Wingham Rowan: Een nieuwe soort arbeidsmarkt

Veel mensen hebben een baan nodig met heel flexibele uren -- maar voor die mensen is het moeilijk om contact te leggen met de werkgevers die hen nodig hebben. Wingham Rowan werkt daaraan. Hij legt uit hoe de technologie achter de moderne financiële markten werkgevers kan helpen om werknemers aan te nemen voor kleine stukjes tijd.

Dit gaat over een verborgen hoekje
van de arbeidsmarkt:

de wereld van mensen
die ultraflexibel moeten werken,

als ze al kunnen werken.

Bijvoorbeeld iemand met een
chronische maar onvoorspelbare ziekte,

Bijvoorbeeld iemand met een
chronische maar onvoorspelbare ziekte,

of iemand die voor een afhankelijke
volwassene zorgt,

of een ouder met complexe nood aan kinderzorg.

Hun beschikbaarheid voor werk is misschien

"Een paar uur vandaag.

Misschien kan ik morgen werken,
maar ik weet het nog niet."

Voor deze mensen is het uitzonderlijk lastig

om het werk te vinden
dat ze vaak zo hard nodig hebben.

Dat is tragisch, want er zijn werkgevers

die pools van zeer flexibele
lokale mensen kunnen gebruiken

die ad hoc kunnen worden geboekt
als die persoon wil werken.

Stel je voor dat je een café uitbaat.

Het is midden in de ochtend.
De zaak zit vol.

Er komt een druk lunch-uur aan.

Als je twee paar extra handen zou hebben,
voor 90 minuten,

te beginnen over een uur,

zou je het doen, maar ze moeten betrouwbaar zijn
en weten hoe je café werkt.

Ze moeten beschikbaar zijn
tegen een goede prijs.

Je moet ze over een minuut kunnen boeken.

In realiteit is geen enkel recuteringsbureau bereid
om dat soort zaken te doen,

dus knoei je maar verder,
met te weinig personeel.

Het geldt voor cateraars, hoteliers, kleinhandelaars,

iedereen die die diensten levert
aan het publiek of aan bedrijven.

Allerlei organisaties kunnen deze groepen
van zeer flexibele mensen gebruiken,

misschien al zodra ze zijn geïntroduceerd.

Op dit niveau van arbeidsmarkt

heb je een markt
voor springuren nodig.

Dat bestaat.
Het werkt zo.

In het voorbeeld
zegt een distributiebedrijf:

we hebben een dringende bestelling
die we morgen het magazijn uit moeten krijgen.

Toon ons iedereen die beschikbaar is.

Het systeem vindt 31 arbeiders.

Iedereen op dit scherm is echt beschikbaar
op die specifieke uren morgen.

Ze kunnen allemaal tijdig worden gecontacteerd.

Ze hebben de voorwaarden bepaald
waartegen ze opdrachten aanvaarden.

Deze opdracht valt voor elke persoon
binnen al hun voorwaarden.

Het zou volledig wettelijk zijn
om deze opdracht te doen.

Ze zijn allemaal opgeleid
om werk in magazijnen te doen.

Je kan er zoveel selecteren als je wil.

Ze komen van verschillende agentschappen.

Het systeem heeft de prijs berekend
voor elke persoon voor deze opdracht.

Het monitort hun betrouwbaarheid.

De mensen bovenaan hebben hun betrouwbaarheid bewezen.

Zij zijn wellicht duurder.

Een andere kijk op deze groep lokale,
erg flexibele mensen:

dit is een marktonderzoeksbedrijf.

Het heeft 25 mensen opgeleid
in hoe je straatinterviews doet.

Volgende week willen ze een nieuwe campagne doen.

Ze bekijken hoeveel van de opgeleide mensen

elk uur van volgende week beschikbaar zijn.

Dan zullen ze beslissen
wanneer ze hun straatinterviews doen.

Kan je nog meer doen

vanuit deze hoek van de arbeidsmarkt?

Want vandaag zijn er zoveel mensen

met nood aan elke economische kans
die ze kunnen krijgen.

Laten we het persoonlijk maken.

Beeld je die jonge vrouw in --
basis van de economische piramide,

weinig kans om werk te vinden --

welke economische activiteit
zou zij theoretisch kunnen uitvoeren?

Misschien is ze bereid om af en toe wat te werken

in een callcenter, in een receptieruimte,
in een postkamer.

Ze wil misschien lokale diensten verlenen
in haar gemeenschap:

babysitten, pakjes afleveren, voor huisdieren zorgen.

Misschien heeft ze dingen die ze wil verhandelen

als ze ze niet nodig heeft.

Ze heeft misschien een sofabed in haar voorkamer
die ze wil verhuren.

Ze heeft misschien een fiets, een spelletjesconsole
die ze maar af en toe gebruikt.

Misschien denken jullie, als web-bewuste mensen:

jazeker, en dit is de tijd van
collaboratieve consumptie,

dus ze kan dit allemaal online doen.

Ze kan haar sofabed opgeven op Airbnb,

ze kan op TaskRabbit.com melden
dat ze boodschappen wil afleveren enzovoort.

Dit zijn goede sites, maar volgens mij
kunnen we een stap verder gaan.

De sleutel is een filosofie genaamd
'moderne markten voor iedereen'.

De markten zijn de jongste 20 jaar
onherkenbaar veranderd,

maar enkel voor organisaties
aan de top van de economie.

Als Wall Street-trader
vind je het vanzelfsprekend

dat je je financiële activa verkoopt
in een marktsysteem

dat in real time de meest winstgevende
kansen voor je uitzoekt,

om je order binnen de microseconde uit te voeren
binnen de grenzen die je stelde.

Het analyseert aanbod, vraag en prijs

en zegt je waar je volgende golf
van kansen vandaan komt.

Het beheert het tegenpartijrisico
op erg gesofisticeerde wijze.

Er zijn heel weinig vaste kosten.

Wat hebben we gewonnen
op de bodem van de economie

in markttermen, de jongste 20 jaar?

Het komt neer op zoekertjes met een zoekfunctie.

Vanwaar die kloof

tussen de ongelooflijk gesofisticeerde markten
aan de top van de economie

die meer en meer activiteit en middelen wegzuigen

uit de gewone economie
naar die zeldzame vorm van trading,

en wat wij, andere mensen, hebben?

Een moderne markt is meer dan een website.

Het is een web van aaneengeschakelde markten,

back offices, regimes van regelgeving,

verrekeningsmechanismen,
bronnen van liquiditeit enzovoort.

Als een Wall Street-trader 's ochtends komt werken,

maakt ze geen lijstje
voor elk afgeleid product
dat ze vandaag wil verhandelen,

om het op verschillende websites te posten

en te wachten op kandidaat-kopers

om mee te onderhandelen
over haar handelsvoorwaarden.

In de begindagen van de moderne markttechnologie

visten de financiële instellingen uit

hoe ze het beste konden maken van hun koopkracht,
hun backofficeprocessen,

hun relaties en hun netwerken

om vorm te geven aan deze nieuwe markten
die voor deze nieuwe activiteit zorgden.

Ze vroegen de overheid om een soepel
regelgevend kader,

en vaak kregen ze dat ook.

Maar door de hele economie

zijn er hulpmiddelen die ook méér
zouden kunnen halen

uit een nieuwe generatie markten,

in ons aller belang.

Die hulpmiddelen --

bijvoorbeeld mechanismen
die onze identiteit bewijzen,

de licentie-overheden

die weten wat elk van ons
wettelijk mag doen op elk moment,

de processen waardoor we
geschillen oplossen via officiële kanalen.

Deze mechanismen,
deze hulpmiddelen

komen niet van Craigslist of Gumtree of Yahoo,

ze worden gecontroleerd door de staat.

De beleidsmakers die er bovenopzitten,

denken volgens mij niet na over de manier
waarop ze kunnen gebruikt worden

om een nieuw markttijdperk te ondersteunen.

Zoals iedereen vinden de beleidsmakers
het vanzelfsprekend

dat moderne markten het voorrecht zijn

van organisaties die krachtig genoeg zijn
om ze voor zichzelf te maken.

Als we dat nu eens niet meer voetstoots aannamen.

Als de premier van Groot-Brittannië
of de president van de VS

of een andere leider van een ontwikkelde natie

nu eens wakker werd en bedacht:
"Ik zal nooit in staat zijn

om alle nodige banen te creëren
in het huidige klimaat.

Ik moet focussen op elke economische kans
die ik voor mijn burgers kan krijgen.

Daarom moeten ze toegang hebben
tot markten die bij de tijd zijn.

Hoe zorg ik daarvoor?"

Ik zie al wat geïrriteerde blikken.

Politici in een groot, complex,
gesofisticeerd IT-project?

Dat is vragen om problemen.

Niet noodzakelijk.

Er is een precedent voor een dienst
op basis van technologie

die door politici is opgestart in vele landen,

met groot succes:

de nationale loterij.

Neem Groot-Brittannië als voorbeeld.

Onze regering heeft de nationale loterij
niet ontworpen,

ze financiert ze niet, ze organiseert ze niet.

Ze heeft gewoon de Nationale Loterijwet
aangenomen, met dit resultaat.

Deze wet bepaalt hoe een nationale loterij eruitziet.

Het bepaalt een aantal voordelen
die alleen de staat aan de operatoren
kan toekennen.

Het bepaalt een aantal voordelen
die alleen de staat aan de operatoren
kan toekennen.

Het legt de operatoren verplichtingen op.

Wat de verspreiding van het gokken bij de massa betreft,

was dit een succes over de hele lijn.

Veronderstel dat ons doel is

om nieuwe economische activiteit te brengen
naar de basis van de piramide.

Kunnen we hetzelfde model gebruiken?

Volgens mij wel.

Veronderstel dat beleidsmakers
een faciliteit uitwerken.

We noemen ze Nationale e-Markten, afgekort NEM.

Zie het als een gereguleerde openbare dienst.

Ze staat gelijk met de watervoorziening
of het wegennetwerk.

Het is een reeks markten voor handel op laag niveau

die kan gebeuren via een persoon
of een klein bedrijf.

De overheid heeft voordelen

die ze aan deze markten kan toekennen.

Dat gaat over openbare gelden die via deze markten
worden besteed om lokale openbare diensten
te kopen.

Dat gaat over openbare gelden die via deze markten
worden besteed om lokale openbare diensten
te kopen.

Het gaat over de interface van deze markten

met de hoogste officiële kanalen in het land.

Het gaat om het verankeren van de rol
van de overheid als promotor van deze markten.

Het gaat om het dereguleren
van een aantal sectoren

zodat lokale mensen eraan kunnen deelnemen.

Taxiritten zouden een voorbeeld kunnen zijn.

Het gaat om aan die voordelen gekoppelde
verplichtingen voor de operatoren,

Het gaat om aan die voordelen gekoppelde
verplichtingen voor de operatoren,

waaronder uiteraard

dat de operatoren voor alles betalen,

ook voor de interface naar de openbare sector.

Beeld je in dat de operatoren hun winst halen

uit een markup-percentage op elke transactie.

Beeld je in dat er een concessie wordt verleend

voor bijvoorbeeld 15 jaar

waarin ze de winsten kunnen opstrijken.

Beeld je in dat alle deelnemende consortia horen

dat diegene met het laagste
markup-percentage per transactie

om de zaak te financieren,

de deal krijgt.

Dan treedt de overheid terug.

Dit is nu in handen van het consortium.

Ofwel gaan ze een hoop economische kansen ontsluiten

en op dat alles een percent krijgen,

ofwel zal het snel ineenstorten,

wat lastig is voor hun aandeelhouders.

De belastingbetaler heeft er niet echt last van.

Er zouden geen beperkingen zijn
op alternatieve markten.

Dit zou gewoon een extra keuze zijn

temidden van miljoenen internetfora.

Maar het zou helemaal anders kunnen zijn

want toegang tot faciliteiten
die door de staat zijn gesteund,

spoort dit consortium aan

om echt te investeren in de dienst.

Want ze hebben
een hele hoop kleine transacties nodig

om winst te maken.

Het gaat dus om sectoren als thuishaarverzorging,

verhuur van speelgoed, landbouwwerk,

verhuur van kleding,
thuisgeleverde maaltijden,

diensten voor toeristen, thuiszorg.

Dit zou een wereld zijn van heel kleine
maar heel goed geïnformeerde transacties

want de gegevens zullen
van de nationale e-markten komen.

Dit is een lokale persoon

die kan beslissen of ze
de babysitmarkt wil betreden.

Ze weten dat er kosten zijn
voor onderzoek en training

als ze die markt op willen.

Ze moeten interviews doen met plaatselijke ouders

die een pool van babysitters willen.

Is dat hun tijd waard?

Willen ze andere sectoren bekijken?

Moeten ze verhuizen naar een deel van het land
met een tekort aan babysitters?

Moeten ze verhuizen naar een deel van het land
met een tekort aan babysitters?

Deze gegevens kunnen routine worden.

Deze gegevens kunnen
door investeerders gebruikt worden.

Als er een tekort aan babysitters is
in delen van het land,

en het probleem is dat niemand
de onderzoeken en de training kan betalen,

kan een investeerder ervoor betalen

en kan het systeem een heffing afhouden
van de grotere inkomsten

voor de volgende twee jaar of zo.

Dit is een wereld van geatomiseerd kapitalisme.

Kleine transacties door kleine mensen,

maar goed geïnformeerd, veilig, gemakkelijk,
lage vaste kost, onmiddellijk.

Ruw onderzoek suggereert dat hierdoor

100 miljoen pond per dag
aan nieuwe economische activiteit kan vrijkomen

in een land als het VK.

Lijkt dat jullie onwaarschijnlijk?

Dat zeiden vele mensen ook over turbo trading

op de financiële beurzen 20 jaar geleden.

Onderschat de transformatieve kracht niet

van echt moderne markten.

Dankuwel.

(Applaus)