Ik vind het zo spannend hier te zijn.
In Amerika is alles
zoveel groter dan in Europa.
Kijk mij eens -- ik ben reusachtig!
(Gelach)
Het is fantastisch!
En TED Talks -- waar iedereen
altijd goede ideeën heeft.
Dus de vraag is: waar komen
die goede ideeën vandaan?
Het staat een beetje ter discussie,
maar algemeen wordt aangenomen
dat de doorsnee mens --
dat ben ik --
ongeveer 50 000 gedachten per dag heeft.
En dat is veel,
tot je beseft dat 95 % daarvan
dezelfde zijn als de gedachten
van de dag daarvoor.
(Gelach)
En veel van mijn gedachten zijn echt saai.
Ik denk dingen als:
o, ik weet het --
ik moet de vloer dweilen.
O! Ik vergat de hond uit te laten.
Mijn populairste:
eet dat koekje niet op.
(Gelach)
Dus 95 % herhaling.
In feite houden we dus
iedere dag slechts 5% over
om echt iets nieuws te denken.
En sommige nieuwe
gedachten zijn waardeloos.
Onlangs keek ik naar sport op televisie
en ik vroeg mij af
waarom ik er niet in opging.
Veel ervan is merkwaardig.
Dit is raar.
(Gelach)
Is het de moeite waard zo lenig te zijn,
gewoon om je hiel
vanuit die hoek te kunnen zien?
(Gelach)
En dat is het nu net:
ik ga mij hier nooit
mee kunnen identificeren,
want ik zal dit nooit klaarspelen.
In ieder geval geen twee keer.
(Gelach)
Laat ik eerlijk zijn.
De waarheid is dat ik
nooit goed was in sport.
Ik heb de geweldige leeftijd
waarop al mijn vrienden zeggen:
"O, ik wenste dat ik zo fit was
als toen ik 18 was."
En ik voel mij dan altijd
nogal zelfvoldaan.
(Gelach)
Ik ben precies even fit als toen --
(Gelach)
(Applaus)
Ik kon toen niet rennen
en nu zal ik het zeker niet gaan doen.
(Gelach)
Toen had ik een nieuw idee:
waarom proberen we niet
mensen als ik aan het sporten te krijgen?
Wat de wereld nu nodig heeft,
is de Olympische Spelen voor mensen
met nul atletische bekwaamheid.
(Gelach)
O, dat zou zoveel leuker zijn!
We zouden drie basisregels hebben.
Uiteraard geen drugs,
geen corruptie, geen vaardigheden.
(Gelach)
Het zou --
Neen, het is een vreselijk idee.
En ik weet ook waarom ik niet in sport
opga als ik het op televisie zie.
Het is omdat waarschijnlijk 97 % ervan
over mannen gaat die rennen
en die tegen dingen schoppen,
mannen die hun best doen
om netjes ingepakt te lijken in Lycra.
Er is --
(Gelach)
En het lukt niet altijd.
Er is --
(Gelach)
Er is zo weinig vrouwensport op televisie
dat een jonge vrouw die zit te kijken
gerust zou mogen denken,
hoe kan ik dat netjes formuleren,
dat het mannelijke lid
nu net de stok is die je nodig hebt
om je uit je sofa te jagen
en het sportveld op te gaan.
(Gelach)
De ongelijkheden
in de sport zijn adembenemend.
Dus dit is wat mij overkomt:
ik heb een splinternieuw idee
en ik grijp onmiddellijk
terug naar een oud.
Het feit is dat er niet nu,
noch ooit tevoren in de hele geschiedenis,
ook maar één land ter wereld is
waar vrouwen gelijkgesteld
zijn aan mannen.
Geen enkel.
196 landen
en in de hele evolutie
is het niet voorgekomen.
Kijk, hier is een beeld van de evolutie.
(Gelach)
Wij vrouwen staan er zelfs niet op!
(Gelach)
Het is een wonder dat mannen
zo geweldig konden evolueren.
Dus --
(Gelach)
Dat ergert mij, en ik weet
dat ik er iets moet aan doen.
Maar ik heb het druk.
Ik heb een voltijdse baan,
ik heb drie kinderen,
een bejaarde moeder.
Om heel eerlijk te zijn,
één van de redenen dat ik hier ben,
is dat TED Talks zei
dat ik 15 minuten voor mezelf kreeg
en zoveel tijd had ik nog nooit --
(Gelach)
(Applaus)
Dus ik heb het druk.
Ik had trouwens al eens
geprobeerd de wereld te veranderen.
Hier gaat het om.
Iedereen heeft in zich
wat ik een 'activatieknop' noem.
Het is de knop die ingedrukt
wordt als je denkt:
ik moet hier iets aan doen.
Hij wordt om allerlei redenen ingedrukt.
Je bent geconfronteerd met ongelijkheid
of je hebt een soort
onrechtvaardigheid beleefd,
soms slaat een ziekte toe
of je bent met een nadeel geboren,
of misschien kansarm.
Ik ben homofiel geboren.
Ik heb het altijd geweten,
ik denk niet dat mijn familie
ook maar in het minst verbaasd was.
Hier is een foto
van toen ik vier jaar oud was.
Ik zie er schattig uit,
maar binnenin geloofde ik werkelijk
dat ik op Clint Eastwood leek.
(Gelach)
Dus mijn activatieknop werd ingedrukt
toen ik mijn kinderen kreeg,
drie fantastische kinderen,
gebaard door mijn ex-vriendin.
Ik werk bij de televisie
in Groot-Brittannië.
Toen zij geboren werden,
deed ik al mijn eigen shows
en was al een publieke persoon.
Ik hou van mijn werk,
maar ik hou nog meer van mijn kinderen.
En ik wilde niet dat ze
opgroeiden met een geheim.
In 1994, toen mijn
jongste zoon geboren werd,
was er voor zover ik wist
geen enkele openbaar lesbische vrouw
in het Britse publieke leven.
Ik vind geheimen niet goed.
Ze zijn een kanker van de ziel.
Dus ik besloot ervoor uit te komen.
Men waarschuwde mij
dat ik geen werk meer zou vinden,
maar ik besloot dat het absoluut
het risico waard was.
Nou, het was een hel.
In Groot-Brittannië is er een bijzonder
boosaardige tak van de rechtse pers
en zij gingen uit de bol.
Hun haat stookte de minder
stabiele elementen van de maatschappij op
en we kregen doodsbedreigingen --
zodanig veel dat ik met de kinderen
moest onderduiken
en dat we politiebescherming nodig hadden.
Ik kan jullie beloven: er waren vele
ogenblikken, in het holst van de nacht,
dat ik doodsbang was
om wat ik gedaan had.
Tenslotte bedaarden de gemoederen.
Tegen alle verwachting in
bleef ik doorwerken,
en mijn kinderen waren,
en zijn nog steeds, fantastisch.
Toen mijn zoon zes was,
kwam er een vriendje spelen.
Ze waren in de kamer ernaast;
ik hoorde hen babbelen.
Het vriendje tegen mijn zoon:
"Hoe is dat zo, met twee mama's?"
Ik was nieuwsgierig
en hoorde mijn zoon zeggen:
"Fantastisch, want als er eentje ziek is,
heb je er nog een die voor je kan koken."
(Gelach)
Mijn activatieknop voor gelijkstelling
van homofielen was dus ingedrukt
en samen met vele, vele anderen
voerde ik campagne
voor rechten voor homofielen,
in het bijzonder voor het recht
te trouwen met iemand die ik liefheb.
En tenslotte zijn we er in geslaagd.
In 2014, op de dag
dat de wet veranderd werd,
trouwde ik met mijn vrouw,
die ik heel erg liefheb.
(Applaus)
We deden het niet rustigjes --
we deden het op het toneel
van de Royal Festival Hall in Londen.
Het was een groot evenement.
Er zijn 2 500 zitplaatsen.
We inviteerden 150 familieleden en
vrienden, en ik maakte het publiek bekend:
iedereen die wilde komen vieren,
kom maar meedoen!
Het was gratis
voor iedereen die wilde komen.
Er kwamen 2 500 mensen.
(Applaus)
Alle soorten van mensen:
homofielen, heterofielen, rabbis,
nonnen, getrouwden,
zwarte, blanke --
de hele mensheid was aanwezig.
En ik stond daar op het toneel
en dacht: "Wat fantastisch!
Klus geklaard.
De liefde triomfeert.
Wet veranderd."
En ik --
(Applaus)
Ik dacht werkelijk dat mijn dagen
als activist over waren.
Dus elk jaar presenteer ik op die plek
een fantastisch concert om de
Internationale Vrouwendag te vieren.
We brengen 's werelds enige
volledig vrouwelijk orkest samen,
we spelen prachtige muziek van vergeten
of genegeerde vrouwelijke componisten,
met fantastische dirigenten --
daar is Marin Alsop
uit Baltimore aan het dirigeren.
Petula Clark zingt --
en ik geef een lezing
over de geschiedenis van vrouwen.
Ik verzamel graag inspirerende verhalen
uit het verleden en geef hen door.
Al te vaak is geschiedenis in mijn ogen
wat ik het Mount Rushmore-model noem.
Het ziet er majestueus uit,
maar de vrouwen staan er volledig buiten.
In 2015 gaf ik een voordracht
over de suffragettes --
jullie kennen beslist
die fantastische vrouwen
die zo hard vochten voor stemrecht
voor vrouwen in Groot-Brittannië.
Hun slogan was: 'Daden, geen woorden'.
En zij slaagden,
want vrouwen kregen inderdaad
stemrecht in 1928.
Ik ben die voordracht aan het houden,
en terwijl ik bezig ben,
word ik mij er van bewust
dat ik geen geschiedenisles
aan het geven ben.
Dit was geen volbracht werk.
Hier was nog zo veel te doen!
Bijvoorbeeld: nergens ter wereld
zijn vrouwen gelijkwaardig
vertegenwoordigd in machtsposities.
Laat ons snel even kijken
naar de top 100 bedrijven
op de Londense beurs in 2016.
De top 100 bedrijven:
hoeveel vrouwen aan de top?
Zeven. OK. Zeven.
Da's misschien nog niet zo slecht?
Tot ik merk dat er 17 zijn die geleid
worden door mannen die John heten.
(Gelach)
Er zijn meer Johns
die top 100 bedrijven runnen --
(Gelach)
dan dat er vrouwen zijn.
En 14 bedrijven
worden gerund door een 'Dave'.
(Gelach)
Dave en John leveren beslist keigoed werk.
(Gelach)
OK. Waarom is dit van belang?
Er is dat ergerlijk gedoe met
de betalingskloof tussen de geslachten.
Nergens ter wereld
verdienen vrouwen evenveel als mannen.
En dat zal nooit veranderen,
tenzij we meer vrouwen
aan de top hebben in de directiekamer.
We hebben vele wetten;
in 1975 werd in Groot-Brittannië
de Equal Pay Act goedgekeurd.
En toch zijn er
nog steeds heel veel vrouwen
die van begin november
tot het eind van het jaar,
vergeleken met hun mannelijke collega's
in feite gratis werken.
Het World Economic Forum schat
dat vrouwen gelijke betaling
zullen verkrijgen in ...
2133!
Hoera!
(Gelach)
Dat is een afschuwelijk cijfer.
En hier gaat het nou om:
de dag voor ik mijn talk kwam houden
herzag het World Economic Forum dat.
Goed hé, want dat
is verschrikkelijk, 2133.
Weet je wat hun herziening was?
2186.
(Gelach)
OK, dus nog 53 jaar erbij.
We gaan niet gelijkwaardig betaald worden
tijdens het leven van de kleinkinderen
van mijn kleinkinderen
onder het huidige systeem.
En ik heb lang genoeg gewacht.
Ik heb lang genoeg gewacht
in mijn eigen werk.
In 2016 werd ik de eerste vrouw
op de Brtitse televisie
die een prime-time panelshow presenteerde.
Fantastisch, toch? Opwindend.
Maar --
(Applaus)
Maar 2016! De eerste!
De televisie bestaat al 80 jaar!
(Gelach)
Misschien is televisie niet zo belangrijk,
maar het is toch wel symptomatisch, of?
In 2016 waren de VN op zoek
naar een splinternieuwe ambassadeur
om de empowerment van vrouwen
en gendergelijkheid te vertegenwoordigen,
en wie kozen ze?
Wonder Woman.
Ze kozen een cartoon!
(Gelach)
Want geen enkele vrouw kon die job aan.
De vertegenwoordiging van vrouwen
in machtsposities is choquerend laag.
Dat is zo in Congress in de VS
en in ieder geval in het Britse parlement.
In 2015 was het aantal mannen
dat verkozen werd voor het parlement
groter dan het aantal vrouwen
dat ooit in het parlement gezeten heeft.
Waarom is dat van belang?
Als zij niet aan de tafel zitten --
letterlijk, in Groot-Brittannië,
aan tafel om te helpen wetten te maken --
wees dan niet verbaasd als het
vrouwelijk perspectief genegeerd wordt.
Het is een mooi rolmodel voor jongeren
een vrouw aan het hoofd te zien.
In 2016 kreeg Groot-Brittannië
zijn tweede vrouwelijke Premier;
Theresa May kwam aan de macht.
De dag dat ze aan de macht kwam,
werd ze uitgedaagd:
doe slechts één ding.
Doe één ding in de eerste
100 dagen van je amtstermijn
om het leven van vrouwen
in Groot-Brittannië te verbeteren.
En wat deed ze? Niets.
Niets.
Want ze is veel te druk bezig
de troep achter de jongens op te ruimen.
Zelfs vrouwelijke leiders
vinden altijd iets beters te doen
dan het irriterende probleem
van de ongelijkheid op te lossen.
Ik blijf spreken over gelijkheid
alsof het van belang is. En?
Laat ons snel even kijken
naar de STEM-industrieën.
Wetenschap, technologie,
ingenieurwetenschappen, wiskunde.
Nogal belangrijk in elk aspect
van ons dagelijks leven.
Je vindt het dikste en best
gedocumenteerde glazen plafond
in de STEM-industrieën.
Wat als de remedie tegen kanker
of de oplossing voor de
opwarming van de Aarde
in het hoofd van een jonge vrouwelijke
wetenschapper ligt, die niet vooruitkomt?
Dus ik bedacht al die dingen
en ik wist dat ik 'Daden,
geen woorden' moest doen.
Ik sprak met mijn fantastische vriendin,
de briljante journaliste
Catherine Mayer in Groot-Brittannië,
en een beetje onnozel --
ik vermoed dat er wijn in het spel was --
(Gelach)
We besloten een fonkelnieuwe
politieke partij op te richten.
Want hier is het kritieke punt:
de enige plaats waar vrouwen en mannen
absoluut gelijk zijn, is het stemhokje.
We hadden geen flauw benul,
we wisten niet hoe ingewikkeld het was
een politieke partij op te richten.
Ik dacht: "Zo moeilijk kan dat niet zijn,
mannen doen het al jaren."
(Gelach)
Dus we noemden het
'The Women's Equality Party'.
En meteen zeiden mensen mij:
"Waarom heb je het zo genoemd?"
Ik zei: "Ik weet niet zo,
ik dacht gewoon duidelijk te zijn."
(Gelach)
Ik wilde niet dat wat wij deden
een geheim zou zijn, weet je --
(Gelach)
Sommigen zeiden: "Noem het niet zo!
Veel te feministisch!"
O! Een angstaanjagend woord! Ach!
Ik kan niet zeggen hoe vaak
ik mensen horen heb zeggen:
"Ik ben geen feminist, maar ..."
Ik denk altijd dat
als er een 'maar' in de zin staat,
is niet alles rozengeur en maneschijn.
Toen begonnen mensen mij
de dolgekke vraag te stellen:
"Gaan jullie je bh's verbranden?"
Ja! Want bh's worden zoals bekend
uit ontvlambaar materiaal gemaakt.
(Gelach)
Daarom slaan vrouwen
vonken uit bij het lopen.
(Gelach)
Een klein geschiedenislesje tussendoor:
geen enkele vrouw verbrandde
in de jaren 60 haar bh.
Een journalist heeft dat verzonnen.
Gelukkig is de journalistiek
er sedertdien op vooruitgegaan.
Dus --
(Gelach)
Ik kondigde in een televisie-interview aan
wat we van plan waren.
Meteen begonnen
de e-mails binnen te stromen.
Eerst honderden,
dan duizenden en duizenden,
van elke leeftijdsgroep,
van heel jonge tot vrouwen boven de 90,
en honderden fantastische mannen.
Mensen schreven: "Kan ik helpen?
Kan ik jullie bezoeken
op jullie hoofdkwartier?"
Wij hadden geen hoofdkwartier --
wij hadden geen partij!
Wij hadden niets.
Al wat we hadden was
een hechte groep fantastische vrienden,
die probeerden dag en nacht
e-mails te beantwoorden in onze pyjama.
We hadden het druk.
Velen van ons hadden
een carrière en kinderen,
maar we deden wat vrouwen doen:
we verdeelden het werk.
En bijna ogenblikkelijk werden we het
over bepaalde dingen eens.
Ten eerste: wij willen de enige
politieke partij ter wereld zijn
die als hoofddoel heeft
niet meer te hoeven bestaan.
Dat is een fantastisch idee.
Wij wilden de enige politieke partij zijn
zonder bepaalde politieke strekking.
We wilden mensen van links,
van rechts, van het centrum,
elke leeftijdsgroep.
Want het ging er om
met een eenvoudige agenda te werken:
gelijkstelling
in elk aspect van ons leven.
Als we dat bereikt hebben,
gaan we naar huis
en knappen andere klussen op.
(Gelach)
Wij wilden de manier
van politiek voeren veranderen.
Ik weet niet hoe het hier is,
maar in Groot-Brittannië
hebben we twee grote partijen.
Dat zijn de politieke dinosauriërs.
En ze spreken met elkaar
op een beschamende en giftige manier.
Jullie hebben vast
nooit zulke scheldpartijen --
(Gelach)
of leugens hier ...
Zou het niet fantastisch zijn
als een politicus zei:
"Mijn tegenstander heeft gelijk.
Laat ons kijken of we kunnen
samenwerken en de klus klaren."
(Applaus)
En laat ons meer vrouwen
in de politiek halen.
Laat ons er meer aantrekken
door als enige onze kandidaten
gratis kinderopvang te bieden,
zodat ze het huis uit kunnen
om campagne te voeren.
(Applaus)
Binnen tien maanden
hadden we meer dan 70 afdelingen
van onze partij over het hele VK.
We hadden kandidaten op lijsten
in Londen, Schotland en Wales
in mei 2016.
Eén op de twintig stemde
voor onze burgemeesterkandidaat in Londen.
En toen de konkurrerende mannen
zagen hoeveel stemmen we aantrokken,
wonder boven wonder,
begonnen ze te praten
over de noodzaak van gendergelijkheid.
(Applaus)
Al van kinds af aan
wordt mij verandering beloofd.
Het was altijd op komst:
vrouwen zouden schouder
aan schouder staan met mannen.
Al wat ik kreeg waren
lege beloften en teleurstelling --
genoeg teleurstelling
om een politieke partij op te richten.
Maar hier is mijn nieuwe idee
voor vandaag -- mijn 5%.
En dit is echt een goede.
Het punt is: dit is niet voldoende.
Een politieke partij voor gelijke rechten
in één enkel land is onvoldoende.
We hebben een seismische verandering nodig
in het globale politieke landschap.
En het fantastische aan het model
dat we gecreëerd hebben,
is dat het overal zou werken.
Het zou in Amerika werken,
in Australië en in India.
We hebben een perfect recept gemaakt:
iedereen kan het nakoken
en het is goed voor iedereen.
En we willen het weggeven.
Als je wil weten wat wij gedaan hebben,
wij geven het weg.
Stel je voor dat we miljoenen vrouwen
over de hele wereld mobiliseerden
om te zeggen: "Het is genoeg
met die traditionele politieke gevechten.
Stop met het gekibbel,
laat ons de klus opknappen."
We konden letterlijk
de wereld veranderen --
En dat wil ik.
(Applaus)
Ik wil ...
(Applaus)
Ik wil dat voor onze dochters
en ik wil het voor onze zonen.
Want het is een feit:
gelijkheid is beter voor iedereen.
Kom op, aan de slag!
Laat ons de wereld veranderen!
Ik weet dat we het kunnen
en het moet gedaan worden!
(Applaus)