Hallo allemaal.
Ik neem je mee terug naar 2007.
Ik had net zes maanden
gewerkt aan een plaat
waar ik mijn ziel
en zaligheid in had gelegd
en die werd toen drie keer per dag
beluisterd op Myspace.
En ik werd nog depressiever
toen ik anderen zag
die gitaar speelden en zongen
en filmpjes op die nieuwe site
'YouTube' plaatsten
en die 300.000 views kregen.
Dus besloot ik om
YouTube-filmpjes te gaan maken.
Op een dag was een video van mijn band
op de homepage te zien,
dat was geweldig --
we kregen een hoop nieuwe fans.
Er waren ook een hoop mensen
die volgens mij de muziek
niet zo waardeerden of zo --
(Gelach)
Prima, want er kwamen
meer mensen naar onze optredens
en we gingen op tournee
en onze plaat kwam uit.
En toen ik mijn bankafschrift zag
na onze eerste
maandafrekening van iTunes,
bleek er $22.000 op te staan.
Dat was geweldig, want ik woonde
toen nog bij mijn vader
en ik probeerde als muzikant
geld te verdienen met internetfilmpjes
die werkelijk niemand
wat interesseerde in 2009 --
zelfs niet de mensen
die zelf filmpjes plaatsten.
Dus de vier daarop volgende jaren
zette ik steeds meer video's op internet
en die werden steeds beter
en we verdienden genoeg
aan deals met grote merken,
reclames en verkoop via iTunes
om een huis te kopen.
We bouwden een opnamestudio.
Maar er was één groot probleem:
geld verdienen als creatief persoon
was in 2013 echt heel raar.
Ten eerste veranderde
het verdienmodel voortdurend.
Dus de $58.000 die we elk jaar
verdienden aan iTunes-downloads
werd nu de $6.000
die we ontvingen voor streaming.
Streamen leverde minder op dan downloaden.
Bovendien gingen
steeds meer creatieven online,
zodat er steeds meer concurrentie kwam
voor deals met grote merken,
waar we jarenlang
mee hadden kunnen overleven.
En het allerergste was
dat onze video's zelf --
het meest creatieve dat we maakten
en waar onze fans zo van hielden,
en die echt iets waardevols toevoegden --
dat juist die filmpjes
geen enkele dollar opbrachten.
Dit is een kijkje op mijn YouTube-pagina:
één miljoen views in 28 dagen
en 166 dollar aan
advertentie-inkomsten daarvoor.
Dat hele systeem van 2013
om met kunst online geld te verdienen
werkte totaal niet.
Het maakt niet uit of je een dagblad bent,
of een instituut,
of een onafhankelijke artiest.
Een maandelijkse internetstrip
met elke maand 20.000 lezers --
20.000 lezers per maand --
verdient een paar honderd dollar
aan advertenties.
Dit zijn 20.000 mensen.
In wat voor wereld is dat niet genoeg?
Ik begrijp het niet.
Wat voor systeem hebben we gecreëerd
waarin dit niet genoeg is om van te leven?
Maar ik heb er een theorie over.
Ik vond het maar een merkwaardige eeuw.
(Gelach)
(Applaus)
Ongeveer 100 jaar geleden
ontdekte men hoe je geluid
kon opnemen op een koker van was.
Dat was de eerste grammofoon.
Precies in diezelfde periode
ontdekten we hoe we licht
op fotopapier konden vastleggen:
celluloid, het begin
van film en televisie.
Voor het eerst kon je kunst vastleggen
en dat was fantastisch.
Kunst was ooit volstrekt vluchtig,
als je het concert had gemist,
dan kon je het orkest dus niet horen.
Maar nu, voor het eerst,
kon je de uitvoering van het orkest
vastleggen op een fysiek object
en er later naar luisteren,
het was geweldig.
Het was zelfs zo geweldig
dat gedurende de 100 jaar daarna,
tussen 1900 en 2000,
men miljarden investeerde
in infrastructuur
om artiesten te helpen met twee dingen.
Ten eerste om hun kunst op een ding zetten
en ten tweede om dat ding
de wereld over te sturen
naar de mensen die de kunst wilden.
Er is zo veel bedrijvigheid
rondom deze twee problemen.
Er zijn transportbedrijven,
winkeltjes, marketingbedrijven
en cd-doosjesproducenten,
allemaal gericht op deze twee problemen.
En we weten allemaal
wat er toen gebeurde, tien jaar terug:
internet werd volwassen
en we kregen Spotify, Facebook en YouTube
en iTunes en Google,
en 100 jaar aan infrastructuur
en toeleveringsketens
en distributiekanalen
en verdienmodellen
werden compleet overbodig gemaakt --
in tien jaar tijd.
Het had 100 jaar gekost
om al die dingen op te tuigen,
dus is het niet raar dat het gewoon totaal
verpest is voor creatieven op dit moment.
Het is niet zo gek dat het verdienmodel
van de keten niet werkt
als je naar deze context kijkt.
Maar ik vind het ook wel weer
supergaaf om nu een artiest te zijn,
om als kunstenaar
juist in deze tijd te leven,
omdat we nog maar net tien jaar
bezig zijn met dit nieuwe systeem,
met het vormgeven van het systeem
voor artiesten van de volgende 100 jaar.
En je merkt dat we
pas tien jaar bezig zijn.
Het is veel vallen en opstaan,
een paar goede ideeën, veel experimenten.
We ontdekken wat wel en niet werkt.
Zoals Twitch streamers.
Wie heeft er gehoord van Twitch?
Twitch streamers verdienen
drie- tot vijfduizend dollar per maand
met het streamen van games.
De grote jongens verdienen
meer dan $100.000 per jaar.
Er is een website en die heet YouNow,
dat is een app.
Daar worden muzikanten en vloggers
betaald met virtuele goederen door fans.
Ik ben ook met dat probleem bezig.
Vier jaar geleden begon ik Patreon,
samen met een vriend.
We zijn inmiddels met 80 mensen
bezig met dit probleem.
Het is een soort platform met leden
dat het heel makkelijk maakt
voor creatieven om betaald te krijgen
van hun fans, elke maand,
om zo geld te verdienen.
Voor creatieven is het als het krijgen
van een salaris voor creativiteit.
En dit is er een van.
Ze heten 'Kinda Funny'.
Op YouTube hebben ze
zo'n 220.000 abonnees.
Wanneer ze een filmpje uploaden,
krijgt dat ongeveer
15.000 tot 100.000 views.
Ik wilde jullie dit even laten zien.
Ik denk dat als we dat soort
aantallen horen, '15.000 views',
en we zien dit soort content,
dan stoppen we dat meteen in de categorie:
niet zo relevant als
een ochtendprogramma op de radio
of een talkshow op NBC of zo.
Maar toen 'Kinda Funny'
debuteerde op Patreon,
verdienden ze binnen een paar weken
$31.000 per maand
voor dat programma.
Ze maakten zo'n snelle vlucht
dat ze hun programmering uitbreidden,
programma's toevoegden
en toen ze een tweede
Patreon-pagina lanceerden,
verdienden ze nog eens
$21.000 per maand extra.
En ze zijn in feite
een mediabedrijf geworden
dat gefinancierd wordt door de leden.
Hier is nog een voorbeeld.
Dit is Derek Bodner,
een sportjournalist die ooit
bij Philadelphia Magazine werkte,
totdat het blad stopte
met sportberichtgeving.
Nu schrijft hij artikelen
voor zijn eigen website;
nog steeds over sport,
maar nu voor zichzelf.
Hij verdient $4.800 per maand
van 1.700 sponsors
die betalen voor hun lidmaatschap.
Dit is Crash Course,
gratis educatieve content voor de wereld.
Dit programma zit trouwens op PBS --
$29.000 per maand.
Dit duo zeilt de wereld rond,
verslaat dat, en wordt
daarvoor maandelijks betaald
door 1.400 sponsors.
Dit is een podcast,
'Chapo Trap House', ze verdienen,
eigenlijk sinds deze screenshot,
verdienen ze $2.000 per maand extra,
dus verdienen ze $56.000
per maand voor hun podcast.
Niet alleen Patreon
is met dit probleem bezig.
Zelfs Google gaat hier wat mee doen.
Een paar jaar geleden
lanceerden ze 'Fan Funding'
en meer recent 'Super Chat',
zodat makers geld kunnen
verdienen met live streaming.
Kranten experimenteren
met lidmaatschappen.
New York Times werkt met lidmaatschap,
The Guardian heeft meer dan
200.000 betalende leden.
Het bruist op dit moment
van de ideeën en experimenten
en er wordt vooruitgang geboekt,
en we zijn op weg om makers
te betálen voor hun werk.
En het werkt.
Het is, nou ja, nog niet perfect,
maar het werkt wel.
Via Patreon krijgen meer dan
50.000 creatieven een salaris;
ze worden elke maand betaald
voor het online delen van kunst,
voor hun creativiteit.
De volgende 100 jaar
infrastructuur komt er aan.
En dit keer wordt het anders
door deze ontwikkelingen,
door de directe verbinding
tussen de persoon die iets creëert
en de persoon die dat mooi vindt.
Zo'n zeven of acht jaar geleden
ging ik naar een feestje.
Dat was toen de band
geld begon te verdienen,
het begon echt wat te worden.
We hadden toen in één jaar
net $400.000 verdiend
via iTunes en met
deals met grote merken en zo.
En zo'n gast komt naar me toe en zegt:
"Hé Jack, wat doe jij?"
Ik zeg: "Ik ben muzikant."
En hij werd meteen serieus,
hij stak zijn hand uit,
legde de andere op mijn schouder
en heel ernstig en
bemoedigend ging het van:
"Ik hoop dat het je ooit zal lukken."
(Gelach)
En ...
er zitten zoveel van dat soort momenten
in mijn geheugen gegrift.
Ik krimp gewoon in elkaar
als ik er aan denk.
Het is zo pijnlijk om je gewoon niet
gewaardeerd te voelen als creatieveling.
Maar als soort
laten we die feestjes achter ons.
We verlaten dat cultuurtje,
wij zijn vertrokken.
We gaan wel zó goed worden
in het betalen van creatieven,
binnen tien jaar.
Jongeren die van school komen
gaan een creatief beroep zien
als een reële optie:
ik kan dokter worden of advocaat,
ik kan podcasts maken
of een online stripblad.
Het wordt gewoon iets
dat je kan gaan doen.
We zijn het aan het ontdekken.
Het wordt een haalbaar en duurzaam
en gerespecteerd beroep.
Creatieven hebben
aan het eind van deze maffe 100 jaar,
deze reis van een eeuw,
een heel gaaf nieuw systeem.
En ze zullen worden betaald
en ze zullen worden gewaardeerd.
Dankjewel allemaal.
(Applaus)
Volgens mij ging het best goed.
Ik wil dat artiesten die dit zien,
weten dat ze niet moeten opgeven,
dat ze weten dat we er wel komen.
We zijn er nog niet,
maar over een paar jaar
zullen er zoveel constructies
en middelen voor ze zijn
om online je geld te verdienen.
En als ze een podcast maken
die een beetje begint te lopen,
maar waar ze nog geen geld mee verdienen,
het gaat gebeuren
en ze zullen betaald krijgen.
Het gebeurt al.