WEBVTT

00:00:07.366 --> 00:00:11.939
ท่อนคอรัสเล่นซ้ำกันกี่ครั้ง 
ในเพลงโปรดของคุณ

00:00:11.939 --> 00:00:16.572
และ ลองคิดสักนิดสิ ว่าคุณฟังไปแล้วกี่ครั้ง

00:00:16.572 --> 00:00:21.519
เป็นไปได้ว่าคุณได้ยินมันเล่นซ้ำๆ เป็นโหล 
ไม่ก็คงเป็นร้อยหน

00:00:21.519 --> 00:00:25.239
และไม่ใช่แค่เพลงดังๆ ของฝรั่งเท่านั้น
ที่เล่นซ้ำไปซ้ำมา

00:00:25.239 --> 00:00:30.792
การทำซ้ำเป็นส่วนหนึ่ง 
ที่ดนตรีหลากวัฒนธรรมมีอยู่ร่วมกัน

00:00:30.792 --> 00:00:34.455
แล้วทำไมดนตรีจึงมีการทำซ้ำๆ มากเหลือเกิน

00:00:34.455 --> 00:00:39.937
ส่วนหนึ่งของคำตอบมาจากสิ่งที่นักจิตวิทยาเรียกว่า
ผลกระทบการสัมผัสแท้ๆ (mere-exposure effect)

00:00:39.937 --> 00:00:44.084
ง่ายๆ ก็คือ คนมักจะชอบ
สิ่งที่พวกเขาเคยสัมผัสมาก่อน

00:00:44.084 --> 00:00:48.135
ยกตัวอย่างเช่น เพลงที่ได้ยินทางวิทยุ
ที่เราไม่ได้ชอบสักเท่าไร

00:00:48.135 --> 00:00:51.421
แต่เมื่อเราได้ยินเพลงนั้นที่ร้านขายของ
ในโรงหนัง

00:00:51.421 --> 00:00:53.606
และได้ยินอีกบนท้องถนน

00:00:53.606 --> 00:00:56.311
ไม่นาน เราก็ติดอยู่ในจังหวะ
ร้องเนื้อร้อง

00:00:56.311 --> 00:00:58.555
หรือแม้แต่ดาวโหลดเพลงนั้นมา

00:00:58.555 --> 00:01:02.135
ผลกระทบการสัมผัสแท้นี้ ไม่ได้เกิดกับเพลงเท่านั้น

00:01:02.135 --> 00:01:06.164
มันยังคงใช้ได้กับทุกอย่าง
ตั้งแต่รูปร่าง ไปจนถึงโฆษณาซุปเปอร์โบว์

00:01:06.164 --> 00:01:10.016
แล้วอะไรที่ทำให้การทำซ้ำ
มีอย่างแพร่หลายเป็นเอกลักษณ์ในดนตรี

00:01:10.016 --> 00:01:14.505
เพื่อที่จะทำการสอบสวน 
นักจิตวิทยาถามคนที่ฟังองค์ประกอบทางดนตรี


00:01:14.505 --> 00:01:16.960
ที่หลีกเลี่ยงการทำซ้ำ

00:01:16.960 --> 00:01:20.281
พวกเขาได้ยินส่วนตัดทอนจากเพลงเหล่านี้
ในแบบต้นฉบับ

00:01:20.281 --> 00:01:24.623
หรือในแบบที่ถูกดัดแปลงโดยดิจิตัล
เพื่อเพิ่มท่อนซ้ำ

00:01:24.623 --> 00:01:26.675
แม้ว่าแบบต้นฉบับจะถูกแต่งโดย

00:01:26.675 --> 00:01:29.726
นักแต่งเพลงที่ได้รับความนับถือมากที่สุด
ในศตวรรษที่ 20

00:01:29.726 --> 00:01:33.984
และแบบที่มีการซ้ำได้ถูกรวมขึ้นมา
โดยการแก้ไขเสียงแบบปู้ยี่ปู้ยำ

00:01:33.984 --> 00:01:38.647
คนให้คะแนนแบบที่มีท่อนซ้ำ
ว่าเพราะกว่า น่าสนใจกว่า

00:01:38.647 --> 00:01:43.250
และน่าจะถูกแต่งโดยศิลปินที่เป็นคนมากกว่า

00:01:43.250 --> 00:01:45.718
การทำซ้ำทางดนตรีเป็นที่น่าสนใจมาก

00:01:45.718 --> 00:01:48.894
ลองคิดถึงเพลงสุดคลาสสิกของมัพเพทส์
"มาห์นา มาห์นา"

00:01:48.894 --> 00:01:49.979
ถ้าคุณได้ยินมันมาก่อน

00:01:49.979 --> 00:01:53.181
คงแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่หลังจากผมร้องว่า
"มาห์นา มาห์นา"

00:01:53.181 --> 00:01:56.547
คุณจะไม่ร้องตอบว่า
"ดุ ดู ดุ๊ ดู ดุ"

00:01:56.547 --> 00:01:58.451
การทำซ้ำเชื่อมต่อแต่ละส่วนของดนตรี

00:01:58.451 --> 00:02:02.092
เข้ากับส่วนถัดไปของดนตรีที่ตามมา
อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

00:02:02.092 --> 00:02:06.122
ดังนั้นเมื่อคุณได้ยินโน้ตบางตัว
คุณก็คิดแล้วว่าตัวถัดไปเป็นอะไร

00:02:06.122 --> 00:02:08.366
สมองของคุณร้องตามไปโดยไม่ได้คิด

00:02:08.366 --> 00:02:11.609
และคุณอาจเริ่มฮัมเพลงออกเสียงโดยไม่ได้สังเกต

00:02:11.609 --> 00:02:15.383
การศึกษเร็วๆ นี้ได้แสดงให้เห็นว่า
เมื่อคนได้ยินส่วนของดนตรีที่ซ้ำๆ

00:02:15.383 --> 00:02:18.287
พวกเขามักจะเคลื่อนไหวหรือเคาะตามจังหวะ

00:02:18.287 --> 00:02:22.630
การทำซ้ำๆ เชื้อเชิญเราเข้าไปในดนตรี
ราวกับผู้เข้าร่วมตามแผน

00:02:22.630 --> 00:02:25.081
แทนที่จะเป็นผู้รับฟัง

00:02:25.081 --> 00:02:26.622
การวิจัยแสดงให้เห็นว่า

00:02:26.622 --> 00:02:30.410
ผู้ฟังเคลื่อนความสนใจของพวกเขา
ไปตามการทำช้ำทางดนตรี

00:02:30.410 --> 00:02:34.136
ให้ความสนใจในมุมมองที่ต่างไป
ของเสียงในแต่ละครั้งที่ฟัง

00:02:34.136 --> 00:02:36.970
คุณอาจสังเกตว่าทำนองของท่อนนั้น
ในหนแรก

00:02:36.970 --> 00:02:41.971
แต่เมื่อฟังซ้ำ ความสนใจของคุณย้ายไปยัง
นักกีตาร์ที่โหนเสียง

00:02:41.971 --> 00:02:46.183
มันยังเกิดขึ้นในภาษาด้วยสิ่งที่เรียกว่า
ความอิ่มใจในความหมาย

00:02:46.183 --> 00:02:48.984
การพูดคำซ้ำๆ อย่าง แอทลาส แอด นอว์เซียม

00:02:48.984 --> 00:02:52.002
อาจทำให้คุณหยุดคิดว่ามันหมายถึงอะไร

00:02:52.002 --> 00:02:57.073
แล้วมาให้ความสนใจกับเสียง:
ที่แปลกดีเมื่อ L ตาม T

00:02:57.073 --> 00:03:00.086
ด้วยวิธีนี้ การทำซ้ำสามารถเปิดโลกแห่งเสียง

00:03:00.086 --> 00:03:02.853
ที่เข้าถึงไม่ได้เมื่อฟังในครั้งแรก

00:03:02.853 --> 00:03:07.203
L ตาม T อาจ ไม่ได้เกี่ยวข้องกันอย่างสวยงาม
กับ แอทลาส

00:03:07.203 --> 00:03:11.492
แต่เสียงที่นักกีต้าโหนอาจมีความสำคัญ
ในการแสดงออก

00:03:11.492 --> 00:03:13.960
คำพูดที่กลายมาเป็นมายาเพลง
แสดงให้เห็นว่า มันง่ายดายแค่ไหน

00:03:13.960 --> 00:03:17.639
ที่การกล่าวประโยคซ้ำๆ กันหลายครั้ง
จะเบนความสนใจผู้ฟัง

00:03:17.639 --> 00:03:20.690
ไปยังระดับเสียงและจังหวะของเสียง


00:03:20.690 --> 00:03:22.371
ดังนั้นภาษาพูดที่ย้ำซ้ำๆ

00:03:22.371 --> 00:03:26.144
จึงเริ่มที่จะฟังคล้ายกับว่ามันถูกร้องออกมา

00:03:26.144 --> 00:03:29.185
ปรากฏการณ์คล้ายๆ กันเกิดขึ้น
กับลำดับเสียงแบบสุ่ม

00:03:29.185 --> 00:03:33.430
ผู้คนจะให้คะแนนกับลำดับเสียงแบบสุ่ม
ที่พวกเขาเคยได้ยินมาก่อน

00:03:33.430 --> 00:03:37.624
มากกว่าลำดับเสียงแบบสุ่ม
ที่พวกเขาได้ยินเป็นหนแรก

00:03:37.624 --> 00:03:41.181
การทำซ้ำให้รูปแบบการจัดเรียงกับเสียง

00:03:41.181 --> 00:03:46.063
ที่เราคิดในรูปแบบของทำนองดนตรีที่ชัดเจน
ที่เราฟังคลอไปพร้อมกับเสียง

00:03:46.063 --> 00:03:49.632
ที่เข้ามาเชื่อมอย่างมีจินตนาการกับโน้ตดนตรี
ที่กำลังจะตามมา

00:03:49.632 --> 00:03:54.150
วิธีการฟังสัมพันธ์กับความไวของหูเรา
ต่อเสียงดนตรี

00:03:54.150 --> 00:03:56.660
ในบริเวณที่เสียงดนตรีผ่านเข้าไปในสมอง

00:03:56.660 --> 00:04:00.089
และเล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ราวกับว่ามันติดอยู่ซ้ำๆ

00:04:00.089 --> 00:04:03.109
นักวิจารณ์มักจะอายกับการซ้ำ ของดนตรี

00:04:03.109 --> 00:04:05.382
และบอกว่ามันเด็กๆ หรือไม่มีอะไรพัฒนา

00:04:05.382 --> 00:04:09.752
แต่การทำซ้ำนั้น ไม่ได้ใกล้เคียงกับความอับอายเลย
ที่จริงแล้วมันเป็นปัจจัยสำคัญ

00:04:09.752 --> 00:04:14.109
ที่ทำให้เกิดรูปแบบของประสบการณ์
ที่เกี่ยวกับดนตรี