(Muziek) (Applaus) Trevor Copp: Toen 'Dancing With the Stars' net begon, zag het er niet zo uit. (Gelach) Jeff en ik waren fulltime ballroomdans-instructeurs, ten tijde van de grote tv-ballroomdans-revival. Het was ongelooflijk. Als we spraken over "Foxtrot", reageerden mensen meestal met: "Foxes trotting." (Gelach) En plots vertelden ze ons de finesses van de betere veerstap. We waren verbijsterd. We waren de ballroomnerds die zich afvroegen waarom salsa verschillend werkte dan de competitieve rumba en hoe de tango reisde en de wals niet. En nu was plots het grote publiek zich hiervan bewust en het veranderde alles. Parallel met de opwinding dat we plots cool waren -- (Gelach) was er ook een voorbehoud. Waarom dit en waarom nu? Jeff Fox: Toen Trevor en ik samenkwamen voor trainingseminars of gewoon voor het plezier, husselden we alles door elkaar, en wisselden geregeld de leidende rol. We bedachten een systeem om leiden en volgen te wisselen tijdens onze dans, elk om beurt om het fair te spelen. Pas toen we dat als deel van een voorstelling gebruikten op een klein festival, kregen we een belangrijke schouderklop. Lisa O'Connell, dramaturge en directeur van een theater, nam ons apart na de show en zei: "Hebben jullie enig idee hoe politiek dat was?" (Gelach) Zo begon een achtjarige samenwerking om een spel te creëren dat niet alleen ons wisselsysteem verder ontwikkelde maar ook de impact onderzocht van het opgesloten zitten in één enkele rol. En erger: bepaald te worden door die éne enkele rol. TC: Omdat, natuurlijk, klassieke Latijnse en ballroomdansen niet enkel een danssysteem zijn, het is ook een manier van denken, van zijn en relateren aan elkaar dat de waarden van een hele periode inhield. Eén ding bleef echter gelijk: de man leidt, de vrouw volgt. Dus straatsalsa, kampioenschapstango, allemaal hetzelfde: hij leidt, zij volgt. Dit was gendertraining. Je leerde niet enkel dansen -- je leerde te 'mannen' en te 'vrouwen'. Het is een relikwie, en relikwieën gooi je niet buiten, maar je moet weten dat dit het verleden is. Dit is niet het heden. Het is zoals Shakespeare: respecteer en herbeleef het, geweldig, maar het is geschiedenis. Het representeert niet hoe we vandaag denken. We vroegen ons af: als je het allemaal ontleedt, wat is dan de kern van partnerdansen? JF: Het kernprincipe van partnerdansen is dat één persoon leidt en de andere volgt. Wie die rol vervult, maakt niet uit voor de machine. De bewegingsfysica geeft geen bal om jouw gender. (Gelach) Als we de bestaande vorm updaten, moet hij meer representatief zijn voor hoe we met elkaar, nu in 2015, omgaan. Kijk bij ballroomdansen niet enkel naar wat er is, kijk wat er niet is. Het koppel is altijd man en vrouw. Samen. Alleen. Altijd. Zelfde sekse en gender-nonconformistische koppels verdwijnen gewoon. In de meeste mainstream internationale wedstrijden zie je zelden koppels van dezelfde sekse en in veel gevallen sluiten de regels hen compleet uit. TC: Probeer dit: googel naar afbeeldingen van 'professionele Latijnse danser' en zoek dan naar een echte Latino. (Gelach) Je bent dagen zoet. Je krijgt pagina na pagina, blanke, Russische hetero-koppels, mahoniebruin geschminkt. (Gelach) Er zijn geen zwarte mensen, geen Aziaten, geen koppels van gemengd ras, dus niet-blanke mensen verdwijnen gewoon. Zelfs binnen het paradigma van het blanke hetero-koppel -- is zij niet groter, en hij niet kleiner. Zij mag niet harder zijn, hij niet zachter. Als je een ballroomdans zou vertalen naar een conversatie voor een film, zouden wij het als cultuur nooit toelaten. Hij dicteert, zij reageert. Geen relatie -- homo, hetero of andere -- die we maar enigszins gezond of functioneel vinden, ziet er zo uit en toch, als je het in prime time zet, iemand make-up opdoet, een beetje glitter, het naar buiten brengt als beweging, niet als tekst, kijken wij als cultuur ernaar en applaudisseren. We juichen onze eigen afwezigheid toe. Te veel mensen zijn verdwenen uit partnerdansen. (Muziek) (Applaus) JF: Je zag net twee mannen dansen. (Gelach) En je dacht dat het er een beetje vreemd uitzag ... Interessant -- aantrekkelijk zelfs -- maar een beetje vreemd. Zelfs fervente volgers van het gelijke-sekse-danscircuit getuigen dat hoewel gelijke-sekse-partnerdansen dynamisch, sterk en opwindend kan zijn, het toch niet helemaal past. Esthetisch gezien, als Alida en ik de klassieke gesloten houding aannemen, wordt het als mooi beschouwd. (Gelach) En waarom dit niet? (Gelach) Het standaardbeeld dat de leider groter en mannelijk moet zijn en de volger klein en vrouwelijk -- dat is het struikelblok. TC: We wilden dit bekijken vanuit een andere hoek. Wat als we het idee van leiden en volgen behouden, maar loslieten dat dit gebonden moet zijn aan gender? Wat als het koppel elkaar zou kunnen volgen en leiden en dan wisselen? En nog eens wisselen? Wat als het zoals een conversatie was, waarbij ieder om de beurt luistert en spreekt, zoals in de realiteit. Wat als we zo konden dansen? We noemen het 'Vloeiend leiden', of 'Liquid Lead Dancing'. JF: We proberen dit met een Latijnse dans: de salsa. Salsa heeft een belangrijke overgangsstap: de 'cross-body lead'. Hij werd onze interpunctie om de improvisatie op te breken. Als je niet gewend bent erop te letten, zie je hem niet zo goed, dus hier komt hij. Nog eens voor de goedkope rijen. (Gelach) Hier is de handeling nog eens, mooi en traag. Als we 'Vloeiend leiden'-denken toepassen op deze overgangspas, wordt de cross-body lead een punt waar leiden en volgen kan wisselen. De volger kan kiezen om de leiding over te nemen, of de leider kan kiezen om die op te geven en maakt een tegen-cross-body lead. Zo ziet het eruit in slow motion. En zo ziet het eruit toen we dansten in de openingsdans. Met deze simpele aanpassing verandert de dans van opleggen naar onderhandelen. Eender wie kan leiden, eender wie kan volgen. En belangrijk: je kan van mening veranderen. Dit is maar één voorbeeld van hoe dit toegepast wordt. Eens de oogkleppen verdwijnen, kan alles gebeuren. TC: Kijk hoe het kan worden toegepast in de klassieke wals. Want natuurlijk het is niet enkel een systeem van leiding wisselen, het is een manier van denken die de dans zelf efficiënter kan maken. De wals. De wals is een draaidans. Dat betekent dat de leider de helft van de tijd achterwaarts beweegt, helemaal blindelings. En omwille van de volgpositie kan niemand zien waar ze gaan. (Gelach) Daar ben je dan op de dansvloer, en beeld je in dat dit op je afkomt. JF: Raaaaaah! (Gelach) TC: Er gebeuren eigenlijk een heleboel ongelukken als gevolg van de blinde vlek. Wat als de partners even van houding zouden wisselen? Er zouden veel ongelukken vermeden worden. Zelfs als één persoon de hele dans leidt, maar deze wissel toelaat, zou het veel veiliger zijn en tegelijkertijd komen er nieuwe passen bij in de wals. Omdat fysica niets geeft om gender. (Gelach) JF: We dansten 'Vloeiend leiden' in clubs, conventiecentra en als deel van 'Eerste Dans', het stuk dat we creëerden met Lisa, op podia in Noord-Amerika en Europa. Het laat de mensen nooit onberoerd. Afgezien van het ongewone zicht van twee mannen die samen dansen, beroert het en engageert het. Maar waarom? Het geheim ligt in wat Lisa in onze initiële demonstratie zag als 'politiek'. Het was niet enkel dat we leiden en volgen wisselden, we bleven ook consistent in onze houding en persoonlijkheid en onze kracht, welke rol we ook speelden. We bleven dezelfde. Daar ligt de echte vrijheid -- niet enkel de vrijheid om rollen te wisselen, maar de vrijheid om niet gedefinieerd te worden door een rol die je speelt, de vrijheid om altijd trouw aan jezelf te blijven. Vergeet hoe een leider er moet uitzien, of een volger. Wees een mannelijke volger of een vrouwelijke leider. Wees gewoon jezelf. Natuurlijk geldt dat ook buiten de dansvloer. Op de dansvloer geeft het de perfecte mogelijkheid om een oud paradigma, een oud relikwie nieuw leven in te blazen, en het te doen aansluiten aan onze tijd, aan onze huidige manier van zijn. TC: Jeff en ik partneren de hele tijd met zowel mannen als vrouwen en we genieten ervan. We dansen met een bewustzijn dat dit een historische vorm is die een onzichtbaarheid en stilte kan produceren dwars door het hedendaagse spectrum van identiteit heen. We bedachten 'Vloeiend leiden' om ons te ontdoen van ideeën die niet bij ons horen, en partnerdansen terug te brengen naar wat het altijd was: de fijne kunst om voor elkaar te zorgen. (Muziek) (Applaus)