1
00:00:06,979 --> 00:00:11,559
ในสายตาของมนุษย์ โลกยามวิกาล
เป็นเหมือนแผ่นผ้าใบไร้รูปทรงสีเทา

2
00:00:11,559 --> 00:00:14,313
ในทางตรงข้าม สัตว์กลางคืนหลายชนิด

3
00:00:14,313 --> 00:00:19,599
ได้ดูโลกที่หลากหลายมีอะไรมากมาย 
มีรายละเอียด รูปร่าง และสี

4
00:00:19,599 --> 00:00:23,490
อะไรกันที่ทำให้ผีเสื้อกลางคืนต่างจากมนุษย์

5
00:00:23,490 --> 00:00:26,398
ผีเสื้อกลางคืนและสัตว์กลางคืนอื่น ๆ หลายชนิด
มองเห็นยามค่ำคืน

6
00:00:26,398 --> 00:00:30,148
เพราะว่าตาของพวกมันปรับเปลี่ยนมา
เพื่อให้เข้ากับบริเวณที่มีแสงน้อย

7
00:00:30,148 --> 00:00:32,909
ตาทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นของสัตว์กลางคืนหรือไม่

8
00:00:32,909 --> 00:00:36,757
ต้องพึ่งพาตัวรับแสงในจอตา
ในการตรวจจับอนุภาคแสง

9
00:00:36,757 --> 00:00:38,938
ที่เรียกว่า โฟตอน

10
00:00:38,938 --> 00:00:42,969
ตัวรับแสงนี้จะรายงานข้อมูล
เกี่ยวกับโฟตอนเหล่านี้ให้กับอีกเซลล์

11
00:00:42,969 --> 00:00:44,869
ในจอตาและสมอง

12
00:00:44,869 --> 00:00:48,429
สมองรับข้อมูลเหล่านี้
และใช้มันเพื่อสร้างภาพ

13
00:00:48,429 --> 00:00:50,691
ของสิ่งแวดล้อมที่ตามมองเห็น

14
00:00:50,691 --> 00:00:54,399
ยิ่งมีแสงมากเท่าไร
โฟตอนก็ยิ่งกระทบตามากเท่านั้น

15
00:00:54,399 --> 00:00:55,729
ในวันที่แดดดี

16
00:00:55,729 --> 00:01:00,259
โฟตอนเข้ากระทบตาของเรา
มากถึง 100 ล้านครั้ง

17
00:01:00,259 --> 00:01:02,650
มากกว่าคืนที่มีเมฆมาก และไร้แสงจันทร์

18
00:01:02,650 --> 00:01:05,420
โฟตอนไม่ได้แค่มีน้อยกว่าในที่มืด

19
00:01:05,420 --> 00:01:08,890
แต่พวกมันยังกระทบกับตา
ในแบบที่แม่นยำน้อยกว่า

20
00:01:08,890 --> 00:01:11,839
นั่นหมายความว่าข้อมูล
ที่ตัวรับแสงเก็บรวบรวมนั้น

21
00:01:11,839 --> 00:01:13,450
จะแตกต่างออกไปเมื่อเวลาผ่านไป

22
00:01:13,450 --> 00:01:15,600
เช่นเดียวกันกับคุณภาพของภาพที่ได้

23
00:01:15,600 --> 00:01:20,620
ในความมืด การพยายามตรวจจับโฟตอน
ที่เข้ามาอย่างสุ่มและกระจัดกระจาย

24
00:01:20,620 --> 00:01:24,010
ยากเกินไปสำหรับตาของสัตว์กลางวันทั่วไป

25
00:01:24,010 --> 00:01:27,841
แต่สำหรับสิ่งมีชีวิตกลางคืน
มันเป็นเรื่องของการปรับตัว

26
00:01:27,841 --> 00:01:31,391
หนึ่งในการปรับตัวนั้นคือขนาด

27
00:01:31,391 --> 00:01:35,980
ลองดูตัวอย่างเช่น ทาร์เซียร์
ที่มีลูกตาแต่ละดวงใหญ่เท่าสมอง

28
00:01:35,980 --> 00:01:39,990
ทำให้มันมีตาที่ใหญ่ที่สุดเมื่อเทียบกับขนาด
ของหัวของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทั้งหมด

29
00:01:39,990 --> 00:01:45,461
ถ้ามนุษย์มีอัตราส่วนสมองต่อตาเท่า ๆ กัน
ตาของเราคงใหญ่เท่ากับเกรฟฟรุ๊ต

30
00:01:45,461 --> 00:01:48,830
ดวงตาขนาดใหญ่ของทาร์เซียร์
ไม่ได้วิวัฒนาการมาเพื่อให้ดูน่ารัก

31
00:01:48,830 --> 00:01:51,881
แต่เพื่อรับแสงให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

32
00:01:51,881 --> 00:01:55,041
ตาที่ใหญ่กว่าสามารถที่จะมีรูปเปิด
ที่เรียกว่า พิวพิล ที่ใหญ่กว่า

33
00:01:55,041 --> 00:01:56,561
และเลนส์ตาที่ใหญ่กว่า

34
00:01:56,561 --> 00:01:59,831
ซึ่งทำให้แสงถูกโฟกัสไปที่ตัวรับแสงได้มากกว่า

35
00:01:59,831 --> 00:02:04,223
ในขณะที่ทาร์เซียร์มองภาพยามวิกาล
ด้วยตาขนาดใหญ่

36
00:02:04,223 --> 00:02:08,432
แมวใช้ตาที่แพรวพราวของมันทำในสิ่งเดียวกัน

37
00:02:08,432 --> 00:02:12,352
ตาของแมวได้ความเงามาจากโครงสร้าง
ที่เรียกว่า เทปตัม ลูซิดัม

38
00:02:12,352 --> 00:02:14,791
ที่อยู่หลังตัวรับแสง

39
00:02:14,791 --> 00:02:18,733
โครงสร้างนี้ทำจากชั้นเซลล์
คล้ายกระจกที่มีคริสตัล

40
00:02:18,733 --> 00:02:22,336
ที่ส่งแสงที่เข้ามา
ให้สะท้อนกลับไปยังตัวรับแสง

41
00:02:22,336 --> 00:02:24,062
และออกมานอกดวงตา

42
00:02:24,062 --> 00:02:25,812
นั่นเป็นผลให้เกิดการเรืองแสงที่ดูน่ากลัว

43
00:02:25,812 --> 00:02:30,342
และมันยังให้โอกาสกับตัวรับแสดงเป็นหนที่สอง
ในการตรวจจับโฟตอน


44
00:02:30,342 --> 00:02:35,973
อันที่จริง ระบบนี้ได้ให้แรงบันดาลใจ
ต่อตาจำลองของแมวซึ่งเราใช้กันบนถนน

45
00:02:35,973 --> 00:02:39,653
ตรงกันข้าม คางคกปรับตัวที่จะทำอะไรช้า ๆ

46
00:02:39,653 --> 00:02:41,376
พวกมันสามารถสร้างภาพขึ้นได้

47
00:02:41,376 --> 00:02:45,701
แม้ว่าจะมีโฟตอนเดียว
กระทบกับตัวรับแสงในหนึ่งวินาที

48
00:02:45,701 --> 00:02:47,846
พวกมันทำได้ด้วยตัวรับแสง

49
00:02:47,846 --> 00:02:51,353
ที่ทำงานช้ากว่าตัวรับแสงของมนุษย์
มากกว่า 25 เท่า

50
00:02:51,353 --> 00:02:54,486
นี่หมายความว่าคางคกสามารถเก็บโฟตอน
ได้นานถึงสี่วินาที

51
00:02:54,486 --> 00:02:57,362
ทำให้พวกมันรวบรวมได้
มากกว่าที่ตาของเราทำได้

52
00:02:57,362 --> 00:02:59,743
ในแต่ละช่วงเวลาการมองเห็น

53
00:02:59,743 --> 00:03:03,762
ข้อเสียก็คือ มันทำให้คางคก
ตอบสนองได้ช้ามาก ๆ

54
00:03:03,762 --> 00:03:08,034
เพราะว่าพวกมันได้รับภาพใหม่ทุก ๆ สี่วินาที

55
00:03:08,034 --> 00:03:11,474
โชคดี พวกมันคุ้นเคยต่อการจับเหยื่อที่งุ่นง่าน

56
00:03:11,474 --> 00:03:14,793
ในขณะเดียวกัน กลางคืนยังเต็มไปด้วยแมลง

57
00:03:14,793 --> 00:03:16,792
เช่นผีเสื้อกลางคืนเหยี่ยว

58
00:03:16,792 --> 00:03:21,254
ซึ่งสามารถมองเห็นดอกไม้โปรด
เป็นสี แม้ว่าในคืนที่มีแต่เพียงแสงดาว

59
00:03:21,254 --> 00:03:23,383
พวกมันทำเช่นนี้ได้โดยความมหัศจรรย์ -

60
00:03:23,383 --> 00:03:26,213
คือการกำจัดเอารายละเอียด
ในการรับภาพของพวกมันออก

61
00:03:26,213 --> 00:03:29,754
ข้อมูลจากตัวรับแสงรอบ ๆ ถูกจัดวางเป็นกลุ่ม
ในสมองของพวกมัน

62
00:03:29,754 --> 00:03:32,244
ฉะนั้นการจับโฟตอนในแต่ละกลุ่มจึงสูงขึ้น

63
00:03:32,244 --> 00:03:34,745
เมื่อเทียบกับตัวรับแสงตัวเดียว

64
00:03:34,745 --> 00:03:38,422
อย่างไรก็ตาม การจับกลุ่มตัวรับแสง
สูญเสียรายละเอียดของภาพไป

65
00:03:38,422 --> 00:03:42,014
เนื่องจากรายละเอียดที่คมชัด
ต้องการความคมชัดจากตัวรับแสง

66
00:03:42,014 --> 00:03:45,784
จากแต่ละการตรวจจับโฟตอน
จากจุดเล็ก ๆ ในพื้นที่หนึ่ง

67
00:03:45,784 --> 00:03:49,574
เคล็ดลับก็คือเพื่อสร้างความสมดุล
ความต้องการโฟตอนกับการสูญเสียรายละเอียด

68
00:03:49,574 --> 00:03:51,243
เพื่อยังจะสามารถหาดอกไม้ของพวกมันได้

69
00:03:51,243 --> 00:03:54,194
ไม่ว่าตาจะช้า ใหญ่ แพรวพราว
หรือว่าขาดรายละเอียด

70
00:03:54,194 --> 00:03:57,245
มันเป็นการรวมกันของการปรับตัวทางชีววิทยา

71
00:03:57,245 --> 00:04:00,956
ที่ทำให้สัตว์กลางคืน
มีพลังการมองเห็นที่เป็นเอกลักษณ์

72
00:04:00,956 --> 00:04:03,907
ลองนึกดูว่าจะเป็นอย่างไร
ถ้าเราได้มองผ่านตาของมัน

73
00:04:03,907 --> 00:04:06,676
ดูโลกที่ตื่นขึ้นมาเมื่อดวงตะวันลับฟ้า