We hebben genoeg films
gezien waar een monster,
gecreëerd in een labo,
ontsnapt om zich te wreken
op de buitenwereld.
Maar wat als het monster
geen reusachtig beest was,
dat steden vernietigt,
maar een klein stukje zeewier
met de macht om volledige ecosystemen
langs de kust te verstoren?
Dit is het verhaal van Caulerpa taxifolia,
een oorspronkelijk natuurlijk zeewier,
inheems in tropische wateren.
In de jaren 1980 bleek één stam
te gedijen in koudere omgevingen.
Deze soort met zijn prachtige,
heldere groene kleur,
die snel kon groeien
zonder veel onderhoud,
was ideaal voor aquaria,
die het bovendien reinigde
door voedsel en chemicaliën
uit het water te halen.
Verdere selectieve teelt
maakte het nog sterker
en zorgde dat het wereldwijd
in aquaria gebruikt werd.
Maar toen kwam een stukje van deze
in aquarium ontwikkelde superalgen
in de Middellandse Zee terecht,
naast het Oceanografisch
museum van Monaco.
De mariene bioloog die het vond, dacht
dat het museum het per ongeluk
met het aquariumwater
in de oceaan had gegoten,
terwijl de museumdirecteurs
beweerden dat die met
de zeestromingen meegebracht werd.
Ongeacht hoe het gebeurde,
de Caulerpa vermenigvuldigde snel
zonder natuurlijke vijanden
dankzij een toxine dat
de alg beschermt tegen vissen.
En zoals een mythisch monster,
kan elk klein afgebroken stukje
uitgroeien tot een hele kolonie.
Door de stroming
en contact met ankers en vislijnen
verspreidde de alg zich over
Middellandse kuststeden
en bedekte koraalriffen.
Wat was het resultaat van deze invasie?
Het hangt af aan wie je het vraagt.
Vele wetenschappers vrezen
dat deze verspreiding
de biodiversiteit zal verminderen
door het lokale zeewier
dat vissen eten,
te overwoekeren.
De bioloog die ze eerst ontdekte,
noemde hen 'Killeralgen'.
Andere onderzoeken beweren
dat de algen positief zijn,
omdat ze
chemische stoffen opruimen --
daarvoor werden ze in aquaria gekweekt.
Maar de verstoring
van een natuurlijk ecosysteem
door een vreemde soort,
kan onvoorspelbare
en oncontroleerbare gevolgen hebben,
die niet onmiddeijk zichtbaar zijn.
Wanneer Culerpa taxifolia ontdekt werd
aan de Agua Hedionda Lagune in Garlsbad
naast San Diego in 2000,
waarschijnlijk afkomstig van de dumping
van aquariumwater
in een verbindende riool,
besliste men die te stoppen
voordat ze zich verspreidde
door dekzeilen over Culerpa
kolonies te plaatsen
en chloor in te spuiten.
Hoewel deze methode
alle andere zeeleven
onder de dekzeilen doodde,
lukte de uitroeiing van de algen,
en het inheemse zeegras
kon op die plaats groeien.
Door de snelle reactie
heeft de lokale regering
vermeden dat Culerpa
zich kon verspreiden.
Maar een andere stam
in de wetlands van zuidoost Australië
werd niet opgemerkt
en kon zich verspreiden.
Helaas, er is geen zeil dat
de Middellandse Zee,
of de Australische kust kan bedekken.
Invasieve soorten zijn
geen nieuw probleem
en gebeuren ook
op natuurlijke wijze.
Wanneer dergelijke soorten
resultaat zijn van gerichte selectie
of genetische modificatie,
die dan in de natuur worden vrijgelaten,
kan hun invloed op ecosystemen
veel drastischer
en onomkeerbaar zijn.
Met de wildgroei van technologieën
en de vele bedreigingen
voor het milieu,
is het zeer belangrijk voor wetenschappers
de risico's en gevaren ervan
te monitoren en te evalueren.
En wij moeten beseffen
dat wat aan ons huis begint
invloed kan hebben op ecosystemen
aan de andere kant van de wereld.