İlk çocuk kitabım yayımlandığında
2001'de
oradaki öğrencilerle yazar-çizer olma
hakkında konuşmak için eski
ilkokuluma geri döndüm.
Kafeteryada slayt projektörünü
hazırlarken
odadan karşıya baktım,
işte o:
eski yemek görevlisi bayan.
Hala bu okuldaydı
ve meşgul bir şekilde günün yemeklerini
hazırlıyordu.
"Merhaba" demek için yaklaştım
"Selam, Jeannie! Nasılsın?" dedim.
Bana baktı,
beni anımsadığını söyleyebilirim;
ama kim olduğumu tam olarak çıkaramadı.
Bana baktı ve
"Stephen Krosoczka?" dedi.
Şaşırdım. Bir Krosoczka olduğumu bildi.
Ancak, Stephen benden 20 yaş
büyük olan amcamdı.
Çocukken onun da yemek görevlisiydi.
Bana torunlarını anlatmaya başladı.
Aklım karıştı.
Yemek görevlisi bayanın torunları vardı,
dolaysıyla çocukları da...
O yüzden akşamları okuldan ayrılırdı?
Kafeteryada yemek kaşıkları ile
birlikte yaşadığını sanırdım.
Önceden bunların hiçbirini düşünmemiştim.
O tesadüf karşılaşma bana ilham verdi.
Yemek Görevlisi Bayan çizgi
romanı serisini,
balık çubuklarını minçıka olarak kullanıp
saybörglerle, okul servisi canavarlarıyla
ve mutasyona uğramış matematikçilerle
mücadele eden
yemek leydisi ile ilgili mizah dergisi
serisini ortaya çıkardım.
Her kitabın sonunda
kötü adamı saç filesi ile yakalayıp
"Adalet yerini buldu!" diye
seslenirlerdi.
(Kahkaha)(Alkış)
İnanılmazdı, çünkü seriler
çocukların okuma hayatına
güzel bir şekilde girdi.
Çocuklar bana çok güzel mektuplar,
kartlar ve resimler gönderdi.
Okulları ziyaret ederken
yemekhane personelinin de programlara
anlamlı bir şekilde dahil edilebileceğini
fark ettim.
Tüm ülkedeki
bütün yemek görevlisi bayanlar
bana aynı şeyi söyledi:
"Bizden bir süper kahraman
yaptığınız için teşekkür ederiz."
Çünkü yemek görevlisi bayanlara
popüler kültürde
eskiden beri nazik davranılmazdı.
Ama en çok Jeannie'ye anlamlı geldi.
Kitaplar ilk basıldığında
onu, kitabın piyasaya çıkış partisine
davet ettim
Orada herkesin önünde,
yıllardır beslediği insanların önünde
ona bir resim ve birkaç kitap verdim.
Bu fotoğraf çekildikten iki yıl sonra,
Jeannie vefat etti.
Cenazesine katıldım.
Orada karşılaştığım manzaraya hiçbir şey
beni hazırlayamazdı.
Tabutunun yanında bu resim vardı.
Kocası bana,
Jeannie'nin yaptığı zor işi kabullenmem
ve muteberleştirmemin ona
çok şey ifade ettiğini söyledi.
Bu, ülke çapındaki kafeteryalarda
bu hissiyatı yeniden oluşturabilmek için
beni bir gün belirlemeye yöneltti.
Okul Yemeği Kahramanı Günü.
Çocukların
yemekhane personeline yaratıcı
projeler yapabilecekleri bir gün.
Okul Beslenme Birliği ile işbirliği yaptım.
Her gün 30 milyondan biraz daha
fazla çocuğun
okul yemek programlarına katıldığını
biliyor muydunuz?
Bu da, her okul dönemimde
yaklaşık 5 milyar öğle yemeği
hazırlandığı anlamına geliyor.
Bu kahramanlik hikayeleri,
bir çocuğun tepsisine fazladan birkaç
kıtır tavuk almasından öte bir şey.
California'dan Bayan Brenda,
onun sırasından geçen tüm öğrencileri
çok dikkatli bir şekilde süzüyor
ve aksi bir şey gördüğünde
rehber öğretmeni bilgilendiriyor.
Kentucky'daki bayan yemek görevlileri
öğrencilerin yüzde 67'sinin beslenmek için
okuldaki yemeklere muhtaç olduğunu,
yaz boyunca ise yemeksiz kaldıklarını
fark etti.
Bir okul otobüsünü tadilattan geçirip
mobil beslenme ünitesi haline getirdiler.
Bununla çevre mahalleleri dolaşıp
yaz boyunca her gün 500 çocuğu doyurdular.
Çocuklar en harika projeleri yaptı.
Yapacaklarını biliyordum.
Çocuklar elişi kartonlarından
hamburger kutuları yaptı.
Bayan yemek görevlisinin resmini çekip
bayan yemek görevlisi karikatürümün
üstüne koyup bir süt kutusuna
yapıştırdılar.
Bunu da çiçeklerle birlikte
hediye ettiler.
Bir de kendi mizah dergilerini
yapıyorlardı.
Bayan yemek görevlisi karikatürü ile
gerçek bayan yemek görevlilerinin
baş rolde olduğu mizahlar.
Bir de, elişi kartonundan,
her çocuğun ayrı bir malzemeyi imzaladığı
teşekkür pizzaları yaptılar.
Bana gelince, yemekhane görevlilerinin
tepkilerinden çok etkilendim.
Çünkü bir bayan bana, "Bugünden önce,
bu okulda dünyanın öbür ucundaymışım
gibi hissediyordum.
Kimsenin bizi burada fark ettiğini
zannetmemiştim." dedi.
Bir başka bayan
"Biliyor musun, anladım ki
benim yaptığım iş aslında önemliymiş." dedi.
Elbette yaptığı önemli.
Hepsinin yaptığı iş önemli.
Her gün bizim çocuklarımızı doyuruyorlar.
Çocukların öğrenmeye başlamadan önce
karınlarının tok olması lazım.
Bu bayanlar ve baylar
eğitimli bir toplum oluşturmak için
en ön safta çalışıyorlar.
O yüzden, umarım
yemekhane personeline teşekkür etmek için
Yemek Kahramanı Gününü beklemezsiniz.
Umarım bir teşekkürün ne kadar güçlü
olabileceğini hatırlarsınız.
Bir teşekkür bir hayatı değiştirebilir.
Teşekkürü alanın da
hayatını değiştirebilir,
o teşekkürü edenin de
hayatını değiştirebilir.
Teşekkürler.
(Alkış)