1
00:00:00,900 --> 00:00:02,570
Gdy w 2001 r. opublikowano

2
00:00:02,570 --> 00:00:04,293
moją pierwszą książkę dla dzieci,

3
00:00:04,293 --> 00:00:06,506
wróciłem do mojej starej podstawówki

4
00:00:06,506 --> 00:00:08,446
by porozmawiać z uczniami
o byciu autorem

5
00:00:08,446 --> 00:00:10,162
i ilustratorem,

6
00:00:10,162 --> 00:00:12,895
i gdy przygotowywałem projektor slajdów

7
00:00:12,895 --> 00:00:16,100
w auli wykładowej jednocześnie
będącej kafeterią,

8
00:00:16,100 --> 00:00:18,148
rozejrzałem się po pomieszczeniu

9
00:00:18,148 --> 00:00:20,759
i zobaczyłem ją:

10
00:00:20,759 --> 00:00:22,603
moją starą panią kucharkę.

11
00:00:22,603 --> 00:00:24,570
Ciągle była w szkole i była zajęta

12
00:00:24,570 --> 00:00:27,456
przygotowywaniem obiadów na cały dzień.

13
00:00:27,456 --> 00:00:29,100
Podszedłem do niej by się przywitać,

14
00:00:29,100 --> 00:00:30,987
powiedziałem: "Cześć, Jeannie!
Jak się miewasz?"

15
00:00:30,987 --> 00:00:32,557
Spojrzała na mnie, a ja byłem pewny,

16
00:00:32,557 --> 00:00:34,284
że mnie rozpoznała,

17
00:00:34,284 --> 00:00:37,369
jednak nie mogła mnie skojarzyć.
Popatrzyła na mnie i powiedziała:

18
00:00:37,369 --> 00:00:40,130
"Stephen Krosoczka?"

19
00:00:40,130 --> 00:00:42,272
Zdumiło mnie, że wiedziała,
że jestem Krosoczka,

20
00:00:42,272 --> 00:00:45,703
ale Stephen to mój wujek,
który jest ode mnie 20 lat starszy,

21
00:00:45,703 --> 00:00:48,840
zaś ona była jego kucharką,
gdy był dzieckiem.

22
00:00:48,840 --> 00:00:51,345
Zaczęła mi opowiadać o swoich wnukach,

23
00:00:51,345 --> 00:00:54,050
co mnie całkowicie zadziwiło.

24
00:00:54,050 --> 00:00:55,844
Moja kucharka miała wnuki,

25
00:00:55,844 --> 00:00:56,808
a więc również dzieci,

26
00:00:56,808 --> 00:01:00,063
a więc opuszczała szkołę pod koniec dnia?

27
00:01:00,063 --> 00:01:01,806
Myślałem, że mieszkała w kafeterii

28
00:01:01,806 --> 00:01:02,679
z łyżkami stołowymi.

29
00:01:02,679 --> 00:01:04,622
Nigdy wcześniej o tym nie myślałem.

30
00:01:04,622 --> 00:01:08,354
To przypadkowe spotkanie
zainspirowało moją wyobraźnię

31
00:01:08,354 --> 00:01:11,905
i stworzyłem serię graficznych opowiadań
o Pani Kucharce,

32
00:01:11,905 --> 00:01:14,082
serię komiksów o kucharce,

33
00:01:14,082 --> 00:01:16,680
która używa swoich pałeczek rybnych

34
00:01:16,680 --> 00:01:19,582
do walki ze złymi
cyborgowymi zamiennikami,

35
00:01:19,582 --> 00:01:22,889
potworem szkolnego autobusu
i zmutowanymi matematykami.

36
00:01:22,889 --> 00:01:24,356
Na końcu każdej książki łapała

37
00:01:24,356 --> 00:01:25,862
czarny charakter w siatkę do włosów

38
00:01:25,862 --> 00:01:29,616
i ogłaszała "Sprawiedliwości
stała się zadość!"

39
00:01:29,616 --> 00:01:33,869
(Śmiech) (Oklaski)

40
00:01:33,869 --> 00:01:36,476
To było niesamowite, bo seria ta

41
00:01:36,476 --> 00:01:39,369
została dobrze przyjęta wśród
dziecięcej świty czytelników,

42
00:01:39,369 --> 00:01:41,608
którzy przysyłali mi niesamowite listy,

43
00:01:41,608 --> 00:01:43,765
kartki i rysunki.

44
00:01:43,765 --> 00:01:46,239
Zauważyłem podczas szkolnych wizyt,

45
00:01:46,239 --> 00:01:48,793
że pracownicy kuchni zostali w znaczny sposób

46
00:01:48,793 --> 00:01:50,939
zaangażowani w planowanie.

47
00:01:50,939 --> 00:01:52,685
Od wybrzeża do wybrzeża

48
00:01:52,685 --> 00:01:54,780
wszystkie panie kucharki mówiły mi to samo:

49
00:01:54,780 --> 00:01:58,675
"Dziękuję za zrobienie superbohatera
z naszego wizerunku."

50
00:01:58,675 --> 00:02:01,444
Działo się tak, gdyż panie kucharki nie były

51
00:02:01,444 --> 00:02:04,966
od długiego czasu mile traktowane
w obrębie cywilizacji.

52
00:02:04,966 --> 00:02:07,138
Najwięcej znaczyło to dla Jeannie.

53
00:02:07,138 --> 00:02:08,828
Gdy wydano moją pierwszą książkę

54
00:02:08,828 --> 00:02:10,932
zaprosiłem ją na spotkanie autorskie

55
00:02:10,932 --> 00:02:12,743
i przed wszystkimi zgromadzonymi,

56
00:02:12,743 --> 00:02:14,040
wszystkimi, których przez lata karmiła,

57
00:02:14,040 --> 00:02:16,980
podarowałem jej fragment dzieła
i kilka książek.

58
00:02:16,980 --> 00:02:19,549
Dwa lata po zrobieniu tego zdjęcia

59
00:02:19,549 --> 00:02:21,360
odeszła z tego świata,

60
00:02:21,360 --> 00:02:22,447
a ja uczestniczyłem w jej stypie.

61
00:02:22,447 --> 00:02:25,286
Nic nie mogło mnie przygotować na to,
co tam ujrzałem,

62
00:02:25,286 --> 00:02:28,774
gdyż obok jej trumny było to zdjęcie,

63
00:02:28,774 --> 00:02:32,340
a jej mąż powiedział mi,
że wiele dla niej znaczyło to,

64
00:02:32,340 --> 00:02:34,758
że doceniłem jej ciężką pracę,

65
00:02:34,758 --> 00:02:37,624
że nadałem ważność temu, co robiła.

66
00:02:37,624 --> 00:02:39,516
Zainspirowało mnie to do stworzenia dnia,

67
00:02:39,516 --> 00:02:41,766
w którym możemy odtworzyć to uczucie

68
00:02:41,766 --> 00:02:44,781
w kafeteriach całego kraju:

69
00:02:44,781 --> 00:02:46,434
"Dzień Szkolnego Kuchennego Bohatera",

70
00:02:46,434 --> 00:02:49,292
w którym dzieci tworzą projekty
dla pracowników kuchennych.

71
00:02:49,292 --> 00:02:51,496
Współpracowałem ze Szkolnym
Związkiem Żywieniowym,

72
00:02:51,496 --> 00:02:54,624
i dowiedziałem się, że trochę ponad
30 milionów dzieci

73
00:02:54,624 --> 00:02:56,446
uczestniczy w szkolnych obiadach
każdego dnia.

74
00:02:56,446 --> 00:02:59,798
Równa się to ponad 5 miliardom obiadów

75
00:02:59,798 --> 00:03:01,305
każdego roku szkolnego.

76
00:03:01,305 --> 00:03:03,691
Opowieść o heroizmie wykracza

77
00:03:03,691 --> 00:03:05,678
poza dzieciaka dostającego
kilka dodatkowych

78
00:03:05,678 --> 00:03:06,843
nóżek kurczaka na tackę.

79
00:03:06,843 --> 00:03:08,552
To Pani Brenda z Kalifornii,

80
00:03:08,552 --> 00:03:11,341
która obserwuje każdego ucznia
w kolejce do niej

81
00:03:11,341 --> 00:03:13,826
i zgłasza wychowawcy,

82
00:03:13,826 --> 00:03:15,176
jeżeli coś jest nie tak.

83
00:03:15,176 --> 00:03:16,600
To kucharki z Kentucky,

84
00:03:16,600 --> 00:03:19,235
które zrozumiały, że 67%
ich uczniów

85
00:03:19,235 --> 00:03:21,208
polega na posiłkach każdego dnia,

86
00:03:21,208 --> 00:03:23,324
zaś przez lato chodzą głodne,

87
00:03:23,324 --> 00:03:25,348
więc wyposażyły szkolny autobus

88
00:03:25,348 --> 00:03:27,100
tworząc mobilną jednostkę żywieniową

89
00:03:27,100 --> 00:03:28,335
jeżdżącą po osiedlach,

90
00:03:28,335 --> 00:03:31,134
dożywiającą 500 dzieci dziennie
w ciągu lata.

91
00:03:31,134 --> 00:03:33,729
Dzieci zrobiły najbardziej
niesamowite projekty,

92
00:03:33,729 --> 00:03:34,779
wiedziałem, że je zrobią.

93
00:03:34,779 --> 00:03:36,391
Zrobiły karty hamburgerowe,

94
00:03:36,391 --> 00:03:38,385
wykonały konstrukcję z papieru,

95
00:03:38,385 --> 00:03:40,286
zrobiły zdjęcia głów kucharek,

96
00:03:40,286 --> 00:03:42,094
przykleiły je do moich komiksów,

97
00:03:42,094 --> 00:03:43,887
a całość przykleiły do kartonu po mleku

98
00:03:43,887 --> 00:03:46,373
i wręczyły im z kwiatami.

99
00:03:46,373 --> 00:03:48,376
Zrobiły własne komiksy,

100
00:03:48,376 --> 00:03:49,737
w których ich własne kucharki

101
00:03:49,737 --> 00:03:51,960
występowały z tą komiksową.

102
00:03:51,960 --> 00:03:53,896
Zrobiły też pizzę w formie podziękowania,

103
00:03:53,896 --> 00:03:55,811
na której dzieci podpisały się

104
00:03:55,811 --> 00:03:58,770
na różnych składnikach papierowej pizzy.

105
00:03:58,770 --> 00:04:02,370
Wzruszyłem się odpowiedziami,

106
00:04:02,370 --> 00:04:04,349
które przychodziły od kucharek,

107
00:04:04,349 --> 00:04:06,228
gdyż jedna kobieta powiedziała mi:

108
00:04:06,228 --> 00:04:08,763
"Przed tym dniem czułam się,

109
00:04:08,763 --> 00:04:11,200
jakbym była na końcu planety w tej szkole.

110
00:04:11,200 --> 00:04:13,575
Nie sądziłam, że ktoś na dole mnie zauważy".

111
00:04:13,575 --> 00:04:15,442
Inna kobieta powiedziała mi:

112
00:04:15,442 --> 00:04:17,990
"Wiesz, dowiedziałam się dzięki temu,

113
00:04:17,990 --> 00:04:20,944
że to, co robię, jest ważne".

114
00:04:20,944 --> 00:04:23,284
Oczywiście, że to co robi jest ważne.

115
00:04:23,284 --> 00:04:25,388
To co robią oni wszyscy jest ważne.

116
00:04:25,388 --> 00:04:28,777
Żywią nasze dzieci każdego dnia,

117
00:04:28,777 --> 00:04:31,236
gdyż zanim dziecko się czegoś nauczy

118
00:04:31,236 --> 00:04:33,766
musi mieć pełny brzuszek,

119
00:04:33,766 --> 00:04:35,544
i te kobiety i mężczyźni

120
00:04:35,544 --> 00:04:37,467
dzielnie walczą w pierwszej linii,

121
00:04:37,467 --> 00:04:39,670
by zapewnić wykształcone społeczeństwo.

122
00:04:39,670 --> 00:04:42,440
Mam nadzieję,

123
00:04:42,440 --> 00:04:44,341
że nie będziecie czekać
na Dzień Szkolnego

124
00:04:44,341 --> 00:04:46,376
Kuchennego Bohatera,
by podziękować kucharzom.

125
00:04:46,376 --> 00:04:48,424
Mam nadzieję, że zapamiętacie,

126
00:04:48,424 --> 00:04:51,270
jak olbrzymia jest siła wdzięczności.

127
00:04:51,270 --> 00:04:53,265
Podziękowanie może zmienić czyjeś życie.

128
00:04:53,265 --> 00:04:56,467
Zmienia życie tej osoby, która je otrzymuje,

129
00:04:56,467 --> 00:04:58,751
ale również życie tej osoby,

130
00:04:58,751 --> 00:05:00,377
która je wyraża.

131
00:05:00,377 --> 00:05:02,733
Dziękuję.

132
00:05:02,733 --> 00:05:06,733
(Oklaski)