Είμαι ένας υποβρύχιος εξερευνητής,

πιο συγκεκριμένα ένας σπηλαιοδύτης.

Όταν ήμουν μικρή ήθελα
να γίνω αστροναύτης,

αλλά για ένα κορίτσι που μεγάλωσε
στον Καναδά, κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό.

Τελικά συνειδητοποίησα, πως γνωρίζουμε
πολύ περισσότερα για το διάστημα

από ότι για τους υπόγειους υδάτινους
δρόμους που διασχίζουν τον πλανήτη μας,

την κύρια ζωογόνο δύναμη της μητέρας Γης.

Έτσι αποφάσισα να κάνω κάτι
που ήταν ακόμα πιο αξιόλογο.

Αντί να εξερευνήσω το διάστημα
που μας περιβάλλει,

αποφάσισα να εξερευνήσω
το εσωτερικό της γης.

Πολλοί άνθρωποι θα σας πουν

πως η υποβρύχια εξερεύνηση σπηλαίων
είναι από τις πιο επικίνδυνες επιδιώξεις.

Σκεφτείτε, εσείς που βρίσκεσται
σε αυτή την αίθουσα,

εάν ξαφνικά σας σκέπαζε σκοτάδι

και η μόνη σας δουλειά
ήταν να βρείτε την έξοδο,

άλλοτε κολυμπώντας
μέσα σε τεράστιες εκτάσεις,

άλλοτε σερνώμενοι κάτω από τα καθίσματα,

ακολουθώντας μία λεπτή
κατευθυντήρια γραμμή,

περιμένοντας από τον εξοπλισμό
να σας προσφέρει την επόμενη αναπνοή.

Λοιπόν, αυτή είναι η δουλειά μου.

Αυτό, όμως που θέλω να σας διδάξω σήμερα

είναι ότι ο κόσμος μας
δεν είναι μια μεγάλη, συμπαγής πέτρα.

Μοιάζει περισσότερο με σφουγγάρι.

Μπορώ να κολυμπήσω μέσα από πολλούς
πόρους του σφουγγαριού της γης μας

αλλά εκεί που δεν μπορώ,

άλλες μορφές ζωής και υλικά μπορούν
να κάνουν αυτό το ταξίδι χωρίς εμένα.

Η φωνή μου είναι αυτή που θα σας μάθει

για τα έγκατα της μητέρας Γης.

Δεν βρήκα κανένα βιβλίο με οδηγίες,

όταν αποφάσισα να είμαι ο πρώτος που θα
εξερευνήσει τα παγόβουνα της Ανταρκτικής.

Το 2000, αυτά ήταν τα μεγαλύτερα 
κινούμενα αντικείμενα του πλανήτη.

Από αυτά αποκόπηκε η τράπεζα πάγου Ρος

και εμείς πήγαμε να εξερευνήσουμε
την οικολογία της περιοχής

και να ανακαλύψουμε μορφές ζωής
κάτω από τον πάγο.

Χρησιμοποιούμε αναπνευστικές συσκευές
κλειστού κυκλώματος.

Είναι σχεδόν ίδιες με τις συσκευές
που χρησιμοποιούνται στο διάστημα.

Η τεχνολογία αυτή μας επιτρέπει
να πάμε πιο βαθιά

από ότι είχαμε φανταστεί πριν 10 χρόνια.

Χρησιμοποιούμε μίγματα αερίων,

οπότε οι αποστολές μας μπορούν να διαρκούν
έως και 20 ώρες υποβρυχίως.

Δουλεύω με βιολόγους.

Φαίνεται ότι οι σπηλιές 
έχουν απίστευτες μορφές ζωής,

είδη που ποτέ δεν γνωρίζαμε πως υπάρχουν.

Πολλές από αυτές τις μορφές ζωής
ζουν κάτω από ασυνήθιστες συνθήκες.

Δεν έχουν καθόλου χρώμα ή μάτια
σε πολλές περιπτώσεις

και επιδεικνύουν απίστευτη μακροζωία.

Μάλιστα, κάποια από τα ζώα
που κολυμπούν στις σπηλιές σήμερα

είναι ολόιδια με απολιθώματα

που χρονολογούνται από την εποχή
των δεινοσαύρων.

Οπότε φανταστείτε: μοιάζουν
με μικρούς δεινόσαυρους κολυμβητές.

Τι μπορούν να μας διδάξουν
για την εξέλιξη και την επιβίωση;

Βλέπουμε μια σαρανταποδαρούσα 
που κολυμπάει σε ένα βάζο

που έχει τεράστιους κυνόδοντες 
με δηλητήριο.

Για την ακρίβεια μπορεί να σκοτώσει
ζώα 40 φορές το μέγεθός της.

Εάν είχε το μέγεθος μιας γάτας,

θα ήταν το πιο επικίνδυνο πλάσμα 
του πλανήτη.

Αυτά τα ζώα ζουν σε εξαιρετικά όμορφα μέρη

και σε κάποιες περιπτώσεις,
σε σπηλιές όπως αυτή, που είναι νέες,

κατοικούν ζώα που είναι αρχαία.

Πως όμως έφτασαν εκεί;

Επίσης δουλεύω με φυσικούς,

οι οποίοι συχνά ενδιαφέρονται
για τις παγκόσμιες κλιματικές αλλαγές.

Μπορούν να πάρουν πέτρες από τις σπηλιές,

να τις κόψουν σε φέτες και να δουν
τα στρώματα που τις αποτελούν,

τα οποία μοιάζουν με δαχτυλίδια δέντρων

και μπορούν να μας πάνε πίσω στην ιστορία

και να μάθουμε για το κλίμα του πλανήτη
σε διαφορετικές χρονικές περιόδους.

Το κόκκινο που βλέπετε στη φωτογραφία

είναι άμμος από την έρημο Σαχάρα.

Δηλαδή, άμμος που πάρθηκε από τον άνεμο
και ταξίδεψε όλο τον Ατλαντικό ωκεανό.

Και σε αυτή την περίπτωση η βροχή το έριξε
στο νησί Αμπάκο στις Μπαχάμες.

Απορροφήθηκε από το έδαφος

και εναποτέθηκε στους βράχους
που συνθέτουν αυτές τις σπηλιές.

Όταν κοιτάμε τα στρώματα που συνθέτουν
αυτούς τους βράχους, συναντάμε εποχές

όπου το κλίμα ήταν πολύ, πολύ ξηρό στη γη

και μπορούμε να πάμε πίσω
πολλές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.

Οι παλαιοκλιματολόγοι ενδιαφέρονται επίσης

για τα επίπεδα που έφτανε η στάθμη
της θάλασσας σε άλλες εποχές.

Στις Βερμούδες, με την ομάδα μου κάναμε

τις πιο βαθιές καταδύσεις
που έχουν γίνει στην περιοχή

και ερευνούσαμε για μέρη

όπου η στάθμη της θάλασσας
έφτανε στην ακτογραμμή,

πολλές εκατοντάδες πόδια
κάτω από τα σημερινά επίπεδα.

Επίσης έχω δουλέψει 
με παλαιοντολόγους και αρχαιολόγους.

Σε περιοχές όπως το Μεξικό,
οι Μπαχάμες και η Κούβα,

ψάχνουμε για πολιτιστικά κατάλοιπα
και ίσως ανθρώπινα κατάλοιπα στις σπηλιές,

τα οποία μας πληροφορούν

για κάποιους από τους πρώτους κατοίκους
των περιοχών αυτών.

Για μένα το ωραιότερο πρότζεκτ,
έγινε πριν από 15 χρόνια,

όταν ήμουν μέλος μιας ομάδας
που έφτιαξε τον πρώτο ακριβή,

τρισδιάστατο χάρτη μιας υπόγειας περιοχής.

Η συσκευή που οδηγούσα μέσα στη σπηλιά

έφτιαχνε ένα τρισδιάστατο μοντέλο 
της περιοχής.

Χρησιμοποιήσαμε επίσης χαμηλές συχνότητες

για να στείλουμε στην επιφάνεια
την ακριβή θέση μας στη σπηλιά.

Κολύμπησα κάτω από σπίτια, επιχειρήσεις,
γήπεδα του μπόουλινγκ και του γκολφ,

ακόμα και κάτω από ένα BBQ εστιατόριο.

Ήταν φανταστικό και μου δίδαξε

πως ό,τι κάνουμε στην επιφάνεια της γης

επιστρέφει στο ποτήρι μας.

Το υδάτινο κομμάτι του πλανήτη μας
δεν είναι μόνο ποτάμια, λίμνες και ωκεανοί

αλλά όλο αυτό το απέραντο υπόγειο,
υδάτινο δίκτυο που μας ενώνει όλους μαζί.

Είναι μία κοινή πηγή
από την οποία πίνουμε όλοι.

Όταν καταλάβουμε τους στενούς δεσμούς μας
με τα υπόγεια υδάτινα δίκτυα

και με όλες τις υδάτινες πηγές του πλανήτη

θα αρχίσουμε να λύνουμε το πρόβλημα

που μάλλον είναι 
και το σημαντικότερο του αιώνα.

Έτσι ποτέ δεν έγινα ο αστροναύτης
που ονειρευόμουν,

αλλά η συσκευή χαρτογράφησης,
του Δρ.Bill Stone θα γίνει.

Ήδη έχει πάρει μορφή.

Είναι πια ένα αυτόνομο ρομποτ
που κολυμπά αυτόνομα,

διαθέτει τεχνητή νοημοσύνη,

και στόχος του είναι να πάει
στο φεγγάρι του Δία, την Ευρώπη,

και να εξερευνήσει τους υπόγειους ωκεανούς
αυτού του παγωμένου δορυφόρου.

Και αυτό είναι φανταστικό.

(Χειροκρότημα)