Καθώς καθόμουν με τα κορίτσια μου
η Τζόι είπε
«Να πάρει, μακάρι να με άφηνε ήσυχη.
Ο μπαμπάς μου με καλεί συνέχεια».
«Είσαι τυχερή που σου τηλεφωνεί» απάντησε η Τζασμίν.
«Έχω χρόνια να μάθω νέα του πατέρα μου».
Εκείνη τη στιγμή, κατάλαβα ότι τα κορίτσια χρειάζονταν
κάποιον τρόπο για να επικοινωνούν με τους μπαμπάδες τους.
Στο "Camp Diva", τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό μου,
κάνουμε τέτοιου είδους συζητήσεις όλη την ώρα
για να βοηθήσουμε κορίτσια Αφρικανικής καταγωγής
να προετοιμαστούν για την ενηλικίωσή τους.
Αυτά τα κορίτσια χρειάζονταν
κάποιον τρόπο για να συμπεριλάβουν τους μπαμπάδες τους στη ζωή τους
με τους δικούς τους όρους.
Έτσι, ρώτησα τα κορίτσια
«Πώς θα μπορούσαμε να βοηθήσουμε άλλα κορίτισα
να δημιουργήσουν υγιείς σχέσεις με τους μπαμπάδες τους;»
«Θα μπορούσαμε να οργανώσουμε ένα χορό» φώναξε κάποιο κορίτσι
και αμέσως συμφώνησαν όλα τα κορίτσια.
Άρχισαν να σκέφτονται τη διακόσμηση,
τις προσκλήσεις, τα φορέματα που θα επέλεγαν
και τι θα μπορούσαν ή τι δεν θα μπορούσαν να φορέσουν οι μπαμπάδες τους.
Ξεκίνησε αμέσως, δίχως να το καταλάβω,
ακόμη κι αν μπορούσα να εμποδίσω τα κορίτσια
δεν θα το έκανα
γιατί ένα από τα πράγματα που έχω μάθει
εδώ και μία δεκαετία δουλεύοντας με κορίτσια
είναι ότι γνωρίζουν εξ' αρχής τι χρειάζονται.
Κρύβουν τη σοφία μέσα τους.
Εφόσον έχουν την υποδομή,
την καθοδήγηση και όλα τα απαραίτητα,
μπορούν να δημιουργήσουν ό,τι χρειάζονται
όχι μόνο για να επιβιώσουν, αλλά και για να αναπτυχθούν.
Οπότε, οργανώσαμε ένα χορό,
με μεγάλη προσέλευση.
Είχαν εξεζητημένο ντύσιμο.
Είχαν αξιαγάπητη συμπεριφορά.
(Γέλια)
Είχαν ανόητη συμπεριφορά.
Πραγματικά απόλαυσαν ο ένας την παρέα του άλλου.
Ήταν μια τεράστια επιτυχία.
Τα κορίτσια αποφάσισαν να το καθιερώσουν κάθε χρόνο.
Έτσι καθώς περνούσε ο καιρός,
και έφτανε η ώρα για να ξανασχεδιάσουν το χορό,
ένα κορίτσι, η Μπριάνα, φώναξε
λέγοντας
«Ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να έρθει στο χορό
και αυτό με στεναχωρεί».
«Γιατί όχι;» ρώτησαν τα κορίτσια.
«Είναι στη φυλακή» παραδέχτηκε με θάρρος.
«Μήπως θα μπορούσε να πάρει άδεια εκείνη την ημέρα;» ρώτησε κάποιο κορίτσι. (Γέλια)
«Και να έρθει με χειροπέδες;
Αυτό είναι χειρότερο από το να μην έρθει καθόλου».
Εκείνη τη στιγμή, είδα μια ευκαιρία
για να φανούν τα κορίτσια αντάξια της περίστασης
και να γίνουν οι ίδιες ηρωίδες.
Οπότε ρώτησα «Τι πιστεύεις ότι θα πρέπει να κάνουμε γι' αυτό;
Θέλουμε όλα τα κορίτσια να συμμετάχουν στο χορό, έτσι δεν είναι;»
Τα κορίτσια σκέφτηκαν για λίγο
και ένα κορίτσι πρότεινε το εξής,
«Γιατί να μην μεταφέρουμε το χορό στη φυλακή;»
Τα πιο πολλά κορίτσια εξέφρασαν αμφιβολίες γι' αυτό
λέγοντας «Είσαι τρελή;
Ποιος θα επιτρέψει σε μερικά νεαρά κορίτσια,
με επίσημη εμφάνιση (Γέλια)
να πάνε μέσα σε μια φυλακή και να χορέψουν με τους μπαμπάδες τους, με αποκριάτικη εμφάνιση;»
Γιατί, έτσι αποκαλούν τα κοστούμια μας.
Είπα «Κορίτσια, στην πραγματικότητα,
δεν θα μάθουμε εάν δεν ρωτήσουμε».
Οπότε, γράψαμε ένα γράμμα προς τον Σερίφη του Ρίτσμοντ Σίτι
το οποίο υπέγραψαν όλα τα κορίτσια ξεχωριστά,
ο οποίος οφείλω να ομολογήσω, ότι είναι ένας πολύ ξεχωριστός σερίφης.
Ήρθε αμέσως σε επαφή μαζί μου και είπε
ότι οποτεδήποτε δινόταν η ευκαιρία να φέρουν οικογένειες στη φυλακή,
οι πόρτες ήταν πάντοτε ανοικτές.
Γιατί, γνώριζε πολύ καλά,
πως όταν οι μπαμπάδες έχουν ιδιαίτερη σχέση με τα παιδιά τους
είναι λιγότερο πιθανό να επιστρέψουν στη φυλακή.
Έτσι, προσκλήθηκαν
16 τρόφιμοι και 18 κορίτσια.
Τα κορίτσια φόρεσαν τα καλά τους ρούχα,
ενώ οι μπαμπάδες έβγαλαν τις φόρμες τους
και φόρεσαν πουκάμισα και γραβάτες.
Αγκαλιάστηκαν.
Απόλαυσαν ένα πλήρες γεύμα με κοτόπουλο και ψάρι.
Γέλασαν.
Ήταν υπέροχο.
Μπαμπάδες και κόρες είχαν την ευκαιρία να
δοκιμάσουν να αγκαλιαστούν,
κάτι που αρκετοί απ' αυτούς δεν είχαν τη δυνατότητα να
κάνουν για κάποιο διάστημα.
Οι μπαμπάδες βρίσκονταν σε ένα χώρο στον οποίο μπορούσαν
να παίξουν με τις κόρες τους
και να χορέψουν.
Ακόμη και οι φύλακες έκλαψαν.
Αλλά μετά τον χορό
καταλάβαμε όλοι μας ότι ο Μπαμπάς θα παρέμενε στη φυλακή.
Έτσι, έπρεπε να δημιουργήσουμε κάτι
το οποίο θα μπορούσαν να πάρουν μαζί τους.
Γι' αυτό φέραμε φορητές κάμερες
και τους βάλαμε να κοιτούν τις κάμερες
και να συζητούν μεταξύ τους,
να ανταλλάσουν μηνύματα και σκέψεις.
Αυτό θα χρησίμευε ως σημείο αναφοράς,
έστι όποτε θα άρχιζε να λείπει ο ένας στον άλλο
και να νιώθουν αποκομμένοι
θα μπορούσαν να επανασυνδεθούν μέσω αυτής της εικόνας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν ένα κορίτσι κοίταξε στα μάτια τον μπαμπά του
με αυτή την κάμερα και είπε
«Μπαμπα, όταν με κοιτάς, τι βλέπεις;»
Οι μπαμπάδες μας είναι οι καθρέφτες μας
στους οποίους αντικατοπτρίζεται
η απόφασή μας για το τι είδους άντρας μας αξίζει
και πώς μας βλέπουν αυτοί για όλη μας τη ζωή.
Αυτό το γνωρίζω πολύ καλά,
επειδή υπήρξα από τα τυχερά κορίτσια.
Είχα πάντοτε
τον πατέρα μου στη ζωή μου.
Ακόμη και σήμερα βρίσκεται εδώ.
(Χειροκρότημα)
Γι' αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό
για μένα να βεβαιωθώ ότι αυτά τα κορίτσια
έχουν επαφή με τους μπαμπάδες τους,
ιδιαίτερα εκείνα που ζουν χωριστά
εξαιτίας κοφτερών καλωδίων και μεταλλικών θυρών.
Δημιουργήσαμε μία φόρμα,
για κορίτσια που έχουν σημαντικά ερωτήματα στην καρδιά τους,
έτσι ώστε να είναι σε θέση να ρωτήσουν τους μπαμπάδες τους γι' αυτά
και να τους παρέχουν την ελευθερία να απαντούν.
Επειδή γνωρίζουμε ότι κάθε πατέρας
έχει μία και μόνο σκέψη;
Τι είδους κορίτσι μεγαλώνω για την κοινωνία;
Γιατί ένας πατέρας φυλακισμένος
δεν σημαίνει ότι πρέπει να μείνει μακριά
από τη ζωή της κόρης του.
(Χειροκρότημα)