WEBVTT

00:00:06.979 --> 00:00:11.559
ในสายตาของมนุษย์ โลกยามวิกาล
เป็นเหมือนแผ่นผ้าใบไร้รูปทรงสีเทา

00:00:11.559 --> 00:00:14.313
ในทางตรงข้าม สัตว์กลางคืนหลายชนิด

00:00:14.313 --> 00:00:19.599
ได้ดูโลกที่หลากหลายมีอะไรมากมาย 
มีรายละเอียด รูปร่าง และสี

00:00:19.599 --> 00:00:23.490
อะไรกันที่ทำให้ผีเสื้อกลางคืนต่างจากมนุษย์

00:00:23.490 --> 00:00:26.398
ผีเสื้อกลางคืนและสัตว์กลางคืนอื่น ๆ หลายชนิด
มองเห็นยามค่ำคืน

00:00:26.398 --> 00:00:30.148
เพราะว่าตาของพวกมันปรับเปลี่ยนมา
เพื่อให้เข้ากับบริเวณที่มีแสงน้อย

00:00:30.148 --> 00:00:32.909
ตาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นของสัตว์กลางคืนหรือไม่

00:00:32.909 --> 00:00:36.757
ต้องพึ่งพาตัวรับแสงในจอตา
ในการตรวจจับอนุภาคแสง

00:00:36.757 --> 00:00:38.938
ที่เรียกว่า โฟตอน

00:00:38.938 --> 00:00:42.969
ตัวรับแสงนี้จะรายงานข้อมูล
เกี่ยวกับโฟตอนเหล่านี้ให้กับอีกเซลล์

00:00:42.969 --> 00:00:44.869
ในจอตาและสมอง

00:00:44.869 --> 00:00:48.429
สมองรับข้อมูลเหล่านี้
และใช้มันเพื่อสร้างภาพ

00:00:48.429 --> 00:00:50.691
ของสิ่งแวดล้อมที่ตามมองเห็น

00:00:50.691 --> 00:00:54.399
ยิ่งมีแสงมากเท่าไร
โฟตอนก็ยิ่งกระทบตามากเท่านั้น

00:00:54.399 --> 00:00:55.729
ในวันที่แดดดี

00:00:55.729 --> 00:01:00.259
โฟตอนเข้ากระทบตาของเรา
มากถึง 100 ล้านครั้ง

00:01:00.259 --> 00:01:02.650
มากกว่าคืนที่มีเมฆมาก และไร้แสงจันทร์

00:01:02.650 --> 00:01:05.420
โฟตอนไม่ได้แค่มีน้อยกว่าในที่มืด

00:01:05.420 --> 00:01:08.890
แต่พวกมันยังกระทบกับตา
ในแบบที่แม่นยำน้อยกว่า

00:01:08.890 --> 00:01:11.839
นั่นหมายความว่าข้อมูล
ที่ตัวรับแสงเก็บรวบรวมนั้น

00:01:11.839 --> 00:01:13.450
จะแตกต่างออกไปเมื่อเวลาผ่านไป

00:01:13.450 --> 00:01:15.600
เช่นเดียวกันกับคุณภาพของภาพที่ได้

00:01:15.600 --> 00:01:20.620
ในความมืด การพยายามตรวจจับโฟตอน
ที่เข้ามาอย่างสุ่มและกระจัดกระจาย

00:01:20.620 --> 00:01:24.010
ยากเกินไปสำหรับตาของสัตว์กลางวันทั่วไป

00:01:24.010 --> 00:01:27.841
แต่สำหรับสิ่งมีชีวิตกลางคืน
มันเป็นเรื่องของการปรับตัว

00:01:27.841 --> 00:01:31.391
หนึ่งในการปรับตัวนั้นคือขนาด

00:01:31.391 --> 00:01:35.980
ลองดูตัวอย่างเช่น ทาร์เซียร์
ที่มีลูกตาแต่ละดวงใหญ่เท่าสมอง

00:01:35.980 --> 00:01:39.990
ทำให้มันมีตาที่ใหญ่ที่สุดเมื่อเทียบกับขนาด
ของหัวของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทั้งหมด

00:01:39.990 --> 00:01:45.461
ถ้ามนุษย์มีอัตราส่วนสมองต่อตาเท่า ๆ กัน
ตาของเราคงใหญ่เท่ากับเกรฟฟรุ๊ต

00:01:45.461 --> 00:01:48.830
ดวงตาขนาดใหญ่ของทาร์เซียร์
ไม่ได้วิวัฒนาการมาเพื่อให้ดูน่ารัก

00:01:48.830 --> 00:01:51.881
แต่เพื่อรับแสงให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

00:01:51.881 --> 00:01:55.041
ตาที่ใหญ่กว่าสามารถที่จะมีรูปเปิด
ที่เรียกว่า พิวพิล ที่ใหญ่กว่า

00:01:55.041 --> 00:01:56.561
และเลนส์ตาที่ใหญ่กว่า

00:01:56.561 --> 00:01:59.831
ซึ่งทำให้แสงถูกโฟกัสไปที่ตัวรับแสงได้มากกว่า

00:01:59.831 --> 00:02:04.223
ในขณะที่ทาร์เซียร์มองภาพยามวิกาล
ด้วยตาขนาดใหญ่

00:02:04.223 --> 00:02:08.432
แมวใช้ตาที่แพรวพราวของมันทำในสิ่งเดียวกัน

00:02:08.432 --> 00:02:12.352
ตาของแมวได้ความเงามาจากโครงสร้าง
ที่เรียกว่า เทปตัม ลูซิดัม

00:02:12.352 --> 00:02:14.791
ที่อยู่หลังตัวรับแสง

00:02:14.791 --> 00:02:18.733
โครงสร้างนี้ทำจากชั้นเซลล์
คล้ายกระจกที่มีคริสตัล

00:02:18.733 --> 00:02:22.336
ที่ส่งแสงที่เข้ามา
ให้สะท้อนกลับไปยังตัวรับแสง

00:02:22.336 --> 00:02:24.062
และออกมานอกดวงตา

00:02:24.062 --> 00:02:25.812
นั่นเป็นผลให้เกิดการเรืองแสงที่ดูน่ากลัว

00:02:25.812 --> 00:02:30.342
และมันยังให้โอกาสกับตัวรับแสดงเป็นหนที่สอง
ในการตรวจจับโฟตอน


00:02:30.342 --> 00:02:35.973
อันที่จริง ระบบนี้ได้ให้แรงบันดาลใจ
ต่อตาจำลองของแมวซึ่งเราใช้กันบนถนน

00:02:35.973 --> 00:02:39.653
ตรงกันข้าม คางคกปรับตัวที่จะทำอะไรช้า ๆ

00:02:39.653 --> 00:02:41.376
พวกมันสามารถสร้างภาพขึ้นได้

00:02:41.376 --> 00:02:45.701
แม้ว่าจะมีโฟตอนเดียว
กระทบกับตัวรับแสงในหนึ่งวินาที

00:02:45.701 --> 00:02:47.846
พวกมันทำได้ด้วยตัวรับแสง

00:02:47.846 --> 00:02:51.353
ที่ทำงานช้ากว่าตัวรับแสงของมนุษย์
มากกว่า 25 เท่า

00:02:51.353 --> 00:02:54.486
นี่หมายความว่าคางคกสามารถเก็บโฟตอน
ได้นานถึงสี่วินาที

00:02:54.486 --> 00:02:57.362
ทำให้พวกมันรวบรวมได้
มากกว่าที่ตาของเราทำได้

00:02:57.362 --> 00:02:59.743
ในแต่ละช่วงเวลาการมองเห็น

00:02:59.743 --> 00:03:03.762
ข้อเสียก็คือ มันทำให้คางคก
ตอบสนองได้ช้ามาก ๆ

00:03:03.762 --> 00:03:08.034
เพราะว่าพวกมันได้รับภาพใหม่ทุก ๆ สี่วินาที

00:03:08.034 --> 00:03:11.474
โชคดี พวกมันคุ้นเคยต่อการจับเหยื่อที่งุ่นง่าน

00:03:11.474 --> 00:03:14.793
ในขณะเดียวกัน กลางคืนยังเต็มไปด้วยแมลง

00:03:14.793 --> 00:03:16.792
เช่นผีเสื้อกลางคืนเหยี่ยว

00:03:16.792 --> 00:03:21.254
ซึ่งสามารถมองเห็นดอกไม้โปรด
เป็นสี แม้ว่าในคืนที่มีแต่เพียงแสงดาว

00:03:21.254 --> 00:03:23.383
พวกมันทำเช่นนี้ได้โดยความมหัศจรรย์ -

00:03:23.383 --> 00:03:26.213
คือการกำจัดเอารายละเอียด
ในการรับภาพของพวกมันออก

00:03:26.213 --> 00:03:29.754
ข้อมูลจากตัวรับแสงรอบ ๆ ถูกจัดวางเป็นกลุ่ม
ในสมองของพวกมัน

00:03:29.754 --> 00:03:32.244
ฉะนั้นการจับโฟตอนในแต่ละกลุ่มจึงสูงขึ้น

00:03:32.244 --> 00:03:34.745
เมื่อเทียบกับตัวรับแสงตัวเดียว

00:03:34.745 --> 00:03:38.422
อย่างไรก็ตาม การจับกลุ่มตัวรับแสง
สูญเสียรายละเอียดของภาพไป

00:03:38.422 --> 00:03:42.014
เนื่องจากรายละเอียดที่คมชัด
ต้องการความคมชัดจากตัวรับแสง

00:03:42.014 --> 00:03:45.784
จากแต่ละการตรวจจับโฟตอน
จากจุดเล็ก ๆ ในพื้นที่หนึ่ง

00:03:45.784 --> 00:03:49.574
เคล็ดลับก็คือเพื่อสร้างความสมดุล
ความต้องการโฟตอนกับการสูญเสียรายละเอียด

00:03:49.574 --> 00:03:51.243
เพื่อยังจะสามารถหาดอกไม้ของพวกมันได้

00:03:51.243 --> 00:03:54.194
ไม่ว่าตาจะช้า ใหญ่ แพรวพราว
หรือว่าขาดรายละเอียด

00:03:54.194 --> 00:03:57.245
มันเป็นการรวมกันของการปรับตัวทางชีววิทยา

00:03:57.245 --> 00:04:00.956
ที่ทำให้สัตว์กลางคืน
มีพลังการมองเห็นที่เป็นเอกลักษณ์

00:04:00.956 --> 00:04:03.907
ลองนึกดูว่าจะเป็นอย่างไร
ถ้าเราได้มองผ่านตาของมัน

00:04:03.907 --> 00:04:06.676
ดูโลกที่ตื่นขึ้นมาเมื่อดวงตะวันลับฟ้า