Вітаю. Мяне завуць
Кэмеран Расэл.

І апошнім часам
я працую мадэллю.

Цягам 10 гадоў, насамрэч.

Я адчуваю

няёмкую напружаннасць у зале,

не трэба было
апранаць гэтую сукенку.

(Смех)

На шчасце, я прынесла вопратку на змену.

Вось першая змена вопраткі
на сцэне TED.

Вам, спадарства, пашанцавала.

І калі некаторыя жанчыны
жахнуліся, калі я выйшла...

Нічога мне зараз не кажыце --
я даведаюся пазней праз Twitter.

(Смех)

Мне таксама пашанцавала

пераўтварыцца з таго,
што вы пра мяне думаеце,

за ўсяго 10 секунд.

Не ўсім даводзіцца такое.

Абцасы вельмі нязручныя. Добра,
што я не павінна іх насіць.

І ўсё ж, найгоршае -- нацягнуць
швэдар праз галаву.

Вы будзеце з мяне смяяцца.

Не рабіце нічога, пакуль швэдар
над маёй галавой.

Добра.

Чаму я так зрабіла?

Нязручная сітуацыя.

(Смех)

Ну...

(Смех)

Спадзяюся, менш
нязручная за гэты здымак.

Вобраз мае сілу,

але ён таксама павярхоўны.

Я цалкам змяніла свой
вобраз за 6 секунд.

Вось на гэтым здымку

ў мяне яшчэ ніколі не было хлопца.

Мне было вельмі нязручна.

Фатограф казаў мне выгнуць спіну,

пакласці руку на валасы хлопца.

Ня кажучы аб маленькай
аперацыі,

ці штучным загары за 2 дні да працы.

Можна крыху змяніць наш выгляд

і тое, як мы выглядаем, хаця ж яно
павярхова і нязменна,

мае вялізны ўплыў на нашае жыццё.

Для мяне быць бясстрашнай
азначае быць шчырай.

Я на гэтай сцэне, таму
што я мадэль.

І таму, што я -- прыгожая,
белая жанчына.

У маёй індустрыі 
кажуць ''сэксуальная дзеўка''.

Я адкажу на пытанні, якія мне
часта задаюць,

але буду шчырай.

Першае пытанне: ''Як ты стала мадэллю?''

Заўсёды кажу: ''Мяне завербавалі''.

Але ж гэта нічога не азначае.

На самой справе я стала мадэллю,

бо выйграла ў генетычнай латэрэі.
Я -- вынік спадчыны.

Мабыць, вы не ведаеце, што
такое спадчына.

Цягам апошніх стагоддзяў

мы зразумелі прыгажосць
не толькі праз здароўе, маладосць,

сіметрыю, якой захапляемся,
бо так запраграмаваны,

але і праз высокія, зграбныя фігуры,

жаноцкасць і белую скуру.

Гэта спадчына была
зроблена пад мяне.

На гэтай спадчыне я зарабляю грошы.

Разумею, што сярод вас ёсць людзі,

скептычныя да гэтай думкі.

Ёсць і модніцы, якія скажуць:

''Пачакайце. А Наомі? Тайра?
Джоан Смолз? Лю Вэн?''

Я ўражана вашымі ведамі мадэляў.

(Смех)

І ўсё ж, вымушана
паведаміць, што ў 2007

адзін вельмі натхнёны магістрант
Нью-Ёркскага ўніверсітэта

падлічыў усіх нанятых мадэляў.

З 677 мадэляў, нанятых на працу,

толькі 27, меньш за 4%, не былі белымі.

Наступнае пытанне, якое
звычайна задаюць:

''Ці магу я стаць мадэллю, калі вырасту?''

Першы адказ: ''Не ведаю, бо не
адказваю за гэта.''

Другі адказ, і тое, што я

хачу сказаць дзяўчатам:

''Навошта? Ты можаш быць кім заўгодна:

Прэзідэнткай ЗША,

вынаходніцай новай версіі Інтэрнэту,

ніндзя-кардыяхірургам-паэткай,

што было б неверагодна.
Ты стала б першай.''

(Смех)

І калі пасля гэтага спісу
дзяўчына ўсё роўна кажа:

''Не-не, Кэмеран. Хачу быць мадэллю,''

кажу: ''Будзь маёй начальніцай''.

Бо я ні за што не адказваю,

а ты магла б быць галоўнай
рэдактаркай American Vogue,

выканаўчай дырэктаркай H&M,
ці наступным Стывенам Мэйзелам.

Казаць, што хочаш быць мадэллю, 
калі вырасцеш --

быццам казаць, што хочаш выйграць
у Powerball, калі вырасцеш.

Ад цябе гэта не залежыць,
і гэта класна.

Але гэта не кар'ера.

Я пакажу зараз свае 10 гадоў
мадэльнага досведу.

Бо ў адрозненні ад кардыяхірургаў,

гэты досвед можа быць
паказаны.

Тут знаходзіцца фатограф,

а вось тут -- святло, сапраўдны ЧМІ.

Кліент кажа: ''Жадаем здымак крочання'',

гэтая нага ўперадзе, прыгожая, даўгая;
гэтая рука ззаду, гэтая ўперадзе.

Галава на 3/4. Вы ідзяце ўзад і ўперад.

А потым трэ глядзець на сваіх
неіснуючых сяброў

300, 400, 500 разоў.

(Смех)

Прыкладна так гэта і выглядае.

(Смех)

Спадзяюся, менш нязручна,
чым здымак пасярэдзіне.

Ён быццам кажа: ''Не ведаю,
што тут адбываецца.''

Нажаль, пасля школы

ў рэзюмэ, акрамя некалькіх
працоўных досведаў

вы больш нічога не можаце дадаць.

Вы хацелі б стаць Прэзідэнтам ЗША,

але рэзюмэ кажа: ''Мадэль 
бялізны, 10 гадоў''.

З вас пачынаюць смяяцца.

Наступнае пытанне: ''Ці заўсёды
рэтушуюцца фатаздымкі?''

Так, амаль заўсёды.

Але і гэта не ўсё.

Вось мой першы фатаздымак.

І першы раз, калі я апранула
бікіні.

У мяне тады і менструацый
яшчэ не было.

Ведаю, гэта асабістыя рэчы.
Я была маладой дзяўчынкай.

Вось як я выглядала некалькі
месяцаў да таго, з бабуляй.

А вось я ў дзень фотасесіі.

Да мяне завітала сяброўка.

Вось я на вечарыне за некалькі
дзён да здымкаў French Vogue.

Вось я ў футбольнай
камандзе і ў V Magazine.

Так я выглядаю сёння.

Спадзяюся, вы разумееце,

што гэта -- не здымкі мяне.

Яны з'яўляюцца канструкцыямі,

якія ствараюцца групай прафесіяналаў:

цырульнікаў, грымёраў,
фатографаў, стылістаў,

іх памочнікаў перад-
і пост-прадакшану.

Яны ствараюць гэта.

Гэта не я.

Наступнае пытанне:

''Табе дораць рэчы?''

(Смех)

У мяне ёсць мноства 12-сантыметровых
абцасаў, якія я не нашу.

За выключэннем сённяшніх.

Бескаштоўна я атрымліваю рэчы
і ў звычайным жыцці.

Пра такое мы казаць не любім.

Я вырасла ў Кэмбрыджы.

Аднойчы я пайшла ў краму, але
забыла ўзяць грошы.

Тую сукенку мне падарылі бясплатна.

Я была падлеткам і каталася на
машыне з сяброўкай.

Кіравала яна кепска, праехала
на чырвоны.

Нас спыніла паліцыя.

Мы толькі сказалі: ''Прабачце, спадар'',
як ўжо ехалі далей.

Бескаштоўна рэчы я атрымліваю таму,
што так выглядаю,

а не таму, якая я ёсць на самой справе.
І ёсць людзі,

якія пакутуюць за свой знешні, 
а не ўнутраны выгляд.

Я жыву ў Нью-Ёрку. 
У мінулым годзе

са 140 000 падлеткаў, 
якіх спынілі і абшукалі,

86% былі чорнымі ці лацінасамі.
Большасць з іх -- хлопцы.

У Нью-Ёрку жывуць 177 000 чорных хлопцаў
ды лацінасаў.

Яны ўжо не думаюць, ці будуць спынены,

хутчэй колькі разоў 
гэта здарыцца, і калі.

Калі я рыхтавалася да прамовы,

то вынайшла, што 53 адсоткам
13-гадовых дзяўчат

у ЗША не падабаецца сваё цела.

У 17-гадовым узросце такіх
дзяўчат ужо 78%.

Апошняе пытанне, якое мне задаюць:

''Як гэта -- быць мадэллю?''

Адказ, які спадзяюцца атрымаць:

''Калі б ты была трохі худзейшая,
з больш прамяністымі валасамі,

то была б такая шчаслівая і цудоўная.''

Па-за кулісамі мы адказваем

менавіта такім чынам.

Мы кажам: ''Цікава падарожнічаць,
працаваць

з крэатыўнымі, натхнёнымі
і адданымі людзьмі''.

Усё гэта праўда, але толькі напалову.

Тое, што мы ніколі не кажам
на відэакамеру...

Тое, што я ніколі не казала на камеру:

''Я няўпэўнена''.

Няўпэўнена, таму што думаю пра тое,
як выглядаю, кожны дзень.

І калі вы задаяцеся пытаннем:

''Каб б у мяне былі танчэйшыя сцёгны, 
ярчэйшыя валасы, была б я шчаслівей?''

Вам проста трэба пазнаёміцца
з групай мадэляў.

У іх самыя тонкія сцёгны, яркія валасы
і найлепшая вопратка.

І ўсё ж яны -- амаль самыя фізічна
няўпэўненныя жанчыны на свеце.

Калі я пісала прамову,

мне было цяжка знайсці
аб'ектыўную раўнавагу.

З аднаго боку

нязручна выйсці і сказаць:

''Я атрымала ўсе гэтыя прывілеі
на сваю карысць''.

Нязручна ж казаць, што ўсё ж яны

''не заўжды дазваляюць мне
адчуваць сябе шчаслівай''.

І яшчэ цяжка казаць
пра спадчыну пола і расісцкую апрэсію,

у якіх я -- адзін з найпершых
выграючых.

Але я радая і ганаруся тым,
што выйшла зараз,

а не праз 10, 20 ці 30 гадоў,

калі б у мяне было нашмат больш
досведу ў кар'еры.

Мабыць тады я б ужо не распавяла
пра тое, як атрымала першую працу,

і як аплочвала ўніверсітэт.

Сёння ж гэта такое
кранальнае пытанне.

Калі ў гэтай прамовы будзе працяг,

спадзяюся, ён у тым, што мы
адчуем сябе зручна,

адчуем вагу вобраза ў нашым
усведамленні поспеху

і няўдач.

Дзякуй.

(Апладысменты)