Albert Einstein ผู้มีบทบาท
ในการริเริ่มกลศาสตร์ควอนตัม

ผ่านทฤษฏีปรากฏการโฟโตอิเล็กทริกของเขา

แต่ยังคงขัดแย้งกันอยู่อย่างลึกๆ 
กับหลักปรัชญา

และกระทั่งสิ่งที่พวกเราจำกันได้มากที่สุด
โดยที่เขาเป็นผู้ให้กำเนิด E=MC^2

สิ่งสุดท้ายที่ยิ่งใหญ่ที่เขาอุทิศ
ให้วงการฟิสิกส์คือบทความในปี 1935

ร่วมด้วยผู้ร่วมงานอายุน้อยของเขา
Boris Podolsky และ Nathan Rosen

เป็นบทความที่แปลกประหลาดในเชิงปรัชญา
จนย่างเข้าสู่ในช่วงทศวรรษ 80

กระดาษ EPR แผ่นนี้ ได้กลายมาเป็นศูนย์กลาง
สำหรับการเข้าใจสิ่งใหม่ๆในควอนตัมฟิสิกส์

ด้วยการอธิบายถึงปรากฏการณ์แปลกประหลาด

ซึ่ง ณ ตอนนี้รู้จักกันในนาม 
สถานะเกี่ยวพัน (Entangled states)

เริ่มด้วยการพิจารณาถึงจุดกำเนิด
ที่แยกอนุภาคออกเป็น 2 ส่วน

โดยทั้ง 2 สามารถวัดคุณสมบัติได้

ซึ่งแต่ละส่วน วัดได้ค่าที่เป็นไปได้

ในความน่าจะเป็นที่เท่ากัน

สมมติ 1 กับ 0
สำหรับคุณสมบัติแรก

และ A กับ B สำหรับอันที่สอง

เมื่อเริ่มต้นการวัด

ภายหลังจากการวัดของคุณสมบัติ
ที่เหมือนกัน ของอนุภาคเดียวกัน

จะต้องให้ผลลัพธ์ที่เหมือนกัน

ความแปลกในการเกี่ยวพันในแบบแผนนี้

ไม่ใช่แค่สถานะของอนุภาคเพียงอย่างเดียว

ที่ไม่สามารถรู้ได้จนกว่าจะได้รับการวัด

แต่รวมถึงสถานะภายหลังการวัด

ที่จะส่งผลต่ออีกอนุภาค

ถ้าสถานะของอนุภาคแรก
คือ 1

และวัดเหมือนเดิมด้วยวิธีแบบที่ 2

คุณก็จะมีโอกาศ 50/50
ที่จะได้ผล A หรือ B

แต่ถ้าวัดย้อนกลับไปยังการวัดแบบที่ 1

คุณก็จะมีโอกาศ 50/50 ที่จะได้ 0

แม้ว่าอนุภาคนั้นจะได้รับ
การวัดแบบที่ 1 ไปแล้วก็ตาม

ดังนั้นการเปลี่ยนการวัด
คุณสมบัติกลับไปกลับมา

ทำให้เกิดการสุ่มค่าใหม่

สิ่งที่แปลกไปยิ่งกว่านั้นคือ
เมื่อสังเกตอนุภาคทั้งสอง

มันจะให้ผลลัพธ์สุ่มออกมา

แต่ถ้าเอาทั้งสองอนุภาคมาเทียบกัน

คุณจะพบว่ามันสัมพันธ์กันอย่างสมบูรณ์

ยกตัวอย่างเช่น ถ้าคุณสมบัติ
ของอนุภาคทั้งคู่เป็น 0

ความสัมพันธ์นั้นจะยังคงอยู่

โดยสถานะของทั้งคู่
นั้นเกี่ยวพันกัน(entangled)

ถ้ารู้ค่าของอีกตัว
ก็จะสามารถรู้ค่าของอีกตัวได้ทันที

แต่การเกี่ยวพันกันนี้ดูเหมือนจะขัดกับ
ทฤษฏีสัมพันธภาพที่มีชื่อเสียงของ Einstein

เพราะไม่มีอะไรกำหนดขีดจำกัด
ของระยะทางระหว่างอนุภาค

ถ้าคุณวัดคุณสมบัติของอนุภาคหนึ่ง
ที่นิวยอร์กตอนบ่ายโมง

และอีกอนุภาคหนึ่งที่ซานฟรานซิสโก
ในอีกนาโนวินาทีต่อมา

มันก็ยังคงให้ผลที่เหมือนกัน

ยิ่งถ้าคุณสมบัติของอนุภาค
ถูกวัดเป็นค่า

โดยที่อนุภาคตัวหนึ่งจะส่งสัญญาณ
ไปยังอีกอนุภาค

มันจะเร็วถึง 13ล้านเท่าของความเร็วแสง

ซึ่งตามทฤษฏีสัมพันธภาพแล้ว
มันเป็นไปไปไม่ได้

ด้วยเหตุนี้ Einstein จึงไม่ยอมรับการเกี่ยวพัน
ราวกับเป็น "spuckafte ferwirklung,"

หรือ ระยะทางผี

เขาตัดสินใจว่ากลศาสตร์ควอนตัม
นั้นไม่สมบูรณ์

เพียงใกล้เคียงกับความเป็นจริง
ในอนุภาคทั้งสอง

มีคุณสมบัตืในตัวมันเองอยู่แล้ว
เพียงแต่เรามองไม่เห็น

ผู้สนับสนุนดั้งเดิมของกลศาสตร์ควอนตัม
นำโดย Niels Bohr

ยึดมั่นว่ากลศาสตร์ควอนตัมนั้น
ตั้งอยู่บนพื้นฐานความไม่แน่นอนอยู่แล้ว

และการเกี่ยวพันนี้กำหนดให้
คุณสมบัติของอนุภาคตัวหนึ่ง

ขึ้นกับอนุภาคอีกตัวหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป

กว่า 30 ปีที่วงการฟิสิกส์ยังคงอยู่
แต่หยุดชะงัก

จนกระทั่ง John Bell ค้นพบกุญแจ
ที่จะใช้ทดสอบข้อเท็จจริงของ EPR

จะต้องดูการเกี่ยวพันคุณสมบัติ
ความแตกต่างของทั้ง 2 อนุภาค

ทฤษฏีค่าที่ถูกซ่อน
โดย Einstein Podolsky และ Rosen

จำกัดอยู่แค่ว่าบ่อยแค่ไหนที่ได้ค่า
1 A หรือ B 0

ซึ่งผลของมันก็ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้ว

Bell แสดงให้เห็นการเข้าใกล้
ควอนตัมอย่างแท้จริง

ณ ตำแหน่งที่คุณสมบัติไม่ได้ถูก
กำหนดออกมาจนกว่าจะได้วัด

ในข้อจำกัดที่ต่าง และ การทำนาย
ผสมกันกับผลการวัด

ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้
กับการกำหนดผลเอาไว้ก่อน

เมื่อ Bell ค้นพบวิธีทดสอบ
ข้อเท็จจริงของ EPR

นักฟิสิกส์ก็ต่างเริ่มต้นทดลอง

เริ่มด้วย John Clauster ในทศวรรษ 70
และ Alain Aspect ในก่อน 80

มีผลการทดลองมากมาย
เกี่ยวกับการทำนาย EPR

และทั้งหมดต่างมีสิ่งที่เหมือนกันคือ

กลศาสตร์ควอนตัมนั้นถูกต้อง

ความสัมพันธ์ระหว่างคุณสมบัติที่ไม่ได้
ถูกกำหนดเอาไว้ กับการเกี่ยวพันนั้นเป็นจริง

และไม่สามารถอธิบาย
หรือแตกแขนงลงลึกไปกว่านี้ได้อีก

บทความ EPR นั้นไม่ถูกต้อง
แต่กลับยอดเยี่ยม

สามารถนำทางให้นักฟิสิกส์คิดลึกลงไป
เกี่ยวกับรากฐานของกลศาสตร์ควอนตัม

มันนำไปสู่ทฤษฏีที่ซับซ้อนมากขึ้น

และช่วยทำให้เกิดงานวิจัย 
เช่น quantum information

ซึ่งตอนนี้เข้าข่ายประสบความสำเร็จ
พัฒนาคอมพิวเตอร์ที่มีพลังเกินจินตนาการ

โชคร้ายที่การสุ่มของคุณสมบัตินี้

ได้เข้าขัดขวางนิยายวิทยาศาสตร์

อย่างใช้การเกี่ยวพันของอนุภาค
ส่งข้อความด้วยความเร็วมากกว่าแสง

ทฤษฏีสัมพันธภาพจึงยังคงปลอดภัยในตอนนี้

แต่ในจักรวาลของควอนตัมยังคงแปลกประหลาด
เกินกว่าที่ Einstein จะเข้าใจ