Als je naar TEDx komt, denk je aan technologie, aan een veranderende, steeds innovatievere wereld. Je denkt aan bestuurderloosheid. Iedereen heeft het tegenwoordig over zelfrijdende auto's en ik vind dat echt een geweldig concept. Maar als ik ooit in zo'n auto stap dan wil ik dat hij heel langzaam rijdt, ik wil bij het stuur en de rem kunnen, voor het geval dat. Ik weet niet wat jullie denken, maar ik ben niet klaar voor een zelfsturende bus. Of een zelfvliegend vliegtuig. Wat te denken van een bestuurderloze wereld? En ik vraag dat omdat onze wereld dat steeds meer is. Dat hoort niet zo te zijn. Wij zijn nummer één, de Verenigde Staten zijn groot en de baas. Amerikanisatie en mondialisering zijn de afgelopen generaties bijna uitwisselbaar geweest. Of het nu gaat om de Wereldhandelsorganisatie, het IMF, de Wereldbank, het Bretton-Woods-akkoord over valuta -- dit waren Amerikaanse instituties, onze waarden, onze vrienden, onze geallieerden, ons geld, onze normen. Dat was hoe de wereld werkte. Het is best interessant om te kijken hoe de VS eruit zien: zo dus. Dit is ons beeld van hoe de wereld wordt geleid. President Obama, op zijn rode loper, stapt uit Air Force One en dat voelt best goed, het voelt comfortabel. Wie van jullie heeft vorige week het China-bezoek gezien en de G20? Oh mijn God! Toch? Dit is hoe we landden op de belangrijkste bijeenkomst van wereldleiders in China. De Nationale Veiligheidsadviseur stond de schelden op de landingsbaan. Geen rode loper, hij stapte gewoon onder uit het vliegtuig samen met de media en alle anderen. Later tijdens de G20 -- nou, daar staat Obama. (Gelach) "Dag George." "Hoi Norman." Ze zien eruit alsof ze zo een kooigevecht ingaan, toch? En dat deden ze ook. 90 minuten lang praatten ze over Syrië. Daar wilde Poetin over praten. Hij maakt steeds meer de dienst uit. Hij is degene die daar dingen wil aanpakken. Er is weinig wederzijdse warmte of vertrouwen, de Amerikanen vertellen hem niet wat hij moet doen. En wat als alle 20 samenkomen? Als alle leiders samen op het podium staan dan zullen de Amerikanen wel orde op zaken stellen. Oh oh! (Gelach) Xi Jinping ziet er prima uit. Angela Merkel -- dat doet ze altijd -- die blik, zo kijkt ze altijd. Maar Poetin vertelt de Turkse president Erdogan wat te doen en Obama kijkt zo van: "Hé, wat gebeurt daar?" Het probleem is namelijk: dit is geen G20. Het probleem is dat we in een G-nul-wereld leven: een wereldorde waarbinnen geen land of alliantie zelfstandig kan voldoen aan de eisen voor mondiaal leiderschap. De G20 werkt niet. De G7 -- al onze vrienden -- is verleden tijd. Dus mondialisering zet door. Goederen en diensten en mensen en kapitaal bewegen over grenzen, sneller en sneller dan ooit tevoren, maar de amerikanisatie staat stil. Als ik jullie daarvan heb overtuigd, kunnen we twee dingen doen in de rest van deze talk. Ik wil het met jullie hebben over de implicaties hiervan, voor de hele wereld. Ik ga snel de wereld over. En daarna wil ik bespreken wat wij daarvan vinden, hier in de Verenigde Staten en New York. Waarom? Wat zijn de implicaties? Waarom zijn we hier? We zijn hier omdat de Verenigde Staten twee triljoen dollar hebben uitgegeven aan oorlogen in Irak en Afghanistan die gefaald hebben. Dat willen we niet meer. Er zijn grote groepen mensen uit de midden- en arbeidersklasse die het idee hebben dat ze niet profiteren van de beloftes van de mondialisering, dus zij hebben er genoeg van. En we hebben te maken met een energierevolutie, waardoor we OPEC en het Midden-Oosten niet meer zo nodig hebben als voorheen. We produceren dat nu allemaal hier in de VS. Dus Amerikanen willen niet meer de mondiale sheriff voor veiligheid zijn, of de architect van mondiale handel. Amerikanen willen zelfs niet meer de cheerleader van mondiale waarden zijn. Als je dan kijkt naar Europa -- en de belangrijkste alliantie ter wereld was de trans-Atlantische relatie. Maar die is nu zwakker dan ze sinds de Tweede Wereldoorlog is geweest. Al die crises, de Brexit-conversaties, de indekking die gaande is tussen de Fransen en de Russen, of de Duitsers en de Turken, of de Britten en de Chinezen. China wil meer leiderschap, maar alleen op economisch vlak en ze willen hun eigen normen en waarden en valuta in concurrentie met die van de VS. De Russen willen meer leiderschap. Dat zie je in Oekraïne, de Baltische staten, het Midden-Oosten, maar niet met de Amerikanen. Ze willen hun eigen voorkeuren en orde. Daarom zijn we waar we zijn. Dus wat gaat er nu gebeuren? Laten we simpel beginnen met het Midden-Oosten. (Gelach) Ik heb wat details weggelaten, maar je snapt het idee. Er zijn drie redenen waarom het Midden-Oosten relatief stabiel is geweest. Eén is dat de VS en haar bondgenoten bereid waren om een bepaald niveau van militaire veiligheid te bieden. Twee: het was eenvoudig om een boel goedkoop geld uit de grond te halen, omdat olie duur was. En nummer drie: hoe slecht de leiders ook waren, de bevolking was redelijk berustend. Ze hadden noch de mogelijkheid noch de wil om in opstand te komen. Maar ik kan jullie vertellen: in een G0-wereld zijn die drie dingen steeds minder waar. En dus: gefaalde staten, terrorisme, vluchtelingen, enzovoorts. Zal het hele Midden-Oosten ineenstorten? Nee, met de Koerden zal het goed komen. En op den duur ook met Irak, Israël, Iran. Maar over het algemeen ziet het er niet goed uit. Hoe zit het met deze gast? Hij maakt goed gebruik van beperkte middelen. Hij speelt zonder twijfel boven zijn klasse. Maar op de lange termijn -- nee, zo bedoelde ik dat niet! Maar op de lange termijn, als je denkt dat de Russen in het harnas zijn gejaagd door de VS en Europa, die NAVO uitbreidden tot aan de Russische grens, terwijl ze hadden beloofd dat niet te doen, en door de oprukkende EU, wacht dan maar eens tot de Chinezen honderden miljarden dollars investeren in ieder land rondom Rusland waar zij invloed dachten te hebben. De Chinezen gaan domineren. De Russen krijgen slechts de kruimels. In een G0-wereld worden dit tien spannende jaren voor meneer Poetin. (Gelach) Maar het is niet allemaal slecht nieuws. Azië ziet er een stuk beter uit. Er zijn echte leiders in Azië. Er is veel politieke stabiliteit. Die leiders zitten er al een poos. Meneer Modi in India, meneer Abe, die waarschijnlijk binnenkort aan zijn derde termijn begint voor de Japanse Liberale Democratische Partij en natuurlijk Xi Jinping, die enorme macht consolideert -- de machtigste leider in China sinds Mao. Dat zijn de drie belangrijkste economieën in Azië. Maar er zijn ook problemen in Azië. We zien strubbelingen om de Zuid-Chinese Zee. We zien dat Kim Jong-Un net een paar dagen geleden alweer een nucleair wapen heeft getest. Maar de leiders in Azië voelen niet de behoefte om met de vlag te zwaaien, om xenofobisch te worden, om echte escalatie toe te staan van geopolitieke en grensoverschrijdende spanningen. Zij richten zich liever op economische groei en stabiliteit op de lange termijn. En dat doen ze ook. Laten we eens naar Europa kijken. Europa ziet er een beetje bang uit in deze omgeving. Veel van wat er gebeurt in het Midden-Oosten spoelt letterlijk aan op de Europese kusten. Je ziet Brexit en je ziet zorgen over populisme in alle Europese staten. Ik kan je vertellen dat op de lange termijn, in een G0-wereld, Europese uitbreiding zal worden gezien als te ver gegaan. Europa ging helemaal naar Rusland en naar het Midden-Oosten, en als de wereld echt platter en meer geamerikaniseerd zou worden, zou dat minder een probleem zijn. Maar in een G0-wereld hebben die landen bij Rusland en vlakbij het Midden-Oosten andere economische vermogens, een andere sociale stabiliteit, en andere politieke voorkeuren en systemen dan kern-Europa. Dus Europa was in staat uit te groeien onder de G7, maar onder de G0 zal Europa krimpen. Kern-Europa rondom Duitsland en Frankrijk en de anderen zal nog steeds functioneren, stabiel, rijk en geïntegreerd zijn. Maar de periferie, landen als Griekenland, Turkije en anderen, zullen er lang zo goed niet uitzien. In Latijns-Amerika zorgt het vele populisme ervoor dat de economieën niet zo goed draaien. De afgelopen decennia keerden ze zich af van de VS, maar nu komen ze steeds vaker terug. We zien dat in Argentinië. We zien dat met de openheid in Cuba. We zullen dat zien in Venezuela als Maduro valt. We zullen het zien in Brazilië na de afzetting en wanneer daar eindelijk een nieuwe legitieme president wordt gekozen. De enige plek waar we een beweging de andere kant op zien, is de impopulariteit van de Mexicaanse president Peña Nieto. Daar zouden we een beweging weg van de VS kunnen zien in de komende jaren. De verkiezingen in de VS zullen daar ook veel invloed op hebben. (Gelach) En Afrika dan? Veel mensen zeggen dat het eindelijk Afrika's decennium wordt. In een G0-wereld wordt het absoluut een fantastische tijd voor een paar Afrikaanse landen. Die landen die goed geregeerd worden en geürbaniseerd zijn, waar veel slimme mensen wonen, vrouwen op de arbeidsmarkt komen en ondernemerschap een vlucht neemt. Maar voor de meeste landen in Afrika wordt het een stuk lastiger: extreme klimaatomstandigheden, radicalisering uit zowel de islam als het christendom, heel slecht bestuur, grenzen die niet te bewaken zijn, veel gedwongen migratie. Die landen kunnen van de kaart vallen. Dus je zult een enorme segregatie zien tussen de winnaars en de verliezers in Afrika. Tot slot, terug naar de Verenigde Staten. Wat denk ik over onszelf? Want er zijn een hoop boze mensen, niet hier bij TEDx natuurlijk, maar in de Verenigde Staten en mijn God, na 15 maanden campagnevoeren moeten we wel boos zijn. Ik begrijp dat wel. Veel mensen zijn boos, ze zeggen: "Washington is kapot, we vertrouwen het establishment niet, we haten de media." Man! Zelfs globalisten zoals ik krijgen ervan langs. Kijk, ik denk wel dat we ons moeten realiseren, mijn mede-kampeerders, dat wanneer je wordt opgejaagd door de beer -- in de mondiale context -- hoef je niet sneller te zijn dan de beer, je moet alleen sneller zijn dan je mede-kampeerders. (Gelach) Ik heb jullie zonet verteld over onze mede-kampeerders. En vanuit dat perspectief doen wij het best aardig. In die context zeggen veel mensen: "We moeten dollars hebben! Investeer in vastgoed in New York! We sturen onze kinderen naar Amerikaanse universiteiten!" En onze buren zijn geweldig: Canada, Mexico en twee hele grote plassen water. Turkije zou een moord doen voor zulke buren. Wij hebben geweldige buren. Terrorisme is een probleem in de Verenigde Staten. God weet dat we dat hier in New York ervaren hebben. Maar in Europa is het probleem veel groter dan in de VS. In het Midden-Oosten is het probleem nog groter dan in Europa. Dat zijn factoren op grote schaal. Wij hebben 10.000 Syrische vluchtelingen geaccepteerd en klagen steen en been. Weet je waarom? Omdat ze niet hierheen kunnen zwemmen. De Turken zouden dat geweldig vinden, slechts 10.000 vluchtelingen. De Jordaniërs, de Duitsers, de Britten ook, toch? Dat is de situatie niet. Dat is de werkelijkheid van de Verenigde Staten. Dat klinkt toch aardig goed. Maar hier komt de uitdaging. In een G0-wereld moet je leiden door het goede voorbeeld te geven. Als we niet meer de mondiale politie-agent willen zijn, als we niet meer de architect van mondiale handel zijn, of de cheerleader van mondiale waarden, kunnen we het niet meer doen zoals we gewend zijn. De 21e eeuw verandert, we moeten een voorbeeld zijn -- zo overtuigend zijn dat al die andere mensen nog steeds zeggen: ze zijn niet alleen snellere kampeerders. Zelfs wanneer de beer ons niet opjaagt, is dat een goede plek om te zijn. We willen hen nadoen. Het verkiezingsproces dit jaar is niet echt een goed voorbeeld van leiderschap. Volgens Hillary Clinton wordt het zoals de jaren 90. We kunnen nog steeds die waarden-cheerleader zijn. We kunnen die architect van mondiale handel zijn. We kunnen die mondiale sheriff zijn. En Donald Trump wil ons terugbrengen naar de jaren 30. Hij zegt: "Onze manier, of helemaal niet. Graag of anders rot je maar op." Toch? Geen van beiden herkent de fundamentele waarheid van de G0: ook al bevindt de VS zich niet in een neergang, het wordt objectief gezien moeilijker voor Amerikanen om hun wil door te drukken of zelfs grote invloed te hebben op de mondiale orde. Zijn we wel bereid om een voorbeeld te zijn? Wat moeten we doen om dit te repareren, na november, nadat de nieuwe president begint? Óf er is een crisis nodig waar we op moeten reageren. Een depressie bijvoorbeeld, of nog een mondiale financiële crisis, of -- God verhoede -- nog een 9/11. Komt die crisis er niet, dan zullen we moeten inzien dat de uitholling, de ongelijkheid, de uitdagingen die groeien en groeien in de Verenigde Staten op zichzelf urgent genoeg zijn voor onze leiders om te moeten veranderen en dat wij ze dat moeten vertellen. Via de telefoon, individueel kunnen onze stemmen hen overtuigen te veranderen. Er is natuurlijk nog een derde keus -- wellicht de meest waarschijnlijke -- dat we geen van deze dingen doen en dat jullie mij over vier jaar nog eens uitnodigen en dat ik deze speech nog een keer geef. Heel erg bedankt. (Applaus)