Laten we naar het zuiden gaan. Eigenlijk gaan jullie allemaal zuidwaarts. Dit is de richting van het zuiden, en als je 8000 kilometer uit de achterkant van dit gebouw gaat, ben je zo ver in het zuiden als je maar kan gaan op aarde, op de Pool zelf. Ik ben geen ontdekkingsreiziger. Ik ben geen milieuactivist. Eigenlijk ben ik gewoon een overlever, en de foto's die ik jullie hier toon, zijn gevaarlijk. Dit is het smeltende ijs op de Zuid- en de Noordpool. Dames en heren, we moeten luisteren naar wat deze plaatsen ons vertellen. Als we dat niet doen, zullen we zelf moeten vechten om te overleven hier op planeet aarde. Ik heb deze plaatsen met eigen ogen gezien, en langs een smeltende oceaan van ijs wandelen is zonder twijfel het meest angstaanjagende dat me ooit is overkomen. Antarctica is zulk een hoopgevende plaats. Het wordt beschermd door het Antarctica-verdrag van 1959. In 1991 trad een 50-jarig akkoord in werking dat ontginning in Antarctica verbiedt. Dit akkoord zou wel eens gewijzigd, veranderd, of zelfs opgegeven kunnen worden vanaf het jaar 2041. Dames en heren, mensen ver van hier, op de Noordpool, zijn al misbruik aan het maken van dit smelten van het ijs. Ze putten grondstoffen uit gebieden die al bedekt zijn met ijs sinds 10, 20, 30 000, 100 000 jaar. Vragen zij zich dan niet af waarom het ijs eigenlijk aan het smelten is? Antarctica is zo'n prachtige plek en ik heb hard gewerkt, gedurende de laatste 23 jaar, aan deze missie om ervoor te zorgen dat wat er hier in het Noorden gebeurt nooit zal en nooit mag gebeuren in het Zuiden. Waar is dit alles begonnen? Het begon toen ik 11 was. Kijk eens naar dat kapsel. Een beetje raar. (Gelach) Op 11 jaar was ik geïnspireerd door de echte ontdekkingsreizigers die als eerste over de beide Polen wilden proberen wandelen. Ik vond het ongelooflijk inspirerend dat het idee om poolreiziger te worden nogal goed aansloeg bij meisjes op feestjes van de universiteit. Dat was nog een beetje meer inspirerend. En jaren later, na zeven jaar geld inzamelen, zeven jaar 'nee' te horen, zeven jaar door mijn familie aangeraden worden om in therapie te gaan en psychiatrische hulp te zoeken, wandelden we uiteindelijk met z'n drieën naar de Zuidpool op de langste onafhankelijke wandeling op aarde ooit gemaakt in de geschiedenis. Op deze foto staan we in een gebied zo groot als de Verenigde Staten, en we zijn alleen. We hebben geen radiocommunicatie, geen backup. Onder onze voeten 90 procent van al het ijs ter wereld en 70 procent van al het zoetwater ter wereld. Wij staan erop. Dit is de kracht van Antarctica. Op deze reis werden we geconfronteerd met het gevaar van gletsjerspleten, intense kou, zo koud dat het zweet in je kleren in ijs verandert, je tanden kunnen barsten en water in je ogen kan bevriezen. Laten we zeggen dat het er een beetje fris is. Na 70 wanhopige dagen kwamen we aan op de Zuidpool. We hadden het gehaald. Maar er gebeurde iets met me op die reis van 70 dagen in 1986 die me hier bracht, en het deed pijn. Mijn ogen veranderden in 70 dagen van kleur door schade. Onze gezichten stonden vol blaren. Onze huid kwam eraf en we vroegen ons af hoe dat kwam. Toen we thuiskwamen, vertelde de NASA ons dat een gat in de ozonlaag was ontdekt boven de Zuidpool, en wij hadden eronder gelopen in hetzelfde jaar dat het ontdekt werd. Ultraviolet straalde neer, raakte het ijs, werd teruggekaatst, verbrandde onze ogen, scheurde onze gezichten af. Dat was een beetje schokkend... (Gelach) en het zette me aan het denken. In 1989 gingen we richting Noorden. 60 dagen, elke stap een stap verder van de veiligheid van het vasteland over een bevroren oceaan. Het was weer ijzingwekkend koud. Hier kom ik binnen nadat ik me naakt gewassen had bij -60 graden Celsius en als iemand ooit tegen je zegt "Ik heb het koud", (Gelach) en hij ziet er zo uit, dan heeft hij het beslist koud. (Applaus) 1000 kilometer weg van het veilige vasteland slaat het noodlot toe. De Noordelijke IJszee is aan het smelten onder onze voeten, vier maanden eerder in het seizoen dan ooit tevoren, en we zijn 1000 kilometer van veiligheid verwijderd. Het ijs valt om ons heen, brokkelt af, en ik denk: gaan we sterven? Maar er klikte iets in mijn hoofd die dag toen ik besefte dat wij, als wereld, ons in een overlevingssituatie bevinden en dat gevoel is niet meer weggegaan gedurende 25 lange jaren. Toen was het een kwestie van stappen of sterven. En we waren niet op een of ander survivalprogramma op tv. Als het fout ging, was het leven of dood en onze dappere Afro-Amerikaan Daryl, die de eerste Amerikaan zou worden die op de Noordpool wandelde, zijn hiel vroor eraf op 200 km van het einde. Hij moest blijven gaan, en dat deed hij ook. Na 60 dagen op het ijs stonden we op de Noordpool. We hadden het gehaald. Ja, ik was de eerste in de geschiedenis dom genoeg naar beide Polen te wandelen, maar het was ons succes. En jammer genoeg was het op de terugweg niet allemaal rozengeur en maneschijn. Ik voelde me erg teneergeslagen. Ergens in slagen is vaak nog zwaarder dan het mogelijk maken. Ik was leeg, eenzaam, zat financieel aan de grond. Ik had geen hoop meer, maar nieuwe hoop kwam in de vorm van de grote Jacques Cousteau. Hij inspireerde me om me achter de 2041-missie te zetten. Jacques gaf me duidelijke instructies: engageer de wereldleiders, praat met de industrie en de zakenwereld en inspireer vooral jonge mensen, want zij zullen de toekomst kiezen van het behoud van Antarctica. Voor de wereldleiders zijn we naar elke VN-conferentie geweest, naar alle drie, met onze dappere jacht, 2041, twee keer naar Rio, in 1992 en in 2012, en voor de VN-conferentie in Johannesburg maakten we de langste reis over land ooit gemaakt met een jacht, 13 000 kilometer rond Zuid-Afrika en deden ons best om meer dan een miljoen mensen te inspireren over 2041 en over het milieu. Gedurende de laatste 11 jaar hebben we meer dan 1000 mensen, vrouwen en mannen uit het bedrijfsleven, studenten van over de hele wereld, naar Antarctica meegenomen. Tijdens deze missies hebben we 1500 ton metaal bovengehaald dat in Antarctica was achtergelaten. Dat duurde acht jaar en ik ben er heel trots op omdat we het allemaal gerecycleerd hebben hier in Zuid-Amerika. Sinds ik kan lopen word ik al geïnspireerd om te recycleren door mijn moeder. Dit is ze. En mijn moeder... (Applaus) Mijn moeder recycleert nog altijd en ze is al 100, is dat niet fantastisch? (Applaus) Ik ben dol op mijn moeder. (Gelach) Maar toen moeder geboren werd, bedroeg de bevolking op onze planeet slechts 1,8 miljard mensen, en over miljarden gesproken, we hebben jonge mensen uit het bedrijfsleven meegenomen uit Indië en uit China. Dit zijn zeer invloedrijke landen en zullen enorm belangrijk zijn in de beslissing over het behoud van Antarctica. We hebben vrouwen uit het Midden-Oosten geëngageerd en geïnspireerd om te komen en zij vertegenwoordigden er vaak hun land voor de eerste keer. Fantastische mensen, zo geïnspireerd. Om voor Antarctica te zorgen, moet je eerst mensen betrekken bij deze buitengewone plaats, een relatie opbouwen, een band opbouwen, een soort liefde opbouwen. Ik kan niet onder woorden brengen wat een voorrecht het is om naar Antarctica te gaan. Ik heb zoveel geluk. Ik ben er 35 keer geweest en alle mensen die met ons meegaan keren terug als grote voorvechters, niet alleen voor Antarctica, maar ook voor lokale kwesties in hun eigen land. Laten we even teruggaan naar het begin: het smeltende ijs op de Polen. Het is geen goed nieuws. De NASA liet ons zes maanden geleden weten dat de West-Antarctische ijskap aan het uiteenvallen is. Enorme gebieden van ijs... Kijk hoe groot Antarctica is, zelfs vergeleken met Zuid-Amerika... Enorme ijsgebieden zijn aan het afbreken, ter grootte van kleine naties. En de NASA heeft berekend dat de zeespiegel zal stijgen, het is definitief, met een meter in de volgende 100 jaar, zo lang als de periode dat mijn moeder al op aarde rondloopt. Het gaat gebeuren en ik heb beseft dat het behoud van Antarctica en onze overleving hier op aarde met mekaar verbonden zijn. En er is een zeer eenvoudige oplossing. Als we hier meer hernieuwbare energie gebruiken, als we hier efficiënter met energie omgaan, op een zuiverder manier met onze energiemix omgaan, zal er geen financiële reden zijn om Antarctica te gaan ontginnen. Het zal geen zin hebben op financieel vlak. En als we beter met onze energie omgaan, zouden we misschien ook in staat zijn om het smelten van het ijs te vertragen en misschien zelfs te doen ophouden. Het is een grote uitdaging, en hoe moeten we erop reageren? We moeten nog één keer teruggaan. Einde volgend jaar gaan we terug naar de Zuidpool, waar we 30 jaar geleden te voet arriveerden, om onze 1600 km lange tocht van toen over te doen. Maar deze keer zullen we alleen hernieuwbare energie gebruiken. We zullen over de ijskappen lopen die ver beneden ons aan het smelten zijn en zo hopelijk inspireren tot het vinden van oplossingen. Dit is mijn zoon Barney. Hij zal me vergezellen. Hij is vastbesloten om aan de zijde van zijn vader te wandelen en hij zal deze boodschappen gebruiken om toekomstige jonge leiders te inspireren. Ik ben bijzonder trots op hem. Goed van je, Barney. Dames en heren, een overlever - en ik kan het weten - een overlever ziet een probleem en negeert het niet. Een overlever ziet een probleem en probeert het op te lossen voordat het een bedreiging wordt. We hebben nog 27 jaar om Antarctica te redden. Antarctica is van ons allemaal. We zijn er allemaal verantwoordelijk voor. Omdat niemand Antarctica bezit, zouden we erin kunnen slagen. Antarctica is een morele lijn in de sneeuw. Aan één kant van die lijn moeten we vechten, hard vechten voor de enige mooie, ongerepte plaats die de aarde nog rest. Ik weet dat het mogelijk is. We gaan het waarmaken. En ik sluit af met deze woorden van Goethe, waar ik naar probeer te leven. "Wat je ook kunt, of denkt dat je kunt, begin er nu aan. In durf liggen genialiteit, kracht en magie besloten." Veel geluk allemaal. Heel erg bedankt. (Applaus)