Laten we naar het zuiden gaan.
Eigenlijk gaan jullie allemaal zuidwaarts.
Dit is de richting van het zuiden,
en als je 8000 kilometer
uit de achterkant van dit gebouw gaat,
ben je zo ver in het zuiden
als je maar kan gaan op aarde,
op de Pool zelf.
Ik ben geen ontdekkingsreiziger.
Ik ben geen milieuactivist.
Eigenlijk ben ik gewoon een overlever,
en de foto's die ik jullie
hier toon, zijn gevaarlijk.
Dit is het smeltende ijs
op de Zuid- en de Noordpool.
Dames en heren,
we moeten luisteren
naar wat deze plaatsen ons vertellen.
Als we dat niet doen,
zullen we zelf moeten vechten
om te overleven
hier op planeet aarde.
Ik heb deze plaatsen
met eigen ogen gezien,
en langs een smeltende
oceaan van ijs wandelen
is zonder twijfel
het meest angstaanjagende
dat me ooit is overkomen.
Antarctica is zulk een hoopgevende plaats.
Het wordt beschermd door
het Antarctica-verdrag van 1959.
In 1991 trad een 50-jarig
akkoord in werking
dat ontginning in Antarctica verbiedt.
Dit akkoord zou wel eens gewijzigd,
veranderd, of zelfs opgegeven
kunnen worden
vanaf het jaar 2041.
Dames en heren,
mensen ver van hier, op de Noordpool,
zijn al misbruik aan het maken
van dit smelten van het ijs.
Ze putten grondstoffen uit gebieden
die al bedekt zijn met ijs
sinds 10, 20, 30 000,
100 000 jaar.
Vragen zij zich dan niet af
waarom het ijs
eigenlijk aan het smelten is?
Antarctica is zo'n prachtige plek
en ik heb hard gewerkt, gedurende
de laatste 23 jaar, aan deze missie
om ervoor te zorgen dat
wat er hier in het Noorden gebeurt
nooit zal en nooit mag
gebeuren in het Zuiden.
Waar is dit alles begonnen?
Het begon toen ik 11 was.
Kijk eens naar dat kapsel.
Een beetje raar. (Gelach)
Op 11 jaar was ik geïnspireerd
door de echte ontdekkingsreizigers
die als eerste over de beide
Polen wilden proberen wandelen.
Ik vond het ongelooflijk inspirerend
dat het idee om poolreiziger te worden
nogal goed aansloeg bij meisjes
op feestjes van de universiteit.
Dat was nog een beetje meer inspirerend.
En jaren later, na zeven jaar
geld inzamelen,
zeven jaar 'nee' te horen,
zeven jaar door mijn familie aangeraden
worden om in therapie te gaan
en psychiatrische hulp te zoeken,
wandelden we uiteindelijk
met z'n drieën naar de Zuidpool
op de langste onafhankelijke wandeling
op aarde ooit gemaakt in de geschiedenis.
Op deze foto staan we in een gebied
zo groot als de Verenigde Staten,
en we zijn alleen.
We hebben geen radiocommunicatie,
geen backup.
Onder onze voeten 90 procent
van al het ijs ter wereld
en 70 procent van al
het zoetwater ter wereld.
Wij staan erop.
Dit is de kracht van Antarctica.
Op deze reis werden we geconfronteerd
met het gevaar van gletsjerspleten,
intense kou,
zo koud dat het zweet
in je kleren in ijs verandert,
je tanden kunnen barsten
en water in je ogen kan bevriezen.
Laten we zeggen dat het er
een beetje fris is.
Na 70 wanhopige dagen
kwamen we aan op de Zuidpool.
We hadden het gehaald.
Maar er gebeurde iets met me
op die reis van 70 dagen in 1986
die me hier bracht, en het deed pijn.
Mijn ogen veranderden
in 70 dagen van kleur door schade.
Onze gezichten stonden vol blaren.
Onze huid kwam eraf
en we vroegen ons af hoe dat kwam.
Toen we thuiskwamen,
vertelde de NASA ons
dat een gat in de ozonlaag was ontdekt
boven de Zuidpool,
en wij hadden eronder gelopen
in hetzelfde jaar dat het ontdekt werd.
Ultraviolet straalde neer, raakte het ijs,
werd teruggekaatst, verbrandde onze ogen,
scheurde onze gezichten af.
Dat was een beetje schokkend...
(Gelach)
en het zette me aan het denken.
In 1989 gingen we richting Noorden.
60 dagen, elke stap een stap verder
van de veiligheid van het vasteland
over een bevroren oceaan.
Het was weer ijzingwekkend koud.
Hier kom ik binnen nadat ik me
naakt gewassen had bij -60 graden Celsius
en als iemand ooit tegen je zegt
"Ik heb het koud", (Gelach)
en hij ziet er zo uit,
dan heeft hij het beslist koud.
(Applaus)
1000 kilometer weg
van het veilige vasteland
slaat het noodlot toe.
De Noordelijke IJszee is aan het smelten
onder onze voeten,
vier maanden eerder in het seizoen
dan ooit tevoren,
en we zijn 1000 kilometer
van veiligheid verwijderd.
Het ijs valt om ons heen, brokkelt af,
en ik denk: gaan we sterven?
Maar er klikte iets in mijn hoofd die dag
toen ik besefte dat wij, als wereld,
ons in een overlevingssituatie bevinden
en dat gevoel is niet meer weggegaan
gedurende 25 lange jaren.
Toen was het een kwestie
van stappen of sterven.
En we waren niet op een of ander
survivalprogramma op tv.
Als het fout ging,
was het leven of dood
en onze dappere Afro-Amerikaan Daryl,
die de eerste Amerikaan zou worden
die op de Noordpool wandelde,
zijn hiel vroor eraf
op 200 km van het einde.
Hij moest blijven gaan,
en dat deed hij ook.
Na 60 dagen op het ijs
stonden we op de Noordpool.
We hadden het gehaald.
Ja, ik was de eerste in de geschiedenis
dom genoeg naar beide Polen te wandelen,
maar het was ons succes.
En jammer genoeg
was het op de terugweg
niet allemaal rozengeur en maneschijn.
Ik voelde me erg teneergeslagen.
Ergens in slagen is vaak
nog zwaarder dan het mogelijk maken.
Ik was leeg, eenzaam,
zat financieel aan de grond.
Ik had geen hoop meer,
maar nieuwe hoop kwam in de vorm van
de grote Jacques Cousteau.
Hij inspireerde me om me
achter de 2041-missie te zetten.
Jacques gaf me duidelijke instructies:
engageer de wereldleiders,
praat met de industrie en de zakenwereld
en inspireer vooral jonge mensen,
want zij zullen de toekomst kiezen
van het behoud van Antarctica.
Voor de wereldleiders zijn we
naar elke VN-conferentie geweest,
naar alle drie,
met onze dappere jacht, 2041,
twee keer naar Rio, in 1992 en in 2012,
en voor de VN-conferentie in Johannesburg
maakten we de langste reis over land
ooit gemaakt met een jacht,
13 000 kilometer rond Zuid-Afrika
en deden ons best om
meer dan een miljoen mensen te inspireren
over 2041 en over het milieu.
Gedurende de laatste 11 jaar
hebben we meer dan 1000 mensen,
vrouwen en mannen uit het bedrijfsleven,
studenten van over de hele wereld,
naar Antarctica meegenomen.
Tijdens deze missies hebben we
1500 ton metaal bovengehaald
dat in Antarctica was achtergelaten.
Dat duurde acht jaar
en ik ben er heel trots op
omdat we het allemaal gerecycleerd hebben
hier in Zuid-Amerika.
Sinds ik kan lopen word ik al
geïnspireerd om te recycleren
door mijn moeder.
Dit is ze.
En mijn moeder...
(Applaus)
Mijn moeder recycleert nog altijd
en ze is al 100,
is dat niet fantastisch?
(Applaus)
Ik ben dol op mijn moeder.
(Gelach)
Maar toen moeder geboren werd,
bedroeg de bevolking op onze planeet
slechts 1,8 miljard mensen,
en over miljarden gesproken,
we hebben jonge mensen
uit het bedrijfsleven meegenomen
uit Indië en uit China.
Dit zijn zeer invloedrijke landen
en zullen enorm belangrijk zijn
in de beslissing over
het behoud van Antarctica.
We hebben vrouwen uit het Midden-Oosten
geëngageerd en geïnspireerd om te komen
en zij vertegenwoordigden er vaak
hun land voor de eerste keer.
Fantastische mensen, zo geïnspireerd.
Om voor Antarctica te zorgen,
moet je eerst mensen betrekken
bij deze buitengewone plaats,
een relatie opbouwen,
een band opbouwen,
een soort liefde opbouwen.
Ik kan niet onder woorden brengen
wat een voorrecht het is
om naar Antarctica te gaan.
Ik heb zoveel geluk.
Ik ben er 35 keer geweest
en alle mensen die met ons meegaan
keren terug als grote voorvechters,
niet alleen voor Antarctica,
maar ook voor lokale kwesties
in hun eigen land.
Laten we even teruggaan naar het begin:
het smeltende ijs op de Polen.
Het is geen goed nieuws.
De NASA liet ons
zes maanden geleden weten
dat de West-Antarctische ijskap
aan het uiteenvallen is.
Enorme gebieden van ijs...
Kijk hoe groot Antarctica is,
zelfs vergeleken met Zuid-Amerika...
Enorme ijsgebieden zijn aan het afbreken,
ter grootte van kleine naties.
En de NASA heeft berekend
dat de zeespiegel zal stijgen,
het is definitief,
met een meter
in de volgende 100 jaar,
zo lang als de periode dat
mijn moeder al op aarde rondloopt.
Het gaat gebeuren
en ik heb beseft dat
het behoud van Antarctica
en onze overleving hier op aarde
met mekaar verbonden zijn.
En er is een zeer eenvoudige oplossing.
Als we hier meer hernieuwbare
energie gebruiken,
als we hier efficiënter
met energie omgaan,
op een zuiverder manier
met onze energiemix omgaan,
zal er geen financiële reden zijn
om Antarctica te gaan ontginnen.
Het zal geen zin hebben
op financieel vlak.
En als we beter met onze energie omgaan,
zouden we misschien ook in staat zijn
om het smelten van het ijs te vertragen
en misschien zelfs te doen ophouden.
Het is een grote uitdaging,
en hoe moeten we erop reageren?
We moeten nog één keer teruggaan.
Einde volgend jaar
gaan we terug naar de Zuidpool,
waar we 30 jaar geleden
te voet arriveerden,
om onze 1600 km lange tocht
van toen over te doen.
Maar deze keer zullen we alleen
hernieuwbare energie gebruiken.
We zullen over de ijskappen lopen
die ver beneden ons aan het smelten zijn
en zo hopelijk inspireren tot
het vinden van oplossingen.
Dit is mijn zoon Barney.
Hij zal me vergezellen.
Hij is vastbesloten om aan de zijde
van zijn vader te wandelen
en hij zal deze boodschappen gebruiken
om toekomstige jonge leiders
te inspireren.
Ik ben bijzonder trots op hem.
Goed van je, Barney.
Dames en heren, een overlever
- en ik kan het weten -
een overlever ziet een probleem
en negeert het niet.
Een overlever ziet een probleem
en probeert het op te lossen
voordat het een bedreiging wordt.
We hebben nog 27 jaar
om Antarctica te redden.
Antarctica is van ons allemaal.
We zijn er allemaal verantwoordelijk voor.
Omdat niemand Antarctica bezit,
zouden we erin kunnen slagen.
Antarctica is een morele lijn
in de sneeuw.
Aan één kant van die lijn
moeten we vechten,
hard vechten voor de enige mooie,
ongerepte plaats die de aarde nog rest.
Ik weet dat het mogelijk is.
We gaan het waarmaken.
En ik sluit af met deze woorden
van Goethe,
waar ik naar probeer te leven.
"Wat je ook kunt, of denkt dat je kunt,
begin er nu aan.
In durf liggen genialiteit,
kracht en magie besloten."
Veel geluk allemaal.
Heel erg bedankt.
(Applaus)