WEBVTT

00:00:00.000 --> 00:00:02.531
สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อแม็คครับ

00:00:02.531 --> 00:00:06.589
งานของผมคือ การโกหกเด็กๆ

00:00:06.589 --> 00:00:08.605
แต่มันเป็นการโกหกโดยสุจริตนะครับ

NOTE Paragraph

00:00:08.605 --> 00:00:10.373
ผมเขียนหนังสือเด็ก

00:00:10.373 --> 00:00:13.601
และมันก็มีวาทะจาก พาโบล ปิกัสโซ่ ที่ว่า

00:00:13.601 --> 00:00:16.787
"เราทั้งผองรู้ว่าศิลปะนั้นไม่ใช่ความจริง

NOTE Paragraph

00:00:16.787 --> 00:00:20.429
ศิลปะคือการโกหกที่ทำให้เราตระหนักถึงความจริง

00:00:20.429 --> 00:00:23.127
หรืออย่างน้อย 
ความจริงที่ทำให้เราได้เข้าใจ

00:00:23.127 --> 00:00:25.237
ศิลปินต้องรู้กลเม็ดที่ซึ่ง

00:00:25.237 --> 00:00:30.074
จะชักจูงคนอื่นๆ
ให้เข้าถึงความจริงในสิ่งที่เขาโกหก"

NOTE Paragraph

00:00:30.074 --> 00:00:32.932
ผมได้ยินสิ่งนี้เมื่อผมยังเป็นเด็ก

00:00:32.932 --> 00:00:34.623
และผมก็รักมันมาก

00:00:34.623 --> 00:00:37.415
แต่ผมไม่รู้หรอก ว่ามันหมายถึงอะไร

00:00:37.415 --> 00:00:38.992
(เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:00:38.992 --> 00:00:40.889
ผมก็เลยคิดว่า จริงแล้วๆ
มันไม่ใช่ผมหรอกที่อยู่ตรงนี้

00:00:40.889 --> 00:00:42.508
พูดกับคุณในวันนี้ เกี่ยวกับความคิด

00:00:42.508 --> 00:00:44.721
ความจริง และการโกหก 
นิยายและเรื่องจริง

00:00:44.721 --> 00:00:46.573
แล้วผมจะแก้ปม

00:00:46.573 --> 00:00:49.100
ของประโยคซ่อนเงื่อนพวกนี้ได้อย่างไร

00:00:49.100 --> 00:00:52.527
และผมจะบอกว่า ผมมีเพาเวอร์พ้อย
มาสร้างแผนภาพเวนน์กัน

00:00:52.527 --> 00:00:55.020
["ความจริง การโกหก"]
(เสียงหัวเราะ)

00:00:55.020 --> 00:00:56.780
นั่นล่ะครับ นี่เลย ตู้ม

00:00:56.780 --> 00:00:58.485
เรามีความจริงและการโกหก

00:00:58.485 --> 00:00:59.557
และจากนั้นก็มีพื้นที่เล็กๆ

00:00:59.557 --> 00:01:01.118
เส้นขอบ ในตรงกลาง

00:01:01.118 --> 00:01:07.918
พื้นที่อันจำกัดจำเขี่ยนั้น คือศิลปะ

00:01:07.918 --> 00:01:12.915
เอาล่ะ แผนภาพเวนน์ 
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:01:12.915 --> 00:01:15.941
แต่นั่นก็ไม่ได้มีประโยชน์สักเท่าไร

00:01:15.941 --> 00:01:20.316
สิ่งที่ทำให้ผมเข้าใจ

00:01:20.316 --> 00:01:22.806
วาทะนั้น และประเภทของศิลปะ

00:01:22.806 --> 00:01:25.023
อย่างน้อยๆ ก็ศิลปะของนิยาย ก็คือ

00:01:25.023 --> 00:01:26.463
การทำงานกับเด็กๆ

00:01:26.463 --> 00:01:28.723
ผมเคยเป็นที่ปรึกษาค่ายฤดูร้อน

00:01:28.723 --> 00:01:31.010
ผมจะทำงานนั้นในช่วงฤดูร้อนนอกวิทยาลัย

00:01:31.010 --> 00:01:34.389
และผมรักมันครับ

00:01:34.389 --> 00:01:36.148
มันเป็นค่ายกีฬาฤดูร้อน

00:01:36.148 --> 00:01:37.982
สำหรับเด็กอายุสี่ถึงหกปี

00:01:37.982 --> 00:01:39.628
ผมมีหน้าที่ดูแลเด็กสี่ขวบ

00:01:39.628 --> 00:01:41.431
ซึ่งมันดีเลยครับ เพราะว่า

00:01:41.431 --> 00:01:44.780
เด็กสี่ขวบเล่นกีฬาไม่เป็น
ผมก็เล่นไม่เป็นเหมือนกัน

00:01:44.780 --> 00:01:46.355
(เสียงหัวเราะ)

00:01:46.355 --> 00:01:49.280
ผมเล่นกีฬาด้วยทักษะเท่าเด็กสี่ขวบ

00:01:49.280 --> 00:01:52.997
แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

00:01:52.997 --> 00:01:54.696
เด็กๆ วิ่งเล่นอ้อมทุ่น แล้วก็รู้สึกร้อน

00:01:54.696 --> 00:01:56.959
และก็จะมานั่งใต้ต้นไม้

00:01:56.959 --> 00:01:59.804
ที่เดียวกับที่ผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว 
-(เสียงหัวเราะ)-

00:01:59.804 --> 00:02:02.349
และผมก็จะสร้างเรื่องขึ้นมา เล่าให้พวกฟัง

00:02:02.349 --> 00:02:04.168
และผมจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับชีวิตผม

00:02:04.168 --> 00:02:05.911
ผมจะเล่าเกี่ยวกับว่า ช่วงสุดสัปดาห์

00:02:05.911 --> 00:02:09.126
ผมจะกลับบ้านและไปเป็นสายลับ
ของราชินีแห่งอังกฤษได้อย่างไร

00:02:09.126 --> 00:02:12.447
และไม่นาน เด็กคนอื่นๆ

00:02:12.447 --> 00:02:14.287
ผู้ซึ่งไม่ได้อยู่ในกลุ่มเด็กของผมด้วยซ้ำ

00:02:14.287 --> 00:02:15.756
ก็จะเข้ามาหาผม และบอกว่า

00:02:15.756 --> 00:02:17.668
"คุณคือ แม็ค บาร์นเน็ต ใช่มั้ย

00:02:17.668 --> 00:02:20.737
คุณคือคนที่เป็นสายลับของราชินีอังกฤษ"

00:02:20.737 --> 00:02:23.959
ผมก็รอมาทั้งชีวิต เพื่อให้คนแปลกหน้า

00:02:23.959 --> 00:02:26.389
เข้ามาหาผมและถามคำถามนั้น

00:02:26.389 --> 00:02:28.662
ในความฝันของผม 
คนเหล่านั้นเป็นสาวรัสเซียร่างสะโอดสะอง

00:02:28.662 --> 00:02:29.899
แต่รู้อะไรไหมครับ ถึงมันจะมาจากเด็กสี่ขวบ

00:02:29.899 --> 00:02:34.528
คุณได้ในสิ่งที่คุณอยาก ในเบิร์คลีย์ แคลิฟอเนีย

NOTE Paragraph

00:02:34.528 --> 00:02:38.956
และผมตระหนักว่า เรื่องที่ผมเล่านั้น

00:02:38.956 --> 00:02:42.453
เป็นจริงในแง่มุมนี้ที่เป็นที่คุ้นเคยสำหรับผม

00:02:42.453 --> 00:02:43.658
และมันก็น่าตื่นเต้น

00:02:43.658 --> 00:02:45.864
ผมคิดว่า สิ่งสุดยอดที่สุดที่
ผมจะไม่มีวันลืมมันเลย

00:02:45.864 --> 00:02:48.687
คือ มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ชื่อว่า ไรลี่
เธอตัวเล็กนิดเดียว

00:02:48.687 --> 00:02:51.126
และเธอจะนำอาหารเที่ยงออกมาทุกวัน

00:02:51.126 --> 00:02:53.466
และเธอจะขว้างผลไม้ทิ้ง

00:02:53.466 --> 00:02:54.874
เธอจะเอาผลไม้มา

00:02:54.874 --> 00:02:56.222
แม่เธอเอาแตงใส่กล่องมาให้ทุกวัน

00:02:56.222 --> 00:02:57.971
และเธอก็จะปามันทิ้งใส่ต้นไอวี่

00:02:57.971 --> 00:03:00.284
แต่เธอจะกินอาหารว่าง ขนมผลไม้

00:03:00.284 --> 00:03:02.657
และขนมพุดดิ้ง ผมก็แบบว่า "ไรลี่

00:03:02.657 --> 00:03:05.713
เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ
เธอต้องกินผลไม้สิ"

00:03:05.713 --> 00:03:07.530
และเธอก็แบบว่า "ทำไมล่ะ

00:03:07.530 --> 00:03:09.362
และผมบอกว่า 
"เออ ตอนที่เธอโยนผลไม้ใส่ต้นไอวี่น่ะ

00:03:09.362 --> 00:03:13.254
ไม่นาน มันก็จะโดนแตงบังซะหมด"

00:03:13.254 --> 00:03:15.256
ซึ่งนั่นเป็นเหตุว่าทำไมผมคิดว่า ผมเหมาะกับ

00:03:15.256 --> 00:03:20.875
การเล่านิทานให้เด็กๆ ฟัง 
และไม่เป็นนักโภชนาการสำหรับเด็ก

00:03:20.875 --> 00:03:22.763
และไรลี่ก็แบบว่า "นั่นคงไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก

00:03:22.763 --> 00:03:23.863
ไม่เกิดขึ้นหรอกน่า"

00:03:23.863 --> 00:03:26.914
เพราะงั้น ในวันสุดท้ายของค่าย

00:03:26.914 --> 00:03:29.367
ผมตื่นเช้าและได้แตงลูกใหญ่

00:03:29.367 --> 00:03:31.393
มาจากร้านชำ

00:03:31.393 --> 00:03:33.495
และผมก็ซ่อนมันไว้ในไอวี่

00:03:33.495 --> 00:03:34.946
ตอนเวลาเที่ยง ผมก็แบบว่า

00:03:34.946 --> 00:03:37.621
"ไรลี่ มานี่หน่อย และดูสิว่าเธอทำอะไรลงไป"

00:03:37.621 --> 00:03:40.796
และ -(เสียงหัวเราะ)-

00:03:40.796 --> 00:03:43.474
เธอค่อยๆเดินเข้าไปที่ต้นไอวี่
แล้วจากนั้นตาของเธอ

00:03:43.474 --> 00:03:45.566
ก็เบิ่งโพลง และเธอก็ชี้ไปยังแตง

00:03:45.566 --> 00:03:47.680
ที่ใหญ่กว่าหัวของเธอเสียอีก

00:03:47.680 --> 00:03:50.650
จากนั้นเด็กทุกคนก็วิ่งเข้ามา
และวิ่งไปหาเธอ

00:03:50.650 --> 00:03:52.237
แล้วหนึ่งในนั้นก็พูดว่า "เฮ่

00:03:52.237 --> 00:03:54.126
ทำไมมันมีสติกเกอร์ติดอยู่ด้วยล่ะ"

00:03:54.126 --> 00:03:57.350
(เสียงหัวเราะ)

00:03:57.350 --> 00:03:59.819
ผมเลยบอกว่า "ถึงได้บอกไง

00:03:59.819 --> 00:04:02.811
ว่าอย่าปาสติ๊กเกอร์ใส่ต้นไอวี่

00:04:02.811 --> 00:04:08.283
ทิ้งถังขยะไปซะ เธอทำลายสิ่งแวดล้อมนะเนี่ย"

00:04:08.283 --> 00:04:13.633
และไรลี่ก็ถือแตงนั้นไปๆ มาๆ ทั้งวัน

00:04:13.633 --> 00:04:15.661
เธอภูมิใจมาก

NOTE Paragraph

00:04:15.661 --> 00:04:20.505
และไรลี่ก็รู้
ว่าเธอไม่ได้ปลูกแตงขึ้นมาในเจ็ดวัน

00:04:20.505 --> 00:04:23.441
แต่เธอยังรู้อีกว่าเธอทำ

00:04:23.441 --> 00:04:25.657
และมันก็เป็นที่ที่แปลก

00:04:25.657 --> 00:04:28.402
แต่มันไม่ใช่แค่ที่ซึ่งเด็กสามารถไปถึง

00:04:28.402 --> 00:04:31.934
มันเป็นอะไรก็ได้ 
ศิลปะสามารถนำเราไปถึงที่นั่น

00:04:31.934 --> 00:04:33.891
เธออยู่ตรงกลางของสถานที่นั้น

00:04:33.891 --> 00:04:37.316
ที่ซึ่งคุณอาจเรียกมันได้ว่าเป็นศิลปะหรือนิยาย

00:04:37.316 --> 00:04:39.381
ผมจะเรียกมันว่า ความอัศจรรย์

00:04:39.381 --> 00:04:42.010
มันเป็นสิ่งที่โคลริดจ์ (Coleridge) เรียกว่า
การยอมต่อการแขวนลอยของความเหลือเชื่อ

00:04:42.010 --> 00:04:43.690
หรือ ศรัทธาทางกวี

00:04:43.690 --> 00:04:46.100
สำหรับวินาทีเหล่านั้น
ไม่ว่ามันจะประหลาดสักแค่ไหน ที่ที่เรื่องราว

00:04:46.100 --> 00:04:48.140
มีความคล้ายใกล้กับความจริง

00:04:48.140 --> 00:04:50.117
และคุณก็จะเชื่อมัน

00:04:50.117 --> 00:04:51.747
มันไม่ใช่แค่เด็กที่จะไปถึงที่นั้นไปได้

00:04:51.747 --> 00:04:54.436
ผู้ใหญ่ก็เช่นกัน 
และเราไปถึงที่นั่นได้เมื่อเราอ่าน

00:04:54.436 --> 00:04:56.686
นั่นเป็นเหตุว่าทำไม คนถึงใช้เวลาสองวัน

00:04:56.686 --> 00:05:00.220
ลงไปที่ดับลินเพื่อเดินเที่ยวเมือง

00:05:00.220 --> 00:05:05.825
ในวันบลูม และชมทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ใน "ยูลิซิส"

00:05:05.825 --> 00:05:08.080
แม้ว่ามันไม่เคยมีอะไรที่เกิดขึ้นจริงๆ

00:05:08.080 --> 00:05:10.337
หรือคนที่ไปลอนดอน และไปที่ถนนเบเคอร์

00:05:10.337 --> 00:05:11.809
เพื่อไปดูบ้านของเชอร์ล๊อค โฮล์ม

00:05:11.809 --> 00:05:13.936
แม้ว่า 221B จะเป็นแค่เลขที่บ้านที่ถูกพ่นไว้

00:05:13.936 --> 00:05:17.082
บนตึกที่ไม่เคยมีที่อยู่จริง

00:05:17.082 --> 00:05:18.807
เรารู้ว่าตัวละครพวกนี้ไม่มีจริง

00:05:18.807 --> 00:05:21.427
แต่เรามีความรู้สึกจริงๆ ต่อพวกมัน

00:05:21.427 --> 00:05:22.471
และพวกเราสามารถทำอย่างนั้นได้

00:05:22.471 --> 00:05:24.364
เรารู้ว่าตัวละครเหล่านี้ไม่มีอยู่จริง

00:05:24.364 --> 00:05:27.682
แต่กระนั้นเราก็ยังรู้ว่าพวกมันมีอยู่

NOTE Paragraph

00:05:27.682 --> 00:05:31.338
เด็กๆ สามารถไปถึงที่นั่นได้ง่ายกว่าผู้ใหญ่

00:05:31.338 --> 00:05:32.891
และนั่นเป็นเหตุว่าทำไม
ผมจึงรักการเขียนเพื่อเด็กๆ

00:05:32.891 --> 00:05:34.871
ผมคิดว่าเด็กๆ เป็นผู้ฟังที่ดี

00:05:34.871 --> 00:05:39.260
ต่อวรรณกรรมบันเทิงที่มีสาระ

00:05:39.260 --> 00:05:42.084
เมื่อผมเป็นเด็ก

00:05:42.084 --> 00:05:44.710
ผมหมกมุ่นกับนิยายประตูลับ

00:05:44.710 --> 00:05:45.871
อย่างเช่น "นาเนีย"

00:05:45.871 --> 00:05:49.574
เมื่อคุณเปิดตู้เสื้อผ้า
และเดินผ่านเข้าไปยังดินแดนอัศจรรย์

00:05:49.574 --> 00:05:52.304
และผมก็เชื่อว่าประตูลับนั้นมีอยู่จริง

00:05:52.304 --> 00:05:54.332
และผมก็ตามหามันและพยายามที่จะเข้าไป

00:05:54.332 --> 00:05:58.076
ผมต้องการที่จะมีชีวิตและเข้าไป
ยังโลกแห่งนิยาย

00:05:58.076 --> 00:06:03.771
ผมจะพยายามเปิดตู้เสื้อผ้าเสมอ 
(เสียงหัวเราะ)

00:06:03.771 --> 00:06:06.548
ผมจะเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของแฟนแม่ผม

00:06:06.548 --> 00:06:08.798
มันไม่มีโลกอัศจรรย์อะไรในนั้น

00:06:08.798 --> 00:06:11.386
แต่มันมีของแปลกๆ อย่างอื่น
ที่ผมคิดว่าแม่ผมควรรู้

00:06:11.386 --> 00:06:13.107
(เสียงหัวเราะ)

00:06:13.107 --> 00:06:17.272
และผมก็ดีใจที่ได้บอกเธอ

NOTE Paragraph

00:06:19.545 --> 00:06:23.683
หลังจากจบมหาวิทยาลัย
งานแรกของผมคือการทำงาน

00:06:23.683 --> 00:06:26.231
หลังประตูลับบานหนึ่ง

00:06:26.231 --> 00:06:28.188
ที่แห่งนั้นคือ 826 บาเลนเซีย

00:06:28.188 --> 00:06:30.280
มันอยู่ที่ 826 ถนนบาเลนเซีย

00:06:30.280 --> 00:06:32.766
ในแมนชั่นในซานฟรานซิสโก

00:06:32.766 --> 00:06:34.792
และเมื่อผมทำงานที่นั่น
มันก็มีสำนักพิมพ์

00:06:34.792 --> 00:06:37.431
สำนักงานใหญ่ที่นั่นชื่อว่า แม็คสวีนี่

00:06:37.431 --> 00:06:40.585
เป็นศูนย์การเขียนที่ไม่แสวงหาผลกำไร
ชื่อ 826 บาเลนเซีย

00:06:40.585 --> 00:06:42.790
แต่ทางด้านหน้า

00:06:42.790 --> 00:06:44.360
เป็นร้านแปลกๆ

00:06:44.360 --> 00:06:45.787
ร้านนี้อยู่ในเขตร้านค้า

00:06:45.787 --> 00:06:48.903
และในซานฟรานซิสโก 
พวกเขาจะไม่ให้เราทำการเปลี่ยนแปลง

00:06:48.903 --> 00:06:51.790
และนักเขียนผู้ก่อตั้งมัน
ชื่อว่า เดฟ เอกเกอร์

00:06:51.790 --> 00:06:54.129
ยอมทำตามกฎและบอกว่า "ก็ได้

00:06:54.129 --> 00:06:58.505
ผมจะสร้างร้านขายของโจรสลัด"

00:06:58.505 --> 00:07:01.583
และนั่นก็เป็นสิ่งที่เขาทำ (เสียงหัวเราะ)

00:07:01.583 --> 00:07:03.534
มันสวยงามครับ เป็นไม้ทั้งหมด

00:07:03.534 --> 00:07:05.464
มีเก๊ะที่คุณสามารถดึงออกมา
แล้วเจอมะนาว

00:07:05.464 --> 00:07:08.483
คุณจะได้ไม่เป็นเลือดออกตามไรฟัน

00:07:08.483 --> 00:07:10.631
พวกเขามีที่ปิดตาสีต่างๆ

00:07:10.631 --> 00:07:13.331
เพราะเมื่อมันถึงฤดูใบไม้ผลิ
โจรสลัดก็อยากออกอาละวาด

00:07:13.331 --> 00:07:17.674
คุณไม่รู้หรอก สีดำน่ะมันน่าเบื่อ 
เลยมีสีพาสเทล

00:07:17.674 --> 00:07:19.670
หรือตาที่มีสีต่างๆ

00:07:19.670 --> 00:07:21.475
ก็แค่ตาแก้ว ก็ขึ้นอยู่ว่าคุณต้องการแบบไหน

00:07:21.475 --> 00:07:25.187
เพื่อที่จะจัดการกับสถานการณ์นี้

00:07:25.187 --> 00:07:28.312
และเป็นที่น่าแปลกร้านนี้

00:07:28.312 --> 00:07:32.324
มีคนแวะเวียนมาและซื้อสินค้าจากร้าน

00:07:32.324 --> 00:07:34.151
จนทำให้ร้านจ่ายค่าเช่าที่

00:07:34.151 --> 00:07:36.215
สำหรับศูนย์สอนเสริม ซึ่งอยู่ทางด้านหลังได้

00:07:36.215 --> 00:07:39.267
แต่สำหรับผม สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ

00:07:39.267 --> 00:07:41.918
ผมคิดว่าคุณภาพงานที่เราทำ

00:07:41.918 --> 00:07:44.404
เด็กเข้ามาและได้รับการสอนการเขียน

00:07:44.404 --> 00:07:48.670
และเมื่อคุณต้องเดินเข้าไปยังที่แห่งนิยายที่ประหลาด
เพื่อที่จะทำงานเขียน

00:07:48.670 --> 00:07:52.420
มันจะมีผลต่องานที่คุณจะทำ

00:07:52.420 --> 00:07:54.607
มันเป็นประตูลับที่คุณเดินผ่านเข้าไป

NOTE Paragraph

00:07:54.607 --> 00:07:57.358
ผมกำกับ 826 ในลอสแองเจลิส

00:07:57.358 --> 00:08:00.840
และมันก็เป็นหน้าที่ของผม
ที่จะสร้างห้องเก็บของข้างล่างนี้

00:08:00.840 --> 00:08:04.400
เราก็เลยมีเอคโคพาร์ค ทาม แทรเวล มาร์ท
(The Echo Park Time Travel Mart)

00:08:04.400 --> 00:08:07.240
นั่นคำขวัญของเรา
"เมื่อใดก็ตามที่คุณอยู่ตรงนั้น พวกเราเคยอยู่ตรงนั้นแล้ว"

00:08:07.240 --> 00:08:11.100
(เสียงหัวเราะ)

00:08:11.100 --> 00:08:15.857
และบนซันเซท โบลาวาร์ด 
ในลอสแองเจลิส

00:08:15.857 --> 00:08:17.967
เจ้าหน้าที่ผู้เป็นมิตรของเราก็พร้อมช่วยเหลือ

00:08:17.967 --> 00:08:20.110
พวกเขามาจากทุกยุค

00:08:20.110 --> 00:08:23.719
รวมถึง ยุค 1980 คนที่อยู่ตรงท้าย

00:08:23.719 --> 00:08:25.916
เขามาจากอดีตที่ย้อนไปไม่นานนัก

00:08:25.916 --> 00:08:27.618
มียอดพนักงานประจำเดือนของเรา

00:08:27.618 --> 00:08:30.604
รวมถึง เจงกิส ข่าน, ชาร์ล ดิคเกน

00:08:30.604 --> 00:08:33.596
บุคคลสำคัญบางคนก็เข้ามาในลำดับของเรา

00:08:33.596 --> 00:08:35.947
นี่คือส่วนที่เกี่ยวกับยา

00:08:35.947 --> 00:08:37.286
เรามียาสำหรับผู้ป่วย

00:08:37.286 --> 00:08:39.637
โหลคาโนปิกสำหรับอวัยวะ

00:08:39.637 --> 00:08:41.271
สบู่คอมมิวนิสต์ที่บอกว่า

00:08:41.271 --> 00:08:45.722
"นี่เป็นสบู่สำหรับทั้งปีนี้"
(เสียงหัวเราะ)

00:08:45.722 --> 00:08:47.938
เครื่องทำน้ำปั่นเราเสีย

00:08:47.938 --> 00:08:50.571
ในคืนเปิดตัว
และเราก็ไม่รู้จะทำยังไง

00:08:50.571 --> 00:08:52.810
พวกนักออกแบบถูกป้ายด้วยน้ำหวานแดง

00:08:52.810 --> 00:08:55.284
ให้เหมือนกับว่าเขาเพิ่งไปฆ่าใครมา

00:08:55.284 --> 00:08:56.971
ซึ่งมันก็เป็นที่กังขาอยู่

00:08:56.971 --> 00:08:59.021
สำหรับนักออกแบบคนนั้น

00:08:59.021 --> 00:09:00.607
และเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

00:09:00.607 --> 00:09:01.639
มันกำลังจะกลายเป็นจุดเด่นของร้านเรา

00:09:01.639 --> 00:09:02.984
เราก็เลยปะป้ายไว้ว่า

00:09:02.984 --> 00:09:07.489
"เสีย กลับมาพรุ่งนี้นะ"
(เสียงหัวเราะ)

00:09:07.489 --> 00:09:09.525
และนั่นก็จบลงว่ามันเหมาะจะเป็นตลก
มากกว่าเป็นน้ำปั่น

00:09:09.525 --> 00:09:13.621
เราก็เลยทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ

00:09:13.621 --> 00:09:17.934
อึแมมมอธ แต่ละอันหนักประมาณเจ็ดปอนด์

00:09:17.934 --> 00:09:20.134
ยาไล่บาบาเรี่ยน มันมีสลัดเต็มเลยครับ

00:09:20.134 --> 00:09:24.712
และพอเพอร์รี่ - สิ่งที่บาบาเรี่ยนเกลียด

00:09:24.712 --> 00:09:26.670
ภาษาที่ตายแล้ว

00:09:26.670 --> 00:09:29.370
(เสียงหัวเราะ)

00:09:29.370 --> 00:09:32.450
ปลิง หมอตัวน้อยตามธรรมชาติ

00:09:32.450 --> 00:09:35.590
และกลิ่นไวกิ้ง ซึ่งมีอยู่หลายกลิ่นทีเดียว

00:09:35.590 --> 00:09:39.595
นิ้วเท้า เหงือ และผักเน่า ขี้เถ้า


00:09:39.595 --> 00:09:41.703
เพราะเราเชื่อว่าสเปรย์ดับกลิ่นแอ๊กซ์

00:09:41.703 --> 00:09:43.366
เป็นอะไรสิ่งเดียวที่คุณอาจเจอในสนามรบ

00:09:43.366 --> 00:09:47.560
ที่ไม่ได้เจออยู่ใต้วงแขน (เสียงหัวเราะ)

00:09:47.560 --> 00:09:49.544
และนี่คือแผงวงจรความรู้สึก

00:09:49.544 --> 00:09:51.771
ฉะนั้นหุ่นยนต์สามารถรักหรือกลัวได้

00:09:51.771 --> 00:09:53.481
ของที่เราขายดีที่สุดคือ ชรัดเดิร์นฟรอด

00:09:53.481 --> 00:09:54.782
ซึ่งเราคาดไม่ถึง

00:09:54.782 --> 00:09:55.793
(เสียงหัวเราะ)

00:09:55.793 --> 00:09:58.240
เราไม่ได้คิดว่ามันจะเกิดขึ้น

00:09:58.240 --> 00:10:00.501
แต่มันมีการไม่แสวงหาผลกำไรอยู่เบื้องหลัง

00:10:00.501 --> 00:10:02.481
และเด็กๆ ก็ผ่านประตูเข้ามา 
ตรงที่บอกว่า "สำหรับพนักงานเท่านั้น"

00:10:02.481 --> 00:10:03.696
และพวกเขาก็เข้ามาในที่

00:10:03.696 --> 00:10:05.870
ซึ่งพวกเขาทำการบ้าน และเขียนเรื่องราว

00:10:05.870 --> 00:10:08.330
และสร้างภาพยนตร์ และงานเปิดตัวหนังสือ

00:10:08.330 --> 00:10:09.814
ซึ่งเด็กๆ จะอ่านมัน

00:10:09.814 --> 00:10:11.716
เรามีสาขาที่พิมพ์

00:10:11.716 --> 00:10:13.145
สิ่งที่เขียนโดยเด็กๆ

00:10:13.145 --> 00:10:14.202
ผู้ซึ่งมาที่นี่หลังโรงเรียนเลิกทุกวัน

00:10:14.202 --> 00:10:15.730
พวกเรามีงานเลี้ยงเปิดตัว

00:10:15.730 --> 00:10:18.677
พวกเขากินเค้ก และอ่านให้ผู้ปกครองฟัง

00:10:18.677 --> 00:10:21.529
และดื่มนมจากแก้วแชมเปญ

00:10:21.529 --> 00:10:24.777
มันกลายเป็นพื้นที่พิเศษ

00:10:24.777 --> 00:10:27.996
เพราะมันมีพื้นที่แปลกๆ ด้านหน้า

00:10:27.996 --> 00:10:31.295
ตลกนั้นไม่ตลก

00:10:31.295 --> 00:10:33.695
คุณไม่สามารถหารอยตะเข็บต่อบนนิยายได้

00:10:33.695 --> 00:10:36.603
และผมก็รักมัน 
ส่วนเล็กๆ ของนิยายนี้เอง

00:10:36.603 --> 00:10:39.865
ที่สร้างอาณานิคมบนโลกแห่งความจริง

00:10:39.865 --> 00:10:43.922
ผมเห็นมันเป็นดังหนังสือที่มีสามมิติ

NOTE Paragraph

00:10:43.922 --> 00:10:46.162
มีคำเรียกว่า เมทตาฟิกชั่น (metafiction)

00:10:46.162 --> 00:10:50.245
และนั่นก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับเรื่อง

00:10:50.245 --> 00:10:51.820
และการเล่าเรื่องแบบนั้นก็ได้รับโอกาสสำคัญแล้วในตอนนี้

00:10:51.820 --> 00:10:53.845
โอกาสสำคัญอันยิ่งใหญ่สุดท้ายของมัน
อาจเป็นในยุค 1960

00:10:53.845 --> 00:10:56.522
ที่มีนักประพันธ์อย่างจอห์น บาร์ท 
และวิลเลี่ยม แกดดิซ

00:10:56.522 --> 00:10:57.770
แต่มันก็ยังคงวนเวียนอยู่

00:10:57.770 --> 00:11:01.311
มันเก่าพอๆ กับเรื่องเล่าเอง

00:11:01.311 --> 00:11:03.851
และหนึ่งในเทคนิคการเล่าเรื่องซ้อนเรื่อง

00:11:03.851 --> 00:11:05.645
คือการทำลายกำแพงที่สี่ โอเคไหมครับ

00:11:05.645 --> 00:11:08.895
มันคือเมื่อนักแสดงจะหันไปหาผู้ชม

00:11:08.895 --> 00:11:09.961
และบอกว่า "ผมเป็นนักแสดง

00:11:09.961 --> 00:11:12.552
พวกนี้เป็นแค่คานค้ำหลังคา"

00:11:12.552 --> 00:11:14.577
และแม้ว่านั่นจะเป็นวินาทีแห่งความซื่อสัตย์

00:11:14.577 --> 00:11:16.803
ผมก็ยังอยากจะเถียงว่า มันเป็นการโกหก

00:11:16.803 --> 00:11:19.559
แต่มันควรจะเป็นอย่างนั้น 
เพื่อปูพื้นสิ่งที่สร้างขึ้นมา

00:11:19.559 --> 00:11:21.246
ของนิยาย

00:11:21.246 --> 00:11:23.395
สำหรับผม ผมชอบสิ่งที่ตรงกันข้าม

00:11:23.395 --> 00:11:25.529
ถ้าผมกำลังที่จะทำลายกำแพงที่สี่

00:11:25.529 --> 00:11:27.872
ผมต้องการให้นิยายหลบหนี

00:11:27.872 --> 00:11:29.955
และเข้าไปในโลกแห่งความจริง

00:11:29.955 --> 00:11:34.554
ผมต้องการให้หนังสือเป็นประตูลับที่เปิดออก

00:11:34.554 --> 00:11:37.446
และให้เรื่องราวหลั่งไหลออกสู่ความจริง

NOTE Paragraph

00:11:37.446 --> 00:11:40.427
และผมจึงพยายามที่จะทำสิ่งนี้ 
ในหนังสือของผม

00:11:40.427 --> 00:11:41.970
และนี่เป็นตัวอย่างหนึ่ง

00:11:41.970 --> 00:11:43.892
นี่เป็นหนังสือเล่มแรกที่ผมได้ทำขึ้น

00:11:43.892 --> 00:11:46.513
มันเรียกว่า "บิลลี่ ทวิตเตอร์
และปัญหาปลาวาฬสีน้ำเงินของเขา"

00:11:46.513 --> 00:11:48.643
และมันเกี่ยวกับเด็ก
ที่ได้ปลาวาฬสีน้ำเงินมาเป็นสัตว์เลี้ยง

00:11:48.643 --> 00:11:50.229
แต่มันเป็นการลงโทษ

00:11:50.229 --> 00:11:52.704
และมันทำให้ชีวิตเขาแย่

00:11:52.704 --> 00:11:55.516
มันถูกส่งมาถึงเขาภายในข้ามคืน
โดย "เฟดอัพ" (สุดเซ็ง)

00:11:55.516 --> 00:11:58.106
(เสียงหัวเราะ)

00:11:58.106 --> 00:12:00.100
และเขาต้องเอามันไปโรงเรียนด้วย

00:12:00.100 --> 00:12:01.454
เขาอยู่ในซานฟรานซิสโก —

00:12:01.454 --> 00:12:03.985
ซึ่งเป็นเมืองที่เลี้ยงปลาวาฬสีน้ำเงินลำบากมาก

00:12:03.985 --> 00:12:08.419
มีภูเขามากมาย ที่พักอาศัยก็หรูหรา

00:12:08.419 --> 00:12:10.927
ตลาดนี้ก็วุ่นวาย คนก็ด้วย

00:12:10.927 --> 00:12:14.718
แต่ภายใต้เปลือกนั้นคือสิ่งนี้

00:12:14.718 --> 00:12:18.904
และนั่นคือปกที่อยู่ใต้ส่วนคลุมปก

00:12:18.904 --> 00:12:20.284
และมันก็มีโฆษณา

00:12:20.284 --> 00:12:23.527
ที่เสนอให้ทดลองแบบไม่มีเงื่อนไขฟรี 30 วัน

00:12:23.527 --> 00:12:25.426
สำหรับปลาวาฬสีน้ำเงิน

00:12:25.426 --> 00:12:28.420
และคุณสามารถแค่ส่งมัน
ในซองจดหมายที่ติดแสตมป์ จ่าหน้าถึงตัวเอง

00:12:28.420 --> 00:12:32.270
และเราจะส่งปลาวาฬไปให้คุณ

00:12:32.270 --> 00:12:36.610
และเด็กๆ ก็เขียนมา

NOTE Paragraph

00:12:36.610 --> 00:12:40.018
และนี่คือจดหมาย มันบอกว่า "ถึงผู้รับ

00:12:40.018 --> 00:12:43.199
ผมขอพนันคุณด้วยเงิน 10 ดอลลาร์
คุณจะไม่มีทางส่งปลาวาฬสีน้ำเงินมาหรอก

00:12:43.199 --> 00:12:45.676
อีเลียต แกนนอน (6 ขวบ)"

00:12:45.676 --> 00:12:49.350
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:12:50.838 --> 00:12:52.960
ดังนั้น ที่อีเลียตและเด็กคนอื่นๆ

00:12:52.960 --> 00:12:55.451
ที่ส่งสิ่งนี้มา ได้กลับไป

00:12:55.451 --> 00:12:58.376
คือจดหมายที่มีตัวพิมพ์เล็กๆ
จากบริษัทกฎหมายของนอร์เวย์ —

00:12:58.376 --> 00:13:02.337
(เสียงหัวเราะ) —

00:13:02.337 --> 00:13:05.698
ที่บอกว่า ด้วยเหตุที่มีการเปลี่ยนแปลง
กฎหมายภาษี

00:13:05.698 --> 00:13:07.905
ปลาวาฬของพวกเขาถูกกักอยู่ที่โซเนียมฟัว 
(Sognefjord)

00:13:07.905 --> 00:13:09.129
ซึ่งเป็นฟยอร์จสุดสวย

00:13:09.129 --> 00:13:10.593
และจากนั้น
มันก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับโซเนียมฟัว

00:13:10.593 --> 00:13:13.073
และอาหารนอร์เวย์นิดหน้อย
มันพล่ามนอกเรื่อง

00:13:13.073 --> 00:13:14.855
(เสียงหัวเราะ)

00:13:16.767 --> 00:13:18.680
แต่จบลงด้วยการบอกว่า

00:13:18.680 --> 00:13:21.414
ปลาวาฬของคุณอยากได้ยินจากคุณ

00:13:21.414 --> 00:13:23.000
เขามีเบอร์โทรศัพท์

00:13:23.000 --> 00:13:27.714
คุณสามารถโทรไปฝากข้อความให้เขาได้

00:13:27.714 --> 00:13:30.290
และเมื่อคุณโทรไปและฝากข้อความ

00:13:30.290 --> 00:13:32.281
คุณแค่...ตอนจบของข้อความออก

00:13:32.281 --> 00:13:37.399
จะมีเสียงปลาวาฬและเสียงปี๊บ

00:13:37.399 --> 00:13:40.954
ซึ่งเสียงมันก็คล้ายๆ เสียงปลาวาฬ

00:13:40.954 --> 00:13:42.934
และพวกเขาก็ได้รูปปลาวาฬด้วย

00:13:42.934 --> 00:13:45.465
นี่คือรูดอล์ฟ

00:13:45.465 --> 00:13:48.806
และรูดอล์ฟเป็นของเด็กที่ชื่อว่านิโก้

00:13:48.806 --> 00:13:53.088
ผู้ซึ่งเป็นเด็กคนแรกๆ ที่โทรเข้ามา

00:13:53.088 --> 00:13:55.398
และผมจะเล่นเสียงข้อความบางส่วนของนิโก้

00:13:55.398 --> 00:13:59.530
นี่คือข้อความแรกที่ผมได้จากนิโก้

NOTE Paragraph

00:13:59.530 --> 00:14:01.769
(เสียง) นิโก้: สวัสดี นี่นิโก้นะ

00:14:01.769 --> 00:14:05.803
ฉันเป็นเจ้าของเธอ รูดอล์ฟ สวัสดี

00:14:05.803 --> 00:14:09.279
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้คุยกับเธอ

00:14:09.279 --> 00:14:15.523
และฉันอาจได้คุยกับเธอวันอื่นอีกเร็วๆ นี้ บาย

NOTE Paragraph

00:14:15.523 --> 00:14:18.110
แม็ค บาร์นเน็ต: นิโก้โทรกลับมา อีกสักชั่วโมงต่อมา

00:14:18.110 --> 00:14:20.360
(เสียงหัวเราะ)

00:14:20.360 --> 00:14:24.297
และอีกข้อความหนึ่งของนิโก้

NOTE Paragraph

00:14:24.297 --> 00:14:27.840
(เสียง) นิโก้: สวัสดี รูดอล์ฟ นี่นิโก้นะ

00:14:27.840 --> 00:14:32.993
ฉันไม่ได้พูดกับเธอมานาน

00:14:32.993 --> 00:14:37.688
แต่ฉันพูดกับเธอวันเสาร์หรืออาทิตย์

00:14:37.688 --> 00:14:39.938
ใช่ วันเสาร์หรืออาทิตย์

00:14:39.938 --> 00:14:42.953
ฉันเลยโทรมาอีกที

00:14:42.953 --> 00:14:47.869
เพื่อบอกว่า สวัสดี และฉันสงสัยว่า
เธอกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้

00:14:47.869 --> 00:14:50.805
ฉันจะโทรหาเธออีกนะ

00:14:50.805 --> 00:14:52.988
พรุ่งนี้ หรือวันนี้

00:14:52.988 --> 00:14:57.184
แล้วฉันจะพูดกับเธออีก บาย

NOTE Paragraph

00:14:57.184 --> 00:15:01.492
แม็ค: เขาทำอีกครับ เขาโทรมาอีกในวันนั้น

00:15:01.492 --> 00:15:05.373
เขาทิ้งข้อความไว้ 25 ข้อความสำหรับรูดอล์ฟ

00:15:05.373 --> 00:15:08.125
เป็นเวลาตลอดสี่ปี

00:15:08.125 --> 00:15:10.216
คุณรู้เรื่องของเขาทั้งหมด

00:15:10.216 --> 00:15:11.852
และเรื่องย่าที่เขารัก

00:15:11.852 --> 00:15:14.207
และยายที่เขารักน้อยกว่านิดนึง —

00:15:14.207 --> 00:15:16.400
(เสียงหัวเราะ) —

00:15:16.400 --> 00:15:18.827
และปริศนาอักษรไขว้ที่เขาทำ

00:15:18.827 --> 00:15:22.607
และนี่ — ผมจะเล่นข้อความจากนิโก้
ให้คุณฟังอีกอัน

00:15:22.607 --> 00:15:25.910
นี่คือข้อความคริสมาสต์จากนิโก้

NOTE Paragraph

00:15:25.910 --> 00:15:28.273
[บี๊บ] (เสียง) นิโก้: สวัสดี รูดอล์ฟ

00:15:28.273 --> 00:15:31.528
ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้คุยกับเธอตั้งนาน

00:15:31.528 --> 00:15:34.194
ก็แบบว่า ฉันยุ่งมากๆ

00:15:34.194 --> 00:15:36.893
เพราะว่าโรงเรียนเปิดแล้ว

00:15:36.893 --> 00:15:39.926
ซึ่งบางทีเธออาจจะไม่รู้

00:15:39.926 --> 00:15:43.807
เพราะเธอเป็นปลาวาฬ คงไม่รู้หรอก

00:15:43.807 --> 00:15:48.487
และฉันก็โทรมาหาเพื่อจะบอกว่า

00:15:48.487 --> 00:15:52.177
สุขสันต์วันคริสมาสนะ

00:15:52.177 --> 00:15:56.778
มีความสุขมากๆ

00:15:56.778 --> 00:16:03.651
และบ้ายบาย รูดอฟ ลาก่อน

00:16:03.651 --> 00:16:05.175
แม๊ต: อันที่จริงผมได้ติดต่อนิโก้

00:16:05.175 --> 00:16:08.306
ที่ผมไม่ได้ข่าวคราวมา 18 เดือน

00:16:08.306 --> 00:16:12.424
และผมก็เพิ่งฝากข้อความไว้สองวันก่อน

00:16:12.424 --> 00:16:14.850
เสียงของเขาต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

00:16:14.850 --> 00:16:18.350
แต่เขาให้พี่เลี้ยงเด็กของเขามาคุยโทรศัพท์

00:16:18.350 --> 00:16:22.211
และเธอก็เป็นมิตรกับรูดอล์ฟเช่นกัน

NOTE Paragraph

00:16:22.211 --> 00:16:26.561
นิโก้เป็นนักอ่านที่ดีที่สุด 
ที่ผมฝากความหวังไว้ได้

00:16:26.561 --> 00:16:30.287
ผมอยากจะเขียนเพื่อใครสักคน

00:16:30.287 --> 00:16:32.428
ให้เขาคนนั้นอยู่ในที่ซึ่งเขามีอารมณ์ร่วม

00:16:32.428 --> 00:16:34.664
ไปกับสิ่งที่ผมสร้างขึ้นมา

00:16:34.664 --> 00:16:38.365
ผมรู้สึกโชคดี เด็กๆ อย่าง นิโก้ 
เป็นนักอ่านที่ยอดเยี่ยม

00:16:38.365 --> 00:16:41.960
และพวกเขาสมควรที่จะได้นิทานที่ดีทีสุด
ที่เราจะให้กับพวกเขาได้

NOTE Paragraph

00:16:41.960 --> 00:16:44.162
ขอบคุณมากๆ ครับ

NOTE Paragraph

00:16:44.162 --> 00:16:46.817
(เสียงปรบมือ)