WEBVTT

00:00:01.061 --> 00:00:05.708
Pomówmy o czymś, czego
cały czas używacie: o funkcjach.

00:00:05.808 --> 00:00:09.440
Używając poleceń
„rect”, „fill” czy „text”,

00:00:09.540 --> 00:00:14.674
przywołujecie funkcje,
a one rysują to, co każecie.

00:00:14.774 --> 00:00:16.136
Czym jest funkcja?

00:00:16.236 --> 00:00:19.944
To seria poleceń,
które zebraliśmy i nazwaliśmy,

00:00:20.044 --> 00:00:23.682
żeby później wiele razy
korzystać z tego zestawu.

00:00:23.782 --> 00:00:26.131
Weźmy polecenie „rect”. Jak działa?

00:00:26.231 --> 00:00:28.419
Rysuje cztery linie.

00:00:28.519 --> 00:00:31.414
Moglibyśmy to osiągnąć,
używając funkcji „line”.

00:00:31.514 --> 00:00:33.922
I mamy prostokąt.

00:00:34.022 --> 00:00:39.006
Ale chcemy rysować prostokąt
wiele razy,

00:00:39.106 --> 00:00:42.327
a kiepsko byłoby
za każdym razem obliczać,

00:00:42.427 --> 00:00:45.206
jak narysować linię od rogu
do rogu.

00:00:45.306 --> 00:00:47.992
Ułożyliśmy więc funkcję „rect”,

00:00:48.092 --> 00:00:50.708
która robi to samo,

00:00:50.808 --> 00:00:54.540
co tamte cztery wiersze programu,
ale trzeba mniej zachodu.

00:00:54.640 --> 00:00:56.745
Super!

00:00:56.845 --> 00:00:59.641
To jedna z funkcji, która działa

00:00:59.741 --> 00:01:02.248
we wszystkich programach
w Khan Academy.

00:01:02.348 --> 00:01:05.242
Możecie też tworzyć własne funkcje,

00:01:05.343 --> 00:01:07.335
do swoich programów.

00:01:07.435 --> 00:01:10.746
Powiedzmy, że piszemy program

00:01:10.846 --> 00:01:13.873
i chcemy wiele razy
rysować Winstona.

00:01:13.973 --> 00:01:16.744
Żeby opowiedzieć historię jego życia

00:01:16.844 --> 00:01:19.940
i pokazać go w każdym etapie.

00:01:20.040 --> 00:01:23.354
Program możemy zacząć tak:

00:01:23.454 --> 00:01:28.508
Zmienne „faceX” i „faceY”
określą środek twarzy.

00:01:28.608 --> 00:01:32.621
Względem tego środka
narysujemy oczy i usta.

00:01:32.721 --> 00:01:34.572
Na razie program widzi kod

00:01:34.672 --> 00:01:37.538
niebędący w żadnej funkcji,
więc go uruchamia.

00:01:37.638 --> 00:01:39.769
Tylko raz.

00:01:39.869 --> 00:01:43.112
Zróbmy z tego funkcję.

00:01:43.212 --> 00:01:49.010
Postąpimy podobnie jak przy
określaniu zmiennej. Bo to robimy!

00:01:49.110 --> 00:01:52.144
Piszemy „var drawWinston”.

00:01:52.244 --> 00:01:54.234
Nadajemy nazwę, opisową,

00:01:54.334 --> 00:01:59.106
wstawiamy „=”, ale zamiast
pisać liczbę lub ciąg znaków,

00:01:59.206 --> 00:02:02.709
wpiszemy „function”
(nie pomylcie się!).

00:02:02.809 --> 00:02:05.843
Dalej - puste nawiasy,

00:02:05.943 --> 00:02:08.274
otwieramy klamrę,

00:02:08.357 --> 00:02:10.697
zamykamy ją i wstawiamy średnik.

00:02:10.797 --> 00:02:14.792
Teraz umieśćmy wszystko,

00:02:14.892 --> 00:02:18.729
co chcemy mieć w funkcji,
między klamrami.

00:02:18.829 --> 00:02:21.725
Weźmiemy cały ten kod,

00:02:21.825 --> 00:02:26.392
umieścimy go w funkcji i już!

00:02:26.492 --> 00:02:30.292
Mamy teraz zmienną,
która zawiera funkcję.

00:02:30.392 --> 00:02:33.914
Nadaliśmy nazwę
temu fragmentowi kodu,

00:02:34.014 --> 00:02:37.397
żeby w każdej chwili
móc powiedzieć programowi:

00:02:37.497 --> 00:02:40.191
„znajdź fragment
o tej nazwie i uruchom!”.

00:02:40.291 --> 00:02:42.977
Tę część będzie można
wiele razy wykorzystywać.

00:02:43.551 --> 00:02:46.592
Tylko że nie ma już Winstona!

00:02:46.692 --> 00:02:48.890
Straciliśmy go! Gdzie jest?

00:02:48.990 --> 00:02:52.930
Umieszczając to w funkcji,

00:02:53.030 --> 00:02:55.900
powiedzieliśmy programowi:
„Tu jest kod,

00:02:56.000 --> 00:03:00.301
który masz uruchamiać później,
ale tylko kiedy ci każę”.

00:03:00.401 --> 00:03:03.379
Musimy nakazać to programowi,

00:03:03.479 --> 00:03:06.304
czyli przywołać funkcję.

00:03:06.404 --> 00:03:09.193
Jak w przypadku elipsy,
prostokąta i prostej.

00:03:09.293 --> 00:03:13.432
Piszemy nazwę funkcji
„drawWinston”,

00:03:13.532 --> 00:03:15.808
dalej nawiasy,

00:03:15.908 --> 00:03:19.067
oczywiście średnik i już!

00:03:19.167 --> 00:03:20.583
Mamy Winstona!

00:03:20.683 --> 00:03:24.106
Moim zdaniem to super,
ale waszym - może nie,

00:03:24.206 --> 00:03:26.829
bo tylko kazaliśmy programowi

00:03:26.929 --> 00:03:29.964
zrobić to, co już zrobił. Głupio!

00:03:30.064 --> 00:03:32.750
W funkcjach chodzi
właśnie o powtarzanie.

00:03:32.850 --> 00:03:34.468
Zróbmy to.

00:03:34.568 --> 00:03:40.783
Możemy kopiować i wklejać
tę funkcję raz po raz.

00:03:40.883 --> 00:03:43.802
Ale wygląda to tak samo.

00:03:43.902 --> 00:03:45.752
Cóż... Udało się,

00:03:45.852 --> 00:03:48.120
program rysuje wielu Winstonów,

00:03:48.220 --> 00:03:50.999
ale w jednym miejscu.

00:03:51.099 --> 00:03:54.064
Gdybyśmy mieli rentgen w oczach,

00:03:54.164 --> 00:03:58.141
zobaczylibyśmy trzech Winstonów,
ale ja rentgena w oczach nie mam.

00:03:58.241 --> 00:03:59.799
(Nie wiem, jak wy!).

00:03:59.899 --> 00:04:03.173
Drobna modyfikacja w funkcji

00:04:03.273 --> 00:04:04.443
zaraz to zmieni.

00:04:04.543 --> 00:04:08.663
Współrzędne „faceX” i „faceY”
to zawsze 202 i 208.

00:04:08.763 --> 00:04:11.571
Zmienimy to, używając
funkcji „random()”.

00:04:11.671 --> 00:04:14.630
Określmy przedział od 50 do 350.

00:04:14.730 --> 00:04:16.841
Funkcja wygeneruje liczbę losową

00:04:16.942 --> 00:04:18.862
i możemy zrobić to samo tutaj...

00:04:18.962 --> 00:04:23.045
Przy każdym przywołaniu funkcja
generuje nową liczbę losową.

00:04:23.023 --> 00:04:26.106
Wciskamy „restart”
i mamy losowych Winstonów.

00:04:26.206 --> 00:04:27.847
Super!

00:04:29.817 --> 00:04:31.268
Moim zdaniem to świetne.

00:04:31.368 --> 00:04:34.506
Gdyby nie funkcja, musielibyśmy
dużo programować.

00:04:34.606 --> 00:04:36.740
Trzy razy więcej!

00:04:37.970 --> 00:04:40.750
Ale nie jest jeszcze idealnie,

00:04:40.850 --> 00:04:43.194
bo nie chcemy
losowych Winstonów.

00:04:43.294 --> 00:04:46.817
Chcemy ustawiać Winstona
w konkretnych miejscach.

00:04:46.917 --> 00:04:50.021
W następnym filmiku
pomówimy o parametrach funkcji.

00:04:50.121 --> 00:04:54.130
I będziecie mogli
właśnie to robić!