[Leonardo Drew: Reizen & Maken] [Vigo Gallery, Londen] Oké, wat voor vragen hebben jullie, jongens? Ik bedoel, ik weet niet veel v... Stowe School, toch? Jullie zijn van welk jaar? Welk jaar is dit? [STUDENTS] Lower 6 [DREW] Lower 6? Wat is dat? [MAN] Dat is 17, in principe. [DREW] 7? [MAN] 17. [DREW] Oké. Ik ging eigenlijk... ik kwam niet echt vaak buiten. Ik ben nu pas gaan reizen en rondtrekken, en nieuwe informatie opnemen. Dus, ik denk dat als je je antennes kan, zeg maar, uitsteken, dat je dan, tja... , zal vinden wat je nodig hebt voor dit deel van je reis. Snap je? Dus ik heb veel gereisd. Ik ben pas net terug uit Lima, Peru, en heb ik de Nazcalijnen gezien. Ik ben geweest in Cuba, en Madrid, en Zwitserland, en al die dingen heb ik aansluitend gedaan-- het één na het ander. Ik realiseerde me dat ik lang weg kon blijven zonder dat ik de studio miste, omdat het leven doorging en de kunst doorging in mij. Kunst wordt gevoed door ervaringen. Reizen en het verwerken van dingen, en die dingen als het ware op je lichaam te laten inwerken. Ik weet, heel zeker, dat elk aspect van je lichaam een ontvanger van informatie is. Hoe licht reflecteert op dingen. Hoe de wind waait of niet waait. Ik bedoel, al die dingen hebben een effect op je. Ik ben een visueel kunstenaar, dus dat komt op een manier eruit, zie je, in de wereld door mijn medium. Hier staat-- aan mijn oma van mij-- "Aan het eind van mijn verblijf in Japan..." Wauw, dit is van mijn reis naar Japan. "Ik wacht op het vliegveld om naar Okinawa te gaan" "Het zijn drie interessante maanden geweest." "De eerste week werd ik uitgenodigd om te dansen met de oude vrouwen van het dorp." "Sommige moeten tegen de 110 jaar geweest zijn..." [LACHT] "Maar man, wat konden zij dansen!" [LACHT] Eén van de plaatsten die ik altijd al wilde bezoeken was Japan. Geen idee waarom dat zo in mijn lijf zat dat ik deze plek moest leren kennen. Maar, in 1997, had ik de gelegenheid om te gaan. "Dit deel van Japan is ingekleurd met echte soul." "Ik heb suikerriet gehakt en varkenspoten gegeten." [LACHT] "Dat is nog eens voedsel voor de ziel." Toen ik in Japan was, keek ik hoe je kleuren maakt op natuurlijke wijze. "Kleuren op het strand waren onwerkelijk." "Het water was zowel groen als blauw." "Het zand was wit, wit, wit." Dat was wat ik daar fysiek wilde leren. Maar, wat ik eigenlijk spiritueel leerde was iets heel anders. En wat onvermijdelijk in mijn werk kwam, had zeker te maken met iets van de papierproductie die ik daar bestudeerde; kwam in het stuk dat ik maakte in de Fabric Workshop. En, hoewel ik niet tot een conclusie kwam toe ik in Japan was, wist ik dat ik een deur geopend had die verder ontdekt moest worden. Dus er zijn altijd zulke gelegenheden om te leren. Als ontvanger van informatie, wil ik zoveel mogelijk opnemen. Ik wil zoveel mogelijk leren. En ik wil zoveel mogelijk teruggeven. Als je open staat, kun je deze reis oneindig voortzetten.