Kızlarımla oturuyordum ve Joy şöyle dedi, ''Lanet olsun, keşke beni rahat bıraksa, Babam, her zaman bana seslenir." "Şanslısın, en azından sana sesleniyor", dedi Jasmine. "Ben yıllarca babamdan haber alamadım." O an, kızların babaları ile bağ kurmak için bir yola ihtiyaç duyduklarını anlamıştım. Kar amacı gütmeyen organizasyonum, Diva Kampı'nda Afrika kökenli kızların kadınlığa geçiş yolculuğunda onlara yardımcı olabilmek için sürekli bu tip konuşmalar yaparız. Bu kızların sadece babalarını hayatlarına katmak için bir yönteme ihtiyaçları vardı. Ben de kızlara sordum, "Diğer kızların babaları ile sağlıklı bir ilişki geliştirmelerine nasıl yardım edebiliriz?" ''Hadi dans edelim,'' diye bağırdı bir kız ve bütün kızlar onu hemen destekledi. Hemen süslemeler ve davetiyeler, giyecekleri kıyafetler ve babalarının giyebilecekleri ya da giyemeyecekleri şeyler hakkında hayal kurmaya başladılar. Gözlerimi kırpmadan olup bitmişti bile, fakat eğer bu kızların hızlarını kesebilseydim bile, bunu yapmazdım, Çünkü onlarca yıl kızlarla çalışmalarımdan öğrendiğim şey onların, kendilerinin neye ihtiyaç duyduklarını zaten bildikleridir. Bilgelik onların içinde yaşıyor. Alt yapıya, akıl hocalarına ve kaynaklara, sahip oldukları sürece yalnız hayatta kalmak için değil, başarmak için de, ihtiyaç duydukları şeyleri yapabilirler. Böylece bir dans düzenledik, kızlar ve babaları izdiham yarattılar. Çok şıktılar. Kibar davrandılar. (Gülüşmeler) Saçmaladılar. Birbirlerine eşlik etmek gerçekten hoşlarına gitti. Bu büyük bir başarıydı. Ve kızlar bunu her yıl yapmaya karar verdiler. Mevsimler değişti ve tekrar dans etmek için plan yapma zamanı gelmişti, Brianna adında bir kız konuştu ve dedi ki, "Babam dans etmeye gelemez ve tüm bunlar beni üzüyor." "Neden gelemez?" diye sordu kızlar. "Çünkü o hapiste," diyerek cesurca itiraf etti. "Peki, sadece bir gün için dışarı çıkamaz mı?" diye sordu kızlardan biri. (Gülüşmeler) "'Kelepçelerle gelse? Bu onun burada olmamasından daha da kötü." O an kızlar için durumu kurtarıp onların kahramanı olmak için bir şans bulmuştum. Bu nedenle, "Bununla ilgili ne yapmalıyız?" diye sordum. "Her kızın dansı tecrübe etmesini istiyoruz, değil mi?" Bu yüzden kızlar bir süre düşündüler, ve bir kız şöyle bir öneride bulundu: "Neden cezaevinde dans etmiyoruz?" Kızların çoğu bunun olabileceğinden şüphe ettiler ve "Deli misin?" dediler. "Bir grup küçük kızın, babalarıyla birlikte dans etmesine kim izin verecek? — (Kahkahalar) — hem de Sünger Bob kıyafetleri içinde?" Çünkü babalarına öyle diyorlardı. "Kızlar, peki, peki," dedim. "Sormazsanız asla bilemezsiniz." Richmond şehri şerifine, kızların topluca imzaladığı bir mektup yazıldı ve kendisinin çok özel bir şerif olduğunu söylemeliyim Benimle hemen irtibata geçti ve aileleri içeri getirmek için her ne zaman fırsat olursa kapısının daima açık olduğunu söyledi. Çünkü tek bir şeyden emindi, babaların çocuklarıyla bağlantıları olduğu zaman, dönmeleri pek olası değildir. Bunun üzerine, 16 tutuklu ve 18 kız davet edildi. Kızlar en güzel kıyafetlerini giymişlerdi, babalar da sarı mavi tulumlarının yerine gömlek ve kravat giymişlerdi. Kucaklaştılar. Güzelce hazırlanmış tavuk ve balık yemeğini bölüştüler. Birlikte güldüler. Harikaydı. Babalar ve kızları, bir çoğunun bir süredir tecrübe bile etmediği fiziksel bağlantı kurma fırsatı buldular. Babalar kızlarını oynatabileceği, sandalyelerini çekerek ellerini uzatıp onları dansa davet edebileceği bir mesafedeydiler. Gardiyanlar bile ağladılar. Fakat danstan sonra, hepimiz fark ettik ki babalar yine hapiste olacaklardı. Bu yüzden onları da yanına alabilecekleri bir şey bulmalıydık. Bunun üzerine Flip kameraları getirdik ve onlara flip cameraları gösterdik birbirleriyle görüştürdük, mesajlarını ve düşüncelerini ilettiler. Bu, birbirlerini özlediklerinde, ve kopuk hissettiklerinde kullanabilecekleri bir mihenktaşı olacaktı, bu görüntü sayesinde yeniden iletişime geçeceklerdi. Kızlardan birinin kamerada babasının gözlerine bakıp ''Babacığım, bana baktığında ne görüyorsun?'' demesini hiç unutmayacağım. Çünkü babalarımız bizim aynalarımızdır, onlardan yansırız. Nasıl bir adamı hakettiğimize karar verdiğimizde ve hayatımızın geri kalanını merak ettiğimizde onlara bakarız. Bunu çok iyi biliyorum, çünkü ben de o şanslı kızlardan biriydim. Hayatım boyunca babam hep yanımdaydı. Bugün bile burada. (Alkışlar) Ve bu yüzden bu kızların babalarıyla aralarında bir bağlarının olması benim için inanılmaz önemli, özellikle demir kapılar ve dikenli tellerle ayrılmış olanlar. Kalplerinde ağır sorular taşıyan kızların bu soruları babalarına sorabilmelerini sağlayan bir platform oluşturduk ve babalara cevap verme özgürlüğünü kazandırdık. Çünkü biliyoruz ki babalar kafalarında şu düşünceyle birlikte ayrılıyorlar: "Dünya için nasıl bir kadın yetiştiriyorum?" Çünkü bir babanın kilit altında olması onun kızının hayatının dışında kalması demek değildir. (Alkışlar)