Λεονάρντο Ντρου: Ταξίδι και δημιουργία

[Πινακοθήκη Βίγκο, Λονδίνο]

[Ντρου]
ΟΚ, τι είδους ερωτήσεις έχετε, παιδιά;

Δεν ξέρω πάρα πολλά για....

...το σχολείο Στόου, σωστά;

Παιδιά, τι τάξη πηγαίνετε;
Ποια τάξη είναι αυτή;

[Μαθητής] Έκτη κατωτέρα.

[Ντρου] Έκτη κατωτέρα; Δηλαδή;

[Άντρας] Είναι 17 ετών.

[Ντρου] Πόσο;

[Άντρας] 17.

[Ντρου] Εντάξει.

Στην ουσία, δεν έβγαινα έξω...

...πραγματικά δεν έβγαινα έξω 
αρκετά συχνά.

Μόνο πρόσφατα ταξιδεύω διαρκώς,

κινούμαι και προσλαμβάνω νέες πληροφορίες.

Πιστεύω, λοιπόν, πως αν επιτρέψετε

στις κεραίες σας να στραφούν προς τα έξω,

θα ανακαλύψετε, κατά κάποιο τρόπο,

τι χρειάζεστε 
σε κάθε φάση του ταξιδιού σας.

Καταλαβαίνετε;

Ταξιδεύω πολύ.

Πρόσφατα επέστρεψα από τη Λίμα του Περού

και από τις Γεωγλυφικές Γραμμές
της Νάσκα.

Τα ταξίδια μου σε μέρη όπως η Κούβα...

....και η Μαδρίτη και η Ελβετία...

...και όλα αυτά τα ταξίδια
χωρίς διακοπή...

το ένα μετά το άλλο...

...στάθηκαν αφορμή να συνειδητοποιήσω

ότι θα μπορούσα να περνώ 
πολύ χρόνο εκτός στουντίου

δίχως να μου λείπει το στούντιο

αφού η ζωή συνεχιζόταν

και η τέχνη εξελισσόταν μέσα μου.

Η τέχνη τρέφεται από τις εμπειρίες.

Το να ταξιδεύεις 
και να επεξεργάζεσαι εμπειρίες,

και να αφήνεις αυτές τις εμπειρίες

κατά κάποιον τρόπο 
να επηρεάζουν το σώμα σου.

Είμαι απολύτως σίγουρος

πως κάθε πτυχή του σώματός μας
είναι αποδέκτης πληροφοριών.

Ο τρόπος που το φως αντανακλάται 
από τα αντικείμενα...

...το φύσημα του ανέμου ή η άπνοια...

...Θεωρώ ότι όλα αυτά επιδρούν πάνω μας.

Είμαι καλλιτέχνης των οπτικών τεχνών

κι έτσι όλα αυτά τα ερεθίσματα 
βρίσκουν διέξοδο προς τον κόσμο

μέσω των εικαστικών υλών μου.

Λέει εδώ το γράμμα:

Στη γιαγιά μου από εμένα...

«Προς το τέλος της παραμονής μου 
στην Ιαπωνία...»

Απίστευτο, αυτό το γράμμα είναι 
από το ταξίδι μου στην Ιαπωνία!

«Είμαι στο αεροδρόμιο πηγαίνοντας
προς την Οκινάουα»...

«Ήταν τρεις ενδιαφέροντες μήνες...»

«Την πρώτη εβδομάδα με προσκάλεσαν 
για χορό με τις υπερήλικες γυναίκες του χωριού».

«Κάποιες πλησίαζαν τα 110 τους χρόνια...» 
[Γέλια]

«...αλλά πως χόρευαν!!» [Γέλια]

Η Ιαπωνία ήταν ένα από τα μέρη 
που ήθελα πάντα να επισκεφτώ.

Δεν έχω ιδέα γιατί αυτή η επιθυμία 
ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη μέσα μου!

Αλλά το 1997 μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω.

«Αυτή η περιοχή της Ιαπωνίας 
έχει χρώμα αληθινής ψυχής!»

«Έκοψα ζαχαροκάλαμα, έφαγα πόδια χοιρινά».
[Γέλια]

«Αυτό σημαίνει τροφή της ψυχής».

Όσο βρισκόμουν στην Ιαπωνία,

διερευνούσα πως να παρασκευάσω χρώμα
από φυσικά υλικά.

«Τα χρώματα στην παραλία ήταν 
σουρεαλιστικά».

«Το νερό ήταν και πράσινο
αλλά και γαλάζιο...»

«...η άμμος ήταν λευκή, λευκή, λευκή!»

Είχα ταξιδέψει ως εκεί ώστε να αποκτήσω
αυτά τα σωματικά βιώματα.

Αλλά εκείνο που μάθαινα εκεί
σε πνευματικό επίπεδο

είχε μια εντελώς δική του 
ξεχωριστή υπόσταση.

Κι αυτό που αναπόφευκτα
καταστάλαξε στο έργο μου

ήταν σίγουρα συναφές
με την παρασκευή χαρτιού

που είχα μελετήσει στην Ιαπωνία

και αποκρυσταλλώθηκε στο έργο μου 
στα πλαίσια του Εργαστηρίου Υφάσματος.

Και παρότι στην Ιαπωνία
δεν είχα ακόμη κατασταλάξει,

ήξερα πως είχα ανοίξει μια πόρτα

που έπρεπε οπωσδήποτε να εξερευνήσω.

Υπάρχουν πάντα τέτοιες διαρκείς ευκαιρίες 
για μάθηση.

Ως αποδέκτης πληροφοριών

θέλω να απορροφήσω όσα μπορώ!

Θέλω να μάθω όσα μπορώ!

Και θέλω να ανταποδώσω όσα μπορώ!

Αν είσαι ανοιχτός, 
θα μπορείς να ταξιδεύεις για πάντα!