0:00:08.413,0:00:11.747
ما به دلایل زیادی داستان میخونیم.

0:00:11.747,0:00:12.747
برای سرگرم شدن،

0:00:12.747,0:00:15.000
اینکه کار چه کسی بوده،

0:00:15.000,0:00:18.049
برای مسافرت به سیارههای جدید و غریبه،

0:00:18.049,0:00:19.169
برای اینکه بترسیم،

0:00:19.169,0:00:19.911
بخندیم،

0:00:19.911,0:00:21.290
گریه کنیم،

0:00:21.290,0:00:22.028
فکر کنیم،

0:00:22.028,0:00:23.153
احساس کنیم،

0:00:23.153,0:00:28.294
برای اینکه اونقدر مجذوبش بشیم که[br]مدتی فراموش کنیم کجا هستیم.

0:00:28.294,0:00:30.954
خب، داستان نویسی چطوره؟

0:00:30.954,0:00:33.559
چطور خوانندههاتون رو[br]مجذوب داستان خودتون میکنید؟

0:00:33.559,0:00:35.983
با یک پیرنگ هیجان انگیز؟ شاید.

0:00:35.983,0:00:38.715
شخصیتهای جذاب؟ احتمالا.

0:00:38.715,0:00:41.161
با زبانی زیبا؟ تقریبا.

0:00:43.401,0:00:48.344
«پاهای بیلی مثل رشتهی خام است.[br]موهای او مثل سوزنهای سمی است.

0:00:48.344,0:00:53.414
زبان او یک اسفنج زبر است،[br]و چشمانش بستههایی پر از درد است».

0:00:53.414,0:00:57.590
آیا این توصیف به شما حالت تهوعی[br]مثل حال بیلی میده؟

0:00:57.590,0:01:00.803
ما میدانیم که پاهای بیلی[br]واقعا مثل رشته نیستند.

0:01:00.803,0:01:04.268
برای بیلی، آنها مثل رشتههای پخته شده[br]شل و ول هستند.

0:01:04.268,0:01:07.223
این یک تشبیه تلویحی است، یک استعاره.

0:01:07.223,0:01:09.849
خب، چرا به همین سادگی ننویسیماش؟

0:01:09.849,0:01:12.961
«بیلی احساس تهوع و ضعف میکند».

0:01:12.961,0:01:18.000
این توصیفات دومی برای شما[br]مثل آن اولیها تازگی و جذابیت ندارند.

0:01:18.000,0:01:21.118
نکتهی داستان این است که[br]املای خوبی به وجود آورد،

0:01:21.118,0:01:25.769
یک توهم آنی که دارید[br]در یک قصه زندگی میکنید.

0:01:25.769,0:01:28.077
داستان حواس را به کار میگیرد،

0:01:28.077,0:01:30.723
کمکمان میکند تصویر ذهنی زندهای خلق کنیم

0:01:30.723,0:01:33.571
از تجربههایی که شخصیتها دارند.

0:01:33.571,0:01:37.329
صحنه و صفحه نمایش بعضی از[br]حواس ما را مستقیما به کار میگیرند.

0:01:37.329,0:01:41.247
روابط میان شخصیتها و صحنهپردازی را[br]میبینیم و میشنویم.

0:01:41.247,0:01:43.297
اما در داستان به صورت نثر،

0:01:43.297,0:01:47.531
تنها نمادهای ثابتی در اختیار دارید[br]روی یک پس زمینه که مقابلتان است.

0:01:47.531,0:01:51.803
اگر قصه را طوری تعریف کنید که[br]واقعگو، و با زبانی غیر ملموس باشد،

0:01:51.803,0:01:54.211
خطر ضعف در این املا هست.

0:01:54.211,0:01:57.959
خوانندهتان شاید خیلی فراتر از[br]آن توضیحات کوتاه چیزی نفهمد.

0:01:57.959,0:02:00.171
او این را میفهمد که بیلی[br]چه احساسی دارد،

0:02:00.171,0:02:03.762
اما احساسات او را حس نمیکند.

0:02:03.762,0:02:07.454
به خواندن ادامه میدهد، بدون اینکه[br]در دنیای قصه غرق شود،

0:02:07.454,0:02:12.753
و حقیقت زندگی بیلی را درست[br]همزمان با خود بیلی متوجه میشود.

0:02:12.753,0:02:15.667
داستانگویی با این حواس ما بازی میکند:

0:02:15.667,0:02:16.528
چشایی،

0:02:16.528,0:02:17.658
بویایی،

0:02:17.658,0:02:18.709
لامسه،

0:02:18.709,0:02:19.900
شنوایی،

0:02:19.900,0:02:21.240
بینایی،

0:02:21.240,0:02:23.135
و حس حرکت.

0:02:23.135,0:02:28.786
نیز توانایی ما[br]در انتزاع و ساختن ترکیبات پیچیده.

0:02:28.786,0:02:30.816
به جملهی زیر نگاه کنید.

0:02:30.816,0:02:32.965
«دنیا سکوتی مرگبار داشت،

0:02:32.965,0:02:38.106
به جز صدای باد و بادبان و[br]برخورد موج به بدنه کشتی».

0:02:38.106,0:02:40.769
واژههای «ساکت»، «صدای بادبان»[br]و «برخورد موج»،

0:02:40.769,0:02:43.465
حس شنوایی را به کار میگیرد.

0:02:43.465,0:02:47.288
توجه کنید که «باکل» از[br]صداواژههای مخصوص استفاده نمیکند

0:02:47.288,0:02:52.752
هر کلمهای که بر میگزیند کیفیت خاصی[br]از صدا را فراخوانی میکند.

0:02:52.752,0:02:56.280
سپس، همچون یک هنرمند[br]که روی موجی از رنگ کار میکند

0:02:56.280,0:02:59.142
برای اینکه حس بافت را به یک نقاشی بدهد،

0:02:59.142,0:03:03.723
او لایهای دیگر نیز اضافه میکند، حرکت،[br]«صدای باد در بادبانها»،

0:03:03.723,0:03:08.186
و لامسه،[br]«برخورد امواج به بدنهی کشتی».

0:03:08.186,0:03:11.174
سرانجام، او به ما اتصالی انتزاعی میدهد

0:03:11.174,0:03:14.574
با پیوند زدن واژه ساکت با واژهی مرگبار.

0:03:14.574,0:03:16.843
نه «ساکت همچون مرگ»،

0:03:16.843,0:03:18.944
که لایهای گذرا از تشبیه را

0:03:18.944,0:03:21.324
بین خواننده و آن تجربه قرار میدهد.

0:03:21.324,0:03:25.626
در عوض، باکل استعارهی[br]«سکوت مرگبار» را ساخته

0:03:25.626,0:03:29.132
برای یک تشبیه ضمنی[br]و نه مقایسهی آشکار.

0:03:29.132,0:03:31.790
به نویسندهها همیشه گفته میشود[br]که از کلیشهها دوری کنند

0:03:31.790,0:03:36.232
چون برای خواننده گیرایی خیلی کمی[br]در یک تصویر تکراری هست،

0:03:36.232,0:03:38.482
مثل «قرمز مثل گل سرخ».

0:03:38.482,0:03:39.251
اما بنویسید،

0:03:39.251,0:03:42.083
«عشق...شروعی در ساحل،

0:03:42.083,0:03:47.083
داستان از روزی شروع شد که یاکوب[br]آنت را در لباس آلبالویی رنگش دید».

0:03:47.083,0:03:50.143
و مغز خوانندگان را درگیر این کار جذاب کنید

0:03:50.143,0:03:53.186
که بفهمند یک لباس آلبالویی چه شکلی هست.

0:03:53.186,0:03:56.809
سرانجام، آنها در ساحل[br]و به زودی عاشق میشوند.

0:03:56.809,0:04:01.498
خواننگان داستان را در هر دو سطح[br]شهودی و مفهومی تجربه میکنند،

0:04:01.498,0:04:04.388
و نویسنده را در میانهی راه[br]در نمایشی تخیلی ملاقات میکنند

0:04:04.388,0:04:07.986
که دنیایی پویا از حواس را خلق میکند.

0:04:07.986,0:04:11.135
خب وقتی میخواهید بنویسید،[br]از واژههای خیلی مناسبی استفاده کنید

0:04:11.135,0:04:16.341
که شنوایی، بینایی، چشایی، لامسه،[br]بویایی، و حرکت را به کار بگیرد.

0:04:16.341,0:04:20.758
سپس معانی ضمنی غیر منتظرهای را[br]میان عناصر داستانیتان خلق کنید،

0:04:20.758,0:04:26.156
و بوتهی تخیل خوانندگانتان را[br]شعلهور سازید.