Hallo allemaal. Ik neem je mee terug naar 2007. Ik had net zes maanden gewerkt aan een plaat waar ik mijn ziel en zaligheid in had gelegd en die werd toen drie keer per dag beluisterd op Myspace. En ik werd nog depressiever toen ik anderen zag die gitaar speelden en zongen en filmpjes op die nieuwe site 'YouTube' plaatsten en die 300.000 views kregen. Dus besloot ik om YouTube-filmpjes te gaan maken. Op een dag was een video van mijn band op de homepage te zien, dat was geweldig -- we kregen een hoop nieuwe fans. Er waren ook een hoop mensen die volgens mij de muziek niet zo waardeerden of zo -- (Gelach) Prima, want er kwamen meer mensen naar onze optredens en we gingen op tournee en onze plaat kwam uit. En toen ik mijn bankafschrift zag na onze eerste maandafrekening van iTunes, bleek er $22.000 op te staan. Dat was geweldig, want ik woonde toen nog bij mijn vader en ik probeerde als muzikant geld te verdienen met internetfilmpjes die werkelijk niemand wat interesseerde in 2009 -- zelfs niet de mensen die zelf filmpjes plaatsten. Dus de vier daarop volgende jaren zette ik steeds meer video's op internet en die werden steeds beter en we verdienden genoeg aan deals met grote merken, reclames en verkoop via iTunes om een huis te kopen. We bouwden een opnamestudio. Maar er was één groot probleem: geld verdienen als creatief persoon was in 2013 echt heel raar. Ten eerste veranderde het verdienmodel voortdurend. Dus de $58.000 die we elk jaar verdienden aan iTunes-downloads werd nu de $6.000 die we ontvingen voor streaming. Streamen leverde minder op dan downloaden. Bovendien gingen steeds meer creatieven online, zodat er steeds meer concurrentie kwam voor deals met grote merken, waar we jarenlang mee hadden kunnen overleven. En het allerergste was dat onze video's zelf -- het meest creatieve dat we maakten en waar onze fans zo van hielden, en die echt iets waardevols toevoegden -- dat juist die filmpjes geen enkele dollar opbrachten. Dit is een kijkje op mijn YouTube-pagina: één miljoen views in 28 dagen en 166 dollar aan advertentie-inkomsten daarvoor. Dat hele systeem van 2013 om met kunst online geld te verdienen werkte totaal niet. Het maakt niet uit of je een dagblad bent, of een instituut, of een onafhankelijke artiest. Een maandelijkse internetstrip met elke maand 20.000 lezers -- 20.000 lezers per maand -- verdient een paar honderd dollar aan advertenties. Dit zijn 20.000 mensen. In wat voor wereld is dat niet genoeg? Ik begrijp het niet. Wat voor systeem hebben we gecreëerd waarin dit niet genoeg is om van te leven? Maar ik heb er een theorie over. Ik vond het maar een merkwaardige eeuw. (Gelach) (Applaus) Ongeveer 100 jaar geleden ontdekte men hoe je geluid kon opnemen op een koker van was. Dat was de eerste grammofoon. Precies in diezelfde periode ontdekten we hoe we licht op fotopapier konden vastleggen: celluloid, het begin van film en televisie. Voor het eerst kon je kunst vastleggen en dat was fantastisch. Kunst was ooit volstrekt vluchtig, als je het concert had gemist, dan kon je het orkest dus niet horen. Maar nu, voor het eerst, kon je de uitvoering van het orkest vastleggen op een fysiek object en er later naar luisteren, het was geweldig. Het was zelfs zo geweldig dat gedurende de 100 jaar daarna, tussen 1900 en 2000, men miljarden investeerde in infrastructuur om artiesten te helpen met twee dingen. Ten eerste om hun kunst op een ding zetten en ten tweede om dat ding de wereld over te sturen naar de mensen die de kunst wilden. Er is zo veel bedrijvigheid rondom deze twee problemen. Er zijn transportbedrijven, winkeltjes, marketingbedrijven en cd-doosjesproducenten, allemaal gericht op deze twee problemen. En we weten allemaal wat er toen gebeurde, tien jaar terug: internet werd volwassen en we kregen Spotify, Facebook en YouTube en iTunes en Google, en 100 jaar aan infrastructuur en toeleveringsketens en distributiekanalen en verdienmodellen werden compleet overbodig gemaakt -- in tien jaar tijd. Het had 100 jaar gekost om al die dingen op te tuigen, dus is het niet raar dat het gewoon totaal verpest is voor creatieven op dit moment. Het is niet zo gek dat het verdienmodel van de keten niet werkt als je naar deze context kijkt. Maar ik vind het ook wel weer supergaaf om nu een artiest te zijn, om als kunstenaar juist in deze tijd te leven, omdat we nog maar net tien jaar bezig zijn met dit nieuwe systeem, met het vormgeven van het systeem voor artiesten van de volgende 100 jaar. En je merkt dat we pas tien jaar bezig zijn. Het is veel vallen en opstaan, een paar goede ideeën, veel experimenten. We ontdekken wat wel en niet werkt. Zoals Twitch streamers. Wie heeft er gehoord van Twitch? Twitch streamers verdienen drie- tot vijfduizend dollar per maand met het streamen van games. De grote jongens verdienen meer dan $100.000 per jaar. Er is een website en die heet YouNow, dat is een app. Daar worden muzikanten en vloggers betaald met virtuele goederen door fans. Ik ben ook met dat probleem bezig. Vier jaar geleden begon ik Patreon, samen met een vriend. We zijn inmiddels met 80 mensen bezig met dit probleem. Het is een soort platform met leden dat het heel makkelijk maakt voor creatieven om betaald te krijgen van hun fans, elke maand, om zo geld te verdienen. Voor creatieven is het als het krijgen van een salaris voor creativiteit. En dit is er een van. Ze heten 'Kinda Funny'. Op YouTube hebben ze zo'n 220.000 abonnees. Wanneer ze een filmpje uploaden, krijgt dat ongeveer 15.000 tot 100.000 views. Ik wilde jullie dit even laten zien. Ik denk dat als we dat soort aantallen horen, '15.000 views', en we zien dit soort content, dan stoppen we dat meteen in de categorie: niet zo relevant als een ochtendprogramma op de radio of een talkshow op NBC of zo. Maar toen 'Kinda Funny' debuteerde op Patreon, verdienden ze binnen een paar weken $31.000 per maand voor dat programma. Ze maakten zo'n snelle vlucht dat ze hun programmering uitbreidden, programma's toevoegden en toen ze een tweede Patreon-pagina lanceerden, verdienden ze nog eens $21.000 per maand extra. En ze zijn in feite een mediabedrijf geworden dat gefinancierd wordt door de leden. Hier is nog een voorbeeld. Dit is Derek Bodner, een sportjournalist die ooit bij Philadelphia Magazine werkte, totdat het blad stopte met sportberichtgeving. Nu schrijft hij artikelen voor zijn eigen website; nog steeds over sport, maar nu voor zichzelf. Hij verdient $4.800 per maand van 1.700 sponsors die betalen voor hun lidmaatschap. Dit is Crash Course, gratis educatieve content voor de wereld. Dit programma zit trouwens op PBS -- $29.000 per maand. Dit duo zeilt de wereld rond, verslaat dat, en wordt daarvoor maandelijks betaald door 1.400 sponsors. Dit is een podcast, 'Chapo Trap House', ze verdienen, eigenlijk sinds deze screenshot, verdienen ze $2.000 per maand extra, dus verdienen ze $56.000 per maand voor hun podcast. Niet alleen Patreon is met dit probleem bezig. Zelfs Google gaat hier wat mee doen. Een paar jaar geleden lanceerden ze 'Fan Funding' en meer recent 'Super Chat', zodat makers geld kunnen verdienen met live streaming. Kranten experimenteren met lidmaatschappen. New York Times werkt met lidmaatschap, The Guardian heeft meer dan 200.000 betalende leden. Het bruist op dit moment van de ideeën en experimenten en er wordt vooruitgang geboekt, en we zijn op weg om makers te betálen voor hun werk. En het werkt. Het is, nou ja, nog niet perfect, maar het werkt wel. Via Patreon krijgen meer dan 50.000 creatieven een salaris; ze worden elke maand betaald voor het online delen van kunst, voor hun creativiteit. De volgende 100 jaar infrastructuur komt er aan. En dit keer wordt het anders door deze ontwikkelingen, door de directe verbinding tussen de persoon die iets creëert en de persoon die dat mooi vindt. Zo'n zeven of acht jaar geleden ging ik naar een feestje. Dat was toen de band geld begon te verdienen, het begon echt wat te worden. We hadden toen in één jaar net $400.000 verdiend via iTunes en met deals met grote merken en zo. En zo'n gast komt naar me toe en zegt: "Hé Jack, wat doe jij?" Ik zeg: "Ik ben muzikant." En hij werd meteen serieus, hij stak zijn hand uit, legde de andere op mijn schouder en heel ernstig en bemoedigend ging het van: "Ik hoop dat het je ooit zal lukken." (Gelach) En ... er zitten zoveel van dat soort momenten in mijn geheugen gegrift. Ik krimp gewoon in elkaar als ik er aan denk. Het is zo pijnlijk om je gewoon niet gewaardeerd te voelen als creatieveling. Maar als soort laten we die feestjes achter ons. We verlaten dat cultuurtje, wij zijn vertrokken. We gaan wel zó goed worden in het betalen van creatieven, binnen tien jaar. Jongeren die van school komen gaan een creatief beroep zien als een reële optie: ik kan dokter worden of advocaat, ik kan podcasts maken of een online stripblad. Het wordt gewoon iets dat je kan gaan doen. We zijn het aan het ontdekken. Het wordt een haalbaar en duurzaam en gerespecteerd beroep. Creatieven hebben aan het eind van deze maffe 100 jaar, deze reis van een eeuw, een heel gaaf nieuw systeem. En ze zullen worden betaald en ze zullen worden gewaardeerd. Dankjewel allemaal. (Applaus) Volgens mij ging het best goed. Ik wil dat artiesten die dit zien, weten dat ze niet moeten opgeven, dat ze weten dat we er wel komen. We zijn er nog niet, maar over een paar jaar zullen er zoveel constructies en middelen voor ze zijn om online je geld te verdienen. En als ze een podcast maken die een beetje begint te lopen, maar waar ze nog geen geld mee verdienen, het gaat gebeuren en ze zullen betaald krijgen. Het gebeurt al.