İlk çocuk kitabım yayımlandığında

2001'de

oradaki öğrencilerle yazar-çizer olma

hakkında konuşmak için eski

ilkokuluma geri döndüm.

Kafeteryada slayt projektörünü

hazırlarken

odadan karşıya baktım,

işte o:

eski yemek görevlisi bayan.

Hala bu okuldaydı

ve meşgul bir şekilde günün yemeklerini
hazırlıyordu.

"Merhaba" demek için yaklaştım

"Selam, Jeannie! Nasılsın?" dedim.

Bana baktı,

beni anımsadığını söyleyebilirim;

ama kim olduğumu tam olarak çıkaramadı.
Bana baktı ve

"Stephen Krosoczka?" dedi.

Şaşırdım. Bir Krosoczka olduğumu bildi.

Ancak, Stephen benden 20 yaş 
büyük olan amcamdı.

Çocukken onun da yemek görevlisiydi.

Bana torunlarını anlatmaya başladı.

Aklım karıştı.

Yemek görevlisi bayanın torunları vardı,

dolaysıyla çocukları da...

O yüzden akşamları okuldan ayrılırdı?

Kafeteryada yemek kaşıkları ile

birlikte yaşadığını sanırdım.

Önceden bunların hiçbirini düşünmemiştim.

O tesadüf karşılaşma bana ilham verdi.

Yemek Görevlisi Bayan çizgi 
romanı serisini,

balık çubuklarını minçıka olarak kullanıp

saybörglerle, okul servisi canavarlarıyla

ve mutasyona uğramış matematikçilerle
mücadele eden

yemek leydisi ile ilgili mizah dergisi
serisini ortaya çıkardım.

Her kitabın sonunda

kötü adamı saç filesi ile yakalayıp

"Adalet yerini buldu!" diye 
seslenirlerdi.

(Kahkaha)(Alkış)

İnanılmazdı, çünkü seriler

çocukların okuma hayatına 
güzel bir şekilde girdi.

Çocuklar bana çok güzel mektuplar,

kartlar ve resimler gönderdi.

Okulları ziyaret ederken

yemekhane personelinin de programlara

anlamlı bir şekilde dahil edilebileceğini 
fark ettim.

Tüm ülkedeki

bütün yemek görevlisi bayanlar
bana aynı şeyi söyledi:

"Bizden bir süper kahraman 
yaptığınız için teşekkür ederiz."

Çünkü yemek görevlisi bayanlara
popüler kültürde

eskiden beri nazik davranılmazdı.

Ama en çok Jeannie'ye anlamlı geldi.

Kitaplar ilk basıldığında

onu, kitabın piyasaya çıkış partisine 
davet ettim

Orada herkesin önünde,

yıllardır beslediği insanların önünde

ona bir resim ve birkaç kitap verdim.

Bu fotoğraf çekildikten iki yıl sonra,

Jeannie vefat etti.

Cenazesine katıldım.

Orada karşılaştığım manzaraya hiçbir şey
beni hazırlayamazdı.

Tabutunun yanında bu resim vardı.

Kocası bana,
Jeannie'nin yaptığı zor işi kabullenmem

ve muteberleştirmemin ona

çok şey ifade ettiğini söyledi.

Bu, ülke çapındaki kafeteryalarda

bu hissiyatı yeniden oluşturabilmek için

beni bir gün belirlemeye yöneltti.

Okul Yemeği Kahramanı Günü.
Çocukların

yemekhane personeline yaratıcı
projeler yapabilecekleri bir gün.

Okul Beslenme Birliği ile işbirliği yaptım.

Her gün 30 milyondan biraz daha 
fazla çocuğun

okul yemek programlarına katıldığını
biliyor muydunuz?

Bu da, her okul dönemimde 
yaklaşık 5 milyar öğle yemeği

hazırlandığı anlamına geliyor.

Bu kahramanlik hikayeleri,

bir çocuğun tepsisine fazladan birkaç

kıtır tavuk almasından öte bir şey.

California'dan Bayan Brenda,

onun sırasından geçen tüm öğrencileri
çok dikkatli bir şekilde süzüyor

ve aksi bir şey gördüğünde

rehber öğretmeni bilgilendiriyor.

Kentucky'daki bayan yemek görevlileri

öğrencilerin yüzde 67'sinin beslenmek için

okuldaki yemeklere muhtaç olduğunu,

yaz boyunca ise yemeksiz kaldıklarını
fark etti.

Bir okul otobüsünü tadilattan geçirip

mobil beslenme ünitesi haline getirdiler.

Bununla çevre mahalleleri dolaşıp

yaz boyunca her gün 500 çocuğu doyurdular.

Çocuklar en harika projeleri yaptı.

Yapacaklarını biliyordum.

Çocuklar elişi kartonlarından

hamburger kutuları yaptı.

Bayan yemek görevlisinin resmini çekip

bayan yemek görevlisi karikatürümün

üstüne koyup bir süt kutusuna 
yapıştırdılar.

Bunu da çiçeklerle birlikte
hediye ettiler.

Bir de kendi mizah dergilerini
yapıyorlardı.

Bayan yemek görevlisi karikatürü ile
gerçek bayan yemek görevlilerinin

baş rolde olduğu mizahlar.

Bir de, elişi kartonundan,

her çocuğun ayrı bir malzemeyi imzaladığı

teşekkür pizzaları yaptılar.

Bana gelince, yemekhane görevlilerinin

tepkilerinden çok etkilendim.

Çünkü bir bayan bana, "Bugünden önce,

bu okulda dünyanın öbür ucundaymışım

gibi hissediyordum.

Kimsenin bizi burada fark ettiğini 
zannetmemiştim." dedi.

Bir başka bayan

"Biliyor musun, anladım ki

benim yaptığım iş aslında önemliymiş." dedi.

Elbette yaptığı önemli.

Hepsinin yaptığı iş önemli.

Her gün bizim çocuklarımızı doyuruyorlar.

Çocukların öğrenmeye başlamadan önce

karınlarının tok olması lazım.

Bu bayanlar ve baylar

eğitimli bir toplum oluşturmak için

en ön safta çalışıyorlar.

O yüzden, umarım

yemekhane personeline teşekkür etmek için

Yemek Kahramanı Gününü beklemezsiniz.

Umarım bir teşekkürün ne kadar güçlü

olabileceğini hatırlarsınız.

Bir teşekkür bir hayatı değiştirebilir.

Teşekkürü alanın da 
hayatını değiştirebilir,

o teşekkürü edenin de

hayatını değiştirebilir.

Teşekkürler.

(Alkış)