Zahra' Langhi: Dlaczego rewolucja libijska nie przyniosła oczekiwanych rezultatów... i co może je przynieść

Zahra' Langhi brała udział w "dniach gniewu," ruchu,
który pomógł obalić dyktatora Kaddafiego. Ale... co dalej?
W pierwszych wolnych wyborach Libijczycy próbowali wybierać kandydatów poprzez innowacyjny system głosowania według tzw. list suwakowych, mających na celu zapewnić równą reprezentację kobiet i mężczyzn. Jednak zwycięzcą okazał się dobrze znany impas politycznej dominacji i wykluczenia. Langhi sugeruje, że Libia potrzebuje teraz współpracy, a nie konkurencji; współczucia, nie wściekłości.

Nigdy nie zapomniałam słów

mojej babci zmarłej na emigracji:

''Walcz z Kaddafim.

Ale za nic nie wolno ci

stać się taką jak on".

Minęły prawie dwa lata

od wybuchu libijskiej rewolucji,

zainspirowanej falami
masowych protestów

w Tunezji i Egipcie.

Z Libijczykami z kraju i zagranicy

wzywaliśmy do "dnia gniewu",

rewolucji przeciwko
despotycznym rządom Kaddafiego.

I stało się - wielka rewolucja.

Przewodziła libijska młodzież,

domagając się upadku reżimu,

pod hasłami wolności,
godności, sprawiedliwości.

Pokazali niezwykłą odwagę

stawiając czoła brutalnej dyktaturze.

Pokazali wielką solidarność

od wschodu po zachód i południe.

Po 6 miesiącach brutalnej wojny,

która pochłonęła 50 tys. ofiar,

udało nam się wyzwolić kraj
i obalić tyrana.

(Brawa)

Lecz Kaddafi
zostawił po sobie brzemię,

dziedzictwo tyranii,
korupcję i ziarna niezgody.

Cztery dekady reżimu Kaddafiego

zniszczyły infrastrukturę oraz
kulturowe i moralne filary społeczeństwa.

Świadoma szkód oraz wyzwań,

jak wiele innych kobiet,
zapragnęłam odbudować społeczeństwo,

apelując o pełne
i sprawiedliwe przejście

ku demokracji
i narodowemu pojednaniu.

W czasie rewolucji
i krótko po upadku Kaddafiego

w Bengazi powstało
prawie 200 organizacji.

Prawie 300 w Trypolisie.

Po 33 latach na emigracji
wróciłam do Libii

i z niezwykłym entuzjazmem

zaczęłam organizować warsztaty

o zwiększaniu kompetencji
i zdolności przywódczych.

Ze wspaniałą grupą kobiet założyłam

Libijską Platformę Kobiet dla Pokoju,

ruch kobiet,
liderek różnych środowisk,

żeby domagać się wzmocnienia
socjo-politycznej pozycji kobiet

i naszych praw do równego udziału

w budowaniu demokracji i pokoju.

W prawyborach napotkałam na trudne,

coraz bardziej spolaryzowane środowisko,

efekt egoistycznej polityki
dominacji i wykluczenia.

Prowadziłam Platformę
Kobiet Libijskich dla Pokoju,

by zabiegać o szersze prawo wyborcze,

które dałoby każdemu obywatelowi

prawo do głosowania i kandydowania,

i co najważniejsze, do żądania od partii

wystawiania kandydatur i mężczyzn i kobiet,

pionowo i poziomo na listach wyborczych

tworząc listę suwakową.

W końcu przyjęto nasza inicjatywę.

Kobiety stanowią 17,5%
w Kongresie Narodowym

po pierwszych wyborach od 52 lat.

(Brawa)

Jednak euforia wyborów

i całej rewolucji wygasła.

i całej rewolucji wygasła.

Każdego dnia słyszeliśmy o przemocy.

Usłyszeliśmy o sprofanowaniu

starożytnych meczetów i sufijskich grobowców.

Innego dnia podano o zamordowaniu

amerykańskiego ambasadora
i ataku na konsulat.

Kolejnego dnia doniesiono

o zamordowaniu oficerów armii.

Ciągle rządziły bojówki,

notorycznie gwałcące
prawa człowieka i więźniów,

nie szanujące litery prawa.

Społeczeństwo ukształtowane
przez myślenie rewolucyjne

spolaryzowało się

i oddaliło od wielkich
ideałów i zasad

wolności, godności,
sprawiedliwości społecznej,

o które walczyliśmy.

Nietolerancja, wykluczenie i zemsta

stały się nowymi ikonami rewolucji.

Nie zainspiruję was dzisiaj

historią naszego sukcesu wyborczego.

Jestem tu dzisiaj by wyznać,

że jako naród podjęliśmy złą decyzję.

Nie ustaliliśmy priorytetów.

Wybory nie przyniosły spokoju,
stabilizacji i bezpieczeństwa.

Czy równe szanse wyborcze obu płci

przyniosły pokój i narodowe pojednanie?

Nie, nie przyniosły.

Dlaczego?

Czemu naszym społeczeństwem
nadal włada

egoistyczna polityka
dominacji i marginalizacji?

Może w polityce
brakowało nie tylko kobiet,

lecz też kobiecych wartości
współczucia, litości i integracji.

Potrzeba nam dialogu narodowego
i konsensusu

bardziej niż wyborów,

które jedynie wzmocniły
polaryzację i podziały.

Potrzeba nam kobiecych wartości

bardziej niż reprezentacji kobiet w liczbach.

Trzeba odrzucić wściekłość
i wezwania do dni gniewu.

Musimy zacząć działać
ze współczucia i miłosierdzia.

Rozwijać kobiecy dyskurs,

w którym nie chodzi tylko o szacunek,

lecz o litość zamiast zemsty,
współpracę zamiast rywalizacji,

włączanie zamiast wykluczania.

Oto ideały, których rozdarta wojną Libia

desperacko potrzebuje,
żeby osiągnąć pokój.

Pokój ma swoją alchemię,

i ta alchemia jest ściśle związana

z połączeniem żeńskiej
i męskiej perspektywy.

To prawdziwe łączenie.

I to musi zaistnieć

przed wdrożeniem socjo-politycznym.

Według Koranu

Salaam - pokój, to słowo
miłosiernego boga, rahim.

Słowo "rahim" znane wszystkim
tradycjom abrahamicznym,

ma ten sam rdzeń językowy:
"R H M" - łono,

symbolizując macierzyństwo
obejmujące całą ludzkość,

część męską i żeńską,

z której wywodzą się
wszystkie plemiona i ludzie.

Jak łono otaczające rosnący zarodek,

boska matryca współczucia
odżywia wszelkie istnienie.

Dlatego mówi się:
"Moje miłosierdzie obejmuje wszystko".

"Moje miłosierdzie
ma pierwszeństwo przed moim gniewem."

Oby nam wszystkim
udzielono łaski miłosierdzia.

(Brawa)

Dziękuję.

(Brawa)