Pętle for (wersja wideo)

To tylko zapis naszych interaktywnych sesji poświęconych kodowaniu, stworzony by ułatwić ich przełożenie na inne języki. Polecamy obejrzenie tych sesji bezpośrednio pod adresem: https://pl.khanacademy.org/cs/programming/

Poznaliście pętle warunkowe.
Pora na pętle typu FOR.

Tę pętlę zrobiłam, by zachwalać
najpyszniejszą pizzę - ananasową.

Pomyślicie: „Lubiłem pętle
warunkowe, po co mi te nowe?”.

Niedługo zobaczycie,

że pętla typu FOR pozwala krócej
zapisać pętle warunkowe.

Zanim się jej przyjrzymy,
wróćmy do pętli warunkowych,

z którymi jesteście obeznani.
Do tej przejdziemy za chwilę.

Tak jak we wstępie
do pętli warunkowych,

zaczynamy od zmiennej „y”

i piszemy tekst
z jej wykorzystaniem.

Mówimy, że program ma działać,
póki „y” jest mniejszy od 300,

ze zmianą za każdym razem o 40.

Trzeba wzmocnić przekaz.

„Pizza z ananasem jest najlepsza”
to ważna informacja,

więc napiszmy ją wiele razy.
Zacznijmy wyżej, zmieńmy to...

Linii powinno być więcej,
czyli tu powiększymy...

I można by zmniejszyć odstęp, prawda?

Tak lepiej.

Zobaczmy, jak z pętli warunkowej
zrobić pętlę typu FOR.

Cofnę tę pętlę warunkową,

żebyście zobaczyli, że program
zrobi to, co zapowiadam.

Zrobimy pętlę FOR i zostawimy
miejsce do wypełnienia później.

Pętlę FOR charakteryzuje coś ważnego:

tu dzieją się trzy sprawy naraz.

Mówimy komputerowi,
by średnikami rozdzielał te części.

Jedna jest tu, druga tu, trzecia tu.

I wnętrze pętli, jak przedtem.

Co się dzieje w każdej części?

Pętla typu FOR

musi mieć jakiś początek.

Potem jest średnik,

polecenie dotyczące
czasu powtarzania,

a później zmiany.

Jak to się ma
do tej pętli warunkowej?

Na początku zmienna „y” jest tu.

Skopiujmy to i wklejmy

do pierwszej części pętli FOR.

Ta część jest na początku
- więc pierwsza.

Środkowa mówi nam,
jak długo mamy powtarzać procedurę,

to jest pośrodku...

A zmiana następuje na końcu,

umieścimy to więc
na końcu pętli typu FOR.

Zawsze trzeba zachowywać
kolejność części.

Najpierw określamy
początkową wartość zmiennej.

Tutaj - to 27.

Potem mówimy, jak długo
program ma działać:

musi powtarzać, dopóki zmienna
będzie mniejsza niż 354.

A potem określimy,
jakie będą zmiany.

Tu będziemy zwiększać „y” o 24.

I w końcu napiszemy,
co ta pętla ma robić.

Czyli - wyświetlać nasz tekst.

I proszę: „Pizza z ananasem
jest najlepsza”.

Każdy się dowie!

Teraz przyjrzyjmy się uważniej
działaniu tej pętli.

Chcąc zmienić punkt początkowy,

wpisalibyśmy to tutaj.

Punkt końcowy zmienilibyśmy
w tym miejscu.

A żeby zmienić odstęp,
zmodyfikowalibyśmy tę liczbę.

Możemy też zmienić,
tak jak przy pętli warunkowej,

wartość zmiennej „x”.
Zapiszemy to.

Świetnie!

Może trudno wam będzie zapamiętać,
do czego służą średniki.

Pamiętajcie, że są konieczne,
by rozdzielać te trzy części.

Gdyby ich nie było,

wyświetlałyby się
komunikaty o błędach w pętli.

Zawsze sprawdzajcie,
czy średniki są na miejscu!

Możecie nadgorliwie dodać
średnik na końcu,

ale jeśli zapamiętaliście,
że średniki rozdzielają części...

Ten ostatni
nie rozdziela niczego.

Po prostu jest. Wyrzućmy go,
nie przyda się nam.

Pewnie męczy was zmienianie
pętli FOR w warunkowe i z powrotem.

Zróbmy to ostatni raz.

Zobaczycie, że pętla FOR
to tylko inny zapis pętli warunkowej.

I będziecie doskonale wiedzieli,

jak wrócić z jednej do drugiej.

Można to zrobić z każdą
pętlą FOR, nie tylko tą.

Najpierw zastanówmy się,
gdzie umieścić 1. wartość,

którą mamy w pętli FOR.

Ponieważ to początkowa wartość
zmiennej,

ma być na zewnątrz,
nie w pętli warunkowej.

I koniecznie z przodu,

bo będziemy jej używać w pętli.

A gdzie ma być ten warunek?

To proste. Pamiętacie,
że polecenie zatrzymania

lub powtarzania, aż wystąpi
warunek, jest tu. Powiemy:

dopóki „y” jest mniejszy od 313
- powtarzaj.

I w końcu zmiana.

Zawsze była na końcu
pętli warunkowych,

więc teraz też niech będzie.

Tylko przeniesiemy tekst
- i gotowe.

Widać, że stało się to samo,
co przy tamtej pętli. Jeszcze raz.

Pewnie widzicie, że ta nowa
pętla FOR nie jest konieczna.

Przez całe programistyczne życie
moglibyśmy pisać pętle takie jak ta.

Za to ta pętla
imponuje zwięzłością.

Gdy przywykniecie,
będziecie się lepiej orientować:

jak zaczynamy zmienną,

jak określamy czas
i modyfikujemy wartość...

Jeśli nie lubicie pętli typu FOR,
nie musicie ich używać,

ale przywyknijcie do ich widoku.
W razie czego

możecie je zmieniać
w takie pętle warunkowe.

Spróbujcie użyć pętli FOR
w nowym programie,

albo użyjcie pętli warunkowych

i tam, gdzie trzeba, zmieńcie je
w pętle FOR.

Nie zawsze można zmienić
pętlę warunkową w pętlę typu FOR.

Tylko te w prostej postaci.

Gdy jest jasne,
od której zmiennej się zaczyna,

jak długo będzie działać program
i jakie będą zmiany.