We hebben genoeg films gezien waar een monster, gecreëerd in een labo, ontsnapt om zich te wreken op de buitenwereld. Maar wat als het monster geen reusachtig beest was, dat steden vernietigt, maar een klein stukje zeewier met de macht om volledige ecosystemen langs de kust te verstoren? Dit is het verhaal van Caulerpa taxifolia, een oorspronkelijk natuurlijk zeewier, inheems in tropische wateren. In de jaren 1980 bleek één stam te gedijen in koudere omgevingen. Deze soort met zijn prachtige, heldere groene kleur, die snel kon groeien zonder veel onderhoud, was ideaal voor aquaria, die het bovendien reinigde door voedsel en chemicaliën uit het water te halen. Verdere selectieve teelt maakte het nog sterker en zorgde dat het wereldwijd in aquaria gebruikt werd. Maar toen kwam een stukje van deze in aquarium ontwikkelde superalgen in de Middellandse Zee terecht, naast het Oceanografisch museum van Monaco. De mariene bioloog die het vond, dacht dat het museum het per ongeluk met het aquariumwater in de oceaan had gegoten, terwijl de museumdirecteurs beweerden dat die met de zeestromingen meegebracht werd. Ongeacht hoe het gebeurde, de Caulerpa vermenigvuldigde snel zonder natuurlijke vijanden dankzij een toxine dat de alg beschermt tegen vissen. En zoals een mythisch monster, kan elk klein afgebroken stukje uitgroeien tot een hele kolonie. Door de stroming en contact met ankers en vislijnen verspreidde de alg zich over Middellandse kuststeden en bedekte koraalriffen. Wat was het resultaat van deze invasie? Het hangt af aan wie je het vraagt. Vele wetenschappers vrezen dat deze verspreiding de biodiversiteit zal verminderen door het lokale zeewier dat vissen eten, te overwoekeren. De bioloog die ze eerst ontdekte, noemde hen 'Killeralgen'. Andere onderzoeken beweren dat de algen positief zijn, omdat ze chemische stoffen opruimen -- daarvoor werden ze in aquaria gekweekt. Maar de verstoring van een natuurlijk ecosysteem door een vreemde soort, kan onvoorspelbare en oncontroleerbare gevolgen hebben, die niet onmiddeijk zichtbaar zijn. Wanneer Culerpa taxifolia ontdekt werd aan de Agua Hedionda Lagune in Garlsbad naast San Diego in 2000, waarschijnlijk afkomstig van de dumping van aquariumwater in een verbindende riool, besliste men die te stoppen voordat ze zich verspreidde door dekzeilen over Culerpa kolonies te plaatsen en chloor in te spuiten. Hoewel deze methode alle andere zeeleven onder de dekzeilen doodde, lukte de uitroeiing van de algen, en het inheemse zeegras kon op die plaats groeien. Door de snelle reactie heeft de lokale regering vermeden dat Culerpa zich kon verspreiden. Maar een andere stam in de wetlands van zuidoost Australië werd niet opgemerkt en kon zich verspreiden. Helaas, er is geen zeil dat de Middellandse Zee, of de Australische kust kan bedekken. Invasieve soorten zijn geen nieuw probleem en gebeuren ook op natuurlijke wijze. Wanneer dergelijke soorten resultaat zijn van gerichte selectie of genetische modificatie, die dan in de natuur worden vrijgelaten, kan hun invloed op ecosystemen veel drastischer en onomkeerbaar zijn. Met de wildgroei van technologieën en de vele bedreigingen voor het milieu, is het zeer belangrijk voor wetenschappers de risico's en gevaren ervan te monitoren en te evalueren. En wij moeten beseffen dat wat aan ons huis begint invloed kan hebben op ecosystemen aan de andere kant van de wereld.