Ik zat samen met mijn meisjes
en Joy zei:
"Ik wou dat hij me met rust liet.
Mijn vader. Hij belt me de hele tijd."
"Wat een geluk dat hij je zelfs maar belt",
zei Jasimine.
"Ik heb mijn vader al jaren
niet meer gehoord."
Toen begreep ik dat de meisjes
een manier nodig hadden
om contact te hebben met hun vaders.
Bij Camp Diva, mijn ngo,
hebben we dit soort gesprekken
de hele tijd.
Het is een manier om meisjes
van Afrikaanse afkomst
voor te bereiden op hun overgang
naar het vrouwzijn.
Deze meisjes hadden
een manier nodig
om hun vaders binnen te vragen
in hun leven
op hun eigen voorwaarden.
Ik vroeg de meisjes:
"Hoe kunnen we andere meisjes helpen
om een gezonde relatie te ontwikkelen
met hun vaders?"
"Laten we dansen", riep een meisje,
en al de anderen steunden haar snel.
Ze begonnen te fantaseren
over de versiering,
de uitnodigingen, de jurken
die ze zouden dragen,
en over wat hun vaders wel en niet
mochten dragen. (Gelach)
Het ging razendsnel aan het rollen.
Maar zelfs als ik hen had kunnen
afremmen,
had ik het niet gedaan,
want in de tien jaar die ik met meisjes
heb gewerkt,
heb ik geleerd
dat ze zelf weten wat ze nodig hebben.
Die kennis dragen ze in zich.
Zolang ze de infrastructuur hebben,
de begeleiding en de middelen,
kunnen ze uitbouwen wat ze nodig hebben --
niet enkel om te overleven,
maar ook om te groeien.
We organiseerden dus een dans
en de meisjes en hun vaders waren
massaal aanwezig.
Ze waren knap gekleed.
Ze waren lief.
(Gelach)
Ze maakten grapjes.
Ze genoten enorm van elkaars gezelschap.
Het was een gigantisch succes.
De meisjes besloten er een jaarlijks evenement
van te maken.
Toen de seizoenen wisselden
en het opnieuw tijd was
om de dans te organiseren,
zei een meisje dat Brianna heet:
zei een meisje dat Brianna heet:
"Mijn vader kan niet naar de dans komen,
en deze hele toestand maakt me droevig."
"Waarom niet?", vroegen de meisjes.
"Omdat hij in de gevangenis zit",
gaf ze moedig toe.
"Kan hij niet voor een dag buiten?", vroeg iemand.
(Gelach)
"Met handboeien aan?
Dat is nog erger dan dat hij er niet is."
Op dat ogenblik zag ik de gelegenheid
voor de meisjes om de uitdaging
aan te gaan
en hun eigen held te worden.
Ik vroeg: "Wat denken jullie dat we
hiermee moeten doen?
We willen dat elk meisje de dans
kan meemaken, niet?"
De meisjes dachten even na
en een van hen suggereerde:
"Waarom gaan we niet dansen
in de gevangenis?"
De meeste meisjes betwijfelden
de mogelijkheid daarvan
en zeiden: "Ben je gek?
Wie zal een groep kleine meisjes toelaten
om helemaal opgekleed --" (Gelach
"in de gevangenis te dansen met hun vaders
in kostuums van Spongebob?"
Dat is hoe ze ze noemden.
Ik zei: "Wel meisjes,
als jullie het niet vragen,
zullen jullie het nooit weten."
Dus schreven we een brief
aan de sheriff van Richmond,
ondertekend door alle meisjes,
en ik moet zeggen
dat het een erg bijzondere sheriff is.
Hij contacteerde me onmiddellijk
en zei
dat als hij een kans ziet
om families de gevangenis binnen te brengen,
zijn deuren altijd openstaan.
Want hij begreep één ding:
als vader een band hebben met hun kinderen
is het minder waarschijnlijk
dat ze zullen hervallen.
Dus
werden er 16 gedetineerden
en 18 meisjes uitgenodigd.
De meisjes waren gekleed op hun paasbest
en hun vaders ruilden hun geel-blauwe overalls in
voor hemden en dassen.
Ze knuffelden.
Ze deelden een warme maaltijd van kip en vis.
Ze lachten samen.
Het was mooi.
De vaders en dochters hadden zelfs
de gelegenheid tot lichamelijke interactie,
iets wat velen onder hen een lange tijd
niet gehad hadden.
De vaders waren in een ruimte waar ze
met hun dochters konden spelen,
hen konden uitnodigen voor een dansje.
Zelfs de bewakers huilden.
Maar we beseften allemaal
dat papa na de dans
nog steeds in de cel zou zitten.
Daarom maakten we iets
dat ze konden meenemen.
We brachten zak-camera's van Flip mee
en lieten hen kijken in de camera's
en elkaar interviewen --
hun boodschappen, hun gedachten.
Dit zou gebruikt worden als een toetssteen.
Als ze elkaar begonnen te missen
en zich eenzaam voelden,
konden ze naar deze beelden kijken.
Ik zal nooit vergeten hoe een meisje
in haar vaders ogen keek
met die camera en zei:
"Pappa, wat zie je als je naar me kijkt?"
Want onze vaders zijn onze spiegels
waaraan we terugdenken
wanneer we nadenken over het type man
dat we verdienen,
en hoe ze ons zien voor de rest van ons leven.
Ik weet dat erg goed,
want ik was een van die gelukkige meisjes.
Ik heb
mijn vader altijd dichtbij gehad.
Hij is hier zelfs vandaag.
(Applaus)
En daarom is het enorm belangrijk
voor mij om ervoor te zorgen
dat deze meisjes
een band hebben met hun vader,
vooral zij die gescheiden zijn
door prikkeldraad en metalen deuren.
We hebben net een formulier gemaakt
waarmee meisjes die met vragen zitten
hun vaders deze vragen kunnen stellen
en waarmee de vaders de vrijheid krijgen
om te antwoorden.
Want we weten dat vaders
achterblijven met één gedachte:
welk soort vrouw bereid ik voor op de wereld?
Dat een vader opgesloten zit,
betekent niet dat hij
moet worden buitengesloten
uit het leven van zijn dochter.
(Applaus)