1
00:00:00,000 --> 00:00:02,531
สวัสดีครับทุกคน ผมชื่อแม็คครับ

2
00:00:02,531 --> 00:00:06,589
งานของผมคือ การโกหกเด็กๆ

3
00:00:06,589 --> 00:00:08,605
แต่มันเป็นการโกหกโดยสุจริตนะครับ

4
00:00:08,605 --> 00:00:10,373
ผมเขียนหนังสือเด็ก

5
00:00:10,373 --> 00:00:13,601
และมันก็มีวาทะจาก พาโบล ปิกัสโซ่ ที่ว่า

6
00:00:13,601 --> 00:00:16,787
"เราทั้งผองรู้ว่าศิลปะนั้นไม่ใช่ความจริง

7
00:00:16,787 --> 00:00:20,429
ศิลปะคือการโกหกที่ทำให้เราตระหนักถึงความจริง

8
00:00:20,429 --> 00:00:23,127
หรืออย่างน้อย 
ความจริงที่ทำให้เราได้เข้าใจ

9
00:00:23,127 --> 00:00:25,237
ศิลปินต้องรู้กลเม็ดที่ซึ่ง

10
00:00:25,237 --> 00:00:30,074
จะชักจูงคนอื่นๆ
ให้เข้าถึงความจริงในสิ่งที่เขาโกหก"

11
00:00:30,074 --> 00:00:32,932
ผมได้ยินสิ่งนี้เมื่อผมยังเป็นเด็ก

12
00:00:32,932 --> 00:00:34,623
และผมก็รักมันมาก

13
00:00:34,623 --> 00:00:37,415
แต่ผมไม่รู้หรอก ว่ามันหมายถึงอะไร

14
00:00:37,415 --> 00:00:38,992
(เสียงหัวเราะ)

15
00:00:38,992 --> 00:00:40,889
ผมก็เลยคิดว่า จริงแล้วๆ
มันไม่ใช่ผมหรอกที่อยู่ตรงนี้

16
00:00:40,889 --> 00:00:42,508
พูดกับคุณในวันนี้ เกี่ยวกับความคิด

17
00:00:42,508 --> 00:00:44,721
ความจริง และการโกหก 
นิยายและเรื่องจริง

18
00:00:44,721 --> 00:00:46,573
แล้วผมจะแก้ปม

19
00:00:46,573 --> 00:00:49,100
ของประโยคซ่อนเงื่อนพวกนี้ได้อย่างไร

20
00:00:49,100 --> 00:00:52,527
และผมจะบอกว่า ผมมีเพาเวอร์พ้อย
มาสร้างแผนภาพเวนน์กัน

21
00:00:52,527 --> 00:00:55,020
["ความจริง การโกหก"]
(เสียงหัวเราะ)

22
00:00:55,020 --> 00:00:56,780
นั่นล่ะครับ นี่เลย ตู้ม

23
00:00:56,780 --> 00:00:58,485
เรามีความจริงและการโกหก

24
00:00:58,485 --> 00:00:59,557
และจากนั้นก็มีพื้นที่เล็กๆ

25
00:00:59,557 --> 00:01:01,118
เส้นขอบ ในตรงกลาง

26
00:01:01,118 --> 00:01:07,918
พื้นที่อันจำกัดจำเขี่ยนั้น คือศิลปะ

27
00:01:07,918 --> 00:01:12,915
เอาล่ะ แผนภาพเวนน์ 
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

28
00:01:12,915 --> 00:01:15,941
แต่นั่นก็ไม่ได้มีประโยชน์สักเท่าไร

29
00:01:15,941 --> 00:01:20,316
สิ่งที่ทำให้ผมเข้าใจ

30
00:01:20,316 --> 00:01:22,806
วาทะนั้น และประเภทของศิลปะ

31
00:01:22,806 --> 00:01:25,023
อย่างน้อยๆ ก็ศิลปะของนิยาย ก็คือ

32
00:01:25,023 --> 00:01:26,463
การทำงานกับเด็กๆ

33
00:01:26,463 --> 00:01:28,723
ผมเคยเป็นที่ปรึกษาค่ายฤดูร้อน

34
00:01:28,723 --> 00:01:31,010
ผมจะทำงานนั้นในช่วงฤดูร้อนนอกวิทยาลัย

35
00:01:31,010 --> 00:01:34,389
และผมรักมันครับ

36
00:01:34,389 --> 00:01:36,148
มันเป็นค่ายกีฬาฤดูร้อน

37
00:01:36,148 --> 00:01:37,982
สำหรับเด็กอายุสี่ถึงหกปี

38
00:01:37,982 --> 00:01:39,628
ผมมีหน้าที่ดูแลเด็กสี่ขวบ

39
00:01:39,628 --> 00:01:41,431
ซึ่งมันดีเลยครับ เพราะว่า

40
00:01:41,431 --> 00:01:44,780
เด็กสี่ขวบเล่นกีฬาไม่เป็น
ผมก็เล่นไม่เป็นเหมือนกัน

41
00:01:44,780 --> 00:01:46,355
(เสียงหัวเราะ)

42
00:01:46,355 --> 00:01:49,280
ผมเล่นกีฬาด้วยทักษะเท่าเด็กสี่ขวบ

43
00:01:49,280 --> 00:01:52,997
แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ

44
00:01:52,997 --> 00:01:54,696
เด็กๆ วิ่งเล่นอ้อมทุ่น แล้วก็รู้สึกร้อน

45
00:01:54,696 --> 00:01:56,959
และก็จะมานั่งใต้ต้นไม้

46
00:01:56,959 --> 00:01:59,804
ที่เดียวกับที่ผมนั่งอยู่ก่อนแล้ว 
-(เสียงหัวเราะ)-

47
00:01:59,804 --> 00:02:02,349
และผมก็จะสร้างเรื่องขึ้นมา เล่าให้พวกฟัง

48
00:02:02,349 --> 00:02:04,168
และผมจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับชีวิตผม

49
00:02:04,168 --> 00:02:05,911
ผมจะเล่าเกี่ยวกับว่า ช่วงสุดสัปดาห์

50
00:02:05,911 --> 00:02:09,126
ผมจะกลับบ้านและไปเป็นสายลับ
ของราชินีแห่งอังกฤษได้อย่างไร

51
00:02:09,126 --> 00:02:12,447
และไม่นาน เด็กคนอื่นๆ

52
00:02:12,447 --> 00:02:14,287
ผู้ซึ่งไม่ได้อยู่ในกลุ่มเด็กของผมด้วยซ้ำ

53
00:02:14,287 --> 00:02:15,756
ก็จะเข้ามาหาผม และบอกว่า

54
00:02:15,756 --> 00:02:17,668
"คุณคือ แม็ค บาร์นเน็ต ใช่มั้ย

55
00:02:17,668 --> 00:02:20,737
คุณคือคนที่เป็นสายลับของราชินีอังกฤษ"

56
00:02:20,737 --> 00:02:23,959
ผมก็รอมาทั้งชีวิต เพื่อให้คนแปลกหน้า

57
00:02:23,959 --> 00:02:26,389
เข้ามาหาผมและถามคำถามนั้น

58
00:02:26,389 --> 00:02:28,662
ในความฝันของผม 
คนเหล่านั้นเป็นสาวรัสเซียร่างสะโอดสะอง

59
00:02:28,662 --> 00:02:29,899
แต่รู้อะไรไหมครับ ถึงมันจะมาจากเด็กสี่ขวบ

60
00:02:29,899 --> 00:02:34,528
คุณได้ในสิ่งที่คุณอยาก ในเบิร์คลีย์ แคลิฟอเนีย

61
00:02:34,528 --> 00:02:38,956
และผมตระหนักว่า เรื่องที่ผมเล่านั้น

62
00:02:38,956 --> 00:02:42,453
เป็นจริงในแง่มุมนี้ที่เป็นที่คุ้นเคยสำหรับผม

63
00:02:42,453 --> 00:02:43,658
และมันก็น่าตื่นเต้น

64
00:02:43,658 --> 00:02:45,864
ผมคิดว่า สิ่งสุดยอดที่สุดที่
ผมจะไม่มีวันลืมมันเลย

65
00:02:45,864 --> 00:02:48,687
คือ มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ชื่อว่า ไรลี่
เธอตัวเล็กนิดเดียว

66
00:02:48,687 --> 00:02:51,126
และเธอจะนำอาหารเที่ยงออกมาทุกวัน

67
00:02:51,126 --> 00:02:53,466
และเธอจะขว้างผลไม้ทิ้ง

68
00:02:53,466 --> 00:02:54,874
เธอจะเอาผลไม้มา

69
00:02:54,874 --> 00:02:56,222
แม่เธอเอาแตงใส่กล่องมาให้ทุกวัน

70
00:02:56,222 --> 00:02:57,971
และเธอก็จะปามันทิ้งใส่ต้นไอวี่

71
00:02:57,971 --> 00:03:00,284
แต่เธอจะกินอาหารว่าง ขนมผลไม้

72
00:03:00,284 --> 00:03:02,657
และขนมพุดดิ้ง ผมก็แบบว่า "ไรลี่

73
00:03:02,657 --> 00:03:05,713
เธอทำแบบนี้ไม่ได้นะ
เธอต้องกินผลไม้สิ"

74
00:03:05,713 --> 00:03:07,530
และเธอก็แบบว่า "ทำไมล่ะ

75
00:03:07,530 --> 00:03:09,362
และผมบอกว่า 
"เออ ตอนที่เธอโยนผลไม้ใส่ต้นไอวี่น่ะ

76
00:03:09,362 --> 00:03:13,254
ไม่นาน มันก็จะโดนแตงบังซะหมด"

77
00:03:13,254 --> 00:03:15,256
ซึ่งนั่นเป็นเหตุว่าทำไมผมคิดว่า ผมเหมาะกับ

78
00:03:15,256 --> 00:03:20,875
การเล่านิทานให้เด็กๆ ฟัง 
และไม่เป็นนักโภชนาการสำหรับเด็ก

79
00:03:20,875 --> 00:03:22,763
และไรลี่ก็แบบว่า "นั่นคงไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก

80
00:03:22,763 --> 00:03:23,863
ไม่เกิดขึ้นหรอกน่า"

81
00:03:23,863 --> 00:03:26,914
เพราะงั้น ในวันสุดท้ายของค่าย

82
00:03:26,914 --> 00:03:29,367
ผมตื่นเช้าและได้แตงลูกใหญ่

83
00:03:29,367 --> 00:03:31,393
มาจากร้านชำ

84
00:03:31,393 --> 00:03:33,495
และผมก็ซ่อนมันไว้ในไอวี่

85
00:03:33,495 --> 00:03:34,946
ตอนเวลาเที่ยง ผมก็แบบว่า

86
00:03:34,946 --> 00:03:37,621
"ไรลี่ มานี่หน่อย และดูสิว่าเธอทำอะไรลงไป"

87
00:03:37,621 --> 00:03:40,796
และ -(เสียงหัวเราะ)-

88
00:03:40,796 --> 00:03:43,474
เธอค่อยๆเดินเข้าไปที่ต้นไอวี่
แล้วจากนั้นตาของเธอ

89
00:03:43,474 --> 00:03:45,566
ก็เบิ่งโพลง และเธอก็ชี้ไปยังแตง

90
00:03:45,566 --> 00:03:47,680
ที่ใหญ่กว่าหัวของเธอเสียอีก

91
00:03:47,680 --> 00:03:50,650
จากนั้นเด็กทุกคนก็วิ่งเข้ามา
และวิ่งไปหาเธอ

92
00:03:50,650 --> 00:03:52,237
แล้วหนึ่งในนั้นก็พูดว่า "เฮ่

93
00:03:52,237 --> 00:03:54,126
ทำไมมันมีสติกเกอร์ติดอยู่ด้วยล่ะ"

94
00:03:54,126 --> 00:03:57,350
(เสียงหัวเราะ)

95
00:03:57,350 --> 00:03:59,819
ผมเลยบอกว่า "ถึงได้บอกไง

96
00:03:59,819 --> 00:04:02,811
ว่าอย่าปาสติ๊กเกอร์ใส่ต้นไอวี่

97
00:04:02,811 --> 00:04:08,283
ทิ้งถังขยะไปซะ เธอทำลายสิ่งแวดล้อมนะเนี่ย"

98
00:04:08,283 --> 00:04:13,633
และไรลี่ก็ถือแตงนั้นไปๆ มาๆ ทั้งวัน

99
00:04:13,633 --> 00:04:15,661
เธอภูมิใจมาก

100
00:04:15,661 --> 00:04:20,505
และไรลี่ก็รู้
ว่าเธอไม่ได้ปลูกแตงขึ้นมาในเจ็ดวัน

101
00:04:20,505 --> 00:04:23,441
แต่เธอยังรู้อีกว่าเธอทำ

102
00:04:23,441 --> 00:04:25,657
และมันก็เป็นที่ที่แปลก

103
00:04:25,657 --> 00:04:28,402
แต่มันไม่ใช่แค่ที่ซึ่งเด็กสามารถไปถึง

104
00:04:28,402 --> 00:04:31,934
มันเป็นอะไรก็ได้ 
ศิลปะสามารถนำเราไปถึงที่นั่น

105
00:04:31,934 --> 00:04:33,891
เธออยู่ตรงกลางของสถานที่นั้น

106
00:04:33,891 --> 00:04:37,316
ที่ซึ่งคุณอาจเรียกมันได้ว่าเป็นศิลปะหรือนิยาย

107
00:04:37,316 --> 00:04:39,381
ผมจะเรียกมันว่า ความอัศจรรย์

108
00:04:39,381 --> 00:04:42,010
มันเป็นสิ่งที่โคลริดจ์ (Coleridge) เรียกว่า
การยอมต่อการแขวนลอยของความเหลือเชื่อ

109
00:04:42,010 --> 00:04:43,690
หรือ ศรัทธาทางกวี

110
00:04:43,690 --> 00:04:46,100
สำหรับวินาทีเหล่านั้น
ไม่ว่ามันจะประหลาดสักแค่ไหน ที่ที่เรื่องราว

111
00:04:46,100 --> 00:04:48,140
มีความคล้ายใกล้กับความจริง

112
00:04:48,140 --> 00:04:50,117
และคุณก็จะเชื่อมัน

113
00:04:50,117 --> 00:04:51,747
มันไม่ใช่แค่เด็กที่จะไปถึงที่นั้นไปได้

114
00:04:51,747 --> 00:04:54,436
ผู้ใหญ่ก็เช่นกัน 
และเราไปถึงที่นั่นได้เมื่อเราอ่าน

115
00:04:54,436 --> 00:04:56,686
นั่นเป็นเหตุว่าทำไม คนถึงใช้เวลาสองวัน

116
00:04:56,686 --> 00:05:00,220
ลงไปที่ดับลินเพื่อเดินเที่ยวเมือง

117
00:05:00,220 --> 00:05:05,825
ในวันบลูม และชมทุกอย่างที่เกิดขึ้น
ใน "ยูลิซิส"

118
00:05:05,825 --> 00:05:08,080
แม้ว่ามันไม่เคยมีอะไรที่เกิดขึ้นจริงๆ

119
00:05:08,080 --> 00:05:10,337
หรือคนที่ไปลอนดอน และไปที่ถนนเบเคอร์

120
00:05:10,337 --> 00:05:11,809
เพื่อไปดูบ้านของเชอร์ล๊อค โฮล์ม

121
00:05:11,809 --> 00:05:13,936
แม้ว่า 221B จะเป็นแค่เลขที่บ้านที่ถูกพ่นไว้

122
00:05:13,936 --> 00:05:17,082
บนตึกที่ไม่เคยมีที่อยู่จริง

123
00:05:17,082 --> 00:05:18,807
เรารู้ว่าตัวละครพวกนี้ไม่มีจริง

124
00:05:18,807 --> 00:05:21,427
แต่เรามีความรู้สึกจริงๆ ต่อพวกมัน

125
00:05:21,427 --> 00:05:22,471
และพวกเราสามารถทำอย่างนั้นได้

126
00:05:22,471 --> 00:05:24,364
เรารู้ว่าตัวละครเหล่านี้ไม่มีอยู่จริง

127
00:05:24,364 --> 00:05:27,682
แต่กระนั้นเราก็ยังรู้ว่าพวกมันมีอยู่

128
00:05:27,682 --> 00:05:31,338
เด็กๆ สามารถไปถึงที่นั่นได้ง่ายกว่าผู้ใหญ่

129
00:05:31,338 --> 00:05:32,891
และนั่นเป็นเหตุว่าทำไม
ผมจึงรักการเขียนเพื่อเด็กๆ

130
00:05:32,891 --> 00:05:34,871
ผมคิดว่าเด็กๆ เป็นผู้ฟังที่ดี

131
00:05:34,871 --> 00:05:39,260
ต่อวรรณกรรมบันเทิงที่มีสาระ

132
00:05:39,260 --> 00:05:42,084
เมื่อผมเป็นเด็ก

133
00:05:42,084 --> 00:05:44,710
ผมหมกมุ่นกับนิยายประตูลับ

134
00:05:44,710 --> 00:05:45,871
อย่างเช่น "นาเนีย"

135
00:05:45,871 --> 00:05:49,574
เมื่อคุณเปิดตู้เสื้อผ้า
และเดินผ่านเข้าไปยังดินแดนอัศจรรย์

136
00:05:49,574 --> 00:05:52,304
และผมก็เชื่อว่าประตูลับนั้นมีอยู่จริง

137
00:05:52,304 --> 00:05:54,332
และผมก็ตามหามันและพยายามที่จะเข้าไป

138
00:05:54,332 --> 00:05:58,076
ผมต้องการที่จะมีชีวิตและเข้าไป
ยังโลกแห่งนิยาย

139
00:05:58,076 --> 00:06:03,771
ผมจะพยายามเปิดตู้เสื้อผ้าเสมอ 
(เสียงหัวเราะ)

140
00:06:03,771 --> 00:06:06,548
ผมจะเข้าไปในตู้เสื้อผ้าของแฟนแม่ผม

141
00:06:06,548 --> 00:06:08,798
มันไม่มีโลกอัศจรรย์อะไรในนั้น

142
00:06:08,798 --> 00:06:11,386
แต่มันมีของแปลกๆ อย่างอื่น
ที่ผมคิดว่าแม่ผมควรรู้

143
00:06:11,386 --> 00:06:13,107
(เสียงหัวเราะ)

144
00:06:13,107 --> 00:06:17,272
และผมก็ดีใจที่ได้บอกเธอ

145
00:06:19,545 --> 00:06:23,683
หลังจากจบมหาวิทยาลัย
งานแรกของผมคือการทำงาน

146
00:06:23,683 --> 00:06:26,231
หลังประตูลับบานหนึ่ง

147
00:06:26,231 --> 00:06:28,188
ที่แห่งนั้นคือ 826 บาเลนเซีย

148
00:06:28,188 --> 00:06:30,280
มันอยู่ที่ 826 ถนนบาเลนเซีย

149
00:06:30,280 --> 00:06:32,766
ในแมนชั่นในซานฟรานซิสโก

150
00:06:32,766 --> 00:06:34,792
และเมื่อผมทำงานที่นั่น
มันก็มีสำนักพิมพ์

151
00:06:34,792 --> 00:06:37,431
สำนักงานใหญ่ที่นั่นชื่อว่า แม็คสวีนี่

152
00:06:37,431 --> 00:06:40,585
เป็นศูนย์การเขียนที่ไม่แสวงหาผลกำไร
ชื่อ 826 บาเลนเซีย

153
00:06:40,585 --> 00:06:42,790
แต่ทางด้านหน้า

154
00:06:42,790 --> 00:06:44,360
เป็นร้านแปลกๆ

155
00:06:44,360 --> 00:06:45,787
ร้านนี้อยู่ในเขตร้านค้า

156
00:06:45,787 --> 00:06:48,903
และในซานฟรานซิสโก 
พวกเขาจะไม่ให้เราทำการเปลี่ยนแปลง

157
00:06:48,903 --> 00:06:51,790
และนักเขียนผู้ก่อตั้งมัน
ชื่อว่า เดฟ เอกเกอร์

158
00:06:51,790 --> 00:06:54,129
ยอมทำตามกฎและบอกว่า "ก็ได้

159
00:06:54,129 --> 00:06:58,505
ผมจะสร้างร้านขายของโจรสลัด"

160
00:06:58,505 --> 00:07:01,583
และนั่นก็เป็นสิ่งที่เขาทำ (เสียงหัวเราะ)

161
00:07:01,583 --> 00:07:03,534
มันสวยงามครับ เป็นไม้ทั้งหมด

162
00:07:03,534 --> 00:07:05,464
มีเก๊ะที่คุณสามารถดึงออกมา
แล้วเจอมะนาว

163
00:07:05,464 --> 00:07:08,483
คุณจะได้ไม่เป็นเลือดออกตามไรฟัน

164
00:07:08,483 --> 00:07:10,631
พวกเขามีที่ปิดตาสีต่างๆ

165
00:07:10,631 --> 00:07:13,331
เพราะเมื่อมันถึงฤดูใบไม้ผลิ
โจรสลัดก็อยากออกอาละวาด

166
00:07:13,331 --> 00:07:17,674
คุณไม่รู้หรอก สีดำน่ะมันน่าเบื่อ 
เลยมีสีพาสเทล

167
00:07:17,674 --> 00:07:19,670
หรือตาที่มีสีต่างๆ

168
00:07:19,670 --> 00:07:21,475
ก็แค่ตาแก้ว ก็ขึ้นอยู่ว่าคุณต้องการแบบไหน

169
00:07:21,475 --> 00:07:25,187
เพื่อที่จะจัดการกับสถานการณ์นี้

170
00:07:25,187 --> 00:07:28,312
และเป็นที่น่าแปลกร้านนี้

171
00:07:28,312 --> 00:07:32,324
มีคนแวะเวียนมาและซื้อสินค้าจากร้าน

172
00:07:32,324 --> 00:07:34,151
จนทำให้ร้านจ่ายค่าเช่าที่

173
00:07:34,151 --> 00:07:36,215
สำหรับศูนย์สอนเสริม ซึ่งอยู่ทางด้านหลังได้

174
00:07:36,215 --> 00:07:39,267
แต่สำหรับผม สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือ

175
00:07:39,267 --> 00:07:41,918
ผมคิดว่าคุณภาพงานที่เราทำ

176
00:07:41,918 --> 00:07:44,404
เด็กเข้ามาและได้รับการสอนการเขียน

177
00:07:44,404 --> 00:07:48,670
และเมื่อคุณต้องเดินเข้าไปยังที่แห่งนิยายที่ประหลาด
เพื่อที่จะทำงานเขียน

178
00:07:48,670 --> 00:07:52,420
มันจะมีผลต่องานที่คุณจะทำ

179
00:07:52,420 --> 00:07:54,607
มันเป็นประตูลับที่คุณเดินผ่านเข้าไป

180
00:07:54,607 --> 00:07:57,358
ผมกำกับ 826 ในลอสแองเจลิส

181
00:07:57,358 --> 00:08:00,840
และมันก็เป็นหน้าที่ของผม
ที่จะสร้างห้องเก็บของข้างล่างนี้

182
00:08:00,840 --> 00:08:04,400
เราก็เลยมีเอคโคพาร์ค ทาม แทรเวล มาร์ท
(The Echo Park Time Travel Mart)

183
00:08:04,400 --> 00:08:07,240
นั่นคำขวัญของเรา
"เมื่อใดก็ตามที่คุณอยู่ตรงนั้น พวกเราเคยอยู่ตรงนั้นแล้ว"

184
00:08:07,240 --> 00:08:11,100
(เสียงหัวเราะ)

185
00:08:11,100 --> 00:08:15,857
และบนซันเซท โบลาวาร์ด 
ในลอสแองเจลิส

186
00:08:15,857 --> 00:08:17,967
เจ้าหน้าที่ผู้เป็นมิตรของเราก็พร้อมช่วยเหลือ

187
00:08:17,967 --> 00:08:20,110
พวกเขามาจากทุกยุค

188
00:08:20,110 --> 00:08:23,719
รวมถึง ยุค 1980 คนที่อยู่ตรงท้าย

189
00:08:23,719 --> 00:08:25,916
เขามาจากอดีตที่ย้อนไปไม่นานนัก

190
00:08:25,916 --> 00:08:27,618
มียอดพนักงานประจำเดือนของเรา

191
00:08:27,618 --> 00:08:30,604
รวมถึง เจงกิส ข่าน, ชาร์ล ดิคเกน

192
00:08:30,604 --> 00:08:33,596
บุคคลสำคัญบางคนก็เข้ามาในลำดับของเรา

193
00:08:33,596 --> 00:08:35,947
นี่คือส่วนที่เกี่ยวกับยา

194
00:08:35,947 --> 00:08:37,286
เรามียาสำหรับผู้ป่วย

195
00:08:37,286 --> 00:08:39,637
โหลคาโนปิกสำหรับอวัยวะ

196
00:08:39,637 --> 00:08:41,271
สบู่คอมมิวนิสต์ที่บอกว่า

197
00:08:41,271 --> 00:08:45,722
"นี่เป็นสบู่สำหรับทั้งปีนี้"
(เสียงหัวเราะ)

198
00:08:45,722 --> 00:08:47,938
เครื่องทำน้ำปั่นเราเสีย

199
00:08:47,938 --> 00:08:50,571
ในคืนเปิดตัว
และเราก็ไม่รู้จะทำยังไง

200
00:08:50,571 --> 00:08:52,810
พวกนักออกแบบถูกป้ายด้วยน้ำหวานแดง

201
00:08:52,810 --> 00:08:55,284
ให้เหมือนกับว่าเขาเพิ่งไปฆ่าใครมา

202
00:08:55,284 --> 00:08:56,971
ซึ่งมันก็เป็นที่กังขาอยู่

203
00:08:56,971 --> 00:08:59,021
สำหรับนักออกแบบคนนั้น

204
00:08:59,021 --> 00:09:00,607
และเราก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร

205
00:09:00,607 --> 00:09:01,639
มันกำลังจะกลายเป็นจุดเด่นของร้านเรา

206
00:09:01,639 --> 00:09:02,984
เราก็เลยปะป้ายไว้ว่า

207
00:09:02,984 --> 00:09:07,489
"เสีย กลับมาพรุ่งนี้นะ"
(เสียงหัวเราะ)

208
00:09:07,489 --> 00:09:09,525
และนั่นก็จบลงว่ามันเหมาะจะเป็นตลก
มากกว่าเป็นน้ำปั่น

209
00:09:09,525 --> 00:09:13,621
เราก็เลยทิ้งไว้อย่างนั้นแหละ

210
00:09:13,621 --> 00:09:17,934
อึแมมมอธ แต่ละอันหนักประมาณเจ็ดปอนด์

211
00:09:17,934 --> 00:09:20,134
ยาไล่บาบาเรี่ยน มันมีสลัดเต็มเลยครับ

212
00:09:20,134 --> 00:09:24,712
และพอเพอร์รี่ - สิ่งที่บาบาเรี่ยนเกลียด

213
00:09:24,712 --> 00:09:26,670
ภาษาที่ตายแล้ว

214
00:09:26,670 --> 00:09:29,370
(เสียงหัวเราะ)

215
00:09:29,370 --> 00:09:32,450
ปลิง หมอตัวน้อยตามธรรมชาติ

216
00:09:32,450 --> 00:09:35,590
และกลิ่นไวกิ้ง ซึ่งมีอยู่หลายกลิ่นทีเดียว

217
00:09:35,590 --> 00:09:39,595
นิ้วเท้า เหงือ และผักเน่า ขี้เถ้า


218
00:09:39,595 --> 00:09:41,703
เพราะเราเชื่อว่าสเปรย์ดับกลิ่นแอ๊กซ์

219
00:09:41,703 --> 00:09:43,366
เป็นอะไรสิ่งเดียวที่คุณอาจเจอในสนามรบ

220
00:09:43,366 --> 00:09:47,560
ที่ไม่ได้เจออยู่ใต้วงแขน (เสียงหัวเราะ)

221
00:09:47,560 --> 00:09:49,544
และนี่คือแผงวงจรความรู้สึก

222
00:09:49,544 --> 00:09:51,771
ฉะนั้นหุ่นยนต์สามารถรักหรือกลัวได้

223
00:09:51,771 --> 00:09:53,481
ของที่เราขายดีที่สุดคือ ชรัดเดิร์นฟรอด

224
00:09:53,481 --> 00:09:54,782
ซึ่งเราคาดไม่ถึง

225
00:09:54,782 --> 00:09:55,793
(เสียงหัวเราะ)

226
00:09:55,793 --> 00:09:58,240
เราไม่ได้คิดว่ามันจะเกิดขึ้น

227
00:09:58,240 --> 00:10:00,501
แต่มันมีการไม่แสวงหาผลกำไรอยู่เบื้องหลัง

228
00:10:00,501 --> 00:10:02,481
และเด็กๆ ก็ผ่านประตูเข้ามา 
ตรงที่บอกว่า "สำหรับพนักงานเท่านั้น"

229
00:10:02,481 --> 00:10:03,696
และพวกเขาก็เข้ามาในที่

230
00:10:03,696 --> 00:10:05,870
ซึ่งพวกเขาทำการบ้าน และเขียนเรื่องราว

231
00:10:05,870 --> 00:10:08,330
และสร้างภาพยนตร์ และงานเปิดตัวหนังสือ

232
00:10:08,330 --> 00:10:09,814
ซึ่งเด็กๆ จะอ่านมัน

233
00:10:09,814 --> 00:10:11,716
เรามีสาขาที่พิมพ์

234
00:10:11,716 --> 00:10:13,145
สิ่งที่เขียนโดยเด็กๆ

235
00:10:13,145 --> 00:10:14,202
ผู้ซึ่งมาที่นี่หลังโรงเรียนเลิกทุกวัน

236
00:10:14,202 --> 00:10:15,730
พวกเรามีงานเลี้ยงเปิดตัว

237
00:10:15,730 --> 00:10:18,677
พวกเขากินเค้ก และอ่านให้ผู้ปกครองฟัง

238
00:10:18,677 --> 00:10:21,529
และดื่มนมจากแก้วแชมเปญ

239
00:10:21,529 --> 00:10:24,777
มันกลายเป็นพื้นที่พิเศษ

240
00:10:24,777 --> 00:10:27,996
เพราะมันมีพื้นที่แปลกๆ ด้านหน้า

241
00:10:27,996 --> 00:10:31,295
ตลกนั้นไม่ตลก

242
00:10:31,295 --> 00:10:33,695
คุณไม่สามารถหารอยตะเข็บต่อบนนิยายได้

243
00:10:33,695 --> 00:10:36,603
และผมก็รักมัน 
ส่วนเล็กๆ ของนิยายนี้เอง

244
00:10:36,603 --> 00:10:39,865
ที่สร้างอาณานิคมบนโลกแห่งความจริง

245
00:10:39,865 --> 00:10:43,922
ผมเห็นมันเป็นดังหนังสือที่มีสามมิติ

246
00:10:43,922 --> 00:10:46,162
มีคำเรียกว่า เมทตาฟิกชั่น (metafiction)

247
00:10:46,162 --> 00:10:50,245
และนั่นก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับเรื่อง

248
00:10:50,245 --> 00:10:51,820
และการเล่าเรื่องแบบนั้นก็ได้รับโอกาสสำคัญแล้วในตอนนี้

249
00:10:51,820 --> 00:10:53,845
โอกาสสำคัญอันยิ่งใหญ่สุดท้ายของมัน
อาจเป็นในยุค 1960

250
00:10:53,845 --> 00:10:56,522
ที่มีนักประพันธ์อย่างจอห์น บาร์ท 
และวิลเลี่ยม แกดดิซ

251
00:10:56,522 --> 00:10:57,770
แต่มันก็ยังคงวนเวียนอยู่

252
00:10:57,770 --> 00:11:01,311
มันเก่าพอๆ กับเรื่องเล่าเอง

253
00:11:01,311 --> 00:11:03,851
และหนึ่งในเทคนิคการเล่าเรื่องซ้อนเรื่อง

254
00:11:03,851 --> 00:11:05,645
คือการทำลายกำแพงที่สี่ โอเคไหมครับ

255
00:11:05,645 --> 00:11:08,895
มันคือเมื่อนักแสดงจะหันไปหาผู้ชม

256
00:11:08,895 --> 00:11:09,961
และบอกว่า "ผมเป็นนักแสดง

257
00:11:09,961 --> 00:11:12,552
พวกนี้เป็นแค่คานค้ำหลังคา"

258
00:11:12,552 --> 00:11:14,577
และแม้ว่านั่นจะเป็นวินาทีแห่งความซื่อสัตย์

259
00:11:14,577 --> 00:11:16,803
ผมก็ยังอยากจะเถียงว่า มันเป็นการโกหก

260
00:11:16,803 --> 00:11:19,559
แต่มันควรจะเป็นอย่างนั้น 
เพื่อปูพื้นสิ่งที่สร้างขึ้นมา

261
00:11:19,559 --> 00:11:21,246
ของนิยาย

262
00:11:21,246 --> 00:11:23,395
สำหรับผม ผมชอบสิ่งที่ตรงกันข้าม

263
00:11:23,395 --> 00:11:25,529
ถ้าผมกำลังที่จะทำลายกำแพงที่สี่

264
00:11:25,529 --> 00:11:27,872
ผมต้องการให้นิยายหลบหนี

265
00:11:27,872 --> 00:11:29,955
และเข้าไปในโลกแห่งความจริง

266
00:11:29,955 --> 00:11:34,554
ผมต้องการให้หนังสือเป็นประตูลับที่เปิดออก

267
00:11:34,554 --> 00:11:37,446
และให้เรื่องราวหลั่งไหลออกสู่ความจริง

268
00:11:37,446 --> 00:11:40,427
และผมจึงพยายามที่จะทำสิ่งนี้ 
ในหนังสือของผม

269
00:11:40,427 --> 00:11:41,970
และนี่เป็นตัวอย่างหนึ่ง

270
00:11:41,970 --> 00:11:43,892
นี่เป็นหนังสือเล่มแรกที่ผมได้ทำขึ้น

271
00:11:43,892 --> 00:11:46,513
มันเรียกว่า "บิลลี่ ทวิตเตอร์
และปัญหาปลาวาฬสีน้ำเงินของเขา"

272
00:11:46,513 --> 00:11:48,643
และมันเกี่ยวกับเด็ก
ที่ได้ปลาวาฬสีน้ำเงินมาเป็นสัตว์เลี้ยง

273
00:11:48,643 --> 00:11:50,229
แต่มันเป็นการลงโทษ

274
00:11:50,229 --> 00:11:52,704
และมันทำให้ชีวิตเขาแย่

275
00:11:52,704 --> 00:11:55,516
มันถูกส่งมาถึงเขาภายในข้ามคืน
โดย "เฟดอัพ" (สุดเซ็ง)

276
00:11:55,516 --> 00:11:58,106
(เสียงหัวเราะ)

277
00:11:58,106 --> 00:12:00,100
และเขาต้องเอามันไปโรงเรียนด้วย

278
00:12:00,100 --> 00:12:01,454
เขาอยู่ในซานฟรานซิสโก —

279
00:12:01,454 --> 00:12:03,985
ซึ่งเป็นเมืองที่เลี้ยงปลาวาฬสีน้ำเงินลำบากมาก

280
00:12:03,985 --> 00:12:08,419
มีภูเขามากมาย ที่พักอาศัยก็หรูหรา

281
00:12:08,419 --> 00:12:10,927
ตลาดนี้ก็วุ่นวาย คนก็ด้วย

282
00:12:10,927 --> 00:12:14,718
แต่ภายใต้เปลือกนั้นคือสิ่งนี้

283
00:12:14,718 --> 00:12:18,904
และนั่นคือปกที่อยู่ใต้ส่วนคลุมปก

284
00:12:18,904 --> 00:12:20,284
และมันก็มีโฆษณา

285
00:12:20,284 --> 00:12:23,527
ที่เสนอให้ทดลองแบบไม่มีเงื่อนไขฟรี 30 วัน

286
00:12:23,527 --> 00:12:25,426
สำหรับปลาวาฬสีน้ำเงิน

287
00:12:25,426 --> 00:12:28,420
และคุณสามารถแค่ส่งมัน
ในซองจดหมายที่ติดแสตมป์ จ่าหน้าถึงตัวเอง

288
00:12:28,420 --> 00:12:32,270
และเราจะส่งปลาวาฬไปให้คุณ

289
00:12:32,270 --> 00:12:36,610
และเด็กๆ ก็เขียนมา

290
00:12:36,610 --> 00:12:40,018
และนี่คือจดหมาย มันบอกว่า "ถึงผู้รับ

291
00:12:40,018 --> 00:12:43,199
ผมขอพนันคุณด้วยเงิน 10 ดอลลาร์
คุณจะไม่มีทางส่งปลาวาฬสีน้ำเงินมาหรอก

292
00:12:43,199 --> 00:12:45,676
อีเลียต แกนนอน (6 ขวบ)"

293
00:12:45,676 --> 00:12:49,350
(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

294
00:12:50,838 --> 00:12:52,960
ดังนั้น ที่อีเลียตและเด็กคนอื่นๆ

295
00:12:52,960 --> 00:12:55,451
ที่ส่งสิ่งนี้มา ได้กลับไป

296
00:12:55,451 --> 00:12:58,376
คือจดหมายที่มีตัวพิมพ์เล็กๆ
จากบริษัทกฎหมายของนอร์เวย์ —

297
00:12:58,376 --> 00:13:02,337
(เสียงหัวเราะ) —

298
00:13:02,337 --> 00:13:05,698
ที่บอกว่า ด้วยเหตุที่มีการเปลี่ยนแปลง
กฎหมายภาษี

299
00:13:05,698 --> 00:13:07,905
ปลาวาฬของพวกเขาถูกกักอยู่ที่โซเนียมฟัว 
(Sognefjord)

300
00:13:07,905 --> 00:13:09,129
ซึ่งเป็นฟยอร์จสุดสวย

301
00:13:09,129 --> 00:13:10,593
และจากนั้น
มันก็เล่าเรื่องเกี่ยวกับโซเนียมฟัว

302
00:13:10,593 --> 00:13:13,073
และอาหารนอร์เวย์นิดหน้อย
มันพล่ามนอกเรื่อง

303
00:13:13,073 --> 00:13:14,855
(เสียงหัวเราะ)

304
00:13:16,767 --> 00:13:18,680
แต่จบลงด้วยการบอกว่า

305
00:13:18,680 --> 00:13:21,414
ปลาวาฬของคุณอยากได้ยินจากคุณ

306
00:13:21,414 --> 00:13:23,000
เขามีเบอร์โทรศัพท์

307
00:13:23,000 --> 00:13:27,714
คุณสามารถโทรไปฝากข้อความให้เขาได้

308
00:13:27,714 --> 00:13:30,290
และเมื่อคุณโทรไปและฝากข้อความ

309
00:13:30,290 --> 00:13:32,281
คุณแค่...ตอนจบของข้อความออก

310
00:13:32,281 --> 00:13:37,399
จะมีเสียงปลาวาฬและเสียงปี๊บ

311
00:13:37,399 --> 00:13:40,954
ซึ่งเสียงมันก็คล้ายๆ เสียงปลาวาฬ

312
00:13:40,954 --> 00:13:42,934
และพวกเขาก็ได้รูปปลาวาฬด้วย

313
00:13:42,934 --> 00:13:45,465
นี่คือรูดอล์ฟ

314
00:13:45,465 --> 00:13:48,806
และรูดอล์ฟเป็นของเด็กที่ชื่อว่านิโก้

315
00:13:48,806 --> 00:13:53,088
ผู้ซึ่งเป็นเด็กคนแรกๆ ที่โทรเข้ามา

316
00:13:53,088 --> 00:13:55,398
และผมจะเล่นเสียงข้อความบางส่วนของนิโก้

317
00:13:55,398 --> 00:13:59,530
นี่คือข้อความแรกที่ผมได้จากนิโก้

318
00:13:59,530 --> 00:14:01,769
(เสียง) นิโก้: สวัสดี นี่นิโก้นะ

319
00:14:01,769 --> 00:14:05,803
ฉันเป็นเจ้าของเธอ รูดอล์ฟ สวัสดี

320
00:14:05,803 --> 00:14:09,279
นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันได้คุยกับเธอ

321
00:14:09,279 --> 00:14:15,523
และฉันอาจได้คุยกับเธอวันอื่นอีกเร็วๆ นี้ บาย

322
00:14:15,523 --> 00:14:18,110
แม็ค บาร์นเน็ต: นิโก้โทรกลับมา อีกสักชั่วโมงต่อมา

323
00:14:18,110 --> 00:14:20,360
(เสียงหัวเราะ)

324
00:14:20,360 --> 00:14:24,297
และอีกข้อความหนึ่งของนิโก้

325
00:14:24,297 --> 00:14:27,840
(เสียง) นิโก้: สวัสดี รูดอล์ฟ นี่นิโก้นะ

326
00:14:27,840 --> 00:14:32,993
ฉันไม่ได้พูดกับเธอมานาน

327
00:14:32,993 --> 00:14:37,688
แต่ฉันพูดกับเธอวันเสาร์หรืออาทิตย์

328
00:14:37,688 --> 00:14:39,938
ใช่ วันเสาร์หรืออาทิตย์

329
00:14:39,938 --> 00:14:42,953
ฉันเลยโทรมาอีกที

330
00:14:42,953 --> 00:14:47,869
เพื่อบอกว่า สวัสดี และฉันสงสัยว่า
เธอกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้

331
00:14:47,869 --> 00:14:50,805
ฉันจะโทรหาเธออีกนะ

332
00:14:50,805 --> 00:14:52,988
พรุ่งนี้ หรือวันนี้

333
00:14:52,988 --> 00:14:57,184
แล้วฉันจะพูดกับเธออีก บาย

334
00:14:57,184 --> 00:15:01,492
แม็ค: เขาทำอีกครับ เขาโทรมาอีกในวันนั้น

335
00:15:01,492 --> 00:15:05,373
เขาทิ้งข้อความไว้ 25 ข้อความสำหรับรูดอล์ฟ

336
00:15:05,373 --> 00:15:08,125
เป็นเวลาตลอดสี่ปี

337
00:15:08,125 --> 00:15:10,216
คุณรู้เรื่องของเขาทั้งหมด

338
00:15:10,216 --> 00:15:11,852
และเรื่องย่าที่เขารัก

339
00:15:11,852 --> 00:15:14,207
และยายที่เขารักน้อยกว่านิดนึง —

340
00:15:14,207 --> 00:15:16,400
(เสียงหัวเราะ) —

341
00:15:16,400 --> 00:15:18,827
และปริศนาอักษรไขว้ที่เขาทำ

342
00:15:18,827 --> 00:15:22,607
และนี่ — ผมจะเล่นข้อความจากนิโก้
ให้คุณฟังอีกอัน

343
00:15:22,607 --> 00:15:25,910
นี่คือข้อความคริสมาสต์จากนิโก้

344
00:15:25,910 --> 00:15:28,273
[บี๊บ] (เสียง) นิโก้: สวัสดี รูดอล์ฟ

345
00:15:28,273 --> 00:15:31,528
ขอโทษนะที่ฉันไม่ได้คุยกับเธอตั้งนาน

346
00:15:31,528 --> 00:15:34,194
ก็แบบว่า ฉันยุ่งมากๆ

347
00:15:34,194 --> 00:15:36,893
เพราะว่าโรงเรียนเปิดแล้ว

348
00:15:36,893 --> 00:15:39,926
ซึ่งบางทีเธออาจจะไม่รู้

349
00:15:39,926 --> 00:15:43,807
เพราะเธอเป็นปลาวาฬ คงไม่รู้หรอก

350
00:15:43,807 --> 00:15:48,487
และฉันก็โทรมาหาเพื่อจะบอกว่า

351
00:15:48,487 --> 00:15:52,177
สุขสันต์วันคริสมาสนะ

352
00:15:52,177 --> 00:15:56,778
มีความสุขมากๆ

353
00:15:56,778 --> 00:16:03,651
และบ้ายบาย รูดอฟ ลาก่อน

354
00:16:03,651 --> 00:16:05,175
แม๊ต: อันที่จริงผมได้ติดต่อนิโก้

355
00:16:05,175 --> 00:16:08,306
ที่ผมไม่ได้ข่าวคราวมา 18 เดือน

356
00:16:08,306 --> 00:16:12,424
และผมก็เพิ่งฝากข้อความไว้สองวันก่อน

357
00:16:12,424 --> 00:16:14,850
เสียงของเขาต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

358
00:16:14,850 --> 00:16:18,350
แต่เขาให้พี่เลี้ยงเด็กของเขามาคุยโทรศัพท์

359
00:16:18,350 --> 00:16:22,211
และเธอก็เป็นมิตรกับรูดอล์ฟเช่นกัน

360
00:16:22,211 --> 00:16:26,561
นิโก้เป็นนักอ่านที่ดีที่สุด 
ที่ผมฝากความหวังไว้ได้

361
00:16:26,561 --> 00:16:30,287
ผมอยากจะเขียนเพื่อใครสักคน

362
00:16:30,287 --> 00:16:32,428
ให้เขาคนนั้นอยู่ในที่ซึ่งเขามีอารมณ์ร่วม

363
00:16:32,428 --> 00:16:34,664
ไปกับสิ่งที่ผมสร้างขึ้นมา

364
00:16:34,664 --> 00:16:38,365
ผมรู้สึกโชคดี เด็กๆ อย่าง นิโก้ 
เป็นนักอ่านที่ยอดเยี่ยม

365
00:16:38,365 --> 00:16:41,960
และพวกเขาสมควรที่จะได้นิทานที่ดีทีสุด
ที่เราจะให้กับพวกเขาได้

366
00:16:41,960 --> 00:16:44,162
ขอบคุณมากๆ ครับ

367
00:16:44,162 --> 00:16:46,817
(เสียงปรบมือ)