Fahad Al-Attiya: Een land zonder water

Stel je een land voor met een overvloed aan energie -- olie en gas, zon, wind (en geld) -- maar met gebrek aan één element dat essentieel is voor het leven: water. Fahad Al-Attiya praat over de onverwachte manieren waarop Qatar, een kleine natie in het Midden-Oosten, haar watervoorraad produceert.

Salaam Alaikum.

Welkom in Doha.

Ik sta in voor de voedselveiligheid hier.

Dat is mijn job voor de komende twee jaar,

een masterplan ontwerpen

en het de 10 jaar erna implementeren

samen met vele andere mensen.

Maar eerst moet ik jullie mijn verhaal vertellen,

en dat van het land waar jullie vandaag zijn.

De meesten van jullie aten vandaag drie maaltijden

en dat zal wel zo blijven na dit evenement.

Hoe zag Qatar eruit in de jaren 40?

We waren met ongeveer 11.000.

Er was geen water, geen energie,
geen olie, geen auto's, niets daarvan.

De meeste mensen hier woonden

ofwel in kustdorpjes, vissers,

ofwel waren het nomaden die rondtrokken
met de omgeving, op zoek naar water.

Van de glamour die je vandaag ziet,
bestond er niets.

Geen steden zoals Doha, Dubai, Abu Dhabi,
Koeweit of Riyad.

Niet dat ze geen steden konden ontwikkelen.

Er waren geen middelen om ze te onderhouden.

Je ziet dat de levensverwachting ook kort was.

De meeste mensen stierven
rond hun vijftigste.

Over naar hoofdstuk twee:
het olietijdperk.

In 1939 werd olie ontdekt.

Helaas werd ze pas commercieel ontgonnen

na de Tweede Wereldoorlog.

Wat was het effect?

Het veranderde het uitzicht van dit land,
zoals je vandaag kan zien.

Al die mensen die rondtrokken in de woestijn --

op zoek naar water en voedsel,

terwijl ze hun vee hoedden --
gingen in steden wonen.

Misschien vind je dit raar,

maar in mijn familie zijn er verschillende accenten.

Het accent van mijn moeder verschilt sterk
van dat van mijn vader.

Toch zijn we maar met 300.000 mensen
in hetzelfde land.

Er zijn op dit moment 5 à 6 accenten in dit land.

Iemand zegt: "Hoezo? Hoe komt dat?"

Omdat we verspreid wonen.

We konden niet op één plek wonen
omdat er gewoon geen middelen waren.

Toen er middelen kwamen,
al was het dan olie,

gingen we technologieën bouwen

en mensen samenbrengen
omdat we concentratie nodig hadden.

Mensen leerden elkaar kennen.

We beseften dat er verschillende accenten waren.

Dat is hoofdstuk twee: het olietijdperk.

Over naar vandaag.

Dit is de skyline van Doha
die je wellicht het beste kent.

Bevolking vandaag?
1,7 miljoen mensen.

Bevolking vandaag?
1,7 miljoen mensen.

Op minder dan 60 jaar tijd.

De jongste 5 jaar is onze economie
gemiddeld met 15 procent gegroeid.

Onze levensverwachting nam toe tot 78 jaar.

Het waterverbruik steeg tot 430 liter.

Het is bij de hoogste ter wereld.

Van helemaal geen water

tot het hoogste waterverbruik,
meer dan elke andere natie.

Ik weet niet of dit een reactie was
op het watergebrek.

Wat is er interessant aan dit verhaal?

Het interessante is dat we blijven groeien

met 15 procent per jaar,
de afgelopen 5 jaar, zonder water.

Dat is historisch.

Hele steden werden weggeveegd
bij gebrek aan water.

In deze regio wordt geschiedenis geschreven.

Niet alleen doordat we steden bouwen,

het zijn steden met dromen en mensen
die wetenschapper, dokter willen worden.

Een mooi huis bouwen,
een architect engageren, een huis ontwerpen.

Deze mensen zijn er rotsvast van overtuigd
dat dit een leefbare plek is, wat vroeger niet zo was.

Uiteraard met gebruik van technologie.

In Brazilië valt er elk jaar
1.782 mm regen.

In Qatar 74, en toch hebben we die groeicijfers.

De vraag is hoe.

Hoe kunnen we dat overleven?

We hebben helemaal geen water.

Gewoon door die gigantische mammoetmachine
van de ontzilting.

Energie is hier cruciaal.
Dat veranderde alles.

Het is dat ding dat we oppompen,
waar we tonnen van verbranden,

en dat de meesten van jullie gebruikten
om naar Doha te komen.

Dat is ons meer,
als je het kan zien.

Dat is onze rivier.

Dat is hoe jullie water gebruiken en ervan genieten.

Dit is de best mogelijke technologie
voor deze regio: ontzilting.

Wat zijn de risico's?

Maak je je veel zorgen?

Als je naar de feiten op wereldschaal kijkt,

zal je zien dat je je zorgen moet maken.

De vraag stijgt,
de bevolking stijgt.

We zijn sinds enkele maanden
met 7 miljard.

Al die mensen hebben eten nodig.

Er zijn voorspellingen dat het er
tegen 2050 9 miljard zullen zijn.

Een land zonder water

moet zich zorgen maken over wat er
over de grenzen heen gebeurt.

Het dieet verandert ook.

Bij de overgang naar een hoger
sociaal-economisch niveau,

verandert ook het dieet.

Ze beginnen meer vlees te eten en zo.

Anderzijds zijn er dalende opbrengsten

door klimaatverandering
en andere factoren.

Iemand moet beseffen
wanneer de crisis voor de deur staat.

Dit is de situatie in Qatar,
voor wie het niet weet.

We hebben maar een waterreserve
voor 2 dagen.

We importeren 90 procent van ons voedsel.

We bewerken minder dan één procent
van ons land.

Onze kleine groep boeren

hebben hun landbouwactiviteiten moeten opgeven

door het beleid van vrije markt
en grote concurrentie.

Er zijn dus ook risico's.

Deze risico's hebben rechtstreekse impact
op deze natie en haar voortbestaan.

De vraag is of er een oplossing is.

Is er een duurzame oplossing?

Die is er inderdaad.

Deze afbeelding vat duizenden pagina's
technische documenten samen

waar we al twee jaar aan werken.

Eerst het water.

We weten heel goed -- dat toonde ik al --
dat we energie nodig hebben.

Welke soort energie zullen we nodig hebben?

Een uitputbare energiebron?
Fossiele brandstof?

Of moeten we iets anders gebruiken?

Hebben we een voordeel bij het gebruik
van een andere soort energie?

De meesten zullen wel weten dat dat zo is:
300 dagen zon.

We zullen die hernieuwbare energie
gebruiken om het benodigde water te produceren.

We gaan waarschijnlijk naar
1.800 megawatt aan zonnesystemen

om 3,5 miljoen kubieke meter water te produceren.

Dat is een hoop water.

Dat zal naar de boeren gaan,

die hun planten zullen kunnen water geven

en de maatschappij van voedsel
zullen kunnen voorzien.

Maar om de horizontale lijn te onderhouden --

dit zijn de projecten en systemen
die we zullen opleveren --

moeten we ook de verticale lijn ontwikkelen:

systeemonderhoud, onderwijs van hoog niveau,
onderzoek en ontwikkeling,

industrie, technologie om deze toepassingen
te maken, en tensotte markten.

Wat het allemaal mogelijk maakt,
is wetgeving, beleid en regelgeving.

We kunnen niet zonder.

Dit zijn onze plannen.

Over twee jaar is het plan hopelijk af

en kunnen we het implementeren.

Ons doel is een millenniumstad te zijn
zoals zovele andere steden:

Istanboel, Rome, Londen, Parijs,
Damascus, Caïro.

We zijn nog maar 60 jaar oud,
maar we willen eeuwig leven,

als stad,
in vrede.

Zeer veel dank.

(Applaus)