1
00:00:00,560 --> 00:00:04,976
ကျွန်မတို့ ကောင်းကောင်းကြီး မှတ်မိနေကြတဲ့
ဘဝထဲမှာ အရေးကြီးတဲ့ မှတ်တိုင်တွေ ရှိပါတယ်။

2
00:00:05,000 --> 00:00:08,616
ကျွန်မအတွက် ပထမတစ်ခုမှာ
သူငယ်တန်းကို တက်စကပါ။

3
00:00:08,640 --> 00:00:12,080
ကျွန်မ အကိုကြီးဟာ ကျောင်းကို တက်နှင့်နေကာ၊
ကျွန်မ အလှည့်ရောက်လာခဲ့တယ်။

4
00:00:13,000 --> 00:00:15,256
ခန်းမကြီးကို ဖြတ်ပြီး ကျွန်မ သွားနေခဲ့တယ်။

5
00:00:15,280 --> 00:00:17,760
စိတ်သိပ်ကို လှုပ်ရှားနေခဲ့ကာ
တကိုယ်လုံး စိုနေခဲ့တယ်။

6
00:00:18,520 --> 00:00:20,096
ကျွန်မ တံခါးနားကို ကပ်လိုက်တယ်၊

7
00:00:20,120 --> 00:00:22,736
ဆရာမဟာ ရပ်နေခဲ့ကာ
နွေးထွေးစွာ ကြိုဆိုလျက်၊

8
00:00:22,760 --> 00:00:24,896
သူဟာ ကျွန်မကို အတန်းကို
ခေါ်သွင်း သွားခဲ့တယ်၊

9
00:00:24,920 --> 00:00:26,496
ကျွန်မရဲ့ နေရာကလေးကို၊

10
00:00:26,520 --> 00:00:29,136
ရှင်တို့ အားလုံး မှတ်မိနေကြတဲ့
နေရာကလေးဟာမျိုးကို ပြတယ်၊

11
00:00:29,160 --> 00:00:31,200
ကျွန်မတို့ရဲ့ ပစ္စည်းတွေ ထည့်ဖို့ နေရာလေ။

12
00:00:31,240 --> 00:00:33,216
ပြီနောက်၊ “ဟိုကစားဝိုင်းကို သွား၊

13
00:00:33,240 --> 00:00:35,520
အတန်း မစမီအထိ
ကလေးတွေနဲ့ ကစားပါ။”လို့ ပြောတယ်။

14
00:00:36,160 --> 00:00:39,616
အဲဒါနဲ့ ကျွန်မ အဲဒီနေရာကို သွားပြီး
ကိုယ်ပိုင်နေရာလို ထိုင်ချလိုက်တယ်၊

15
00:00:39,640 --> 00:00:41,056
ပြီးတော့ ကစားနေခဲ့တယ်၊

16
00:00:41,080 --> 00:00:42,985
ရုတ်ခနဲဆိုသလို ဘေးမှာ 
ရပ်နေခဲ့ကာ

17
00:00:43,009 --> 00:00:46,056
အင်္ကျီဖြူနဲ့ အပြာရောင်
ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ကောင်လေးက၊

18
00:00:46,080 --> 00:00:48,200
မနေ့က ဖြစ်ခဲ့သလိုကို ကျွန်မ
မှတ်မိတယ်၊

19
00:00:48,840 --> 00:00:51,496
ရုတ်တရက် ကစားနေတာကို
ရပ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်တာက၊

20
00:00:51,520 --> 00:00:53,120
“နင်ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်
ပုနေရတာလဲ။”

21
00:00:53,920 --> 00:00:56,816
ကျွန်မကတော့ ဆက်စကားနေတယ်၊
သူကျွန်မကို ပြောနေမှန်း မထင်ခဲ့ဘူး။

22
00:00:56,840 --> 00:00:57,856
(ရယ်သံများ)

23
00:00:57,880 --> 00:00:59,696
သူဟာ ကျယ်လောင်တဲ့ အသံကြီးနဲ့၊

24
00:00:59,720 --> 00:01:02,000
“ဟေး၊ နင်ဘာဖြစ်လို့
အရပ်ပုနေတာလဲ။”

25
00:01:02,600 --> 00:01:04,016
အဲဒါနဲ့ ကျွန်မ ထရပ်လိုက်ပြီး၊

26
00:01:04,040 --> 00:01:07,736
“နင် ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ။
ကစားကြရအောင်၊ ငါတို့ ပျော်တယ်လေ။

27
00:01:07,760 --> 00:01:09,410
ဒီလို ကစားဖို့ စောင့်လာခဲ့တာ။

28
00:01:09,920 --> 00:01:12,096
အဲဒါနဲ့ ဆက်ကစားလာကြရာ၊
တစ်မိနစ် အကြာမှာ၊

29
00:01:12,120 --> 00:01:14,920
အင်္ကျီဖြူနဲ့ ပန်းနုရောင် စကတ်နဲ့
ကျွန်မဘေးက ကလေးမလေးက၊

30
00:01:14,920 --> 00:01:17,536
မတ်တတ်ရပ်လိုက်ကာ သူ့လက်တွေကို
တင်ပါးဆုံပေါ် တင်လိုက်ကာ၊

31
00:01:17,560 --> 00:01:20,600
“ဟုတ်တယ်၊ နင့်ကြည့်ရတာ
လုံးဝတမျိုးကြီးပဲ။”

32
00:01:21,560 --> 00:01:24,456
ကျွန်မက၊ “နင်တို့ ဘာတွေ ပြောနေကြတာလဲ။

33
00:01:24,480 --> 00:01:27,840
ကျွန်မ ဘာမှမခြားနားဘူး၊ အရပ်မပုဘူး၊
ဆက်ပြီး ကစားကြရအောင်။”

34
00:01:28,520 --> 00:01:32,016
အဲဒီအချိန်မှာ ကျွန်မကို ဝန်းရံနေတဲ့
စက်ဝန်းကို ကြည့်လိုက်တော့

35
00:01:32,040 --> 00:01:35,400
ကလေးတွေအားလုံး ကစားတာကို ရပ်လိုက်ကြပြီး
ကျွန်မကို ဝိုင်းကြည့်နေကြတယ်။

36
00:01:36,120 --> 00:01:37,696
ကျွန်မက စဉ်းစားနေခဲ့တယ်--

37
00:01:37,720 --> 00:01:41,496
ဒီနေ့ အသုံးအနှုန်းနဲ့ ပြောရရင်
အဲဒါ "OMG" (သို့) "WTF ဖြစ်ခဲ့မှာပါ။"

38
00:01:41,520 --> 00:01:44,160
(ရယ်မောသံများ)

39
00:01:45,880 --> 00:01:47,080
ဘာတွေများ ဖြစ်လာပါလိမ့်။

40
00:01:48,240 --> 00:01:51,856
ဒီလိုနည်းဖြင့်၊ မနက်က
ကျောင်းကို လာစဉ် ရှိခဲ့တဲ့ ယုံကြည်မှုဟာ

41
00:01:51,880 --> 00:01:55,216
နံနက်ခင်း ကုန်လာတာနဲ့အမှှ
လွင့်ပျောက်သွားခဲ့တယ်၊

42
00:01:55,240 --> 00:01:56,920
မေးခွန်းတွေကတော့ ဆက်လာနေတုန်းပဲ။

43
00:01:57,300 --> 00:01:59,850
နံနက်အကုန်ပိုင်းမှာ၊ ကျွန်မ
အိမ်ကို မပြန်ခင်တွင်၊

44
00:01:59,850 --> 00:02:02,136
ဆရာမက ကျွန်မတို့ကို စက်ဝန်း
ပုံစံ ရပ်ခိုင်းတယ်၊

45
00:02:02,160 --> 00:02:04,700
ကျွန်မကျတော့ စက်ဝန်း အပြင်မှာ
ရှိနေတာ သတိထားမိတယ်။

46
00:02:04,700 --> 00:02:06,216
ကျွန်မဟာ ဘသူ့ကိုမှ မကြည့်ခဲ့ပါ။

47
00:02:06,240 --> 00:02:08,880
ခုနက ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာကို ကျွန်မ
နားလည် မရခဲ့ပါ။

48
00:02:09,519 --> 00:02:11,800
အဲဒီနောက်ပိုင်း နှစ်အတော်ကလေး
ကြာတဲ့ အထိ၊

49
00:02:11,800 --> 00:02:14,056
ကျွန်မဟာ လူရှေ့သူရှေ့
သွားရမှာကို မုန်းခဲ့တယ်။

50
00:02:14,080 --> 00:02:16,976
ကျွန်မဟာ စိုက်ကြည့်ခံရတာကို
တခစ်ခစ် ရယ်နေကြတာကို

51
00:02:17,000 --> 00:02:18,656
ထိုးပြနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေကို၊

52
00:02:18,680 --> 00:02:20,096
လက်ချောင်းကို မဟုတ်ဘူး၊

53
00:02:20,120 --> 00:02:21,940
ထိုးပြနေတဲ့ လက်ချောင်းတွေကို၊

54
00:02:21,940 --> 00:02:23,336
မှတ်မိနေကာ သိပ်ကို မုန်းတယ်။

55
00:02:23,360 --> 00:02:26,680
ကျွန်မဟာ မိဘခြေတွေရဲ့ နောက်မှာ
ပုန်းနေတတ်ကာ ဘသူမှ မမြင်ဘူးမှတ်တယ်။

56
00:02:27,200 --> 00:02:28,576
ကလေးတစ်ယောက် အနေနဲ့၊

57
00:02:28,600 --> 00:02:31,936
အခြား ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ စပ်စုလိုစိတ်ကို၊
လူကြီးတွေရဲ့ လျစ်လျူရှုမှုကို

58
00:02:31,960 --> 00:02:33,720
နားလည်ရန် ခဲယဉ်းပါတယ်။

59
00:02:34,680 --> 00:02:39,016
ဒီကမ္ဘာကြီးကို ကျွန်မလို အရွယ်အစားရှိသူတွေ
အတွက် တည်ဆောက်မထားဘူးဆိုတာ

60
00:02:39,040 --> 00:02:43,040
ကျွန်မအတွက် လုံးဝကို ရှင်းလာခဲ့တယ်။

61
00:02:44,200 --> 00:02:49,776
ဒီတော့ ရှင်တို့ အားလုံး မြင်နိုင်သလို
ကျွန်မဟာ မထင်မရှား နေလို့ မရနိုင်ပါ၊

62
00:02:49,800 --> 00:02:51,536
ကျွန်မရဲ့ အရွယ်အစား ရှိသူတွေ


63
00:02:51,560 --> 00:02:55,056
အားလုံးတို့ဟာ တသက်တာမှာ စိန်ခေါ်မှုတွေ
အများကြီးကို ရင်ဆိုင်ကြရပါတယ်။

64
00:02:55,080 --> 00:02:58,056
အချို့တို့ဆိုရင် ကျွန်မနဲ့ တူကြမှာပါ။

65
00:02:58,080 --> 00:02:59,656
ဒါပေမဲ့ မြင်မရတာလည်း အများကြီးပါ။

66
00:02:59,680 --> 00:03:04,656
စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ရောဂါရှိသူကို၊
ဒါမှမဟုတ် မျိုးရိုးဗီဇဆိုင်ရာ

67
00:03:04,680 --> 00:03:07,256
ပြဿနာရှိလို့ ရုန်းကန်နေရသူကို
သိမြင်ရန် မလွယ်ပါ။

68
00:03:07,280 --> 00:03:09,700
အသက်ကြီးရင့်လာနေတဲ့ မိဘတွေကို
စောင့်ရှောက်ပေးသူကို၊

69
00:03:09,700 --> 00:03:12,036
ငွေရေးကြေးရေး အခက်အခဲမရှိသူတွေကို
မြင်မရနိုင်ပါ။

70
00:03:12,036 --> 00:03:14,230
ပြဿနာတွေကို အမျိုးမျိုး ရှိနိုင်ပါတယ်။

71
00:03:14,560 --> 00:03:16,376
ကျွန်မလို အရွယ်အစားရှိသူရဲ့

72
00:03:16,400 --> 00:03:19,216
ပြဿနာကို ရှင်တို့ မြင်နိုင်ကြပါပြီ၊

73
00:03:19,240 --> 00:03:21,576
မြင်လိုက်ကြခြင်းက ကျွန်မ နေ့စဉ်
ဖြတ်ကျော်ရတာတွေကို

74
00:03:21,600 --> 00:03:25,880
ကျွန်မ ရင်ဆိုင်ရတာတွေကို တကယ်
နားလည်နိုင်ပြီလို့ ပြောမရနိုင်ပါ။

75
00:03:25,880 --> 00:03:28,896
ဒီနေ့ ကျွန်မ ဒီကို ရောက်လာတာက
ဒဏ္ဍာရီကို ဖွင့်ချြပဖို့ အတွက်ပါ။


76
00:03:28,920 --> 00:03:33,056
ရှင်တို့ဟာ အခြားတစ်ဦးဦးရဲ့
ဖိန်ပ်ကို စီးမရနိုင်တာ ကျွန်မယုံတယ်၊

77
00:03:33,080 --> 00:03:37,696
ဒါကြောင့်မို့လို့ ကျွန်မတို့ဟာ
ကိုယ့်ကိုကိုယ် တစ်မျိုး မြင်သင့်ပါတယ်။

78
00:03:37,720 --> 00:03:41,616
ရိုးရိုးလေး ပြောရရင်၊ ရှင်တို့ရဲ့ဘဝကို
ကျွန်မ ဘယ်တော့မှ နားလည်မရနိုင်သလိုပဲ၊

79
00:03:41,640 --> 00:03:44,490
ကျွန်မရဲ့ အဖြစ်ကို ရှင်တို့လည်း
ဘယ်တော့မှ သိနိုင်မှာ မဟတ်ပါ။

80
00:03:44,490 --> 00:03:47,636
ကျွန်မဟာ ရှင်တို့ရဲ့ စိုးရိမ်စရာတွေ
စိတ်ကူးတွေကို မသိနိုင်သလို

81
00:03:47,636 --> 00:03:49,916
ရှင်တို့ကလည်း ကျွန်မအတွက်
အဲဒါကို လုပ်မရနိုင်ပါ။

82
00:03:49,916 --> 00:03:52,440
ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့ တစ်ဦးကို
တစ်ဦး ကူညီပေးနိုင်ကြပါတယ်။

83
00:03:52,440 --> 00:03:54,976
တစ်ဦးက အခြားတစ်ဦးရဲ့ ဖိနပ်ကို 
စီးရန် ကြိုးစားမယ့်အစား

84
00:03:55,000 --> 00:03:58,510
ကျွန်မတို့ဟာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အလျှော့ပေးရန်
နည်းသစ်ကို ကျင့်သုံးကြရပါမယ်။

85
00:03:59,440 --> 00:04:01,296
ငယ်ငယ်ကတည်းက ကျွန်မ
နားလည်လိုက်တာ တစ်ခုက

86
00:04:01,320 --> 00:04:05,176
ကျွန်မဟာ လူအများစုနဲ့မတူဘဲ
တစ်မျိုး လုပ်ရတဲ့ ကိစ္စတွေ ရှိတယ်၊

87
00:04:05,200 --> 00:04:08,656
တချိန်တည်းမှာ အားလုံးနဲ့ တန်းတူ
လုပ်နိုင်တဲ့ အရာတွေ၊ စာသင်ခန်းလိုမျိုး

88
00:04:08,680 --> 00:04:10,816
ရှိတယ်ဆိုတာကို သိနားလည်လိုက်တယ်။

89
00:04:10,840 --> 00:04:12,800
ဟေး၊ဟေး၊ ဟေး။ တန်းတူရည်တူနော်။

90
00:04:13,960 --> 00:04:16,896
ပြီးတော့ ဖြစ်ချင်တော့ ကျွန်ဟာ
အတန်းထဲမှာ တော်ခဲ့တယ်။

91
00:04:16,920 --> 00:04:20,495
ကျွန်မ အသက်ကြီးလာတာနဲ့အမျှ၊
ကိုယ်ကာယသုံးရမယ့် အလုပ်ကို

92
00:04:20,519 --> 00:04:23,816
ကျွန်မ မလုပ်နိုင်တာကို နားလည်လာတော့
အဲဒီအချက်ဟာ သိပ်ကို အရေးကြီးတယ်။

93
00:04:23,840 --> 00:04:25,680
ကျွန်မဟာ ပညာသင်ဖို့ လိုခဲ့တယ်။

94
00:04:26,240 --> 00:04:29,176
အဲဒါနဲ့ ကျွန်မ ဆက်အားထုတ်ခဲ့လို့
တက္ကသိုလ်ဘွွဲ့ကို ရယူခဲ့တယ်၊

95
00:04:29,200 --> 00:04:32,976
ဒါပေမဲ့ အလုပ်ရဖို့အတွက် ကျွန်မဟာ
သူများထက် တပန်းသာရန် လိုတာကို

96
00:04:33,000 --> 00:04:36,216
နားလည်ခဲ့တယ်၊ အဆင့်မြင့်
တက္ကသိုလ်ဘွွဲ့ ရဖို့လိုလို့၊

97
00:04:36,240 --> 00:04:37,620
ရှေ့ဆက် တက်ခဲ့လျက် ရယူခဲ့တယ်။

98
00:04:37,620 --> 00:04:39,886
အခုတော့ ကျွန်မဟာ အင်တာဗျူး
အတွက် အသင့်ရှိနေပြီ။

99
00:04:39,886 --> 00:04:42,456
ရှင်တို့ရဲ့ ပထမဦးဆုံး အင်တာဗျူးကို
မှတ်မိကြလား။

100
00:04:42,480 --> 00:04:43,696
မေးခွန်းတွေက ဘာတွေလဲ။

101
00:04:43,720 --> 00:04:45,520
အခိုင်အမာ လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ဖို့
မမေ့ရန်။

102
00:04:46,040 --> 00:04:47,776
ကျွန်မလည်း ရှင်တို့ အတိုင်းပါပဲ။

103
00:04:47,800 --> 00:04:49,816
အင်တာဗျား မတိုင်မီ ၂၄ နာရီအလိုတွင်၊

104
00:04:49,840 --> 00:04:52,376
ကျွန်မ တသက်လုံး သိလာခဲ့တဲ့
မိတ်ဆွေ တစ်ဦးက

105
00:04:52,400 --> 00:04:56,640
ဖုန်းဆက်ပြီး၊ “Michele၊ နင်သွားရမယ့်
အဆောက်အဦမှာ လှေခါးထစ်တွေ ရှိတယ်။“

106
00:04:56,640 --> 00:04:58,840
ကျွန်မ လှေခါးထစ်တွေကို
မတက်နိုင်တာ သူသိခဲ့တယ်။

107
00:04:58,840 --> 00:05:01,136
အဲဒါနဲ့ ကျွန်မရဲ့ အာရုံဟာ
ရုတ်ခနဲ ပြောင်းသွားတယ်။

108
00:05:01,136 --> 00:05:04,240
ကျွန်မအခြေအနေထဲမှာ အဲဒီကို
ဘယ်လိုများ သွားရမလဲ စိုးရိမ်မိတယ်။

109
00:05:05,120 --> 00:05:10,170
ဒါနဲ့ စောစီးစွာ သွားခဲ့ပြီး ပစ္စည်းတင်
ဓါတ်လှေခါးနဲ့ အင်တာဗျူးကို ရောက်သွားတယ်။

110
00:05:10,170 --> 00:05:13,960
အဲဒီနေ့မှာ ကျွန်မ ဘယ်လို အခက်အခဲတွေ
ရင်ဆိုင်ခဲ့ရမှန်း သူတို့ မသိတာ အိုကေပါ။

111
00:05:14,480 --> 00:05:17,380
ကျွန်မအတွက် အဲဒီနေ့မှာ အင်တာဗျူး
ဒါမှမဟုတ် အဆောက်အဦနေရာ

112
00:05:17,380 --> 00:05:19,896
ရောက်ဖို့ အခက်ဆုံး ပြဿနာလို့ 
ရှင်တို့ ထင်ခဲ့ကြမယ်။

113
00:05:19,920 --> 00:05:22,856
တကယ်ကျတော့၊ ပစ္စည်းတင် ဓာတ်လှေခါးထဲ
ရောက်ဖို့ လုပ်ရတဲ့ ကိစ္စဟာ

114
00:05:22,856 --> 00:05:25,465
ကျွန်မအတွက် အဲဒီနေ့မှာ 
အခက်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့တယ်။

115
00:05:26,200 --> 00:05:29,160
ကျွန်မဟာ အချို့ အခြေအနေတွေမှာ
သိပ်ကို ထိခိုက်လွယ်ပါတယ်-

116
00:05:29,730 --> 00:05:34,070
လေဆိပ်တို့၊ ခန်းမကြီးတွ၊ ကားထားရုံတွေ၊

117
00:05:34,070 --> 00:05:35,520
တွန်းလှည်းတင် ဓာတ်လှေခါးပေါ့။

118
00:05:36,080 --> 00:05:38,096
ကျွန်မဟာ သိပ်ကို သတိထားထို့ လိုပါတယ်။

119
00:05:38,120 --> 00:05:41,056
ကိုယ်က ကြိုတင်တွက်ရတာ၊
အလွယ်တကူ ပြောင်းလွဲနိုင်ပြီး

120
00:05:41,080 --> 00:05:43,400
ကျွန်မ တတ်နိုင်လောက် အမြန်သွားဖို့
လိုတတ်ပါတယ်။

121
00:05:44,680 --> 00:05:46,696
အဲဒီအလုပ်ကို ကျွန်မ ရခဲ့လို့၊

122
00:05:46,720 --> 00:05:49,776
ကျွန်မရဲ့ အလုပ်သဘောအရ
မကြာခဏဆိုသလို ခရီးထွက်ရတယ်။

123
00:05:49,800 --> 00:05:52,680
ခရီးသွားရခြင်းဟာ အခုဆိုရင်
စိန်ခေါ်မှုနဲ့ တူတတ်ပါတယ်။

124
00:05:53,280 --> 00:05:57,616
ရှင်တို့ဆိုရင်၊ လေဆိပ်ကို အမှီသွားရတာ၊
လုံခြုံရေးကို ဖြတ်ပြီး ဂိတ်ဝကို သွားရတယ်။

125
00:05:57,640 --> 00:06:01,320
ကိုယ့်ထိုင်ရမှာက ပြူတင်းနားမှာလား၊
အဆင့်မြှင့်လို့ ရမလား ပေါ့လေ။

126
00:06:01,750 --> 00:06:04,376
ကျွန်မကျတော့ ဘာတစ်ခုကိုမှ
ပြေးလွှား လုပ်လို့ မရနိုင်ပါ။

127
00:06:04,400 --> 00:06:05,576
(ရယ်မောသံများ)

128
00:06:05,600 --> 00:06:08,476
အထူးသဖြင့် ကျွန်မကို ဝန်ထမ်းတွေကို
တင်ချပေးရတော့ လုံခြုံရေး

129
00:06:08,476 --> 00:06:11,110
စစ်ဆေးမှုတွေကို ပြေးရင်း
ဖြတ်ကျော် မရနိုင်ပါ။

130
00:06:11,560 --> 00:06:13,336
အဲဒီအကြောင်း မပြောချင်ပါဘူး။

131
00:06:13,360 --> 00:06:15,826
အဲဒီနောက်မှာ ကျွန်မဟာ ဂိတ်ဆီကို
ရှေ့ရှုသွားတတ်တယ်၊

132
00:06:15,826 --> 00:06:19,136
ကျွန်မ မိဘတွေ ပြောသလို မွေးရာပါ
မွန်ရည်စွာ စကားပြောနိုင်စွမ်းကြောင့်

133
00:06:19,160 --> 00:06:23,776
ဂိတ်စောင့်အေဂျင့်နဲ့ စကားပြောရင်း၊
ကျွန်မ စကူတားရဲ့ အလေးချိန်က ဘယ်လောက်၊

134
00:06:23,800 --> 00:06:25,416
အဲဒီမှာ ဘက်ထရီဆဲလ် အခြောက်ပါတယ်၊

135
00:06:25,440 --> 00:06:28,580
ကျွန်မ အဲဒါကို လေယာဉ် တံခါးပေါက်အထိ
မောင်းနိုင်တာကို ပြောပြပါတယ်။

136
00:06:28,590 --> 00:06:32,096
ပြီးတော့ တစ်နေ့ကဆိုရင်၊ ကျွန်မ ခရီး
ထွက်ဖို့ ရှိတဲ့ မြို့ကို ဖုန်းဆက်ပြီး၊

137
00:06:32,096 --> 00:06:37,200
ကျွန်မရဲ့ စကူတား ပျက်သွားခဲ့ရင် စကူတား
ငှါးလို့ ရနိုင်မလား မေးကြည့်ခဲ့တယ်။

138
00:06:37,680 --> 00:06:39,840
ဒီတော့ ကျွန်မရဲ့ အဖြစ်က
နဲနဲလေးတော့ မတူချင်ပါ။

139
00:06:40,220 --> 00:06:41,736
လေယာဉ်ပေါ်ကို ရောက်ရင်လည်း၊

140
00:06:41,760 --> 00:06:45,290
ကျွန်မရဲ့ အိတ်ကို တင်ထားပေးရန်
ပြောရင် ယဉ်ကျေးစွာ တင်ပေးကြပါတယ်။

141
00:06:45,290 --> 00:06:48,536
လေယာဉ်ပေါ်တွင် ကျွန်မဟာ စားခြင်း
သို့မဟုတ် သောက်ခြင်းကို ရှောင်ရတယ်၊

142
00:06:48,560 --> 00:06:50,720
ထပြီး လေယာဉ်ထဲ လမ်းမလျှောက်ချင်လို့ပါ။

143
00:06:50,720 --> 00:06:53,050
ဒါပေမဲ့ သဘာဝမှာ
၎င််းကိုယ်ပိုင် အစီအစဉ် ရှိတတ်တယ်၊

144
00:06:53,050 --> 00:06:55,816
မကြာခင်တုန်းကပဲ ၎င်းက တံခါးကို
လာခေါက်တာ ဖြေကြားလိုက်ရတယ်။

145
00:06:55,816 --> 00:06:58,056
ကျွန်ဟာ လေယာဉ် ရှေ့ပိုင်းကို
လျှောက်သွားလျက်

146
00:06:58,080 --> 00:07:00,096
တာဝန် ထမ်းဆောင်နေသူနဲ့
စကားပြောဆိုနေခဲ့တယ်၊

147
00:07:00,120 --> 00:07:03,440
“တံခါးကိုများ စောင့်ကြည့်ပေးနိုင်မလား။
ကျွန်မလက်နဲ့ မမှီလိုပါ။”

148
00:07:04,340 --> 00:07:08,416
အဲဒါနဲ့ အထဲမှာ ထိုင်နေရင်း ကိစ္စဝိစ္စတွေ
လုပ်နေတုန်း တံခါးက သူဘာသာသူ ပွင့်သွားရော။

149
00:07:08,440 --> 00:07:10,000
ဟိုအမျိုးသားက အဲဒီမှာ ရပ်နေရင်း

150
00:07:10,880 --> 00:07:13,416
သူ့မျက်နှာက ကြောက်လန်နေလို့ပေါ့။

151
00:07:13,440 --> 00:07:15,431
ကျွန်မကလည်း အလားတူ ဖြစ်ခဲ့မှာ သေချာတယ်။

152
00:07:15,880 --> 00:07:20,200
ကျွန်မ ထွက်လာခဲ့တယ်၊ သူဟာ
ရှေ့မှာ ရပ်နေလို့၊

153
00:07:21,520 --> 00:07:24,400
သူဟာ လုံးဝကို စိတ်ပျက်လျက် ရှိနေခဲ့တယ်။

154
00:07:25,120 --> 00:07:27,816
ကျွန်မဟာ သူ့ဆီကို လမ်းလျှောက်သွားလျက်၊

155
00:07:27,840 --> 00:07:30,136
“ဒီအဖြစ်ကို ရှင်ကရော ကျွန်မလိုပဲ
မှတ်မိနေမှာလား။”

156
00:07:30,160 --> 00:07:32,840
(ရယ်မောသံများ)

157
00:07:36,120 --> 00:07:38,096
သူကလည်း၊ “မှတ်မိမယ် ထင်တာပဲ။”

158
00:07:38,120 --> 00:07:39,776
(ရယ်မောသံများ)

159
00:07:39,800 --> 00:07:43,256
ကျွန်မက ဒီအကြောင်းကို ပြောနိုင်ပေမဲ့၊
သူကတော့ ဒီအကြောင်း ပြောမှာ မဟုတ်ပါ။

160
00:07:43,256 --> 00:07:44,936
(ရယ်မောသံများ)

161
00:07:44,960 --> 00:07:47,736
ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့ဟာ ကျန်တဲ့
ခရီးစဉ်မှာ စကားပြောခဲ့ကြတယ်၊

162
00:07:47,760 --> 00:07:51,480
တစ်ဦးကိုတစ်ဦးကို၊ မိသားစုတွေ
အလုပ်တွေ အပြန်အလှန် သိလာကြတယ်၊

163
00:07:51,480 --> 00:07:53,230
ကျွန်မတို့ လေယာဉ် ဆင်းလိုက်တော့၊ သူက

164
00:07:53,230 --> 00:07:55,576
“Michele၊ ခင်ဗျား အိတ်ကို
ကူတင်ပေးတာ သတိထားမိတယ်၊

165
00:07:55,600 --> 00:07:56,816
ခင်ဗျားအတွက် ချပေးရမလား။”

166
00:07:56,840 --> 00:07:58,520
ကျွန်မ၊ “ဟုတ်ကဲ့၊ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။”

167
00:07:59,440 --> 00:08:01,576
တစ်ဦးအတွက်တစ်ဦး ဆုမွန်ကောင်း တောင်းရင်း

168
00:08:01,600 --> 00:08:03,496
အဲဒီနေ့အတွက် အရေးကြီးဆုံးအချက်က

169
00:08:03,520 --> 00:08:07,296
သူဟာ စိတ်အနှောင့်အယှက် ဖြစ်ခဲ့ရတာကို
မေ့လို့ရမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊

170
00:08:07,320 --> 00:08:09,530
စိတ်အနှောင့်အယှက်ခံလိုက်ရတဲ့
အတွေ့အကြုံကိုလေ။

171
00:08:09,530 --> 00:08:12,196
သူဟာ အဲဒါကို မေ့နိုင်မှာ မဟုတ်သလို
ကျွန်မလည်း မေ့မရနိုင်၊

172
00:08:12,200 --> 00:08:14,456
ဒါပေမဲ့ သူဟာ ကျွန်မတို့ ပြောဆိုခဲ့တာတွေကို

173
00:08:14,480 --> 00:08:17,200
ဘဝအမြင် မတူကြတာကို ပိုမှတ်မိမယ်
ထင်ပါတယ်။

174
00:08:17,630 --> 00:08:20,216
အခြားနိုင်ငံတွေကို ခရီးထွက်တဲ့
အခါမှာကျတော့၊

175
00:08:20,240 --> 00:08:22,780
တော်တော်များများဟာ ပိုလို့ကို
စိန်ခေါ်ရာ ကျနိုင်ပါတယ်။

176
00:08:22,780 --> 00:08:25,576
လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်တုန်းက
ကျွန်မ ဇန်ဇီဘာကို သွားခဲ့တယ်၊

177
00:08:25,600 --> 00:08:27,216
တွန်းလှည်းလေးနဲ့ ရောက်သွားတာ၊

178
00:08:27,240 --> 00:08:28,790
ရှင်တို့ စဉ်းစားကြည့်ကြပါ။

179
00:08:29,440 --> 00:08:33,895
အရပ်ပုပု၊ ဆံပင်ဖြူနဲ့ အမျိုးသမီး
တွန်းလှည်းထိုင်ခုံထဲမှာ။

180
00:08:33,919 --> 00:08:35,880
နေ့စဉ် တွေ့နေကျ အရာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး။

181
00:08:37,360 --> 00:08:40,936
အဲဒါနဲ့ ကျွန်မ ထရပ်လိုက်ပြီး
အေဂျင့်နဲ့ စကားပြောဆိုနေပါတော့တယ်။

182
00:08:40,960 --> 00:08:44,376
ခင်မင်စွာဖြင့် သူတို့ရဲ့ ယဉ်ကျေးမှုနဲ့
ဒီပြင် အကြောင်းတေနွကို ပြောနေစဉ်၊

183
00:08:44,400 --> 00:08:47,190
ပေါင်းကူးတံတါး မရှိတာကို ကျွန်မ
သတိထားမိတယ်။

184
00:08:47,190 --> 00:08:49,806
အဲဒါနဲ့ ကျွန်မက၊ “ကျွန်မရဲ့
ထိုင်ခုံကို မတင်ပေးရုံတင်မက

185
00:08:49,806 --> 00:08:51,526
ကျွန်မ လှေခါးထစ်တွေကို တက်ဖို့လည်း


186
00:08:51,526 --> 00:08:53,700
အကူအညီ လိုပါဦးမယ်။”လို့ ပြောရတယ်။

187
00:08:53,920 --> 00:08:57,510
ဒီလိုနည်းဖြင့် ပျံဖို့အတွက်ကို 
စောင့်နေရတာ တစ်နာရီကြာခဲ့တယ်၊

188
00:08:57,510 --> 00:08:59,656
အဲဒီခရီးစဉ်ဟာ အရမ်းကို
အံ့အားသင့်စရာကြီးပါပဲ။

189
00:08:59,680 --> 00:09:02,930
အဲဒီနေ့မှာ ကျွန်မတို့ရဲ့ ရှုထောင့်တွေ
နှစ်ဦးစလုံဆီမှာ ပြောင်းသွားတယ်။

190
00:09:02,930 --> 00:09:04,696
ကျွန်မ လေယာဉ် အပေါ် ရောက်သွားတော့

191
00:09:04,696 --> 00:09:07,536
သူက ကျွန်မ ကျောကို ပုပ်ပေးရင်း
အားလုံးကောင်းဖို့ ဆန္ဒပြုတယ်၊

192
00:09:07,560 --> 00:09:09,776
ကျွန်မ သူ့ကို ကျေးဇူးအရမ်းတင်မိတယ်။

193
00:09:09,800 --> 00:09:14,256
ဒီတကြိမ်မှာလည်း အဲဒီအတွေ့အကြုံကို
သူဟာ မှတ်မိမယ် ထင်ပါတယ်၊

194
00:09:14,280 --> 00:09:17,840
ကျွန်မ စဝင်လာချိန်မှာ စနိုးစနောင့်
ဖြစ်ခဲ့ရတာကို မှတ်မိမှာပါ။

195
00:09:18,510 --> 00:09:21,360
ရှင်တို့ သတိထားမိကြသလို၊
ကျွန်မကို တော်တော်များ ကူကြတယ်။

196
00:09:21,360 --> 00:09:23,816
ကျွန်မရဲ့ မိသားစု၊ မိတ်ဆွေတွေ၊
လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဘက်တွေ၊

197
00:09:23,840 --> 00:09:28,176
လူစိမ်းတွေသာ မရှိခဲ့ကြပါက
ကျွန်မ အနေနဲ့

198
00:09:28,200 --> 00:09:29,896
ဒီမှာ ရပ်နေနိုင်ခဲ့မှာ မဟုတ်ပါဘူး။

199
00:09:29,920 --> 00:09:33,200
သူတို့အားလုံးဟာ ကျွန်မကို ကျွန်မရဲ့
နေ့စဉ်ဘဝထဲ ကူညီပေးခဲ့ကြပါတယ်။

200
00:09:34,040 --> 00:09:37,856
ကျွန်မတို့ အားလုံးဆီမှာ ပံ့ပိုးကူညီရေး
စနစ်ရှိနေတာ အရေးကြီးပါတယ်။

201
00:09:37,880 --> 00:09:40,496
အကူအညီကို တောင်းခံခြင်းဟာ စွမ်းအားပါ၊

202
00:09:40,520 --> 00:09:41,736
အားနည်းမှု မဟုတ်ပါ။

203
00:09:41,760 --> 00:09:43,320
(ဩဘာပေးသံများ)

204
00:09:48,880 --> 00:09:51,776
ကျွန်မတို့ အားလုံး ဘဝတလျှောက်လုံးမှာ
အကူအညီ လိုအပ်ကြပါတယ်။

205
00:09:51,800 --> 00:09:54,216
ပြီးတော့ နောက် အရေးကြီးသေးတာက

206
00:09:54,240 --> 00:09:57,656
ကျွန်မတို့ဟာ အခြားသူတွေအား ကူညီရေး
စနစ်ထဲက အစိတ်အပိုင်း ဖြစ်ကြခြင်းပါပဲ။

207
00:09:57,680 --> 00:10:00,856
ကျွန်မတို့ဟာ အဲဒီလို အတုန့်အလှည့်
သဘောကို လက်ခံကြရပါမယ်။

208
00:10:00,880 --> 00:10:04,760
ကျွန်မတို့ဟာ ကျွန်မတို့ရဲ့ 
အောင်မြင်မှုထဲမှာ ကပြရမယ့် အခန်း ရှိတယ်၊

209
00:10:05,600 --> 00:10:09,176
ဒါပေမဲ့ ကျွန်မကို အခြားသူတွေ နေ့စဉ်
ကူညီပေးနေကြသလို အခြားသူတွေရဲ့

210
00:10:09,200 --> 00:10:12,880
အောင်မြင်မှုထဲ ကျွန်မတို့ ကပြရမယ့် 
အခန်းကိုလည်း စဉ်းစားရမယ်။

211
00:10:14,000 --> 00:10:17,536
လူ့အဖွဲ့အစည်းထဲမှာ အစွဲအလမ်းတွေ
အယူဝါဒတွေရဲ့

212
00:10:17,560 --> 00:10:22,880
ဖိအားပေးမှုတွေ များလှတော့၊ ကျွန်မတို့

213
00:10:24,040 --> 00:10:26,560
အပြန်အလှန်ကူညီကြရန် အရေးကြီးပါတယ်။

214
00:10:27,600 --> 00:10:30,120
ပြီးတော့ ကျွန်မတို့ ဘဝခရီးကို နှင်ကြရာတွင်

215
00:10:30,360 --> 00:10:33,010
ကျွန်မတို့အထဲက ဘယ်သူမှာမှ အားလုံး
မြင်နေကြသလို

216
00:10:33,010 --> 00:10:36,096
မဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ အမှန်တရားကို
ရင်ဆိုင်ကြရတာကို သတိရနေရန် လိုတယ်။

217
00:10:36,120 --> 00:10:38,216
အဲဒီထက်ကိုပိုပြီး၊ ကျွန်မတို့ အားလုံးဟာ


218
00:10:38,240 --> 00:10:41,520
မြင်လို့မရနိုင်တဲ့ အရာတွေကို
ကိုင်တွယ်နေကြရပါတယ်။

219
00:10:42,740 --> 00:10:46,216
ဒါကြောင့်မို့လို့ ဝေဖန်သုံးသပ်မှု
ကင်းမဲ့စွာ နေထိုင်ကြမယ်ဆိုရင်

220
00:10:46,240 --> 00:10:50,576
ခုနက အတွေ့အကြုံတွေကို 
အပြန်အလှန် မျှဝေပေးနိုင်မှာမို့

221
00:10:50,600 --> 00:10:53,656
ကျွန်မရဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေကို ပြောပြခဲ့တဲ့
အထဲက လူတွေလိုပါပဲ၊

222
00:10:53,680 --> 00:10:57,360
လုံးဝကို မတူကွဲပြားတဲ့ ရှုထောင့်တွေကို
ရရှိလက်ခံလာနိုင်ကြမှာပါ။

223
00:10:59,280 --> 00:11:01,576
ဒီတော့ ရှင်တို့ အားလုံး 
သတိရသင့်တာက ရှင်တို့

224
00:11:01,600 --> 00:11:04,080
တကယ် လမ်းလျှောက်နိုင်တာက
ကိုယ့်ဖိနပ်ကို စီးရမှာပါ။

225
00:11:04,410 --> 00:11:06,680
ကျွန်မဟာ ရှင်တို့ရဲ့ ဖိနပ်ကို
စီးမရနိုင်ပါ။

226
00:11:07,280 --> 00:11:10,256
ပြီးတော့ ရှင်တို့ကလည်း ကျွန်မရဲ့
ဖိနပ်ဆိုက် ၁ ကို စီးမရနိုင်ပါ။

227
00:11:10,280 --> 00:11:11,376
(ရယ်မောသံများ)

228
00:11:11,400 --> 00:11:13,050
ရှင်တို့ စမ်းကြည့်နိုင်ပါတယ်။

229
00:11:13,500 --> 00:11:16,440
ဒါပေမဲ့ ကျွန်မတို့အားလုံး ဒီထက်
ပိုကောင်းစွာ လုပ်နိုင်ကြပါတယ်။

230
00:11:16,920 --> 00:11:20,776
စာနာစိတ်၊ အားပေးလိုစိတ်နဲ့
သိနားလည်လိုစိတ်နဲ့သာ ဆိုရင်

231
00:11:20,800 --> 00:11:23,496
ကျွန်မတို့ဟာ ဘေးချင်းယဉ် လျှောက်ရင်း

232
00:11:23,520 --> 00:11:25,490
တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ကူညီပေးနိုင်ကြတယ်၊

233
00:11:25,490 --> 00:11:28,010
ကျွန်မတို့ မြင်ရတာတွေကိုသာ စဉ်းစား
ဆုံးဖြတ်ကြမယ့်အစား၊

234
00:11:28,010 --> 00:11:30,286
အဲဒီလိုသာ ကျွန်မတို့ 
နေထိုင်နိုင်ကြမယ်ဆိုရင်

235
00:11:30,286 --> 00:11:33,400
လူ့အဖွဲ့အစည်းကြီး ဘယ်လို ပြောင်းလဲ
လာမှာကို စဉ်းစားကြည့်ကြပါ။

236
00:11:33,960 --> 00:11:35,176
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

237
00:11:35,200 --> 00:11:40,880
(လက်ခုပ်တီးသံများ)

238
00:11:40,920 --> 00:11:42,280
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။