Twee maanden geleden
kropen mijn kinderen en ik rond een gsm
en keken naar de livestream
van de Game Awards,
één van de belangrijkste avonden
voor de videogame-industrie.
Ze kondigden de genomineerden
voor de 'Game for Impact' aan,
een prijs die wordt uitgereikt
aan een game die je aan het denken zet
met een diepgaande
prosociale boodschap of betekenis.
Ze openden de envelop
en lazen de titel van onze videogame voor.
Een onderscheiding ...
voor impact.
Het was bijna grappig eigenlijk,
want ik dacht altijd
dat zo'n onderscheiding winnen
een belangrijke impact
op mijn leven zou hebben,
maar ik ontdekte
dat het tegengestelde waar is.
De belangrijke avonden,
de prestaties --
die vervagen.
Maar de moeilijkste nachten
van mijn leven zijn me bijgebleven,
beïnvloeden wie ik ben
en wat ik doe.
In 2010 werd bij mijn derde zoon, Joel,
een zeldzame en agressieve
hersentumor vastgesteld.
En nog voor dat jaar voorbij was,
riepen de dokters mijn man en ik bij hen,
en lieten ons weten
dat zijn tumor terug was,
ondanks de meest agressieve chemotherapie
en bestraling die ze hem konden aanbieden.
Die verschrikkelijke nacht,
na gehoord te hebben dat Joel
misschien vier maanden te leven had,
kroop ik met mijn twee
oudste zonen in bed --
ze waren vijf en drie op dat moment --
en ik wist eigenlijk niet
hoeveel zij juist begrepen,
dus begon ik hen een verhaal te vertellen.
Ik vertelde hen over Joel,
een heel moedige ridder,
en zijn avonturen, vechtend tegen
een verschrikkelijke draak, kanker.
Elke avond, vertelde ik hen
een nieuw stuk van het verhaal,
maar ik liet het verhaal nooit eindigen.
Ik was gewoon context
aan het creëren die ze konden begrijpen,
hopend dat onze gebeden
zouden worden gehoord
en dat ik hen nooit zou hoeven
te vertellen dat de ridder,
die zo moedig had gevochten,
niet meer vechten zou
en nu kon rusten, voor altijd.
Gelukkig heb ik dat verhaal
nooit hoeven af te maken.
Mijn kinderen ontgroeiden het.
Joel reageerde beter dan verwacht
op de palliatieve zorgen
en dus in plaats van maanden
hadden we jaren om te leren houden
van ons stervend kind met heel ons hart.
Leren herkennen
van dat beschamende gevoel
van het achterhouden
van een klein beetje liefde,
om zo onszelf een klein
beetje pijn te besparen
ergens in de toekomst.
We zetten ons over dat zelfbehoud heen,
want Joel was het waard om van te houden
zelfs als die liefde ons kon verpletteren.
En die les van intense
kwetsbaarheid heeft me veranderd ...
veel meer dan enige
onderscheiding ooit zou kunnen.
We begonnen te leven
alsof Joel kon overleven
en we begonnen een videogame
te ontwikkelen: 'Die Draak, Kanker'.
Het was het verhaal van Joel.
Het was een verhaal over hoop
in de schaduw van de dood.
Het was een verhaal over geloof
en twijfel,
en het besef dat worstelen met twijfel
een deel is van geloof --
misschien wel het belangrijkste deel.
Het was een verhaal
dat begon als een mirakel
en eindigde als een herdenking.
(Muziek)
(Gegiechel)
(Geklap)
(Muziek)
(Video) Vader: Op en neer wippen,
vind je dat leuk?
(Gegiechel)
Ik hou van je lach.
(Muziek)
(Gegiechel)
[Een Reis van Hoop
In de Schaduw van de Dood]
[Die Draak, Kanker]
(Muziek)
Als je 'Die Draak, Kanker' speelt,
word je veranderd
in een getuige van Joel's leven;
je ontdekt een emotioneel landschap,
klikt om meer te ontdekken van wat wij,
als gezin, voelden en meemaakten.
Het voelt een beetje aan als
het analyseren van interactieve poëzie,
want elk spelmechanisme is een metafoor
en dus hoe meer
de speler zichzelf afvraagt
wat wij als ontwerpers
probeerden uit te drukken en waarom,
hoe rijker de ervaring wordt.
We namen de kwetsbaarheid
die Joel ons heeft geleerd
en codeerden daarmee de game.
Spelers verwachten dat videogames
verschillende verhaallijnen aanbieden
zodat elke beslissing
die ze maken belangrijk aanvoelt
en de uitkomst van de game kan veranderen.
Wij hebben dat principe
van gamedesign ontwricht
en laten alle keuzes
tot eenzelfde resultaat leiden,
zodat ze zelf kunnen ontdekken
dat er niets is dat ze kunnen doen
dat de uitkomst voor Joel kan veranderen.
En ze voelen die ontdekking
zo diep en wanhopig als wij deden
in de nachten dat we Joel
in onze armen hielden, uren biddend,
koppig hopend op een clementie
die we zelf niet konden geven.
We zouden allemaal liever winnen,
maar als je ontdekt
dat je niet kan winnen,
waar hecht je dan wel waarde aan?
Ik heb nooit gepland
om videogames te schrijven,
maar de momenten
die ons leven werkelijk veranderen,
komen vaak als het gevolg van
onze tegenspoed -- en niet onze glorie.
Wanneer we dachten dat Joel kon overleven,
liet ik het gamedesign
over aan mijn man.
Ik hielp hier en daar
met een scene of twee
en een paar suggesties.
Maar na de nacht dat Joel overleed,
de passie,
de mogelijkheid om Joel's leven
te delen via onze videogame --
het was iets dat ik niet kon weerstaan.
Ik begon meer te schrijven.
Ik was bij de ontwerpvergaderingen
van ons team,
bracht meer ideeën in
en hielp scenes te regisseren.
En ik ontdekte dat een videogame maken
hetzelfde is als een verhaal vertellen,
maar met een geheel nieuwe woordenschat.
Het zijn dezelfde elementen
van verbeelding en symbolisme,
alleen zijn ze gekoppeld aan een speler
en een systeem dat reageert.
Het is uitdagend werk.
Ik moet op een geheel
nieuwe manier denken om het te doen,
maar ik hou ervan.
En ik zou dat niet
gekend hebben zonder Joel.
Misschien ben je een beetje verrast
door onze keuze
om ons verhaal over terminale kanker
middels een videogame te delen.
Misschien denk je zelfs
wat zovelen voor jou dachten:
kanker is geen spel.
Zeg dat tegen ouders
van een kind met kanker
die ooit een medische handschoen
opbliezen als een ballon,
of een spuit veranderden in een raket,
of die hun kind door de gangen van
een hospitaal op hun infuus lieten rijden
alsof het een raceauto was.
Want als je kinderen hebt,
is alles een spel.
En wanneer je jonge kind
iets traumatisch ervaart,
dan probeer je nog harder
hun leven als een spel te laten aanvoelen,
want kinderen onderzoeken
hun wereld van nature via spel.
Terwijl kanker heel veel
kan stelen van een gezin,
zou het geen spel mogen stelen.
Als je naar me luistert en
je probeert je dit gezin voor te stellen
dat volledig rond
een stervend kind draait
en je kan je daarbij
geen vreugde voorstellen,
dan hadden we gelijk om
ons verhaal met jou te delen,
want die periode van ons leven was hard.
Soms onuitspreekbaar hard,
maar het was ook pure hoop,
diepe liefde
en vreugde zoals ik het
sindsdien niet meer heb ervaren.
Onze videogame was
onze poging om deze wereld te delen
met mensen die deze
nog niet hadden ervaren,
want wij konden ons deze wereld
nooit voorstellen tot het de onze werd.
Wij maakten een videogame
die moeilijk is om te spelen.
Het zal nooit een groot
commercieel succes worden.
Mensen moeten zich voorbereiden
om emotioneel te investeren
in een verhaal waarvan ze weten
dat het hun hart zal breken.
Maar wanneer ons hart breekt,
geneest ze een beetje anders.
Mijn gebroken hart is aan het genezen
met een nieuwe en diepere compassie --
een wil om de pijn van anderen
met ze te delen,
om hun verhalen te horen
en hen te helpen ze te vertellen,
zodat ze weten dat ze gezien worden.
De avond toen "Die Draak, Kanker"
de Game for Impact Award won,
juichten we,
we lachten en praatten over Joel
en de impact die hij had op ons leven --
tijdens al die harde en hoopvolle nachten
die we met hem deelden
toen hij onze harten veranderde
en ons zoveel meer leerde
over het leven en liefde en geloof en zin.
De prijs zal nooit zoveel betekenen
als zelfs een enkele foto van mijn zoon,
maar hij vertegenwoordigt wel alle mensen
wiens leven hij heeft beïnvloed.
Mensen die ik nooit zal ontmoeten.
Soms schrijven ze me e-mails.
Ze vertellen me dat ze Joel missen,
ook al hebben ze hem nooit ontmoet.
Ze beschrijven de tranen
die ze voor mijn zoon hebben geweend
en het maakt de last
van mijn rouw een klein beetje lichter,
wetende dat hij gedeeld wordt
met een tienjarige
die een Youtube-filmpje bekijkt,
of een dokter die het op
zijn vliegtuig speelt via een smartphone,
of een professor die Joel introduceerde
aan haar eerstejaars filosofiestudenten.
We maakten een videogame
die moeilijk is om te spelen.
Maar het voelt juist aan,
want de moeilijkste momenten van ons leven
veranderen ons meer dan enig doel
dat we ooit zouden kunnen bereiken.
Tragedie heeft mijn hart veranderd
meer dan welke droom
die ik ooit zou zien uitkomen.
Dank je.
(Applaus)