Mi estas fenestro vualita per vaporo

En tiu ĉi nokto frosta dezerta kaj senkolora

Respegulas la fenestro la karnon kaj la emociojn

De mi kiu estas spegulo de la kontraŭdiroj

Malfacilas vidi ĉu la vaporo ne foriĝas

La algluiĝema eraro de tiu kiu ne komprenas

Kaj tamen reflektiĝas ombro kiu estas la mia

Ombro da ruĵo kontraŭ la hipokriteco

Mi neniam scias kiu mi scias tamen estas mi

Eĉ se trans la vitro por mi

Neniam estas Dio

Sed tiu ĉi estas mia korpo kvankam ŝanĝa kaj stranga

De virino en viro kaj tamen… homo

Foliumante la vortojn de tiu ĉi aĝo facilanima

Mi iĝas moralismo kaj fantazio lasciva

Krizalido ĉiama devigita en la vadejo

Mi speguliĝas ĉe la fenestro kaj mi estas malgraŭ mi

Mi neniam scias kiu mi estas laŭ la homoj

Konscienco ikonoklasta vulgara kaj senrespekta

Sed tiu ĉi estas nur korpo la reflektaĵo kruda

De virino aŭ eble viro ĉiel ajn homo

Mi neniam scias kiu mi estas kaj tamen mi estas kaj vivas

Pli ol la antaŭjuĝo kiu skrapvundas fie

Sed kiam mi spionas mian korpon kiu reflektiĝas lante

Ne estas virino aŭ viro, nur homo

Mi neniam scias kiu mi estas kaj tamen mi estas kaj vivas

Pli ol la antaŭjuĝo kiu skrapvundas fie

Sed kiam mi spionas mian korpon kiu reflektiĝas lante

Ne estas virino aŭ viro, nur homo

Mi estas fenestro kiu atendas ke la vaporo

Forvanuu kiel sonĝo.