Uwielbiam cytat aktywisty
i muzyka punk rockowego Jello Biafra.

"Nie hejtuj mediów. Bądź nimi".

Jestem artystą.

Lubię pracować z mediami i technologią,
ponieważ je dobrze znam

i lubię moc, którą posiadają.

Poza tym ich nie cierpię,
jestem przerażony ich siłą przebicia.

(Śmiech)

Pamiętam, jak w 2003 roku oglądałem
wywiad Tony'ego Snowa z Fox News

z Donaldem Rumsfeldem,
ówczesnym sekretarzem obrony USA.

Rozmawiali o niedawnej inwazji na Irak.

Rumsfeldowi zadano pytanie:

"Słyszymy o liczbie naszych strat,

ale nigdy o ich stratach. Dlaczego?".

Rumsfeld odpowiedział:

"Nie liczymy strat innym ludziom".

Prawda?

Sądzi się, że między 150 tysięcy
a milion irackich cywili

zginęło w 2003 roku w wyniku
prowadzonej przez USA inwazji.

Liczba ta kontrastuje
z 4486 członkami służb USA,

którzy zginęli w tym czasie.

Chciałem zrobić coś więcej,
niż tylko zwrócić uwagę na tę liczbę.

Chciałem stworzyć pomnik
dla poszczególnych cywilów,

którzy zginęli w wyniku inwazji.

Pomniki wojenne, jak
"Vietnam Veterans Memorial" Mai Lin,

są często ogromne.

Bardzo potężne i jednostronne.

Chciałem, by mój pomnik
żył i był w światowym obiegu.

Pamiętam, że kiedy chodziłem do szkoły,

dostaliśmy klasyczne zadanie
z wiedzy o społeczeństwie.

Weź kartkę i napisz do członka rządu.

Powiedziano nam,
że jeśli napiszemy dobry list,

naprawdę go przemyślimy,

w odpowiedzi dostaniemy
coś więcej niż sztampową odpowiedź.

Oto mój projekt "Notepad".

To, co wygląda na zwykły, żółty notatnik,

jest tak naprawdę pomnikiem
poszczególnych irackich cywilów,

którzy zginęli w wyniku inwazji sił USA.

"Notepad" jest aktem
protestu i upamiętnienia

w przebraniu zwykłego notatnika.

Po powiększeniu linijek

odkryjemy mikroskopijny tekst

zawierający nazwiska,
daty i miejsca śmierci

poszczególnych Irakijczyków.

Przez ostatnie pięć lat
tworzyłem kilogramy takich kartek

i przemycałem do materiałów piśmienniczych

rządów USA i koalicji.

(Śmiech)

(Brawa)

Oczywiście nie wyjawię tu,
jak mi się to udało.

(Śmiech)

Spotykałem się także osobiście
z aktualnymi lub byłymi członkami

tak zwanej "koalicji chętnych",
która pomagała podczas inwazji.

Kiedy tylko mogę, spotykam się z nimi

i pokazuję im ten projekt.

Zeszłego lata miałem okazję
spotkać Alberta Gonzalesa

byłego prokuratora generalnego USA
i autora dyrektyw o torturach.

(Wideo) Matt Kenyon: Czy mogę to panu dać?

To specjalny notatnik.

To tak naprawdę część
projektu artystycznego.

Alberto Gonzalez: Specjalny notatnik?

MK: Tak. Nie uwierzy pan,

ale jest w kolekcji Muzeum
Sztuki Nowoczesnej - jestem artystą.

MK: A wszystkie linijki na tym papierze...

AG: Znikają?

MK: Nie, to mikroskopijny tekst

zawierający nazwiska irackich cywilów,

którzy zginęli od czasu
rozpoczęcia inwazji na Irak.

AG. Dobra, OK.

AG: Dziękuję. MK: Dziękuję.

(Śmiech)

Sposób, w który mówi "Dziękuję",
przyprawia o gęsią skórkę.

(Śmiech)

OK chcę, by każde z was
zajrzało pod swoje krzesło.

Jest tam koperta.

Proszę ją otworzyć.

Kartka, którą trzymacie w ręku,

zawiera informacje o Irakijczykach,
którzy zginęli w wyniku inwazji.

Chciałbym, byście ją wykorzystali
i napisali list do członka rządu.

Możecie przemycić liczbę ofiar cywilnych

do archiwów rządowych.

Na całym świecie każdy list,
który wysyłamy do rządu,

jest archiwizowany i rejestrowany.

Razem możemy włożyć je do skrzynek
i pod nos osób rządzących.

Wszystko, co wysyłamy,

staje się częścią archiwum naszego rządu,

naszym wspólnym zapisem historii.

Dziękuję.

(Brawa)

Tom Rielly: Matt, powiedz mi,

jak powstał w twojej głowie
pomysł projektu notatnika?

Matt Kenyon: Właśnie kończyłem projekt,

w którym chodziło
o amerykańską stronę wojny.

Była to czarna opaska nazwana

"Zaimprowizowanym
urządzeniem empatycznym",

zawierająca gromadzone
w czasie rzeczywistym

stopnie, nazwiska
przyczyny i miejsca śmierci

członków armii USA,
którzy zmarli za granicą.

Za każdym razem, gdy te dane publikował
CENTCOM lub Departament Obrony,

opaska dźgała mnie w ramię.

Uświadomiłem sobie,
że wiele uwagi poświęcamy

naszym rodakom, którzy giną za granicą,

ale nieproporcjonalnie więcej ofiar

jest po stronie cywilnej.

TR: Dziękuję bardzo.

MK: Dziękuję.

(Brawa)