Hoxe quero falar sobre como falamos do amor e especificamente quero falar do que está mal na nosa maneira de falar do amor. A maioría de nós namorarémonos unhas pocas veces no transcurso das nosas vidas, e en Inglés existe esta metáfora "falling (caer)" é realmente a maneira como se fala sobre esta experiencia Non sei vós, pero cando eu imaxino esta metáfora, o que vexo é como sacado dos debuxos animados temos un home, camiñando pola rúa sen decatarse, pasa sobre un sumidoiro aberto e cae en picado por el. E imaxínoo deste xeito porque caer non é saltar. Caer é accidental. É incontrolábel É algo que nos pasa sen o noso consentimento E isto é a maneira principal como falamos de empezar unha nova relación. Son unha escritora e tamén unha profesora de inglés, o que significa que o meu traballo é pensar nas palabras. Poderíase dicir que me pagan por dicir que a linguaxe que usamos importa, e gustaríame dicir que moitas das metáforas que usamos falan do amor poida que a maioría delas sexan un problema. Cando namoramos, "caemos" Coma se nos golpeasen. Coma se nos esmagasen. Coma se nos fósemos a desmaiar Ardemos con paixón. O amor toléanos e enférmanos. Doénos os corazóns e despois rompen. As nosas metáfotas igualan a experiencia de amar a alguén ata a extrema violencia ou enfermidade. (risas) É verdade. E sinálanos coma as víctimas de circunstancias inevitábeis. A miña favorita é "azoutado" que é o participio pasado da palabra "azoute". Se ti buscas esta palabra no dicionario (risas) poderédes ver que pode ser definida coma "aflicción dolorosa" e " estar moi moi namorado". Eu relaciono a palabra "azoute" cun contexto moi particular, que é o Vello Testamento. Só no libro do Éxodo hai 16 referencias ó azoute, que é a palabra que a Biblia usa para a vinganza dun Deus cabreado. (risa) Aquí empregamos a mesma palabra para falar do amor que para falar da praga de lagostas. (risa) verdade? como é que pasou isto? Como acabamos asociando o amor cunha gran dor e sufrimento? E por que falamos desta maneira sobre unha boa experiencia como se fósemos vítimas? Estas son preguntas difíciles, pero teño algunhas teorías. E pensándoo detalladamente, quero centrarme nunha metáfora en particular que é a idea do amor como loucura. Cando primeiramente empecei a buscar sobre o amor romántico, encontrei estas metáforas sobre a loucura en todas partes. A historia da cultura occidental está chea de linguaxe que iguala o amor coas enfermidades mentais. Estos son alguns exemplos. William Shakespeare: " O amor e meramente loucura" de "Como gostedes". Friedrich Nietzsche: "Sempre hai algo de loucura no amor" "E tenme, tenme parecendo tan loucamente namorada" (risa) da gran filósofa, Beyoncé Knowles. (risas) Namoreime por primeira vez cando tiña 20 anos e foi unha relación bastante turbulenta dende o principio. E foi unha relación a distancia os primeiros dous anos, o que significaba grandes subidas e baixadas. Podo recordar un momento en particular. Estaba sentada nunha cama nun hostal en Sudamérica, e vin a persoa que amaba saíndo da habitación. E era tarde. Era case medianoite tivemos unha pelexa na cea, e cando volvimos á nosa habitación, tirou as cousas na maleta e estourou. Ainda que non podo recordar polo qué discutimos podo recordar perfectamente como me sentín cando se foi. Tiña 22 anos e era a miña primeira vez nun país en vías de desenvolvemento, e estaba completamente soa. Tiña unha semana máis ata o meu voo a casa, e sabía o nome da cidade na que estaba e o nome da cidade da que precisaba voar ata casa, pero non tiña nin idea de coma volver. Non tiña unha guía e tiña moi poucos cartos e non falaba nada de español. Alguén máis aventureiro ca min podería ver isto coma unha oportunidade pero eu paraliceime. Seguía alí sentada e comecei a chorar. Pero a pesar do meu pánico unha voceciña na miña cabeza pensou, "Guau, iso foi dramático. Debo estar facendo esta cousa do amor moi ben" (risas) Porque parte de min quería sentirse miserable no amor. E soame raro agora pero aos 22 desexaba ter experiencias dramáticas, e nese momento era irracional, furiosa e estaba desfeita, e estrañamente, pensei que isto xustificaba os meus sentimentos polo rapaz que acababa de deixarme. Creo que en certa medida quería sentirme un pouco tola porque pensei que así era como o amor funciona. Isto non debería sorprendernos, se consideramos que segundo a Wikipedia, hai 8 películas, 14 cancións, dous albums e unha novela co título "Amor tolo". Unha hora e media máis tarde, volveu á habitación. Arranxamos as cousas. Pasamos outra semana xuntos maiormente felices, e despois, cando volvín á casa, pensei " isto foi tan terrible e xenial isto debe ser amor real" Esperaba que o meu primeiro amor fose coma unha loucura e por suposto, cumprín coas miñas expectativas. Pero amar a alguén así coma se o meu benestar dependese de que el me amase coma eu o amaba non foi bo para min ou para el. Pero sospeito que esta experiencia do amor non é tan pouco frecuente. A maioría de nós está un pouco tolo nas primeiras fases do amor romántico. De feito, hai un estudo que confirma que isto en certa maneira é normal porque, falando en términos neuroquímicos o amor romántico e as enfermidades mentais non son tan fáciles de distinguir. É verdade. Este estudo de 1999 usou análises de sangue para confirmar que os niveles de serotonina de alguén que acaba de namorarse son moi parecidos aos niveles de serotonina da xente diagnosticada con desorde obsesivo-compulsivo. (risa) Si, e baixos niveis de serotonina tamén están asociados con épocas de desorden afectivos e depresión. Polo que hai evidencia de que o amor está asociado a cambios no noso humor e comportamento E hai outros estudos que confirman que a maioría das relacións comezan desta maneira. Os investigadores pensan que os baixos niveles de serotonina están relacionados co pensamento obsesivo do obxecto do amor, que é este sentimento de que alguén camiña polo noso cerebro constantemente. E a maioría de nós séntese así cando nos enamoramos. Pero as boas noticias son que non dura tanto tempo normalmente duns poucos meses a un par de anos. Cando volvín da miña viaxe por Sudamérica pasei moito tempo soa na miña habitación mirando o meu mail, desesperada por escoitar do rapaz que eu amaba. Decidín que se os meus amigos non podían comprender os meus sentimentos de dor, entón non necesitaba a súa amizade. Así que parei de saír coa maioría deles. E foi probablemente o ano máis infeliz da miña vida. Pero penso que era o meu traballo sentirme miserable porque se eu podía ser miserable, podería demostrar o moito que o amaba. E se podía demostralo, entón acabariamos xuntos máis tarde ou máis cedo. Isto é pura loucura, porque non hai unha lei cósmica que diga que un gran sufrimento equivale a unha gran recompensa, pero falamos do amor coma se fose verdade. As nosas experiencias no amor son tanto biolóxicas coma culturais. A nosa bioloxía dítanos que o amor é bo activando estes circuitos de recompensa nos nosos cerebros, e dinos que o amor é dor cando, despois dunha pelexa ou ruptura, a recompensa neuroquímica é a rehabilitación. E de feito - e poida que xa o escoitásedes- falando en términos neuroquímicos, pasar unha ruptura e coma rehabilitarse dunha adicción á cocaína o que eu encontro tranquilizante. (risas) A nosa cultura usa a linguaxe para dar forma e reforzar estas ideas sobre o amor. Neste caso estamos a falar das metáforas sobre a dor, a adicción e a loucura. É un interesante bucle. O amor é poderoso e ás veces doloroso, e expresámolo a través das nosas palabras e historias, pero as nosas palabras e historias prepárannos para esperar que o amor sexa poderoso e doloroso. O que é interesante para min é que todo isto pasa nunha cultura que valora a monogamía para toda a vida. Parece que o queremos todo: queremos o amor que se sente coma loucura e queremos que dure toda a vida. É terrible. (risa) Para arranxar isto, temos ou que cambiar a cultura ou cambiar as nosas expectativas. Imaxino que se todos fósemos menos pasivos no amor e fósemos máis seguros, máis abertos de mente, máis xenerosos e en vez de "caer" no amor, camiñásemos no amor. Sei que isto é pedir demasiado, pero non son a primeira persoa que suxire isto. No libro "As metáforas polas que vivimos" os lingüistas Mark Johnson e George Lakoff suxiren una solución moi interesante para este dilema, que é cambiar o uso das nosas metáforas. Comentan que as metáforas dan forma a maneira na que percibimos o mundo, e poden actuar coma unha guía para accións futuras coma se fosen unha profecía. Johson e Lakoff suxiren unha nova metáfora para o amor: amor coma una obra de arte en conxunto. Encántame esta maneira de pensar no amor. Os lingüistas falan sobre as metáforas coma se tivesen vinculacións, que é esencialmente a manera de considerar todas as implicacións das ideas contidas nunha metáfora. Johnson e Lakoff falan sobre todo o que implica traballar conxuntamente nunha obra de arte: esforzo, compromiso, paciencia, os mesmos obxetivos na vida. Estas ideas encaixan na nosa cultura no compromiso das largas relacións románticas, pero tamén encaixan para outros tipos de relacións, curta duración, casual, poliamorosas, non monógamas, asexuais... porque esta metáfora engloba ideas moito máis complexas á experiencia de amar a alguén. Se o amor é a creación dunha obra de arte en conxunto entón o amor é unha experiencia artística. O amor é impredicible, o amor é creativo, o amor require comunicación e disciplina, é frustrante e emocionalmente esixente. O amor envolve tanto alegría coma dor. Ultimamente cada experiencia no amor é diferente. Cando era cativa, nunca me ocurreu que se me permitise pedir máis do amor, que eu non tiña que aceptar calquera cousa que o amor me ofrecese. Cando unha Xulieta de 14 anos coñece ou cando unha Xulieta de 14 anos non pode estar con Romeo o que coñeceu catro días antes, ela non se sente decepcionada ou con ansiedade En que punto está ela? Ela quere morir. Verdade? E só coma recordatorio neste punto da obra, acto tres de cinco, Romeo non está morto. El está vivo, está san, tan só desapareceu da cidade. Eu entendo que a Verona do século XVI non é coma a Norte América contemporánea, e porén cando lin por primeira vez esta novela tamén ós 14, o sufrimento de Xulieta tiña sentido para min. Remplanteando o amor coma algo que se pode crear con alguén que admiro, e non coma algo que simplemente me sucede sen o meu control ou consentimento é motivador. É aínda difícil. O amor fainos sentir coma unha loucura ás veces e cando me sinto moi frustrada teño que recordar: o meu traballo nesta relación é falar coa miña parella sobre o que queremos facer xuntos. Isto tampouco é doado. Pero é moito mellor ca a alternativa, que é o sentimento de loucura, Esta versión do amor non vai de gañar ou perder o afecto de alguén. No seu lugar require que confíes na túa parella e fales das cousas cando a confianza é difícil o cal soa moi simple, pero é en realidade revolucionario en certo sentido, un acto radical. Iso é porque tes que pararte a pensar sobre tí mesmo, o que estás a gañar e a perder na túa relación de parella e comezas a pensar sobre o que tes que ofrecer. Esta versión do amor permítenos dicir cousas como, "Non somos bos colaboradores. Ó mellor isto non é para nós" ou " esta relación foi máis curta do que tiña planeado pero aínda así foi bonita" O bonito dunha obra de arte en conxunto é que non se vai pintar ou debuxar ou esculpir a si mesma. Esta versión do amor permítenos decidir coma se vai ver. Grazas. (Aplauso)