0:00:01.061,0:00:05.708
Pomówmy o czymś, czego[br]cały czas używacie: o funkcjach.

0:00:05.808,0:00:09.440
Używając poleceń[br]„rect”, „fill” czy „text”,

0:00:09.540,0:00:14.674
przywołujecie funkcje,[br]a one rysują to, co każecie.

0:00:14.774,0:00:16.136
Czym jest funkcja?

0:00:16.236,0:00:19.944
To seria poleceń,[br]które zebraliśmy i nazwaliśmy,

0:00:20.044,0:00:23.682
żeby później wiele razy[br]korzystać z tego zestawu.

0:00:23.782,0:00:26.131
Weźmy polecenie „rect”. Jak działa?

0:00:26.231,0:00:28.419
Rysuje cztery linie.

0:00:28.519,0:00:31.414
Moglibyśmy to osiągnąć,[br]używając funkcji „line”.

0:00:31.514,0:00:33.922
I mamy prostokąt.

0:00:34.022,0:00:39.006
Ale chcemy rysować prostokąt[br]wiele razy,

0:00:39.106,0:00:42.327
a kiepsko byłoby[br]za każdym razem obliczać,

0:00:42.427,0:00:45.206
jak narysować linię od rogu[br]do rogu.

0:00:45.306,0:00:47.992
Ułożyliśmy więc funkcję „rect”,

0:00:48.092,0:00:50.708
która robi to samo,

0:00:50.808,0:00:54.540
co tamte cztery wiersze programu,[br]ale trzeba mniej zachodu.

0:00:54.640,0:00:56.745
Super!

0:00:56.845,0:00:59.641
To jedna z funkcji, która działa

0:00:59.741,0:01:02.248
we wszystkich programach[br]w Khan Academy.

0:01:02.348,0:01:05.242
Możecie też tworzyć własne funkcje,

0:01:05.343,0:01:07.335
do swoich programów.

0:01:07.435,0:01:10.746
Powiedzmy, że piszemy program

0:01:10.846,0:01:13.873
i chcemy wiele razy[br]rysować Winstona.

0:01:13.973,0:01:16.744
Żeby opowiedzieć historię jego życia

0:01:16.844,0:01:19.940
i pokazać go w każdym etapie.

0:01:20.040,0:01:23.354
Program możemy zacząć tak:

0:01:23.454,0:01:28.508
Zmienne „faceX” i „faceY”[br]określą środek twarzy.

0:01:28.608,0:01:32.621
Względem tego środka[br]narysujemy oczy i usta.

0:01:32.721,0:01:34.572
Na razie program widzi kod

0:01:34.672,0:01:37.538
niebędący w żadnej funkcji,[br]więc go uruchamia.

0:01:37.638,0:01:39.769
Tylko raz.

0:01:39.869,0:01:43.112
Zróbmy z tego funkcję.

0:01:43.212,0:01:49.010
Postąpimy podobnie jak przy[br]określaniu zmiennej. Bo to robimy!

0:01:49.110,0:01:52.144
Piszemy „var drawWinston”.

0:01:52.244,0:01:54.234
Nadajemy nazwę, opisową,

0:01:54.334,0:01:59.106
wstawiamy „=”, ale zamiast[br]pisać liczbę lub ciąg znaków,

0:01:59.206,0:02:02.709
wpiszemy „function”[br](nie pomylcie się!).

0:02:02.809,0:02:05.843
Dalej - puste nawiasy,

0:02:05.943,0:02:08.274
otwieramy klamrę,

0:02:08.357,0:02:10.697
zamykamy ją i wstawiamy średnik.

0:02:10.797,0:02:14.792
Teraz umieśćmy wszystko,

0:02:14.892,0:02:18.729
co chcemy mieć w funkcji,[br]między klamrami.

0:02:18.829,0:02:21.725
Weźmiemy cały ten kod,

0:02:21.825,0:02:26.392
umieścimy go w funkcji i już!

0:02:26.492,0:02:30.292
Mamy teraz zmienną,[br]która zawiera funkcję.

0:02:30.392,0:02:33.914
Nadaliśmy nazwę[br]temu fragmentowi kodu,

0:02:34.014,0:02:37.397
żeby w każdej chwili[br]móc powiedzieć programowi:

0:02:37.497,0:02:40.191
„znajdź fragment[br]o tej nazwie i uruchom!”.

0:02:40.291,0:02:42.977
Tę część będzie można[br]wiele razy wykorzystywać.

0:02:43.551,0:02:46.592
Tylko że nie ma już Winstona!

0:02:46.692,0:02:48.890
Straciliśmy go! Gdzie jest?

0:02:48.990,0:02:52.930
Umieszczając to w funkcji,

0:02:53.030,0:02:55.900
powiedzieliśmy programowi:[br]„Tu jest kod,

0:02:56.000,0:03:00.301
który masz uruchamiać później,[br]ale tylko kiedy ci każę”.

0:03:00.401,0:03:03.379
Musimy nakazać to programowi,

0:03:03.479,0:03:06.304
czyli przywołać funkcję.

0:03:06.404,0:03:09.193
Jak w przypadku elipsy,[br]prostokąta i prostej.

0:03:09.293,0:03:13.432
Piszemy nazwę funkcji[br]„drawWinston”,

0:03:13.532,0:03:15.808
dalej nawiasy,

0:03:15.908,0:03:19.067
oczywiście średnik i już!

0:03:19.167,0:03:20.583
Mamy Winstona!

0:03:20.683,0:03:24.106
Moim zdaniem to super,[br]ale waszym - może nie,

0:03:24.206,0:03:26.829
bo tylko kazaliśmy programowi

0:03:26.929,0:03:29.964
zrobić to, co już zrobił. Głupio!

0:03:30.064,0:03:32.750
W funkcjach chodzi[br]właśnie o powtarzanie.

0:03:32.850,0:03:34.468
Zróbmy to.

0:03:34.568,0:03:40.783
Możemy kopiować i wklejać[br]tę funkcję raz po raz.

0:03:40.883,0:03:43.802
Ale wygląda to tak samo.

0:03:43.902,0:03:45.752
Cóż... Udało się,

0:03:45.852,0:03:48.120
program rysuje wielu Winstonów,

0:03:48.220,0:03:50.999
ale w jednym miejscu.

0:03:51.099,0:03:54.064
Gdybyśmy mieli rentgen w oczach,

0:03:54.164,0:03:58.141
zobaczylibyśmy trzech Winstonów,[br]ale ja rentgena w oczach nie mam.

0:03:58.241,0:03:59.799
(Nie wiem, jak wy!).

0:03:59.899,0:04:03.173
Drobna modyfikacja w funkcji

0:04:03.273,0:04:04.443
zaraz to zmieni.

0:04:04.543,0:04:08.663
Współrzędne „faceX” i „faceY”[br]to zawsze 202 i 208.

0:04:08.763,0:04:11.571
Zmienimy to, używając[br]funkcji „random()”.

0:04:11.671,0:04:14.630
Określmy przedział od 50 do 350.

0:04:14.730,0:04:16.841
Funkcja wygeneruje liczbę losową

0:04:16.942,0:04:18.862
i możemy zrobić to samo tutaj...

0:04:18.962,0:04:23.045
Przy każdym przywołaniu funkcja[br]generuje nową liczbę losową.

0:04:23.023,0:04:26.106
Wciskamy „restart”[br]i mamy losowych Winstonów.

0:04:26.206,0:04:27.847
Super!

0:04:29.817,0:04:31.268
Moim zdaniem to świetne.

0:04:31.368,0:04:34.506
Gdyby nie funkcja, musielibyśmy[br]dużo programować.

0:04:34.606,0:04:36.740
Trzy razy więcej!

0:04:37.970,0:04:40.750
Ale nie jest jeszcze idealnie,

0:04:40.850,0:04:43.194
bo nie chcemy[br]losowych Winstonów.

0:04:43.294,0:04:46.817
Chcemy ustawiać Winstona[br]w konkretnych miejscach.

0:04:46.917,0:04:50.021
W następnym filmiku[br]pomówimy o parametrach funkcji.

0:04:50.121,0:04:54.130
I będziecie mogli[br]właśnie to robić!