγματα

που υλοποιούνται, για παράδειγμα,
η ενίσχυση της αστυνομικής εκπαίδευσης.

Πόσο δύσκολη είναι η διαδικασία;

ΓΧ: Ένα από τα υπέροχα πράγματα
που άρχισε να συμβαίνει τώρα

είναι ότι η κατάρρευση των συστημάτων
αυτών και οι συνέπειές της είναι έκδηλες.

Υπάρχει πράγματι, τώρα, πολιτική θέληση
για να πραγματοποιηθεί αυτό.

Χρειάζεται απλώς επένδυση πηγών 
και μεταφορά γνώσεων.

Θα υπάρξει φυσικά μια πολιτική αντιμαχία,

όμως είναι μάχες
που μπορούν να κερδηθούν

γιατί έχουμε πάρει παραδείγματα
απ' όλο τον κόσμο

στη Διεθνή Αποστολή Δικαιοσύνης
τα οποία είναι ενθαρρυντικά.

ΚΑ: Πες μας λοιπόν
πόσο κοστίζει σε μια χώρα

να κάνει υλικές διαφοροποιήσεις
στην αστυνομία, για παράδειγμα -

ξέρω ότι αυτό είναι μόνο ένα μέρος.

ΓΧ: Στη Γουατεμάλα, για παράδειγμα,
έχουμε αρχίσει ένα πρότζεκτ

με την τοπική αστυνομία,
το δικαστικό σύστημα, τους εισαγγελείς,

για να τους επανεκπαιδεύσουμε ώστε να
μπορούν διαχειριστούν τέτοιες υποθέσεις.

Έχουμε δει τις κατηγορίες εναντίον
εγκληματιών σεξουαλικής βίας

να αυξάνονται πάνω απο 1.000%.

Αυτό το πρότζεκτ έχει χρηματοδοθεί μετρίως
με ένα εκατομμύριο δολάρια το χρόνο

κι ο αντίκτυπος 
που θα έχεις από αυτά τα λεφτά

υπό τον όρο της επιρροής 
στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης

που θα μπορούσε να λειτουργήσει 
αν ήταν καλά εκπαιδευμένο,

υποκινούμενο και καθοδηγημένο,

και σ' εκείνες τις χώρες,
ειδικά στη μεσαία τάξη

που βλέπει πως δεν υπάρχει πραγματικά
κάποιο μέλλον

με την ολοκληρωτική αυτή αστάθεια 
και ιδιωτικοποίηση της ασφάλειας

πιστεύω ότι υπάρχει μια ευκαιρία,
ένα παράθυρο για αλλαγή.

ΚΑ: Για να υλοποιηθεί όμως αυτό, θα πρέπει
να κοιτάξεις τον κάθε κρίκο της αλυσίδας -

την αστυνομία, ποιον άλλον;

ΓΧ: Αυτή είναι η έννοια
της επιβολής του νόμου,

ξεκινά από την αστυνομία,

αυτή είναι το πρώτο κομμάτι
της αλυσίδας της δικαιοσύνης,

όμως περνά στα χέρια των εισαγγελέων,

από τους εισαγγελείς στα δικαστήρια

και οι επιζήσαντες της βίας

θα πρέπει να έχουν τη στήριξη
των κοινωνικών υπηρεσιών συνεχώς.

Πρέπει λοιπόν να κάνεις την προσέγγισή σου
με όλα αυτά μαζί.

Στο παρελθόν υπήρξε
κάποια εκπαίδευση των δικαστηρίων,

όμως είχαν ισχνές αποδείξεις
από την αστυνομία

ή μικρή αστυνομική παρέμβαση που είχε
να κάνει με ναρκωτικά και τρομοκρατία

κι όχι με τη βοήθεια 
του απλού φτωχού ανθρώπου

μέσω εξαίρετων οργάνων επιβολής νόμου

οπότε πρέπει να ενώσεις όλα αυτά

και μάλιστα υπάρχουν άνθρωποι
σε πολύ φτωχές κοινότητες

που έχουν την ίδια επιβολή νόμου με εμάς,

η οποία είναι ελαττωματική
από την εμπειρία μας, σίγουρα,

όμως είναι υπέροχο
να ξέρεις ότι μπορείς

να καλέσεις το 911
και κάποιος ίσως σε προστατέψει.

ΚΑ: Γκάρι, έχεις κάνει θαυμάσια δουλειά

με το να κεντρίσεις την προσοχή του κόσμου

με το βιβλίο σου και εδώ σήμερα.

Σε ευχαριστώ πολύ.

Γκάρι Χόγκεν.

(Χειροκρότημα)