Ik ben blogger, filmmaker en slager. en ik zal uitleggen hoe deze eigenschappen samenkomen. Het begon vier jaar geleden toen ik met een vriend aan mijn eerste Ramadan-vasten begon, in een van de drukste moskeeën van New York City. Groepen mannen met baarden en kalotjes vulden de straat. Het was de natte droom van iedere FBI-agent. Wij waren deel van deze samenleving en wisten hoe gastvrij deze plek was. Jarenlang had ik deze plaats op foto's afgebeeld gezien als een levenloze, kille monoliet. Een stereotype beeld van de Amerikaanse moslimsamenleving. Geërgerd door dit kortzichtige stereotype, kregen we een gek idee: iedere avond van de Ramadan beëindigen we ons vasten bij een andere moskee in een andere staat en we delen deze verhalen op een blog. We noemden het '30 Moskeeën in 30 dagen', reden naar alle 50 staten en deelden verhalen van meer dan 100 verschillende moslimgemeenschappen. Van de Cambodjaanse vluchtelingen in Los Angeles, tot de zwarte Sufi's die in de bossen van South Carolina wonen. Wat hieruit kwam, was een mooi en complex portret van Amerika. Door de media-aandacht moesten lokale journalisten hun moslimgemeenschappen herbekijken. Maar echt geweldig was om te zien hoe mensen over de hele wereld geïnspireerd raakten om hun eigen 30-moskeeën-reis af te leggen. Er waren zelfs twee NFL-atleten die hun competitie onderbraken om dit te doen. Terwijl dit project openbloeide over de hele wereld, zat ik in Pakistan te werken aan een film. Mijn mederegisseur, Omar, en ik hadden een meningsverschil met vrienden over wat we in de film gingen uitbeelden. De film heet 'These Bird Walk', (Deze vogels lopen). Het gaat over dwarse straatkinderen die moeite hebben om iets dat lijkt op familie te vinden. We legden de nadruk op de complexiteit van jeugd en familievetes, maar onze vrienden bleven ons maar aanstoten om het te hebben over drones en moordcommando's, om de film 'relevanter' te maken. Waardoor we de mensen die ons hun verhalen hadden toevertrouwd, zouden herleiden tot sociaal-politieke symbolen. We hebben niet naar hen geluisterd, en in plaats daarvan kozen we de tedere gebaren van liefde en de onstuimige flitsen van de jeugd. Onze bedoeling met deze film was enkel het tonen van empathie, een emotie die je zelden ziet in films die uit onze regio komen. En toen 'These Birds Walk' overal ter wereld werd gespeeld, was ik eindelijk weer thuis in New York. Ik had veel vrije tijd, en eigenlijk nog steeds geen geld, en dus gaf mijn vrouw me de opdracht meer voor ons te gaan koken. Altijd als ik naar de slager ging om halal vlees te kopen, klopte er iets niet. Voor degene die het niet weten, halal is een term voor vlees dat menselijk is verzorgd en geslacht, volgens strenge islamitische regels. Jammer genoeg voldoet het meeste halal vlees in Amerika niet aan de standaarden die mijn geloof me oplegt. Hoe meer ik vernam over deze onethische praktijken, hoe meer ik me geschonden voelde. Vooral omdat bedrijven van mijn eigen gemeenschap degene waren die misbruik maakten van mijn geloofspraktijk. Dus met gemengde gevoelens en bijna geen ervaring als slager opende ik samen met wat vrienden een vleeswinkel in het hart van het modedistrict in East Village. (Gelach) We noemen het 'Honest Chops' (Eerlijke karbonades), en eisen het begrip halal op, met bio-, menselijk gekweekte dieren, toegankelijk en betaalbaar voor families uit de werkende klasse. Nergens in Amerika is er een winkel die dit doet. Het ongelooflijke hiervan is dat 90 procent van onze klanten niet eens moslims zijn. Voor vele van hun was het de eerste keer dat ze zo nauw in aanraking kwamen met de islam. Al deze ongerelateerde projecten - (Gelach) kwamen voort uit rusteloosheid. Ze zijn een reactie vanuit de buik op alle bedrijven en spreekpersonen die mijn geloof en samenleving met veel ijver oversimplificeren. De enige manier om ze te verslaan, is te spelen volgens andere regels. We moeten strijden met een vindingrijke aanpak. Met het vertrouwen, de toegang en liefde dat alleen wij kunnen brengen, moeten we onvoorwaardelijk ons geloof weer opeisen, in iedere film, in ieder stuk vlees, want als we onze verhalen gaan witwassen puur om veel mensen aan te spreken, zullen we niet alleen falen, maar ook bakzeil halen tegen wie meer geld en middelen heeft om onze verhalen te vertellen. Onze schreeuw om creatieve moed, draait niet om nieuw of relevant zijn. Het is simpelweg omdat onze samenlevingen zo ontzettend uniek en mooi zijn. Ze eisen dat we manieren vinden om zonder compromissen erkend en gerespecteerd worden. Dankuwel. (Applaus)