1
00:00:00,273 --> 00:00:04,679
ผมอยากให้ทุกคนลองหลับตา

2
00:00:04,679 --> 00:00:07,996
นึกภาพว่าคุณกำลังยืน

3
00:00:07,996 --> 00:00:11,123
อยู่หน้าประตูบ้านของคุณเอง

4
00:00:11,123 --> 00:00:14,792
ขอให้คุณสังเกตสีของประตู

5
00:00:14,792 --> 00:00:18,788
สังเกตว่าประตูทำจากวัสดุอะไร

6
00:00:18,788 --> 00:00:25,508
ทีนี้ลองนึกภาพคนอ้วนเปลือยกลุ่มหนึ่งกำลังขี่จักรยานอยู่

7
00:00:25,508 --> 00:00:28,708
พวกเขากำลังแข่งขันปั่นจักรยานเปลือย

8
00:00:28,708 --> 00:00:32,458
และกำลังมุ่งหน้าไปยังประตูบ้านของคุณ

9
00:00:32,458 --> 00:00:34,408
ผมอยากให้คุณจินตนาการจนเห็นภาพนี้จริงๆ

10
00:00:34,408 --> 00:00:37,500
พวกเขาปั่นด้วยความเร็วสูง เหงื่อโทรมกาย

11
00:00:37,500 --> 00:00:40,404
กระเด้งกระดอนใหญ่เลย

12
00:00:40,404 --> 00:00:44,208
แล้วในที่สุดก็ชนโครมเข้าที่ประตูบ้านคุณ

13
00:00:44,208 --> 00:00:48,127
จักรยานกระเด็นเกลื่อนกลาด ล้อหลุดกลิ้งผ่านคุณไป

14
00:00:48,127 --> 00:00:51,958
ซี่ล้อกระจายไปทั่ว

15
00:00:51,958 --> 00:00:55,183
ทีนี้ลองก้าวข้ามธรณีประตูของคุณ

16
00:00:55,183 --> 00:00:58,023
เข้าไปสู่ห้องโถง ทางเดิน หรืออะไรก็ตามที่อยู่อีกฟาก

17
00:00:58,023 --> 00:01:01,929
ลองพิจารณาลำแสง

18
00:01:01,929 --> 00:01:07,606
ที่สาดส่องมายังเจ้าตัวคุกกี้ มอนสเตอร์

19
00:01:07,606 --> 00:01:10,792
คุกกี้ มอนสเตอร์โบกมือให้คุณ

20
00:01:13,496 --> 00:01:15,304
จากบนหลังม้าสีแทนที่เขานั่งอยู่

21
00:01:13,496 --> 00:01:15,304
มันเป็นม้าพูดได้

22
00:01:15,304 --> 00:01:19,837
ขนสีฟ้าของเขาปลิวมาโดนจมูกของคุณจนรู้สึกจั๊กจี้

23
00:01:19,837 --> 00:01:24,114
คุณได้กลิ่นคุกกี้ข้าวโอ๊ตกับลูกเกด
ที่เขากำลังจะเขมือบเข้าปาก

24
00:01:24,114 --> 00:01:27,921
เดินผ่านเขาไปทางห้องนั่งเล่นของคุณ

25
00:01:27,921 --> 00:01:30,958
ในห้องนั่งเล่น ใช้จินตนาการให้เต็มที่

26
00:01:30,958 --> 00:01:33,770
จนคุณเห็นบริตนี่ย์ สเปียส์

27
00:01:33,770 --> 00:01:39,265
เธอนุ่งน้อยห่มน้อย กำลังเต้นอยู่บนโต๊ะกาแฟของคุณ

28
00:01:39,265 --> 00:01:41,809
และร้องเพลง "Hit Me Baby One More Time"

29
00:01:41,809 --> 00:01:44,731
ทีนี้ตามผมมาในครัวของคุณ

30
00:01:44,731 --> 00:01:49,031
ในครัวของคุณ ตอนนี้มีถนนปูอิฐสีเหลืองพาดผ่าน

31
00:01:49,031 --> 00:01:52,725
อะไรบางอย่างกำลังเดินออกจากเตาอบมาหาคุณ

32
00:01:52,725 --> 00:01:54,792
โดโรธี มนุษย์สังกะสี

33
00:01:54,792 --> 00:01:57,173
หุ่นไล่กา และสิงโตจากเรื่องพ่อมดออสซ์

34
00:01:57,173 --> 00:02:00,000
กำลังจับมือกันกึ่งเดินกึ่งกระโดดตรงมาหาคุณ

35
00:02:00,000 --> 00:02:04,333
โอเคครับ ลืมตาได้

36
00:02:04,333 --> 00:02:07,792
ผมอยากเล่าให้คุณฟัง เรื่องการแข่งขันประหลาดๆ

37
00:02:07,792 --> 00:02:10,875
ที่จัดขึ้นทุกฤดูใบไม้ผลิในเมืองนิวยอร์ก

38
00:02:10,875 --> 00:02:14,362
งานนี้เรียกว่า การชิงแชมป์นักจำแห่งสหรัฐอเมริกา
(United States Memory Championship)

39
00:02:14,362 --> 00:02:17,260
ผมไปทำข่าวการแข่งขันนี้เมื่อสองสามปีก่อน

40
00:02:17,260 --> 00:02:19,457
ในฐานะผู้สื่อข่าวสายวิทยาศาสตร์

41
00:02:19,457 --> 00:02:21,792
โดยคาดหวังว่า งานนี้คงน่าตื่นเต้น

42
00:02:21,792 --> 00:02:24,621
เหมือนการแข่งซุเปอร์โบวล์ของนักปราชญ์ขั้นเทพ

43
00:02:24,621 --> 00:02:28,130
ปรากฏว่า คนเหล่านี้ คือผู้ชายกลุ่มใหญ่ กับผู้หญิงไม่กี่คน

44
00:02:28,130 --> 00:02:32,869
ที่มีความหลากหลายสูงมาก 
ทั้งเรื่องอายุ และระดับการรักษาสุขอนามัย

45
00:02:32,869 --> 00:02:35,150
(เสียงหัวเราะ)

46
00:02:35,150 --> 00:02:39,359
พวกเขาจำตัวเลขสุ่มนับร้อยๆ ตัว

47
00:02:39,359 --> 00:02:40,771
หลังจากมองดูแค่ครั้งเดียว

48
00:02:40,771 --> 00:02:45,133
พวกเขาจำชื่อคนแปลกหน้าจำนวนไม่รู้กี่โหลต่อกี่โหล

49
00:02:45,133 --> 00:02:48,571
จำบทกวีทั้งบทภายในสองสามนาที

50
00:02:48,571 --> 00:02:50,750
พวกเขาแข่งกันเพื่อดูว่าใครจะสามารถ

51
00:02:50,750 --> 00:02:54,750
จำลำดับของไพ่ในกองที่สับแล้วได้เร็วที่สุด

52
00:02:54,750 --> 00:02:56,594
ผมแบบ... โอ้ นี่มันเหลือเชื่อ

53
00:02:56,594 --> 00:02:59,750
คนพวกนี้ต้องเป็นมนุษย์ประหลาดแน่ๆ

54
00:02:59,750 --> 00:03:03,375
แล้วผมก็เริ่มคุยกับผู้เข้าแข่งขันสองสามคน

55
00:03:03,375 --> 00:03:04,750
ชายคนนี้ชื่อเอ็ด คุก

56
00:03:04,750 --> 00:03:06,317
มาจากอังกฤษ

57
00:03:06,317 --> 00:03:08,283
เขาเป็นหนึ่งในคนที่ฝึกฝนความจำมาดีที่สุด

58
00:03:08,283 --> 00:03:12,048
ผมถามเขาว่า "เอ็ด คุณรู้ตัวเมื่อไหร่

59
00:03:12,048 --> 00:03:14,556
ว่าคุณเป็นนักปราชญ์ขั้นเทพ?"

60
00:03:14,556 --> 00:03:17,320
เอ็ดตอบมาว่า "ผมไม่ใช่นักปราชญ์ขั้นเทพ

61
00:03:17,320 --> 00:03:19,896
ที่จริงผมมีความจำดีปานกลางเท่านั้นแหละ

62
00:03:19,896 --> 00:03:21,568
ทุกคนที่มาแข่งในงานนี้

63
00:03:21,568 --> 00:03:24,829
จะพูดเหมือนกันหมด ว่าเขาความจำดีปานกลาง

64
00:03:24,829 --> 00:03:26,708
แต่เราทุกคนล้วนฝึกฝนตัวเอง

65
00:03:26,708 --> 00:03:30,929
ให้สามารถจำได้ดีอย่างน่าอัศจรรย์

66
00:03:30,929 --> 00:03:32,987
โดยใช้เทคนิคโบราณ

67
00:03:32,987 --> 00:03:36,535
ที่ถูกคิดค้นขึ้นมาในประเทศกรีซเมื่อ 2,500 ปีก่อน

68
00:03:36,535 --> 00:03:39,667
เทคนิคเดียวกับที่ซิเซโรใช้

69
00:03:39,667 --> 00:03:41,527
ในการจดจำปาฐกถาที่เขาจะพูด

70
00:03:41,527 --> 00:03:45,721
และที่นักวิชาการในยุคกลาง
ใช้เพื่อช่วยจำหนังสือทั้งเล่ม

71
00:03:45,721 --> 00:03:49,437
ผมได้ฟังก็แบบ "โว้ว ทำไมผมไม่เคยได้ยิน
เรื่องนี้มาก่อนเลยเนี่ย?"

72
00:03:49,437 --> 00:03:52,156
แล้วเราก็ออกมายืนกันหน้าหอประชุมที่ใช้จัดการแข่งขัน

73
00:03:52,156 --> 00:03:55,833
แล้วเอ็ด ชายนิสัยดี ฉลาดหลักแหลม

74
00:03:55,833 --> 00:03:58,898
แต่ท่าทางประหลาด จากประเทศอังกฤษ

75
00:03:58,898 --> 00:04:03,333
พูดกับผมว่า "โจช คุณเป็นนักข่าวอเมริกัน

76
00:04:03,333 --> 00:04:05,439
คุณสนิทกับบริตนีย์ สเปียส์ไหม?"

77
00:04:05,439 --> 00:04:10,252
ผมแบบ "อะไรนะ? ไม่อ่ะ ทำไมเหรอ?"

78
00:04:10,252 --> 00:04:13,333
"เพราะผมอยากจะสอนบริตนีย์ สเปียส์

79
00:04:13,333 --> 00:04:15,962
ให้จำลำดับของไพ่ในกองที่สับแล้ว

80
00:04:15,962 --> 00:04:18,208
ออกโทรทัศน์ในอเมริกา

81
00:04:18,208 --> 00:04:21,479
เพื่อพิสูจน์ให้โลกเห็นว่าใครๆ ก็ทำอย่างนี้ได้"

82
00:04:21,479 --> 00:04:25,893
(เสียงหัวเราะ)

83
00:04:25,893 --> 00:04:29,383
ผมเลยบอกว่า "เอ่อ ผมไม่ใช่บริตนีย์ สเปียส์

84
00:04:29,383 --> 00:04:32,148
แต่คุณจะลองสอนผมดูก็ได้นะ

85
00:04:32,148 --> 00:04:34,583
คือ คุณต้องลองกับใครสักคนก่อน ใช่ไหมล่ะ?"

86
00:04:34,583 --> 00:04:38,375
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของการเดินทาง
ที่แสนประหลาดของผม

87
00:04:38,375 --> 00:04:41,279
กลายเป็นว่า ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ในปีถัดมา

88
00:04:41,279 --> 00:04:43,375
ไม่เพียงแต่ฝึกฝนความจำของผม

89
00:04:43,375 --> 00:04:45,125
แต่ยังศึกษาค้นคว้าเกี่ยวกับความจำ

90
00:04:45,125 --> 00:04:47,231
เพื่อพยายามเข้าใจว่ามันทำงานอย่างไร

91
00:04:47,231 --> 00:04:49,502
ทำไมบางครั้งมันจึงทำงานได้ไม่ดี

92
00:04:49,502 --> 00:04:51,987
และมันมีศักยภาพแค่ไหน

93
00:04:51,987 --> 00:04:54,293
ผมพบคนที่น่าสนใจสุดๆ มากมาย

94
00:04:54,293 --> 00:04:56,075
ผู้ชายคนนี้ชื่อว่า อี.พี.

95
00:04:56,075 --> 00:04:58,583
เขาเป็นโรคความจำเสื่อม

96
00:04:58,583 --> 00:05:01,292
และน่าจะเป็นคนที่ความแย่ที่สุดในโลก

97
00:05:01,292 --> 00:05:02,952
ความจำของเขาแย่มาก

98
00:05:02,952 --> 00:05:05,702
ถึงขั้นที่เขาจำไม่ได้ว่าเขามีปัญหาเรื่องความจำ

99
00:05:05,702 --> 00:05:07,589
ซึ่งน่าทึ่งมาก

100
00:05:07,589 --> 00:05:09,304
ชีวิตของเขาน่าเศร้าอย่างเหลือเชื่อ

101
00:05:09,304 --> 00:05:11,292
แต่เขาก็เป็นหน้าต่างที่ทำให้เราเห็น

102
00:05:11,292 --> 00:05:15,102
ว่าความทรงจำสำคัญกับความเป็นตัวตนของเราแค่ไหน

103
00:05:15,102 --> 00:05:18,140
ในขั้วตรงกันข้าม ผมพบผู้ชายคนนี้

104
00:05:18,140 --> 00:05:19,877
นี่คือคิม พีค (Kim Peek)

105
00:05:19,877 --> 00:05:23,364
เขาคือที่มาของตัวละครที่รับบท
โดยดัสติน ฮอฟแมนในเรื่อง Rain Man

106
00:05:23,364 --> 00:05:26,046
บ่ายวันหนึ่ง 
เรานั่งจำชื่อในสมุดโทรศัพท์อยู่ด้วยกัน

107
00:05:26,046 --> 00:05:29,683
ที่ห้องสมุดสาธารณะ เมืองซอลท์ เลค ซิตี้

108
00:05:29,683 --> 00:05:32,770
สนุกมากเลยนะ

109
00:05:32,770 --> 00:05:35,727
(เสียงหัวเราะ)

110
00:05:35,727 --> 00:05:39,157
แล้วผมก็ย้อนไปอ่านหนังสือโบราณต่างๆ
เกี่ยวกับความทรงจำ

111
00:05:39,157 --> 00:05:42,990
หนังสือพวกนี้เขียนขึ้นมานานกว่า 2,000 ปีที่แล้ว

112
00:05:42,990 --> 00:05:44,896
ในภาษาละติน ตั้งแต่ยุคโบราณ

113
00:05:44,896 --> 00:05:47,233
และต่อมาในยุคกลาง

114
00:05:47,233 --> 00:05:49,796
ผมได้เรียนรู้อะไรๆ ที่น่าสนใจมากมาย

115
00:05:49,796 --> 00:05:53,038
เรื่องน่าสนใจเรื่องหนึ่งที่ผมได้รู้คือ

116
00:05:53,038 --> 00:05:55,514
สมัยก่อนนี้

117
00:05:55,514 --> 00:06:01,286
การมีความจำที่ได้รับการฝึกฝน ขัดเกลา และปลูกฝังอย่างดี

118
00:06:01,286 --> 00:06:06,314
ไม่ใช่เรื่องแปลกอย่างที่ทุกวันนี้เรารู้สึกกัน

119
00:06:06,314 --> 00:06:11,071
สมัยก่อน คนเราทุ่มเทฝึกฝนความจำ

120
00:06:11,071 --> 00:06:16,096
เพียรพยายามพัฒนาจิตของตน

121
00:06:16,096 --> 00:06:18,219
ไม่กี่พันปีมานี้เอง

122
00:06:18,219 --> 00:06:20,965
ที่เราเริ่มพัฒนาเทคโนโลยีหลากหลาย

123
00:06:20,965 --> 00:06:23,375
ตั้งแต่ตัวอักษรไปถึงม้วนกระดาษ

124
00:06:23,375 --> 00:06:25,694
หนังสือที่เขียนด้วยลายมือ แท่นพิมพ์ ภาพถ่าย

125
00:06:25,694 --> 00:06:27,608
คอมพิวเตอร์ และสมาร์ทโฟน

126
00:06:27,608 --> 00:06:30,540
ซึ่งทำให้มันง่ายขึ้นเรื่อยๆ

127
00:06:30,540 --> 00:06:33,125
ที่จะเก็บความจำไว้นอกสมอง

128
00:06:33,125 --> 00:06:35,367
และยกสิ่งที่เป็นความสามารถ

129
00:06:35,367 --> 00:06:39,080
ขั้นพื้นฐานของมนุษย์ข้อนี้
ให้เทคโนโลยีทำแทน

130
00:06:39,080 --> 00:06:42,679
เทคโนโลยีเหล่านี้ทำให้โลกสมัยใหม่เกิดขึ้นได้

131
00:06:42,679 --> 00:06:44,477
แต่มันก็เปลี่ยนแปลงเราไปด้วย

132
00:06:44,477 --> 00:06:46,227
มันเปลี่ยนเราในแง่วัฒนธรรม

133
00:06:46,227 --> 00:06:49,761
และผมว่า มันเปลี่ยนกระบวนการคิดเราด้วย

134
00:06:49,761 --> 00:06:52,327
เมื่อเราไม่จำเป็นต้องจำอะไรมากมายนัก

135
00:06:52,327 --> 00:06:55,444
บางทีก็ดูเหมือนเราลืมวิธีจำไป

136
00:06:55,444 --> 00:06:57,183
ที่สุดท้ายบนโลกนี้

137
00:06:57,183 --> 00:07:00,287
ที่คุณจะยังได้เห็นคนที่หลงใหล

138
00:07:00,287 --> 00:07:03,529
เรื่องการฝึกฝน ขัดเกลา และปลูกฝังความจำ

139
00:07:03,529 --> 00:07:06,288
ก็คือที่การแข่งขันความจำนี่แหละ

140
00:07:06,288 --> 00:07:07,604
ที่จริงงานนี้ไม่ใช่งานเดียว

141
00:07:07,604 --> 00:07:09,929
มีการแข่งขันแบบนี้อยู่ทั่วโลก

142
00:07:09,929 --> 00:07:14,087
ผมทึ่งกับคนพวกนี้ และอยากรู้ว่าเขาทำได้อย่างไร

143
00:07:14,087 --> 00:07:18,806
สองสามปีที่แล้ว นักวิจัยกลุ่มหนึ่งที่ 
University College กรุงลอนดอน

144
00:07:18,806 --> 00:07:21,583
พาแชมป์ความจำหลายคนมาที่แล็บ

145
00:07:21,583 --> 00:07:23,089
พวกเราอยากรู้ว่า

146
00:07:23,089 --> 00:07:24,456
สมองของคนพวกนี้แตกต่าง

147
00:07:24,456 --> 00:07:28,898
จากคนทั่วไปอย่างเราๆ 
ในแง่โครงสร้างหรือกายวิภาคหรือเปล่า?

148
00:07:28,898 --> 00:07:31,902
คำตอบคือ ไม่

149
00:07:31,902 --> 00:07:35,006
คนพวกนี้ฉลาดกว่าพวกเราหรือเปล่า?

150
00:07:35,006 --> 00:07:36,717
นักวิจัยให้พวกเขาทำแบบทดสอบทางปัญญามากมาย

151
00:07:36,717 --> 00:07:38,987
คำตอบคือ ก็ไม่ได้ฉลาดไปกว่ากันเท่าไหร่

152
00:07:38,987 --> 00:07:42,315
แต่มีความแตกต่างอย่างหนึ่งที่น่าสนใจ
และบอกอะไรเราได้เยอะมาก

153
00:07:42,315 --> 00:07:44,423
นั่นคือ ความแตกต่างในสมองของแชมป์นักจำ

154
00:07:44,423 --> 00:07:46,990
กับกลุ่มควบคุมที่นำมาเปรียบเทียบ

155
00:07:46,990 --> 00:07:49,667
เมื่อนำคนสองกลุ่มนี้ไปเข้าเครื่อง fMRI

156
00:07:49,667 --> 00:07:51,711
สแกนสมองด้วยคลื่นแม่เหล็ก

157
00:07:51,711 --> 00:07:56,717
ขณะที่พวกเขาจดจำตัวเลข ใบหน้าคน และรูปผลึกหิมะ

158
00:07:56,717 --> 00:07:59,033
นักวิจัยพบว่า สมองของแชมป์นักจำ

159
00:07:59,033 --> 00:08:01,277
มีการทำงานในจุดที่แตกต่าง

160
00:08:01,277 --> 00:08:03,288
จากคนทั่วไป

161
00:08:03,288 --> 00:08:06,573
ดูเหมือนว่าแชมป์นักจำจะใช้สมอง

162
00:08:06,573 --> 00:08:10,790
ส่วนที่ใช้ในการจำภาพพื้นที่และการนำทาง

163
00:08:10,790 --> 00:08:17,033
ทำไมล่ะ? แล้วเราจะเรียนรู้อะไรจากข้อค้นพบนี้ได้ไหม?

164
00:08:17,033 --> 00:08:21,233
การแข่งขันชิงแชมป์ความจำนั้น

165
00:08:21,233 --> 00:08:24,081
ก็เหมือนการแข่งขันสร้างและสะสมอาวุธ

166
00:08:24,081 --> 00:08:27,125
ทุกๆ ปี ใครคนหนึ่งจะคิดค้นวิธีใหม่

167
00:08:27,125 --> 00:08:29,813
เพื่อให้จำได้มากขึ้นและเร็วขึ้น

168
00:08:29,813 --> 00:08:31,652
แล้วคนอื่นที่เหลือก็ต้องพยายามตีตื้น

169
00:08:31,652 --> 00:08:33,500
นี่คือเพื่อนของผม ชื่อ เบน พริดมอร์

170
00:08:33,500 --> 00:08:35,250
นักจำแชมป์โลกสามสมัย

171
00:08:35,250 --> 00:08:37,083
บนโต๊ะตรงหน้าเขา

172
00:08:37,083 --> 00:08:40,777
มีไพ่ที่สับแล้ว 36 สำรับ

173
00:08:40,777 --> 00:08:43,525
ที่เขาต้องพยายามจำให้ได้ภายในหนึ่งชั่วโมง

174
00:08:43,525 --> 00:08:47,881
โดยใช้เทคนิคที่เขาคิดค้นขึ้นและฝึกฝนจนชำนาญ

175
00:08:47,881 --> 00:08:49,792
เขาใช้เทคนิคคล้ายกันนี้

176
00:08:49,792 --> 00:08:52,234
จำลำดับที่ถูกต้องทั้งหมด

177
00:08:52,234 --> 00:08:58,042
ของตัวเลขฐานสองที่สุ่มขึ้นมา 4,140 ตัว

178
00:08:58,042 --> 00:09:00,944
ภายในครึ่งชั่วโมง

179
00:09:00,944 --> 00:09:02,875
ใช่ครับ

180
00:09:02,875 --> 00:09:06,423
และแม้จะมีวิธีแตกต่างหลากหลาย

181
00:09:06,423 --> 00:09:10,000
ในการจำสิ่งต่างๆ ในการแข่งขันนี้

182
00:09:10,000 --> 00:09:12,892
ทุกอย่าง ทุกเทคนิคที่ใช้กัน

183
00:09:12,892 --> 00:09:15,500
ที่สุดแล้วก็มาจากแนวคิด

184
00:09:15,500 --> 00:09:19,148
ที่นักจิตวิทยาเรียกว่า การเข้ารหัสอย่างละเอียดลึกซึ้ง

185
00:09:19,148 --> 00:09:21,829
ซึ่งอธิบายได้ด้วยตัวอย่างเก๋ๆ

186
00:09:21,829 --> 00:09:23,875
ที่เรียกว่า ปฏิทรรศน์ เรื่อง Baker กับ baker

187
00:09:23,875 --> 00:09:25,437
มันเป็นอย่างนี้ครับ

188
00:09:25,437 --> 00:09:28,333
ถ้าผมบอกให้คนสองคนจำคำคำเดียวกัน

189
00:09:28,333 --> 00:09:29,900
ผมบอกคุณว่า

190
00:09:29,900 --> 00:09:33,527
"ให้จำว่ามีผู้ชายคนหนึ่งชื่อ เบเกอร์ (Baker)"

191
00:09:33,527 --> 00:09:35,033
นั่นคือชื่อเขา

192
00:09:35,033 --> 00:09:40,819
แล้วผมบอกคุณว่า "ให้จำว่ามีผู้ชายคนหนึ่ง
มีอาชีพเป็น เบเกอร์ (baker) หรือ คนทำขนมปัง"

193
00:09:40,819 --> 00:09:44,061
เมื่อเวลาผ่านไป ผมกลับมาถามคุณใหม่

194
00:09:44,061 --> 00:09:47,100
ผมถามว่า "คุณจำคำนั้นได้ไหม

195
00:09:47,100 --> 00:09:48,477
ที่ผมบอกคุณสักพักก่อนหน้านี้?

196
00:09:48,477 --> 00:09:50,275
คุณจำได้ไหมว่าคำนั้นคืออะไร?"

197
00:09:50,275 --> 00:09:53,542
คนที่ผมบอกว่า ผู้ชายคนนี้ชื่อเบเกอร์ (Baker)

198
00:09:53,542 --> 00:09:55,861
จำคำว่าเบเกอร์ (Baker) ไม่ค่อยได้

199
00:09:55,861 --> 00:09:59,712
เมื่อเทียบกับคนที่ผมบอกว่า 
เขาทำงานเป็นเบเกอร์ (baker) หรือคนทำขนมปัง

200
00:09:59,712 --> 00:10:02,791
คำคำเดียวกัน แต่คนจำได้มากน้อยต่างกัน แปลกไหมครับ

201
00:10:02,791 --> 00:10:04,768
มันเกิดอะไรขึ้น?

202
00:10:04,768 --> 00:10:09,804
นั่นเพราะชื่อเบเกอร์ (Baker)
ไม่ได้มีความหมายอะไรกับคุณ

203
00:10:09,804 --> 00:10:12,095
มันไม่ได้เชื่อมโยง

204
00:10:12,095 --> 00:10:15,333
กับความทรงจำอื่นใดในหัวคุณเลย

205
00:10:15,333 --> 00:10:17,223
แต่สามัญนาม คำว่าเบเกอร์ (baker)

206
00:10:17,223 --> 00:10:19,094
เรารู้ว่ามันหมายถึงคนทำขนมปัง

207
00:10:19,094 --> 00:10:21,123
ที่ใส่หมวกตลกๆ สีขาว

208
00:10:21,123 --> 00:10:22,750
มีแป้งเลอะมือ

209
00:10:22,750 --> 00:10:24,825
มีกลิ่นขนมอบหอมๆ ติดตัวมาเวลากลับบ้าน

210
00:10:24,825 --> 00:10:26,952
หรือเราอาจจะรู้จักคนทำขนมปังสักคน

211
00:10:26,952 --> 00:10:28,363
และเมื่อเราได้ยินคำนี้ครั้งแรก

212
00:10:28,363 --> 00:10:31,208
เราก็สร้างความเชื่อมโยงเหล่านี้ขึ้น

213
00:10:31,208 --> 00:10:35,279
ซึ่งทำให้ในวันหน้าเราดึงความจำเรื่องนี้ขึ้นมาได้ง่ายกว่า

214
00:10:35,279 --> 00:10:38,237
ศาสตร์และศิลป์ของสิ่งที่เกิดขึ้น

215
00:10:38,237 --> 00:10:40,352
ในการแข่งขันชิงแชมป์นักจำ

216
00:10:40,352 --> 00:10:43,579
และการจำสิ่งต่างๆ ในชีวิตประจำวัน

217
00:10:43,579 --> 00:10:47,565
ก็คือการหาทางแปรรูปคำว่าเบเกอร์ (Baker) ที่เป็นชื่อคน

218
00:10:47,565 --> 00:10:49,561
ให้เป็นเบเกอร์ (baker) ที่แปลว่าคนทำขนมปัง

219
00:10:49,561 --> 00:10:52,948
เพื่อนำข้อมูลที่ขาดบริบท

220
00:10:52,948 --> 00:10:55,254
ความสำคัญ หรือความหมาย

221
00:10:55,254 --> 00:10:56,804
แล้วแปรรูปในทางใดทางหนึ่ง

222
00:10:56,804 --> 00:10:58,979
ให้มันมีความหมายขึ้นมา

223
00:10:58,979 --> 00:11:03,764
ในบริบทของสิ่งอื่นที่คุณมีอยู่ในหัว

224
00:11:03,764 --> 00:11:07,498
หนึ่งในเทคนิคอันปราณีตสำหรับช่วยจำนี้

225
00:11:07,498 --> 00:11:11,417
มีอายุราว 2,500 ปี ย้อนไปในสมัยกรีกโบราณ

226
00:11:11,417 --> 00:11:13,395
โดยมีชื่อเรียกว่า วังแห่งความจำ

227
00:11:13,395 --> 00:11:16,820
มีเรื่องเล่าถึงที่มาของเทคนิคนี้ว่า

228
00:11:16,820 --> 00:11:19,792
กวีคนหนึ่ง ชื่อไซโมนิดิส

229
00:11:19,792 --> 00:11:21,698
ได้ไปงานเลี้ยงงานหนึ่ง

230
00:11:21,698 --> 00:11:23,946
เราถูกว่าจ้างให้ไปขับกล่อมแขกผู้มีเกียรติ

231
00:11:23,946 --> 00:11:26,958
เพราะสมัยก่อน ถ้าคุณอยากจัดปาร์ตี้มันส์สุดเหวี่ยง

232
00:11:26,958 --> 00:11:30,170
คุณไม่จ้างดีเจหรอก คุณต้องจ้างกวี

233
00:11:30,170 --> 00:11:35,040
ไซโมนิดิสยืนขึ้น ร่ายบทกวีปากเปล่าจากความจำ 
เสร็จแล้วก็เดินออกไปจากประตู

234
00:11:35,040 --> 00:11:40,152
ทันใดนั้น ห้องโถงที่จัดงานเลี้ยงก็ถล่มลงมา

235
00:11:40,152 --> 00:11:42,833
ทุกคนในงานเสียชีวิตหมด

236
00:11:42,833 --> 00:11:45,398
ซากปรักหักพังไม่เพียงคร่าชีวิตทุกคนเท่านั้น

237
00:11:45,398 --> 00:11:49,262
แต่ยังทำลายศพจนเละเกินกว่าจะจำได้ว่าใครเป็นใคร

238
00:11:49,262 --> 00:11:51,583
ไม่มีใครบอกได้ ว่ามีใครอยู่ในนั้นบ้าง

239
00:11:51,583 --> 00:11:54,754
ไม่มีใครบอกได้ว่าใครนั่งอยู่ตรงไหน

240
00:11:54,754 --> 00:11:56,993
ญาติก็ไม่สามารถนำศพไปฝังให้เรียบร้อยได้

241
00:11:56,993 --> 00:12:00,836
เป็นโศกนาฏกรรมซ้ำซ้อนจริงๆ

242
00:12:00,836 --> 00:12:03,540
ไซโมนิดิสยืนอยู่ข้างนอก

243
00:12:03,540 --> 00:12:05,671
เป็นผู้รอดชีวิตคนเดียว ท่ามกลางซากปรักหักพัง

244
00:12:05,671 --> 00:12:09,307
เขาหลับตาลง แล้วก็ตระหนักว่า

245
00:12:09,307 --> 00:12:11,845
ภาพในความทรงจำของเขา

246
00:12:11,845 --> 00:12:16,990
มองเห็นว่าแขกแต่ละคนนั่งอยู่ตรงไหนในงานเลี้ยง

247
00:12:16,990 --> 00:12:19,333
แล้วเขาก็จูงมือญาติของผู้เสียชีวิต

248
00:12:19,333 --> 00:12:23,391
พาไปหาศพของคนที่เขารัก ท่ามกลางซากปรักหักพัง

249
00:12:23,391 --> 00:12:26,655
สิ่งที่ไซโมนิดิสค้นพบในขณะนั้น

250
00:12:26,655 --> 00:12:30,088
คือสิ่งที่ผมคิดว่าเราล้วนรู้อยู่ลึกๆ ในใจอยู่แล้ว

251
00:12:30,088 --> 00:12:32,500
นั่นคือ แม้ว่าเราจะความจำแย่

252
00:12:32,500 --> 00:12:35,394
เมื่อให้จำชื่อคนและหมายเลขโทรศัพท์

253
00:12:35,394 --> 00:12:38,052
และคำอธิบายวิธีการต่างๆ จากเพื่อนร่วมงานให้ครบถ้วน

254
00:12:38,052 --> 00:12:43,542
แต่เรามีความจำด้านภาพและสถานที่ที่ยอดเยี่ยมมาก

255
00:12:43,542 --> 00:12:47,138
ถ้าผมให้คุณนึกถึงคำ 10 คำแรก

256
00:12:47,138 --> 00:12:49,602
ในเรื่องไซโมนิดิสที่ผมเพิ่งเล่าไป

257
00:12:49,602 --> 00:12:52,090
คุณคงนึกไม่ค่อยออกหรอก

258
00:12:52,090 --> 00:12:54,404
แต่ผมพนันได้เลยว่า

259
00:12:54,404 --> 00:12:57,087
ถ้าผมให้คุณนึก

260
00:12:57,087 --> 00:13:01,643
ว่าใครกำลังนั่งอยู่บนหลังม้าสีแทน

261
00:13:01,643 --> 00:13:03,641
ในห้องโถงที่บ้านคุณ

262
00:13:03,641 --> 00:13:05,966
คุณจะมองเห็นภาพทันที

263
00:13:05,966 --> 00:13:08,496
หลักการเบื้องหลังเทคนิควังแห่งความจำ

264
00:13:08,496 --> 00:13:13,129
ก็คือการจินตนาการภาพอาคารแห่งหนึ่งไว้ในใจ

265
00:13:13,129 --> 00:13:14,875
แล้วเอาภาพต่างๆ

266
00:13:14,875 --> 00:13:17,083
ของสิ่งที่คุณต้องการจำใส่เข้าไป

267
00:13:17,083 --> 00:13:20,412
ยิ่งเป็นภาพที่บ้าบอ แปลก ประหลาด

268
00:13:20,412 --> 00:13:24,012
ตลก เซ็กซี่ มีกลิ่นฉุนเฉียวมากเท่าไหร่

269
00:13:24,012 --> 00:13:26,887
มันก็ยิ่งลืมไม่ลงมากเท่านั้น

270
00:13:26,887 --> 00:13:29,721
คำแนะนำนี้มีมานานกว่า 2,000 ปีแล้ว

271
00:13:29,721 --> 00:13:32,506
ย้อนไปถึงหนังสือโบราณภาษาละตินที่ว่าด้วยความจำ

272
00:13:32,506 --> 00:13:34,335
เอาล่ะ แล้วเทคนิคนี้มันทำงานอย่างไร?

273
00:13:34,335 --> 00:13:36,875
สมมติว่าคุณได้รับเชิญ

274
00:13:36,875 --> 00:13:40,681
ให้มายืนบนเวที TED แห่งนี้เพื่อกล่าวปาฐกถา

275
00:13:40,681 --> 00:13:43,215
คุณอยากพูดจากความจำของคุณ ไม่ใช่โพย

276
00:13:43,215 --> 00:13:48,260
และจะพูดอย่างที่ซิเซโรน่าจะทำ

277
00:13:48,260 --> 00:13:52,919
ถ้าเขาได้รับเชิญไปพูดที่ TEDx Rome เมื่อ 2,000 ปีก่อน

278
00:13:52,919 --> 00:13:55,177
สิ่งที่คุณอาจจะทำ

279
00:13:55,177 --> 00:14:00,396
คือจินตนาการตัวคุณเองอยู่ที่ประตูหน้าบ้านของคุณ

280
00:14:00,396 --> 00:14:02,438
แล้วนึกถึงภาพอะไรที่

281
00:14:02,438 --> 00:14:05,946
บ้าสุดๆ ตลกสุดๆ หรือจำได้ติดตาไม่ลืม

282
00:14:05,946 --> 00:14:08,929
เพื่อใช้เตือนให้คุณจำได้ว่า สิ่งแรกที่คุณอยากพูดถึง

283
00:14:08,929 --> 00:14:11,721
คือการแข่งขันที่แปลกประหลาดสุดๆ

284
00:14:11,721 --> 00:14:14,554
แล้วคุณก็เดินเข้าไปในบ้าน

285
00:14:14,554 --> 00:14:17,406
เห็นเจ้าปีศาจคุกกี้ มอนสเตอร์

286
00:14:17,406 --> 00:14:19,293
อยู่บนหลังม้าชื่อมิสเตอร์ เอ็ด

287
00:14:19,293 --> 00:14:20,562
เพื่อเตือนให้คุณจำได้

288
00:14:20,562 --> 00:14:23,736
ว่าคุณอยากพูดถึงเพื่อนของคุณชื่อเอ็ด คุก

289
00:14:23,736 --> 00:14:26,400
แล้วคุณก็เห็นภาพบริทนีย์ สเปียร์ส

290
00:14:26,400 --> 00:14:29,212
ที่ทำให้คุณจำตัวอย่างขำๆ ที่คุณอยากเล่าได้

291
00:14:29,212 --> 00:14:30,884
คุณเดินเข้าไปในครัว

292
00:14:30,884 --> 00:14:32,729
และหัวข้อที่สี่ที่คุณจะพูดคือ

293
00:14:32,729 --> 00:14:35,667
การเดินทางที่แปลกประหลาดที่คุณผ่านมาเป็นเวลาหนึ่งปี

294
00:14:35,667 --> 00:14:40,631
โดยมีเพื่อนๆ ของคุณคอยช่วยให้คุณจำสิ่งเหล่านี้ได้

295
00:14:40,631 --> 00:14:44,850
นี่คือวิธีที่นักพูดชาวโรมันจดจำปาฐกถาของเขา

296
00:14:44,850 --> 00:14:48,244
ไม่ใช่จำคำต่อคำ ซึ่งจะทำให้คุณสับสน

297
00:14:48,244 --> 00:14:50,656
แต่จำใจความสำคัญเป็นรายหัวข้อ (topic)

298
00:14:50,656 --> 00:14:53,563
ที่จริง คำว่า ประโยคใจความสำคัญ (Topic sentence)

299
00:14:53,563 --> 00:14:56,863
นั้นมาจากรากศัพท์ภาษากรีกว่า "topos"

300
00:14:56,863 --> 00:14:58,583
ซึ่งแปลว่า สถานที่

301
00:14:58,583 --> 00:15:00,150
นั่นเป็นเบาะแสที่ชี้ว่า

302
00:15:00,150 --> 00:15:02,470
เมื่อก่อนคนเราคิดถึงสุนทรพจน์และวาทศิลป์

303
00:15:02,470 --> 00:15:04,708
โดยใช้ถ้อยคำที่เกี่ยวกับสถานที่

304
00:15:04,708 --> 00:15:06,645
วลีที่ว่า "in the first place" ที่แปลว่า ตั้งแต่แรก

305
00:15:06,645 --> 00:15:10,068
ก็หมายถึงจุดแรกในวังแห่งความจำของเรา

306
00:15:10,068 --> 00:15:12,048
ผมคิดว่าเรื่องนี้น่าสนใจมาก

307
00:15:12,048 --> 00:15:13,948
และผมก็หลงใหลเรื่องนี้มาก

308
00:15:13,948 --> 00:15:16,696
ผมไปงานแข่งขันความจำแบบนี้อีกสองสามที่

309
00:15:16,696 --> 00:15:19,257
แล้วก็เกิดความคิดว่าผมน่าจะเขียนบทความ
ที่ยาวกว่าเดิม

310
00:15:19,257 --> 00:15:22,550
เกี่ยวกับวัฒนธรรมกลุ่มย่อย
ของนักแข่งขันชิงแชมป์ความจำ

311
00:15:22,550 --> 00:15:24,577
แต่มันมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง

312
00:15:24,577 --> 00:15:27,325
นั่นคือ การแข่งขันความจำ

313
00:15:27,325 --> 00:15:31,054
เป็นการแข่งขันที่น่าเบื่ออย่างแสนสาหัส

314
00:15:31,054 --> 00:15:33,660
(เสียงหัวเราะ)

315
00:15:33,660 --> 00:15:38,210
จริงๆ นะครับ มันเหมือนกับเอาคนจำนวนมาก
มานั่งทำข้อสอบเข้ามหาวิทยาลัย

316
00:15:38,210 --> 00:15:39,904
คือ เหตุการณ์ที่น่าตื่นตาตื่นใจสุดๆ แล้ว ก็คือ

317
00:15:39,904 --> 00:15:41,283
ตอนที่ใครสักคนเริ่มนวดขมับของเขา แค่นั้นแหละ

318
00:15:41,283 --> 00:15:44,321
แล้วผมเป็นนักข่าวนะ ผมต้องการเรื่องไปเขียนข่าว

319
00:15:44,321 --> 00:15:48,098
ผมรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นเยอะแยะเหลือเชื่อ
ในหัวของคนเหล่านี้

320
00:15:48,098 --> 00:15:50,198
แต่ผมไม่สามารถเข้าถึงมันได้

321
00:15:50,198 --> 00:15:52,917
ผมจึงนึกขึ้นมาได้ว่า ถ้าผมจะเล่าเรื่องนี้

322
00:15:52,917 --> 00:15:55,667
ผมต้องลองสวมบทบาทเป็นคนเหล่านี้สักหน่อย

323
00:15:55,667 --> 00:15:59,248
ผมก็เลยเริ่มใช้เวลา 15 ถึง 20 นาที ทุกๆ เช้า

324
00:15:59,248 --> 00:16:02,083
ก่อนจะนั่งลงทำงานที่หนังสือพิมพ์นิวยอร์คไทม์

325
00:16:02,083 --> 00:16:04,604
พยายามจำอะไรสักอย่าง

326
00:16:04,604 --> 00:16:06,273
อาจจะเป็นบทกวี

327
00:16:06,273 --> 00:16:08,312
ชื่อคนจากหนังสือรุ่นเก่าๆ

328
00:16:08,312 --> 00:16:10,571
ที่ผมซื้อมาจากตลาดขายของมือสอง

329
00:16:10,571 --> 00:16:16,067
แล้วผมก็พบว่ามันสนุกอย่างไม่น่าเชื่อ

330
00:16:16,067 --> 00:16:18,145
ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย

331
00:16:18,145 --> 00:16:21,508
มันสนุกเพราะจริงๆ มันไม่ใช่การฝึกความจำหรอก

332
00:16:21,508 --> 00:16:24,546
แต่เป็นการพยายามพัฒนาความสามารถ

333
00:16:24,546 --> 00:16:26,975
ในการสร้างสรรค์ จินตนาการ

334
00:16:26,975 --> 00:16:29,869
ภาพที่น่าขำ เซ็กซี่ ตลก

335
00:16:29,869 --> 00:16:33,994
และจำได้ไม่ลืมในใจของคุณ

336
00:16:33,994 --> 00:16:35,577
และผมก็สนุกไปกับมันมาก

337
00:16:35,577 --> 00:16:42,234
นี่คือภาพผมในชุดมาตรฐาน
สำหรับฝึกความจำสำหรับแข่งขัน

338
00:16:42,234 --> 00:16:44,200
นั่นคือที่อุดหูคู่หนึ่ง

339
00:16:44,200 --> 00:16:47,609
และแว่นตานิรภัยที่พ่นสีดำทั้งหมด

340
00:16:47,609 --> 00:16:50,282
เหลือแค่รูเล็กๆ สองรู

341
00:16:50,282 --> 00:16:55,608
เพราะสิ่งเบี่ยงเบนความสนใจเป็นศัตรูสำคัญ
ของนักแข่งขันชิงแชมป์ความจำ

342
00:16:55,608 --> 00:17:01,375
ในที่สุด ผมก็กลับไปที่การแข่งขันที่ผมเขียนถึงเมื่อปีก่อน

343
00:17:01,375 --> 00:17:03,481
และคิดว่าจะลงแข่งดู

344
00:17:03,481 --> 00:17:06,783
เพื่อทดลองทำข่าวแบบมีส่วนร่วม

345
00:17:06,783 --> 00:17:11,304
ผมหวังว่า มันน่าจะเป็นบทส่งท้ายเจ๋งๆ 
ให้งานวิจัยของผมครั้งนี้

346
00:17:11,304 --> 00:17:15,042
ปัญหาคือ การทดลองมันเลยเถิดไปไกล

347
00:17:15,042 --> 00:17:17,779
คือ ผมชนะการแข่งขัน

348
00:17:17,779 --> 00:17:20,882
ซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น

349
00:17:20,882 --> 00:17:26,731
(เสียงปรบมือ)

350
00:17:26,731 --> 00:17:28,436
เอาล่ะ มันก็ดีนะครับ

351
00:17:28,436 --> 00:17:31,263
การที่เราสามารถจดจำปาฐกถา

352
00:17:31,263 --> 00:17:34,357
เบอร์โทรศัพท์ และรายการจ่ายตลาด

353
00:17:34,357 --> 00:17:37,133
แต่สิ่งเหล่านี้มันไม่ใช่สาระสำคัญ

354
00:17:37,133 --> 00:17:39,331
มันเป็นแค่เทคนิค

355
00:17:39,331 --> 00:17:41,333
หรือลูกเล่นพิเศษที่ได้ผล

356
00:17:41,333 --> 00:17:44,516
เพราะมันตั้งอยู่บนหลักการพื้นฐาน

357
00:17:44,516 --> 00:17:46,292
ของการทำงานของสมอง

358
00:17:46,292 --> 00:17:50,244
คุณไม่ต้องสร้างวังแห่งความจำ

359
00:17:50,244 --> 00:17:52,250
หรือจำไพ่ทั้งสำรับ

360
00:17:52,250 --> 00:17:54,263
เพื่อใช้ประโยชน์จากความเข้าใจ

361
00:17:54,263 --> 00:17:56,907
ว่าจิตใจของคุณทำงานอย่างไร

362
00:17:56,907 --> 00:17:58,700
เรามักพูดถึงคนที่ความจำเป็นเลิศ

363
00:17:58,700 --> 00:18:01,000
ราวกับว่ามันเป็นพรสวรรค์ที่ติดตัวมาแต่เกิด

364
00:18:01,000 --> 00:18:02,890
แต่มันไม่ใช่เลย

365
00:18:02,890 --> 00:18:06,658
ความจำที่เป็นเลิศนั้นมาจากการเรียนรู้

366
00:18:06,658 --> 00:18:10,127
ในระดับพื้นฐานที่สุด เราจะจำอะไรได้เมื่อเราใส่ใจ

367
00:18:10,127 --> 00:18:13,333
เราจำได้เมื่อเราเอาใจใส่อย่างลึกซึ้ง

368
00:18:13,333 --> 00:18:14,854
เราจำได้เมื่อเราสามารถ

369
00:18:14,854 --> 00:18:17,625
นำข้อมูลและประสบการณ์ที่มี

370
00:18:17,625 --> 00:18:19,731
มาพิจารณาว่ามันมีความหมายกับเราอย่างไร

371
00:18:19,731 --> 00:18:22,154
ทำไมมันจึงสำคัญ ทำไมมันจึงมีสีสันน่าสนใจ

372
00:18:22,169 --> 00:18:25,098
เมื่อเราสามารถแปรรูปมัน

373
00:18:25,098 --> 00:18:26,592
ให้มีความหมายขึ้นมา

374
00:18:26,592 --> 00:18:28,819
ในบริบทของสิ่งอื่นๆ ที่ล่องลอยอยู่ในหัวของเรา

375
00:18:28,819 --> 00:18:34,079
เมื่อเราสามารถเปลี่ยนคนชื่อ Bakers 
ให้เป็น bakers ที่แปลว่าคนทำขนมปัง

376
00:18:34,079 --> 00:18:36,505
วังแห่งความจำ เทคนิคช่วยจำพวกนี้

377
00:18:36,505 --> 00:18:38,375
มันเป็นแค่ทางลัด

378
00:18:38,375 --> 00:18:40,940
ที่จริง มันไม่ใช่ทางลัดด้วยซ้ำ

379
00:18:40,940 --> 00:18:44,343
มันได้ผล เพราะมันบังคับให้คุณใช้ความคิดมากขึ้น

380
00:18:44,343 --> 00:18:48,283
มันบังคับให้คุณคิด ประมวลผลข้อมูลอย่างลึกซึ้ง

381
00:18:48,283 --> 00:18:49,804
ให้คุณมีสติ สมาธิ

382
00:18:49,804 --> 00:18:54,032
ซึ่งพวกเราส่วนใหญ่ไม่ได้ฝึกฝนกันอยู่เป็นประจำ

383
00:18:54,032 --> 00:18:56,594
แต่ที่จริง มันไม่มีทางลัด

384
00:18:56,594 --> 00:18:59,450
นี่เป็นเทคนิคที่ทำให้สิ่งต่างๆ มันจำง่าย

385
00:18:59,450 --> 00:19:03,593
และผมคิดว่า ถ้าจะมีอะไรสักอย่าง
ที่ผมอยากทิ้งท้ายไว้ให้คุณคิด

386
00:19:03,593 --> 00:19:06,327
ก็คงเป็นสิ่งที่เรื่องราวของชายขื่อ อี พี

387
00:19:06,327 --> 00:19:10,125
ชายความจำเสื่อมที่จำไม่ได้ว่าตัวเองความจำเสื่อม

388
00:19:10,125 --> 00:19:11,615
ทิ้งท้ายไว้ให้ผมคิด

389
00:19:11,615 --> 00:19:13,713
นั่นคือความคิดที่ว่า

390
00:19:13,713 --> 00:19:18,750
ชีวิตของเราเป็นผลรวมของความทรงจำของเรา

391
00:19:18,750 --> 00:19:24,583
เราจะยอมสูญเสียความทรงจำไปมากแค่ไหน

392
00:19:24,583 --> 00:19:28,250
จากชีวิตของเราที่แสนสั้นอยู่แล้ว

393
00:19:28,250 --> 00:19:35,210
ด้วยการหมกมุ่นอยู่กับแบล็คเบอรี่หรือไอโฟน

394
00:19:35,210 --> 00:19:39,008
ด้วยการไม่เอาใจใส่คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าเรา

395
00:19:39,008 --> 00:19:40,583
คนที่กำลังคุยกับเรา

396
00:19:40,583 --> 00:19:42,654
ด้วยความขี้เกียจจนไม่ยอมคิด

397
00:19:42,654 --> 00:19:46,344
พิจารณาอะไรให้ลึกซึ้ง

398
00:19:46,344 --> 00:19:48,788
ผมเรียนรู้มากับตัวเอง

399
00:19:48,788 --> 00:19:52,185
ว่ามีความสามารถในการจำอันเหลือเชื่อ

400
00:19:52,185 --> 00:19:54,188
ซ่อนอยู่ในตัวเราทุกคน

401
00:19:54,188 --> 00:19:57,585
ถ้าคุณอยากใช้ชีวิตที่น่าจดจำ

402
00:19:57,585 --> 00:19:59,971
คุณต้องเป็นคนที่

403
00:19:59,971 --> 00:20:02,937
ใส่ใจเสมอที่จะจดจำ

404
00:20:02,937 --> 00:20:04,706
ขอบคุณครับ

405
00:20:04,706 --> 00:20:07,796
(เสียงปรบมือ)