Cameron Russell: Görünüş her şey değildir. İnanın, ben bir modelim.

Cameron Russell "genetik loto" kazandığını itiraf ediyor: o uzun, güzel bir iç çamaşırı modeli. Ama onu görünüşüyle yargılamayın! Bu korkusuz konuşmada, 16'sında ona oldukça baştan çıkarıcı gelen işine alaycı bir bakışla yaklaşıyor. (TEDxMidAtlantic'te filme alınmıştır.)

Merhaba, adım Cameron Russell

ve kısa bir süre önce

bir modeldim.

Aslında, 10 yıldır.

Şu an burada rahatsız edici bir gerginlik

hissediyorum

çünkü bu elbiseyi giymemeliydim. (Gülüşmeler)

Neyse ki yedek kıyafet getirdim.

Bu TED sahnesinde gerçekleşen ilk kostüm değişikliği

bu yüzden, bence buna şahitlik ettiğiniz için şanslısınız.

Eğer geldiğimde bazı kadınlar gerçekten dehşete düştülerse

bunu bana şimdi söylemek zorunda değilsiniz, bunu daha sonra Twitter'da zaten göreceğim.

(Gülüşmeler)

Aynı zamanda şunu belirtmek isterim ki

benim hakkımdaki düşüncelerinizi 10 saniye gibi kısa bir sürede

değiştirebilme konusunda oldukça imtiyazlıyım.

Herkes bunu yapamaz

Bu topuklular oldukça rahatsız edici.

neyse ki onları giymeyeceğim.

En kötü kısmıysa bu kazağı kafamdan geçirecek olmam,

çünkü bu hepinizin bana güleceğiniz zaman,

bu yüzden lütfen kazak kafamdayken bir şey yapmayın.

Pekala.

Neden bunu yaptım?

Bu çok garipti.

Pekala,

umarım resimdeki kadar garip değildir.

İmaj etkilidir,

ama aynı zamanda yüzeyseldir.

Hakkımdaki düşüncelerinizi altı saniye içinde tamamen değiştirdim.

Ve bu resimde,

ki gerçek hayatta hiç erkek arkadaşım olmadı;

oldukça rahatsızdım ve fotoğrafçı

sırtımı eğmemi ve elimi o çocuğun

saçlarına koymamı söylüyordu.

Elbette ki, cerrahi operasyon,

veya iki gün önce iş için yapmış olduğum sahte bronzlaşma,

görünüşümüzün değişmesi için yapabileceğimiz çok az şey var

ve nasıl göründüğümüz; ister yüzeysel olsun ister sabit,

hayatımızda çok büyük bir etkiye sahip.

Bu yüzden bugün, benim için korkusuzluğun anlamı dürüst olmaktır.

Bu sahnedeyim çünkü ben bir modelim.

Bu sahnedeyim çünkü güzel ve beyaz bir kadınım

ve benim işimde, biz buna "seksi kız" deriz.

İnsanların bana her zaman sorduğu soruları cevaplayacağım,

ama dürüst bir şekilde.

İlk soru, nasıl model olduğum?

Her zaman sadece şunu söylerim, "Keşfedildim," ama bunun bir anlamı yok.

Model olmamın asıl yolu

kalıtsal bir loto kazanmam ve ben bir mirasın alıcısıyım

ve belki bu mirasın ne olduğunu merak ediyorsunuzdur.

Pekala, geçen birkaç yüzyıldır

biyolojik olarak hayran kalmaya programlanmış olduğumuz

güzelliği; sağlık, gençlik ve uyumdan ziyade

uzun, ince figürler olarak tanımladık

ve feminizm ile beyaz ten.

Bu benim için inşa edilmiş bir miras

ve bu benim paraya çevirdiğim bir miras.

Seyirciler arasında bu noktada şüphe duyan

birileri olduğunu biliyorum

ve belki "Ama, Naomi. Tyra. Joan Smalls. Liu Wen" diyecek

bazı moda tutkunları var.

Öncelikle, modellerle ilgili bilgim sizden fazla Çok etkileyici!

(Gülüşmeler)

Ama maalesef sizi bilgilendirmeliyim ki, 2007de

çok yaratıcı bir NYU Ph.D. öğrencisi

podyumdaki bütün modelleri saydı, işe alınan her bir modeli,

ve işe alınan 677 modelden

yalnızca 27'si ya da yüzde 4'ten daha azı beyaz değildi.

İnsanların bana sorduğu diğer bir soru ise

"Büyüdüğümde bir model olabilir miyim?"

İlk cevap, "Bilmiyorum, bu işi ben yapmıyorum."

Ama ikinci cevap, ki bu küçük kızlara gerçekten söylemek istediğim şeydir, "Neden?

Biliyor musunuz? Her şey olabilirsiniz.

Birleşik Devletlerin Başkanı olabilirsiniz,

veya bir sonraki internetin mucidi,

veya bir ninja göğüs kalp cerrahı ozan,

ki bu harika olurdu, çünkü siz ilk olabilirdiniz."

(Gülüşmeler)

Eğer, bu heyecan verici listenin ardından hala

"Hayır, hayır, Cameron, Ben model olmak istiyorum," diyorlarsa

o zaman şöyle derim, "Patronum ol."

Çünkü ben hiçbir şeyin sorumlusu değilim,

oysa sen Amerika Vogue'un baş editörü olabilirsin

ya da H&M'in CEO'su ya da gelecek Steven Meisel.

Büyüdüğünüzde model olmak istediğinizi söylemek

büyüdüğünüzde lotoyu kazanmak istediğinizi söylemekle aynı.

Bu kontrolünüzün dışındadır ve harikadır

ve bu bir kariyer yolu değildir.

Şimdi bunu,on yıllık birikmiş modellik bilgimle sizin için göstereceğim,

çünkü kalp ve göğüs cerrahlarının aksine,

şu an da burada ayrılabiliriz.

Eğer fotoğrafçı tam oradaysa

ve ışıkta tıpkı hoş bir HMI gibi oradaysa

ve müşteride "Cameron, yürüyüş pozu çekmek istiyoruz" diyorsa

işte o zaman bu bacak önce gider, hoş, uzun; bu kol geriye gider, bu kol öne

baş üç çeyreğe ve siz öne arkaya

sadece bunu yap ve sonra arkandaki hayali arkadaşına bakarsın,

300, 400, 500 kez (gülüşmeler)

Buna benzer bir şey. (Gülüşmeler)

Umarım, şu ortadakinden daha az garip görünecektir.

O da ne, Orada ne olmuş bilmiyorum.

Maalesef, siz okula gittikten sonra

ve bir özgeçmişiniz olduğunda, birkaç işin ardından

daha fazla bir şey söylemezsiniz.

bu yüzden siz Birleşik Devletler Başkanı olmak istediğinizi söylediğinizde

eğer özgeçmişinizde "10 yıllık iç çamaşırı modeli" yazılıysa

insanlar size gülerler.

İnsanların bana sürekli sorduğu diğer bir soruysa "tüm fotoğraflarla oynanıyor mu?"

Evet, oldukça fazla oynuyorlar

ama bu diğer olanların yanında küçük bir öğe

Bu çekindiğim ilk fotoğraf

üstelik ilk bikini giyişim

dahası henüz regli bile olmamıştım

Farkındayım fazla kişisel oldu ama

genç bir kızdım.

Bu birkaç ay öncesinde büyükannemle çekindiğim bir fotoğraftaki görünüşüm

Burada aynı gün bu çekim yapıldığında

Arkadaşımda benimle gelmek zorunda kalmıştı

Burada bir pijama partisinde, Fransız Vogue çekiminden birkaç gün önce

Burada futbol takımındayım ve bu da V dergisi pozum

İşte bugünkü halim

ve umarım şuan bu halimi görüyorsunuzdur

bunlar bana ait fotoğraflar değil

Bunlar kurgulanmış

ve bu kurgulama profesyonellerce yapılıyor

saç stilistleri, makyözler, fotoğrafçılar ve stilistler

tabii onların asistanları ve prodüksiyonlar

ve bunu onlar ortaya çıkarıyor. O gördüğünüz ben değilim.

İnsanların her zaman sorduğu diğer bir soru ise

"Bedava şeyler alıyor musun?"

Hiç giyme fırsatı bulamadığım 20 cm'lik topuklularım var

biraz önce giydiğim dışında,

oysa asıl bedava edindiğim şeyler

gerçek hayatta edindiklerim ve bunlar hakkında konuşmak sevilmez

Cambridge'de büyüdüm

ve bir gün bir mağazaya gittim, parayı unutmuşum

ve aldığım elbiseyi bana bedava verdiler.

Gençken arkadaşımla yolda gidiyoruz

ki o çok kötü bir sürücüdür, kırmızı ışıkta geçti ve tabii ki

polis bizi kenara çekti

ve tek yapmamız gereken "üzgünüm memur bey" demek oldu

sonra yolumuza devam ettik.

Bu bedava şeyleri sadece güzel olduğum için elde ettim

bunun kim olduğumla ilgisi yok. Kişilikleri için değil görünüşleri yüzünden

bedel ödeyen insanlar var.

Ben New York'ta yaşıyorum, geçen yıl

polis tarafından durdurulan ve aranan 140.000 gençten

yüzde 86'sı siyahi ve Latin kökenliydi.

üstelik büyük çoğunluğu genç adamlardı

New York'ta sadece 177.000 genç siyahi ve Latin kökenli yaşıyor

yani onlar için soru "polis durdurur mu?" değil

"Kaç kez durdurulurum" "Ne zaman durdurulurum?"dur.

Bu konuşma için araştırma yaparken

Birleşik Devletler'deki 13 yaş kızların

yüzde 53'ünün vücudunu sevmediğini

bu oranın 17 yaşına geldiklerinde yüzde 78'e yükseldiğini öğrendim.

İnsanların bana sordukları son soruysa:

"Model olmak nasıl bir duygu?"

Bence aradıkları cevap

"Eğer sıskaysan ve parlak saçlara sahipsen

çok mutlu ve fevkalade olursun."

Kulisteyken bir cevap veririz

ki bu düşündüklerini doğrular

"Seyehat etmek harika

yaratıcı, ilham verici, tutkulu insanlarla çalışmak inanılmaz"

Üstelik bunlar doğrudur ama bu hikayenin sadece bir yüzüdür

çünkü kamera önünde asla söylemediklerimiz

...söylemediklerim

şudur ki "kendime güvensizim."

Güvensizim, çünkü her gün nasıl göründüğümü

düşünmek zorundayım.

Eğer şunu merak ediyorsanız:

"Daha zayıf baldırlara ve daha ışıltılı saçlara sahip olursam, daha mutlu olur muyum?"

sadece bir grup modelle görüşün

çünkü onlar en zayıf baldırlara, en ışıltılı saçlara ve en klas kıyafetlere sahipler

ve muhtemelen gezegendeki fiziksel görünüşleri hakkında en güvensiz kadınlar onlar.

Bu yüzden bu konuşmayı hazırlarken, dengede,

dürüst bir etki bırakmak için çok zorlandım, çünkü bir yandan

buraya gelip "Bakın tüm bu fırsatları yararıma bir istiften edindiğimi"

söylemek konusunda rahatsızlık duydum.

üstelik bunu şu sözlerle devam ettirmek de rahatsızlık verici

"tüm bunlar beni her zaman mutlu etmiyor"

Ama en çok da

cinsiyet ve ırksal baskı mirasını ortaya dökmek zordu

çünkü ben haklardan en çok faydalananlardan biriyim.

Aynı zamanda burada olmaktan onur duyuyorum, mutluyum

ve gelmiş olmam harika

10, 20 ya da 30 yıl geçtikten ve kariyerimde daha fazla ajans olduktan sonra

çünkü o zaman ilk işimi nasıl edindiğimi anlatmam

ya da belki kolej parasını nasıl ödediğimi söylemem

ki şu an bunlar çok önemli görünüyorlar.

Eğer bu konuşma için paket servis varsa, umarım öyledir

kabullenmek konusunda daha rahat hissederiz

Hissettiğimiz başarılarımızda

ve başarısızlıklarımız da imajımız etkilidir.

Teşekkürler (Alkış)