"How the Occupy Movement can deal with conflict" Michael Stone

Shot on Nov 6, 2011 at Occupy Vancouver

"We are failing in our culture from a lack of imagination. And what we're achieving here is space for imagination."

Michael Stone is a psychotherapist, yoga teacher, Buddhist teacher, author and activist, committed to the integration of traditional teachings with contemporary psychological and philosophical understanding.

http://www.centreofgravity.org
http://occupylove.org
http://occupyvancouver.com

WATCH THE POST-SPEECH PIECE 'LOVE AND SHADOW'
http://www.youtube.com/watch?v=o2akehtL-Ac

Microfoon check

met enthousiasme. Microfoon check, microfoon check.

Mijn naam is Michael Stone

Ik ben hier gekomen, vanuit Toronto,

New Mexico,

Montreal,

en Occupy Wall Street.

Ik wil het hebben over,

wat ik gezien heb,

in sommige andere Occupy Movements.

Wat ik geleerd heb,

en wat sommige van mijn angsten zijn.

En sommige van mijn zorgen,

over de volgende fase, van deze beweging.

De volgende fase van deze beweging,

gaat zijn, hoe we omgaan met conflict.

Inwendig conflict, en de onderdrukking, die zeker zal komen,

zodra de mensen in deze gebouwen, en de politie,

gespannen worden.

Dus, als eerste, dit is geen protest.

Eén ding dat ik geleerd heb, in dit proces, is dat dit geen protest is.

Dit is een "Beweging". Het is moeilijk voor de media,

om onder woorden te brengen wat deze beweging is,

omdat we geen eisen hebben.

Maar dat is niet waar, bewegingen werken niet met eisen.

Bewegingen werken met processen. In plaats van het maken van eisen,

die onderhandeld moeten worden, voor jaren, met gekozen politici.

Wat we al geprobeerd hebben, voor jaren, met gekozen politici.

Wij proberen onze waarden te laten zien.

En iets veel groters uit te spreken, dan eisen.

We hebben in onze cultuur last van een gebrek aan fantasie.

En wat we hier bereiken, is ruimte voor fantasie.

Dit is niet gewoon een revolutie,

het is een collectieve beweging, om gezamenlijk aan de handrem te trekken.

Een noodrem.

Dit capatalistische, op groei gebaseerde economie,

kan alleen overleven met minstens 3% groei per jaar.

Dat betekent, dat over 24 jaar

de grootte van deze economie verdubbeld zal zijn.

Onze waterwegen, onze visstand, onze bossen,

onze jonge mensen, kunnen die groei niet aan.

Dus dit is een crisis van groei,

en de schaduwzijde van ons economische systeem

is ecologische afbraak.

En dit is een beweging, omdat het divers is.

Om divers te kunnen zijn, moeten we communiceren

met mensen die buiten ons weten staan.

We moeten communiceren met hen die we niet kennen.

We moeten luisteren, dit vereist compassie

en inbeeldingsvermogen. Compassie is hard werken.

Maar het is het werk dat de moeite waard is.

Luisteren is hard werken.

Maar het is het werk dat de moeite waard is.

Dus deze Occupy beweging moet leren

te luisteren naar andere gezichtspunten,

om het inlevingsvermogen weer te vergroten.

Deze beweging gaat winnen, omdat het niet hiërarchisch is.

Je kunt het niet opnemen tegen hiërarchie met hiërarchie.

Je moet hiërarchie ontmoeten/aanpakken met creativiteit.

De vijand van creativiteit is boosheid.

Als je boos bent, ben je niet creatief.

Omdat je dan denkt dat jij gelijk hebt, en zij ongelijk.

De 1% verdienen onze haat niet, ze verdienen onze compassie.

Onze haat zal ons opbranden.

Dus wat we tot nu toe bereikt hebben,

is een ruimte waar we vertragen.

Het is te vroeg om eisen te stellen. In plaats daarvan moeten we stoppen,

en wachten, zodat onze collectieve verbeelding, samen kan komen

en een manier van leven kan uitspreken, gebaseerd op de waarden,

van onderlinge afhankelijkheid, van compassie, van diversiteit, en niet boosheid.

Als je boos bent, doe niks, zeg niks, ga een stukje wandelen,

kom op adem, beoefen yoga. Als yoga niet je ding is, drink een biertje.

Kom op adem. Maar doe niks!

Onderzoek je gevoelens, en daarin zul je je creativiteit ontmoeten.

Maar trek geen onzichtbaar, idealistisch, Gandhi-schild op.

Als het te filosofisch wordt, krijgt het niks gedaan.

Boosheid is niet slecht, je kan het momentum van je boosheid gebruiken.

Omdat de energie van je boosheid, dingen gedaan krijgt.

Maar dat werkt alleen als het is samengesmolten met creativiteit.

Dus we hebben de momentum van de boosheid wel nodig,

omdat de volgende fase van deze beweging het demonstreren is,

van het samen komen van onze meningen, en andere meningen

boosheid zich aandient.

En wij moeten laten zien, dat we die boosheid kunnen ontmoeten, en andere meningen, met creativiteit.

En die creativiteit gaat onze waarden laten zien.

Dit gaat niet over het stellen van eisen.

Het gaat om het maken van een ruimte, voor fantasie, en dat hebben we bereikt.

Gisteravond was ik hier, toen een jonge vrouw overleed.

Dat is tragisch, maar maak aub geen symbool van haar.

Ze is geen metafoor. Het kamperen hier is geen metafoor.

Het is geen filosofie. Het gaan om mens-zijn.

Wat we nodig hebben, is mens zijn.

We willen dat de 1% we menselijk wordt.

Dat ze weer mens worden.

Om mens te blijven.

Toen Boeddha begon met het bouwen van een gemeenschap,

vertelde hij hen om gewaden te dragen.

En om die gewaden te maken van weggegooid materiaal.

Als het materiaal was opgegeten door ratten,

als het materiaal is weggegooid, moet je dat

gebruiken om er gewaden van te maken.

Of je de Boeddha leuk vindt of niet, dit is een geweldige oefening.

Om dat was is afgestoten in je hart te brengen.

Als er diversiteit is, moeten we delen van onze gemeenschap omarmen, die afgestoten zijn.

Om dat er mensen zijn, die wij als afval behandelen.

Er zijn delen van het ecosysteem, dat wij behandelen als afval.

Er zijn delen in onszelf, dat wij als afval behandelen.

En we moeten deze stukken, die we in hokjes gedaan hebben,

in deze ruimte brengen.

Zo ontstaat fantasie en zo gaan we winnen.

Het is niet filosofisch, het is niet ideologisch,

het gaat erom eenvoudig leven te laten zien, te demonstreren.

Onderlinge afhankelijkheid. Weten hoe je zorgt voor je boosheid.

Niet boosheid ontmoeten met boosheid. Is dit mogelijk?

Wij laten het zien! De media weten niet hoe ze dat moeten verslaan.

Omdat de media eisen en geweld nodig heeft.

En wij zullen ze geen eisen of geweld geven.

We geven ze geen eisen, want we spreken een veel grotere droom uit.

We geven ze geen geweld, want we zorgen voor onze boosheid.

Zij die hier wonen, zij die dit ondersteunen, je hebt een grote verantwoordelijkheid.

Om vrede-makers te worden. Niet de absurde term: vrede-bewaker.

Interne vrede maken , en externe vrede maken.

Daarom is dit een spirituele beweging.

We creeëren een nieuw soort leger. Vrede maken.

Interne en externe vrede maken we simultaan.

Het is de toekomst van het leger,

om vrede te maken in alle richtingen.

Dat laten wij zien. We hoeven dat niet uit te spreken met lijstjes en eisen.

We moeten het laten zien. Wees niet bang om het over liefde te hebben.

Wees niet bang om te praten over vriendelijkheid.

Als we iets verliezen, al we iemand verliezen waarvan we houden,

als we klaar zijn met een uitademing,

als we een paradigma verliezen,

zijn wel altijd zo snel met het vinden van een nieuwe liefde.

Een nieuw paradigma, en het werkt nooit.

Nou ja, one-night-stands zijn wel leuk,

maar het houdt geen stand, omdat het te snel gaat.

En als we het laten gaan, en op de rem gaan staan,

moeten we een leegte laten zijn.

En in die leegte, kunnen we verhelderen, fantaseren over

en de zaadjes planten voor, een andere manier van leven.

Dus voel je niet onder druk gezet, om eisen op te stellen.

We moeten de leegte binnengaan, die alleen beschikbaar is

als we aan de rem trekken.

Als we in ons lichaam, en in dit kamp laten zien

dat deze beweging georganiseerd is. Het heeft structuur.

Je kan structuur hebben, zonder hiërarchie.

Je kunt structuur en creativiteit hebben, zonder onderdrukking,

zonder seksisme, zonder klasses. Dat laten we zien.

Maar het is pijnlijk, en waar ik me zorgen over maak,

is dat je hier weggaat en vergeet dat deze beweging dit park overstijgt.

Vandaag Occupy is in 1980 steden. Het is veel groter dan dit.

Dank jullie wel, voor het luisteren naar mij.

Ik ben naar veel Occupies geweest, en ze zijn allemaal verschillend.

Ze hebben allemaal problemen. Ze zijn allemaal aan het winnen.

Juist omdat ze problemen hebben, en het oplossen.

En dat is echt zwaar werk, maar het is het werk dat de moeite waard is.

Dank u.

[gejuich]