Chris Anderson: Dzisiejszy wywiad
różni się od innych.

Ponieważ obraz mówi
więcej niż tysiąc słów,

poprosiłem Billa i Melindę,

żeby wykopali ze swojego archiwum

zdjęcia, które pokazałyby,

czego dokonali

w ten właśnie sposób.

Zacznijmy od zdjęć.

Melindo, powiedz, kiedy i gdzie to było?

Kim jest ten przystojniak obok ciebie?

Melinda Gates: W dużych okularach?

To jest w Afryce,
pierwsza wspólna wyprawa.

Oboje byliśmy tam pierwszy raz

jesienią 1993 roku.

Byliśmy już wtedy zaręczeni.

Pobraliśmy się parę miesięcy później,

a w czasie podróży zależało nam,

żeby zobaczyć zwierzęta i sawannę.

Było niesamowicie.

Bill nigdy wcześniej
nie wziął tak długiego urlopu.

Co naprawdę nas poruszyło, to ludzie

oraz niesamowita bieda.

Zaczęliśmy zadawać sobie pytania.

Czy tak musi być?

Pod koniec podróży

pojechaliśmy do Zanzibaru.

Spacerowaliśmy po plaży,

co często robiliśmy

podczas pierwszych randek.

Już wtedy rozmawialiśmy o tym,

że bogactwo pochodzące z Microsoftu

trzeba oddać społeczeństwu,

ale to podczas spaceru na plaży

zaczęliśmy rozmawiać o tym,

co i jak możemy zmienić.

CA: Biorąc pod uwagę,

że te wczasy przyczyniły się do powstania

największej na świecie prywatnej fundacji,

był to całkiem drogi wyjazd.

(Śmiech)

MG: Możliwe. Nam się podobało.

CA: Kto był tutaj głównym motorem działań,

a może pomysł był wspólny?

Bill Gates: Byliśmy tacy podekscytowani,

że w naszym życiu będzie okres,

w którym będziemy pracować razem

i rozmyślać jak oddać pieniądze.

W tamtym momencie, 
rozmawialiśmy o najbiedniejszych

i o tym, czy można
mieć na nich duży wpływ.

Czy było coś jeszcze do zrobienia?

Wielu rzeczy nie wiedzieliśmy.

Nasza naiwność jest niewiarygodna

z perspektywy czasu.

Mieliśmy za to entuzjazm,

że ten okres w życiu,

okres po Microsoft,

będzie naszą filantropią.

MG: Bill był przekonany,

że czas na to przyjdzie po 60.,

jeszcze tyle nie ma,

więc pewne rzeczy zmieniły się po drodze.

CA: Tak się zaczęło,
ale uległo przyspieszeniu.

To działo się w 1993 roku,

a fundacja zaczęła działać w 1997 roku.

MG: W 1997 roku przeczytaliśmy artykuł

o biegunkach zabijających 
dzieci na całym świecie.

Powtarzaliśmy sobie:

"Tak nie może być.

W USA idzie się po prostu do apteki".

Zaczęliśmy zbierać naukowców

i uczyć się o populacji,

poznawać szczepionki,

co działa, a co nie.

Dopiero wtedy ruszyliśmy,

było to na przełomie 1998 i 1999 roku.

CA: Macie więc worek pieniędzy

i świat pełen problemów.

Jak zdecydowaliście,
na czym chcecie się skupić?

BG: Zdecydowaliśmy wybrać dwie sprawy,

największą niesprawiedliwość
w skali globalnej

i spojrzeliśmy na umierające dzieci,

pozbawione odpowiedniego odżywiania
dla prawidłowego rozwoju,

i kraje, które się nie rozwijały

przez wysoką umieralność

i rodziców z mnóstwem dzieci,

co powodowało duży przyrost ludności.

Dzieci były tak chore,

że nie mogły chodzić do szkoły

i pomóc same sobie.

To był nasz cel globalny,

natomiast w Stanach

oboje zdobyliśmy świetne wykształcenie

i zobaczyliśmy, że USA

może spełnić obietnicę równych szans

przez fenomenalny system edukacji.

W miarę nauki rosła świadomość,

że nie spełniamy jednak tej obietnicy.

Wybraliśmy więc te dwie rzeczy

i wszystkie działania fundacji

skupiają się na nich.

CA: Spytałem was o wybranie ilustracji

którą lubicie, a która
przedstawia waszą pracę.

Melindo, wybrałaś tę ilustrację

Opowiedz nam o niej.

MG: Podczas podróży uwielbiam

zwiedzać wsie i rozmawiać z kobietami,

czy to w Bangladeszu, Indiach,
czy krajach afrykańskich.

Idę do nich jako anonimowa
kobieta z Zachodu.

Nie mówię, kim jestem. Skromne ubranie.

Ciągle słyszałam od kobiet,

w kółko, im więcej podróżowałam,

"Chcę móc dostać ten zastrzyk".

Byłam tam, by rozmawiać 
o dziecięcych szczepionkach.

Wciąż pytały:

"A co z moją szczepionką?",

czyli zastrzykiem zwanym Depo-Provera,

który jest środkiem antykoncepcyjnym.

Po powrocie rozmawiałam 
z ekspertami zdrowia

i oni mówili: "Środki antykoncepcyjne

są dostępne w krajach rozwijających się".

Trzeba było sięgnąć głębiej do raportów.

Wtedy mój zespół pokazał mi to.

Ta statystyka pokazuje,

że środka najbardziej popularnego
wśród kobiet w Afryce

nie ma na składzie
przez ponad 200 dni w roku.

To wyjaśnia, dlaczego kobiety mówiły:

"Przeszłam 10 km, bez wiedzy męża,

dotarłam do kliniki i niczego nie mieli".

Prezerwatywy dostarczano do Afryki,

bo USA i inne kraje

wspomagały walkę z AIDS.

Ale kobiety nadal powtarzają:

"Nie przekonam męża,
żeby zakładał prezerwatywę,

bo to sugeruje, że któreś z nas ma AIDS.

Potrzebuję tego zastrzyku,

żeby rozplanować czasowo dzieci,

żebym mogła je nakarmić i wykształcić".

CA: Melindo, jesteś katoliczką.

Często wzbudzało kontrowersje,

że zajmujesz się tą sprawą

oraz kwestią aborcji,

i to w obydwu stronnictwach.

Jak sobie z tym radzisz?

MG: Myślę, że to ważny punkt,

Wycofaliśmy się
ze środków antykoncepcyjnych

jako globalna społeczność.

Wiedzieliśmy, że 210 milionów kobiet

zgłosiło chęć dostępu
do środków antykoncepcyjnych,

nawet do tych, jakie mamy tutaj, w USA,

a my ich nie dostarczaliśmy

z powodu politycznej
kontrowersji w naszym kraju.

Dla mnie to było po prostu przestępstwo,

więc szukałam osoby,

która przywróciłaby to na światową scenę.

Wreszcie zrozumiałam,
że ja muszę to zrobić.

Choć jestem katoliczką,

wierzę w antykoncepcję

tak samo, jak większość katoliczek w USA,

które stosują antykoncepcję.

Nie mogę pozwolić, by ta kontrowersja

nas powstrzymywała.

W USA panowała zgoda

co do antykoncepcji.

Przywróciliśmy to globalne porozumienie

i zebraliśmy 2,6 miliarda dolarów

dla kobiet na ten cel.

(Brawa)

CA: Bill, co przedstawia twój wykres?

BG: Mój wykres zawiera liczby.

(Śmiech)

Lubię ten wykres.

Przedstawia liczbę dzieci,

które umarły przed 5 rokiem życia.

Widać tu

fenomenalny sukces,

który nie jest powszechnie znany.

Robimy niesamowity postęp.

Zaczęliśmy od 20 milionów,

niedługo po tym, kiedy się urodziłem,

i zeszliśmy do około 6 milionów.

Jest to więc opowieść

głównie o szczepionkach.

Ospa zabijała kilka
milionów dzieci rocznie.

Zostało to zlikwidowane,
zeszliśmy do zera.

Odra zabijała kilka milionów rocznie.

Zredukowane do kilkuset tysięcy.

Chcemy kontynuować ten trend

i będzie to możliwe

z użyciem nauki o nowych szczepionkach,

szczepieniem dzieci.

Możemy przyspieszyć ten postęp.

Przez ostatnie 10 lat

ta liczba malała szybciej

niż kiedykolwiek w historii.

Ogromnie się cieszę,

że jeśli wynajdziemy nowe szczepionki,

wyślemy je,

użyjemy najnowszej wiedzy
i skutecznie je dostarczymy,

to możemy zdziałać cuda.

CA: Po podliczeniu wychodzi,

że uratowano dosłownie
tysiące dzieci dziennie

w porównaniu z rokiem wcześniejszym.

O tym się nie mówi.

Wypadek samolotu
z 200 osobami na pokładzie

wzbudza większą sensację niż to.

Czy to cię nie wkurza?

BG: Tak, ponieważ to dzieje się po cichu.

To jedno dziecko na raz.

98% z tego nie ma związku

z katastrofami naturalnymi,

a hojność społeczna

przy katastrofach jest wspaniała.

To niesamowite, jak ludzie myślą:

"to mogłem być ja" i pieniądze płyną.

Te przyczyny są trochę niewidoczne.

Teraz, kiedy Milenijne Cele Rozwoju

i inne rzeczy się pojawiają,

zauważamy zwiększoną hojność.

Stawiamy za cel zmniejszenie
tej wartości na dużo poniżej miliona,

co powinno być możliwe za naszego życia.

CA: Może potrzebny był ktoś,

kto lubi liczby i wykresy,

a nie jedynie duża, smutna twarz,

żeby ich zainspirować.

W swoim liście w tym roku

użyłeś tego argumentu, mówiąc,

że wbrew obiegowej opinii,

że pomoc jest bezwartościowa i nie działa,

pomoc w istocie działa.

BG: Tak, można przyjąć,

że niektóre formy pomocy,
przy najlepszych intencjach,

nie udały się.

Niektóre inwestycje wysokiego ryzyka

mimo dobrych intencji się nie powiodły.

Nie należy mówić, że z tego powodu,

ponieważ nie wszystko się udaje,

że samo dążenie jest złe.

Trzeba patrzeć na swój cel,

na to, jak próbujemy polepszyć odżywianie,

przeżywalność oraz piśmienność,

aby te kraje mogły o siebie zadbać,

i powiedzieć, że to idzie dobrze

i zmądrzeć.

Możemy mądrzej udzielać pomocy.

Nie wszystko stanowi panaceum.

Możemy być lepsi
niż kapitał wysokiego ryzyka,

włącznie z hitami takimi jak ten.

CA: Ludowa mądrość mówi,

że ciężko jest małżeństwu współpracować.

Jak wy sobie z tym radzicie?

MG: Dużo kobiet mówiło mi,

"Chyba nie mogłabym pracować z mężem.

To by się nie udało".

My to lubimy.

Fundacja zbliża nas oboje

w ciągłej podróży poznawczej,

a nie podróżujemy tak dużo

wspólnie dla fundacji jak kiedyś,

gdy Bill pracował w Microsoft.

Odbywamy więcej podróży oddzielnie,

lecz zawsze wiem, gdy wracam do domu,

że Bill będzie zainteresowany tym,
czego się dowiedziałam,

czy to o kobietach, czy dziewczynach,

lub czymś nowym,
o łańcuchu dostaw szczepionek,

lub o kimś, że jest wspaniałym przywódcą.

On będzie słuchał i będzie
naprawdę zainteresowany.

A on wie, że kiedy wróci do domu,

i będzie mówił o wygłoszonej prelekcji,

o danych lub o nowych informacjach,

ja będę zainteresowana

i uważam, że naprawdę
dobrze współpracujemy.

Ale nie spędzamy ze sobą
każdej minuty, to pewne.

(Śmiech)

CA: Lecz teraz tak, i cieszymy się
że jesteście teraz razem.

Melindo, początkowo to głównie ty

prowadziłaś to przedsięwzięcie.

Sześć lat temu, chyba,

Bill odszedł z Microsoftu

i zaczął pracować na pełen etat.

To musiało być trudne,

dostosowanie się do tego?

MG: Tak.

Uważam, że dla pracowników fundacji

przyjście Billa było
dużo bardziej niepokojące

niż dla mnie.

Ja byłam podekscytowana.

Bill podjął tę decyzję

oczywiście zanim została
ogłoszona w 2006 roku

i to była jego decyzja.

Ale to podczas wakacji,

gdy chodziliśmy po plaży,

on zaczął myśleć o tej idei.

A dla mnie, ta radość,

że Bill użyje swego umysłu i serca

dla tych wielkich, globalnych problemów,

tych nierówności,
dla mnie to było ekscytujące.

Tak, pracownicy fundacji
byli tym zaniepokojeni.

(Brawa)

CA: Fajnie.

MG: Niepokój odszedł w trzy miesiące

po jego przyjściu.

BG: Razem z częścią pracowników.

MG: To powiedziałam, pracownicy,

uspokoili się po trzech miesiącach.

BG: Żartowałem.
MG: Pracownicy nie odeszli.

BG: Kilkoro tak, ale...

(Śmiech)

CA: O co się sprzeczacie?

Jest niedziela, 11 rano,

nie jesteście w pracy, co się pojawia?

O co się sprzeczacie?

BG: Ponieważ budowaliśmy to

razem od początku,

jest w tym wielkie partnerstwo.

Było tak z Paulem Allenem

w początkach Microsoftu.

Było tak ze Stevem Ballmerem,
gdy Microsoft urósł,

a teraz z Melindą, nawet silniej

w równym partnerstwie.

Mówimy o tym,

na co powinniśmy dać więcej,

które grupy dobrze pracują.

Ona ma dużą intuicję.

Siedzi dużo z pracownikami.

Odbywamy różne podróże, które nakreśliła.

Jest więc dużo współpracy.

Nie przypominam sobie niczego,

gdy jedno z nas miało bardzo silną opinię

na taki czy inny temat.

CA: A ty, Melindo, przypominasz sobie?

(Śmiech)

Nigdy nie wiadomo.

MG: To jest tak.

Podchodzimy do spraw z różnych kątów

i uważam, że to naprawdę dobre.

Bill może spojrzeć na liczne dane

i powiedzieć: "Chcę działać
w oparciu o globalne statystyki".

Ja patrzę na to intuicyjnie.

Spotykam osobiście wielu ludzi,

a Bill nauczył mnie, żeby to wykorzystać

do porównania z globalnymi danymi,

a ja chyba nauczyłam go,

jak wziąć te dane

i skonfrontować z ludźmi, żeby zrozumieć,

czy da się dostarczyć szczepionki,

czy da się przekonać kobietę
do zapuszczenia kropli przeciw polio

do ust własnemu dziecku.

Sposób podania informacji

jest tak samo ważny
jak jej podstawy naukowe.

Uważam, że z czasem
nasze punkty widzenia się zbliżają

i, szczerze, praca
jest lepsza z tego powodu.

CA: Więc ze szczepionkami, polio,

odnieśliście niesamowity sukces.

A co z porażkami?

Czy możecie powiedzieć o porażce

i o tym, czego się z niej nauczyliście?

BG: Na szczęście możemy
pozwolić sobie na kilka porażek,

bo z pewnością je mieliśmy.

Pracujemy dużo z lekami i szczepionkami,

przy których będą różne niepowodzenia.

Duży rozgłos zdobyło szukanie

pomysłu na lepszą prezerwatywę.

Mamy setki pomysłów.

Może część z nich będzie dobra.

Byliśmy bardzo naiwni,
a z pewnością ja, co do leku

na chorobę w Indiach, czarną gorączkę,

myślałem, że kiedy będę miał ten lek,

będziemy mogli wyeliminować chorobę.

Okazało się, że potrzeba zastrzyku

codziennie przez 10 dni.

Uzyskanie go zajęło trzy lata,
dłużej niż oczekiwaliśmy

i nie było sposobu

na zdobycie go w Indiach.

Odkryliśmy, na szczęście,

że wybicie much piaskowych,

prawdopodobnie spowoduje
osiągnięcie sukcesu,

lecz poświęciliśmy pięć lat,

można powiedzieć
zmarnowaliśmy pięć lat

i około 60 milionów

na coś, co dało

bardzo niewielką korzyść.

CA: Wydajecie około
miliarda dolarów rocznie

na edukację, chyba mniej więcej tyle.

Opowieść o tym, co się udało

jest dość długa i skomplikowana.

Czy są porażki, o których
możecie opowiedzieć?

MG: Dużą lekcją dla nas

z wczesnej pracy jest to, że myśleliśmy

że małe szkoły są rozwiązaniem.

Małe szkoły zdecydowanie pomagają.

Mniej osób rzuca szkołę.

W tych szkołach jest mniej
przemocy i przestępstw.

Lecz dowiedzieliśmy się też,

i to okazało się kluczowe,

że najważniejszy
jest wspaniały nauczyciel.

Jeśli nie masz skutecznego nauczyciela

w klasie,

to bez względu na wielkość budynku

nie zmienisz trajektorii tego,

czy dany student będzie
gotowy na uczelnię.

(Brawa)

CA: Melindo, to jesteś ty

i twoja najstarsza córka, Jenn.

Zdjęcie zrobiono 3-4 tygodnie temu,

Gdzie to było?

MG: Pojechaliśmy do Tanzanii.

Jenn była w Tanzanii.

Wszystkie nasze dzieci
były trochę w Afryce.

Zrobiłyśmy coś zupełnie innego,

zdecydowałyśmy się spędzić

dwie noce i trzy dni z rodziną.

Anna i Senare są rodzicami.

Zaprosili nas do zamieszkania w ich boma.

Chyba wcześniej były tam kozy,

w tej małej chatce

na ich niewielkim terenie,
zanim my tam zamieszkałyśmy.

Mieszkałyśmy z ich rodziną

i naprawdę poznałyśmy

życie na wsi w Tanzanii.

A różnica między

odwiedzinami przez pół dnia

lub trzy czwarte dnia,

a zostaniem na noc, była znacząca.

Przedstawię jedno wytłumaczenie.

Mieli sześcioro dzieci.

Kiedy rozmawiałam z Anną w kuchni,
gotowałyśmy pięć godzin

tego dnia w kuchni.

Opowiedziała mi, że zaplanowała

wraz ze swoim mężem

narodziny wszystkich dzieci.

To był związek pełen miłości.

To był wojownik Masajów i jego żona,

zdecydowali się pobrać,

widać było szacunek
i miłość w ich związku.

Ich sześcioro dzieci,

dwójka w środku to bliźnięta, 13 lat,

chłopiec i dziewczyna zwana Gracją.

Rąbałyśmy drewno

i robiłyśmy to, co robi Gracja z matką.

Gracja nie była dzieckiem,
była nastolatką,

nie była jeszcze dorosła.

Była bardzo nieśmiała.

Chciała porozmawiać ze mną i Jenn.

Próbowałyśmy z nią rozmawiać,
ale była nieśmiała.

Nocą, kiedy zgasły wszystkie
światła na tanzańskiej wsi,

a nie było księżyca tej nocy,

ani gwiazd,

Jenn wyszła z naszej chatki

z małą lampką na głowie.

Gracja natychmiast

poszła po tłumacza,

podeszła prosto do Jenn i powiedziała:

"Kiedy pojedziesz do domu,

czy mogę dostać twoją lampkę,

żebym mogła uczyć się w nocy?

CA: Coś takiego.

MA: Jej tata powiedział mi,

jak bardzo się bał,
że w przeciwieństwie do syna,

który zdał już egzaminy,

z powodu obowiązków w domu

nie poszło jej tak dobrze

i nie jeszcze nie dostała się
do szkoły rządowej.

Powiedział: "Nie wiem,
jak zapłacę za jej szkołę.

Nie stać mnie na prywatną szkołę

i ona może skończyć
na tej farmie, tak jak moja żona".

Czyli że oni świetnie widzą różnicę,

jaką może zrobić edukacja.

CA: To jest zdjęcie

waszych pozostałych dzieci, Rory i Phoebe,

obok Paula Farmera.

Wychowywanie trójki dzieci

w najbogatszej rodzinie świata

wydaje się społecznym eksperymentem

bez precedensu.

Jak sobie z tym poradziliście?

Jakie jest wasze podejście?

BG: Ogólnie

dzieci mają wspaniałe szkoły,

ale trzeba też w nich rozwinąć

wyczucie własnych zdolności

i tego, co będą robiły.

Nasza filozofia polega

na jasnym stawianiu sytuacji:

większość pieniędzy idzie na fundację.

Pomożemy im znaleźć pasję.

Chcemy ustalić równowagę,

w której mają swobodę działania,

ale nie są obsypywane pieniędzmi,

które pozwoliłyby im nic nie robić.

Jak na razie są dość pracowite,

cieszą się wyborem własnej drogi.

CA: Chroniliście ich prywatność
starannie z oczywistych powodów.

Jestem ciekaw, dlaczego pozwoliliście

pokazać to zdjęcie tutaj na TED.

MG: To jest interesujące.

Z wiekiem coraz lepiej wiedzą,

że nasza rodzina wierzy
w odpowiedzialność,

że jesteśmy w niesamowitej sytuacji

tylko dlatego, że żyjemy w USA

i mamy wspaniałe wykształcenie.

Mamy obowiązek odwdzięczyć się światu.

Z wiekiem uczymy je...

Odwiedziły wiele krajów.

Mówią tak:

"Chcemy, żeby ludzie wiedzieli,

że wierzymy w to co robicie, mamo i tato.

Możecie nas częściej pokazywać".

Mamy więc ich pozwolenie
na pokazanie tego zdjęcia.

Paul Farmer pewnie go użyje

w jakiejś swojej pracy.

Naprawdę im zależy

na misji fundacji.

CA: Macie dość pieniędzy,

pomimo wielkiego wkładu w fundację,

żeby każde z dzieci było miliarderem.

Czy taki macie dla nich plan?

BG: Nie. Nie będą tyle mieli.

Muszą mieć poczucie,

że ich własna praca jest znacząca i ważna.

Przeczytaliśmy artykuł,
na długo przed ślubem,

w którym Warren Buffett mówił o tym.

Uważamy, że to nie przyniosłoby korzyści

ani społeczeństwu, ani dzieciom.

CA: Jeśli mowa o Warrenie Buffecie,

coś niesamowitego stało się w 2006 roku,

kiedy twój jedyny prawdziwy rywal

do tytułu najbogatszego człowieka w USA

niespodziewanie zgodził się oddać

80% swojego majątku

na rzecz waszej fundacji.

Jak to stało?

Pewnie jest długa i krótka wersja.

Mamy czas na skróconą wersję.

BG: W porządku. Warren był
moim bliskim przyjacielem.

Chciał, żeby to jego żona Suzie

wszystko przekazała.

Tragicznie, ona zmarła pierwsza,

a on lubi delegowanie...

(Śmiech)

Powiedział...

CA: Dobre na Tweeta.

BG: Jeśli ma kogoś, kto robi coś dobrze

i jest skłonny zrobić to za darmo,

wtedy czemu nie.

Lecz nam odebrało mowę.

MG: Kompletnie.
BG: Tego się nie spodziewaliśmy.

i było to niewiarygodne.

Pozwoliło nam to
znacznie zwiększyć ambicje

co do działalności fundacji.

Połowa naszych zasobów

pochodzi z oszałamiającej
hojności Warrena.

CA: I chyba obiecałeś,

że w swoim czasie

95% twojego majątku

trafi do fundacji.

BG: Tak.

CA: To niesamowite...

(Brawa)

Niedawno razem z Warrenem

próbowaliście przekonać

innych miliarderów oraz ludzi sukcesu,

żeby obiecali oddać

ponad połowę majątku na filantropię.

Jak z tym jest?

BG: Mamy około 120 osób,

które złożyły taką obietnicę.

Wspaniałe jest to, że zbieramy się

co roku i rozmawiamy,

kto kogo zatrudnia, ile płaci.

Nie próbujemy tego ujednolicać.

PIękno filantropii

polega na niesamowitej różnorodności.

Ludzie dają na coś,

co w nas budzi zdumienie.

Ale to jest świetne.

Rolą filantropii

jest wybierać różne rozwiązania,

nawet w pojedynczej
przestrzeni jak edukacja.

Potrzebujemy więcej eksperymentowania.

Jest to wspaniałe, spotykanie tych ludzi,

dzielenie się ich drogą do filantropii,

jak oni angażują swoje dzieci,

co robią inaczej.

To dużo większy sukces, niż oczekiwaliśmy.

Wygląda na to, że będzie to dalej rosnąć

w kolejnych latach.

MG: Pokazywanie publicznie,

że inni dokonują zmian dzięki filantropii.

Są to ludzie, którzy stworzyli

własne biznesy,

użyli własnej pomysłowości
do niesamowitych idei.

Jeśli użyją swoich pomysłów i umysłów

do filantropii, to mogą zmienić świat.

Inni to zobaczą i powiedzą:

"Też chcę to robić ze swoimi pieniędzmi".

Dla mnie ta część jest niesamowita.

CA: Chyba niektórym ludziom

naprawdę trudno jest wymyślić,

nawet w przybliżeniu,

na co wydać tyle pieniędzy.

Na sali są prawdopodobnie miliarderzy

a z pewnością ludzie sukcesu.

Możecie ich przekonać?

Jak ich przekonacie?

BG: To najbardziej
satysfakcjonująca rzecz,

jaką kiedykolwiek zrobiliśmy.

Nie można tego zabrać ze sobą

a skoro nie przyniesie
korzyści waszym dzieciom,

zbierzmy się razem i przemyślmy,

co da się zrobić.

Świat jest dużo lepszym miejscem

dzięki filantropom z przeszłości,

a tradycji z USA,
która jest najsilniejsza,

zazdrości cały świat.

Mój optymizm

wynika częściowo z tego,
że moim zdaniem

filantropia będzie rosnąć

i przejmować część spraw,

z którymi rząd sobie nie radzi,

i skieruje je w odpowiednim kierunku.

CA: Na świecie panuje
straszliwa nierówność,

rosnący problem nierówności,

który wydaje się ustrojowy.

Wydaje mi się, że jeśli
więcej osób takich jak wy

miałoby wasze podejście

wywarłoby to wpływ

zarówno na ten problem

jak i na jego postrzeganie.

Zgodzisz się z tym?

BG: Właśnie.

Jeśli zabierzesz najbogatszym
i dasz najbiedniejszym, to jest to dobre.

Próba zrównoważenia
i jest to sprawiedliwe.

MG: Zmieniasz systemy.

W USA staramy się zmienić edukację,

aby było sprawiedliwie dla wszystkich

i działało dla wszystkich uczniów.

Dla mnie właśnie to

zmienia brak równowagi.

BG: To jest najważniejsze.

(Brawa)

CA: Chyba większość na sali

i wiele milionów na całym świecie

jest pod wrażeniem kierunku,

w jakim zmierza wasze życie

i spektakularnego stopnia

w jakim kształtujecie przyszłość.

Dziękuję za przybycie do TED,

za rozmowę i za wszystko, co robicie.

BG: Dziękuję.
MG: Dziękuję.

(Brawa)

BG: Dziękuję.
MG: Dziękuję bardzo.

BG: Dobra robota. (Brawa)