Angela Patton: Cezaevinde bir baba-kız dansı

Diva Kampı'nda, Angela Patton kızların babalarıyla iletişimde kalmalarını ve hayatlarının birbiriyle içiçe olmasını sağladı. Peki ya cezaevinde oldukları için kızlarının yanında olamayan babalar? Patton çok özel bir baba-kız dansının hikayesini anlatıyor. (TEDxWomen'da kaydedilmiştir.)

Kızlarımla oturuyordum

ve Joy şöyle dedi,

''Lanet olsun, keşke beni rahat bıraksa,

Babam, her zaman bana seslenir."

"Şanslısın, en azından sana sesleniyor", dedi Jasmine.

"Ben yıllarca babamdan haber alamadım."

O an, kızların babaları ile bağ kurmak için

bir yola ihtiyaç duyduklarını anlamıştım.

Kar amacı gütmeyen organizasyonum, Diva Kampı'nda

Afrika kökenli kızların kadınlığa geçiş yolculuğunda

onlara yardımcı olabilmek için

sürekli bu tip konuşmalar yaparız.

Bu kızların sadece

babalarını hayatlarına katmak için

bir yönteme ihtiyaçları vardı.

Ben de kızlara sordum,

"Diğer kızların babaları ile sağlıklı bir ilişki

geliştirmelerine nasıl yardım edebiliriz?"

''Hadi dans edelim,'' diye bağırdı bir kız

ve bütün kızlar onu hemen destekledi.

Hemen süslemeler ve davetiyeler, giyecekleri kıyafetler

ve babalarının giyebilecekleri ya da giyemeyecekleri şeyler

hakkında hayal kurmaya başladılar.

Gözlerimi kırpmadan olup bitmişti bile,

fakat eğer bu kızların hızlarını kesebilseydim bile,

bunu yapmazdım,

Çünkü onlarca yıl kızlarla çalışmalarımdan öğrendiğim şey

onların, kendilerinin neye ihtiyaç duyduklarını

zaten bildikleridir.

Bilgelik onların içinde yaşıyor.

Alt yapıya, akıl hocalarına ve kaynaklara,

sahip oldukları sürece

yalnız hayatta kalmak için değil, başarmak için de,

ihtiyaç duydukları şeyleri yapabilirler.

Böylece bir dans düzenledik,

kızlar ve babaları izdiham yarattılar.

Çok şıktılar.

Kibar davrandılar.

(Gülüşmeler)

Saçmaladılar.

Birbirlerine eşlik etmek gerçekten hoşlarına gitti.

Bu büyük bir başarıydı.

Ve kızlar bunu her yıl yapmaya karar verdiler.

Mevsimler değişti ve

tekrar dans etmek için plan yapma zamanı gelmişti,

Brianna adında bir kız konuştu

ve dedi ki,

"Babam dans etmeye gelemez

ve tüm bunlar beni üzüyor."

"Neden gelemez?" diye sordu kızlar.

"Çünkü o hapiste," diyerek cesurca itiraf etti.

"Peki, sadece bir gün için dışarı çıkamaz mı?" diye sordu kızlardan biri. (Gülüşmeler)

"'Kelepçelerle gelse?

Bu onun burada olmamasından daha da kötü."

O an kızlar için durumu kurtarıp

onların kahramanı olmak için

bir şans bulmuştum.

Bu nedenle, "Bununla ilgili ne yapmalıyız?" diye sordum.

"Her kızın dansı tecrübe etmesini istiyoruz, değil mi?"

Bu yüzden kızlar bir süre düşündüler,

ve bir kız şöyle bir öneride bulundu:

"Neden cezaevinde dans etmiyoruz?"

Kızların çoğu bunun olabileceğinden şüphe ettiler

ve "Deli misin?" dediler.

"Bir grup küçük kızın, babalarıyla birlikte

dans etmesine kim izin verecek? — (Kahkahalar)

— hem de Sünger Bob kıyafetleri içinde?"

Çünkü babalarına öyle diyorlardı.

"Kızlar, peki, peki," dedim.

"Sormazsanız asla bilemezsiniz."

Richmond şehri şerifine, kızların topluca imzaladığı

bir mektup yazıldı

ve kendisinin çok özel bir şerif olduğunu söylemeliyim

Benimle hemen irtibata geçti ve

aileleri içeri getirmek için her ne zaman fırsat olursa

kapısının daima açık olduğunu söyledi.

Çünkü tek bir şeyden emindi,

babaların çocuklarıyla bağlantıları olduğu zaman,

dönmeleri pek olası değildir.

Bunun üzerine,

16 tutuklu ve 18 kız davet edildi.

Kızlar en güzel kıyafetlerini giymişlerdi,

babalar da sarı mavi tulumlarının yerine

gömlek ve kravat giymişlerdi.

Kucaklaştılar.

Güzelce hazırlanmış tavuk ve balık yemeğini bölüştüler.

Birlikte güldüler.

Harikaydı.

Babalar ve kızları,

bir çoğunun bir süredir tecrübe bile etmediği

fiziksel bağlantı kurma

fırsatı buldular.

Babalar kızlarını oynatabileceği,

sandalyelerini çekerek

ellerini uzatıp onları dansa davet edebileceği bir mesafedeydiler.

Gardiyanlar bile ağladılar.

Fakat danstan sonra,

hepimiz fark ettik ki babalar yine hapiste olacaklardı.

Bu yüzden onları da yanına alabilecekleri

bir şey bulmalıydık.

Bunun üzerine Flip kameraları getirdik

ve onlara flip cameraları gösterdik

birbirleriyle görüştürdük,

mesajlarını ve düşüncelerini ilettiler.

Bu, birbirlerini özlediklerinde,

ve kopuk hissettiklerinde kullanabilecekleri

bir mihenktaşı olacaktı,

bu görüntü sayesinde yeniden iletişime geçeceklerdi.

Kızlardan birinin kamerada babasının gözlerine bakıp

''Babacığım, bana baktığında ne görüyorsun?''

demesini hiç unutmayacağım.

Çünkü babalarımız bizim aynalarımızdır,

onlardan yansırız.

Nasıl bir adamı hakettiğimize karar verdiğimizde

ve hayatımızın geri kalanını merak ettiğimizde onlara bakarız.

Bunu çok iyi biliyorum,

çünkü ben de o şanslı kızlardan biriydim.

Hayatım boyunca babam

hep yanımdaydı.

Bugün bile burada.

(Alkışlar)

Ve bu yüzden bu kızların babalarıyla

aralarında bir bağlarının olması

benim için inanılmaz önemli,

özellikle demir kapılar ve dikenli tellerle

ayrılmış olanlar.

Kalplerinde ağır sorular taşıyan

kızların bu soruları babalarına sorabilmelerini

sağlayan bir platform oluşturduk

ve babalara cevap verme özgürlüğünü kazandırdık.

Çünkü biliyoruz ki babalar kafalarında

şu düşünceyle birlikte ayrılıyorlar:

"Dünya için nasıl bir kadın yetiştiriyorum?"

Çünkü bir babanın kilit altında olması

onun kızının hayatının dışında kalması

demek değildir.

(Alkışlar)