Φαχάντ Αλ Αττίγια: Μια χώρα χωρίς νερό

Φανταστείτε μια χώρα με άφθονες πηγές ενέργειας -- πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ηλιοφάνεια, ανέμους (και χρήματα) -- η οποία στερείται ένα απαραίτητο συστατικό της ζωής: το νερό. Ο μηχανικός υποδομών Φαχάντ Αλ Αττίγια μιλάει για τους απροσδόκητους τρόπους, που το μικρό έθνος του Κατάρ, χρησιμοποιεί για να δημιουργήσει τα δικά του αποθέματα σε νερό.

«Σαλάαμ αλέκουμ»

Καλώς ήλθατε στη Ντόχα.

Είμαι υπεύθυνος για τη διατροφική αυτάρκεια αυτής της χώρας.

Αυτή είναι η δουλειά μου για τα επόμενα δύο χρόνια,

να σχεδιάσω ένα ολοκληρωμένο πλάνο

και έπειτα για τα επόμενα δέκα χρόνια να το υλοποιήσω

φυσικά με τη βοήθεια πολλών άλλων ανθρώπων.

Αλλά, πρώτα, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία ιστορία, μία προσωπική ιστορία,

που σχετίζεται με αυτή τη χώρα στην οποία όλοι εσείς, βρίσκεστε εδώ απόψε.

Oι περισσότεροι από εσάς έχετε γευματίσει τρεις φορές σήμερα,

και πιθανώς να συνεχίσετε και μετά από αυτή την εκδήλωση.

Αυτά συμβαίνουν σήμερα, όμως πώς ήταν το Κατάρ τη δεκαετία του '40;

Εδώ, ζούσαμε περίπου 11.000 άνθρωποι.

Δεν υπήρχε καθόλου νερό και ενέργεια, καθόλου πετρέλαιο, κανένα αυτοκίνητο - τίποτα απ' όλα αυτά.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που ζούσαν εδώ,

είτε ζούσαν σε παράκτια χωριά, ψαρεύοντας,

είτε περιπλανιούνταν σε νομάδες στη γύρω περιοχή προσπαθώντας να βρουν νερό.

Δεν υπήρχε τίποτα από τη λάμψη που βλέπετε σήμερα.

Ούτε πόλεις όπως η Nτόχα, το Ντουμπάι, το Άμπου Ντάμπι, το Κουβέιτ, το Ριάντ υπήρχαν.

Η αιτία δεν ήταν ότι δεν μπορούσαν να σχηματίσουν πόλεις.

Δεν υπήρχαν πόροι.

Και όπως μπορείτε να δείτε το προσδόκιμο ζωής ήταν επίσης μικρό.

Οι περισσότεροι άνθρωποι ζούσαν περίπου μέχρι την ηλικία των 50 χρόνων.

Ας πάμε στο δεύτερο κεφάλαιο: Η εποχή του πετρελαίου.

Το 1939 ήταν η χρονιά που ανακαλύφθηκε το πετρέλαιο.

Αλλά, δυστυχώς, δεν το εκμεταλλεύονταν εμπορικά πλήρως

εώς και μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Τι προσέφερε όμως το πετρέλαιο;

Άλλαξε την όψη αυτής της χώρας, όπως μπορείτε να παρατηρήσετε σήμερα.

Επίσης, έκανε όλους αυτούς τους ανθρώπους που περιπλανιόντουσαν στην έρημο --

ψάχνοντας για νερό και τροφή

προσπαθώντας να φροντίσουν τα ζώα τους -- να αστικοποιηθούν.

Ίσως το βρίσκετε παράξενο,

αλλά στην οικογένειά μου έχουμε διαφορετικές προφορές.

Η προφορά της μητέρας μου, διαφέρει τόσο πολύ από αυτήν του πατέρα μου,

και είμαστε ένας πληθυσμός μόνο 300.000 ανθρώπων σε αυτή τη χώρα.

Υπάρχουν περίπου πέντε με έξι διαφορετικές προφορές σε αυτή τη χώρα.

Κάποιος μπορεί να απορεί: «Πώς; Πώς μπορεί να συμβαίνει αυτό;»

Επειδή ζούσαμε διασκορπισμένοι.

Δεν μπορούσαμε να ζήσουμε όλοι συγκεντρωμένοι, επειδή απλά δεν υπήρχαν καθόλου πόροι.

Όταν ανακαλύφθηκαν οι πόροι, το πετρέλαιο για παράδειγμα,

αρχίσαμε να κατασκευάζουμε αυτές τις ωραίες τεχνολογίες

και να φέρνουμε τους ανθρώπους πιο κοντά, κάτι που πραγματικά χρειαζόμασταν.

Οι άνθρωποι άρχισαν να γνωρίζονται μεταξύ τους.

Συνειδητοποιήσαμε ότι υπάρχουν διαφορές στην προφορά.

Αυτό ήταν το δεύτερο κεφάλαιο: Η εποχή του πετρελαίου.

Ας κοιτάξουμε το σήμερα.

Εδώ είναι μάλλον η διαχωριστική γραμμή, που οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε για τη Ντόχα.

Λοιπόν, ποιος είναι ο πληθυσμός σήμερα;

Είναι 1,7 εκατομμύρια άνθρωποι.

Αυτό έγινε σε λιγότερο από 60 χρόνια.

Ο μέσος όρος ανάπτυξης της οικονομίας μας, τα τελευταία πέντε χρόνια, ήταν 15%.

Το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε στα 78 χρόνια.

Η κατανάλωση νερού αυξήθηκε στα 430 λίτρα.

Αυτό το νούμερο είναι από τα υψηλότερα παγκοσμίως.

Ενώ δεν είχαμε καθόλου νερό,

φτάσαμε να καταναλώνουμε τη μεγαλύτερη ποσότητα, μεγαλύτερη από κάθε άλλο έθνος.

Δεν ξέρω εάν αυτό ήταν αντίδραση στην έλλειψη νερού.

Αλλά ποιο είναι το ενδιαφέρον στην ιστορία που σας είπα;

Το ενδιαφέρον μέρος είναι ότι συνεχίζουμε να αναπτυσσόμαστε

15% κάθε χρόνο, για τα τελευταία πέντε χρόνια, χωρίς νερό.

Αυτό είναι μοναδικό. Κάτι παρόμοιο δεν έχει ξαναγίνει στην ιστορία.

Πόλεις αφανίστηκαν ολοκληρωτικά εξαιτίας της έλλειψης νερού.

Σε αυτή την περιοχή δημιουργούμε ιστορία.

Δεν χτίζουμε απλά πόλεις,

αλλά πόλεις με όνειρα και ανθρώπους που επιθυμούν να γίνουν επιστήμονες, γιατροί.

Χτίσε μου ένα σπίτι, φέρε τον αρχιτέκτονα, σχεδίασε το σπίτι μου.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι πεισματάρηδες, γιατί έκαναν αυτό το μέρος κατοικήσιμο, όταν κάποτε δεν ήταν.

Αλλά, φυσικά, με τη βοήθεια της τεχνολογίας.

Η Βραζιλία έχει 1.782 χιλιοστά βροχόπτωσης το χρόνο.

Το Κατάρ έχει 74 και όμως έχουμε αυτά τα επίπεδα ανάπτυξης.

Η ερώτηση είναι, πώς.

Πώς θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε σε αυτήν την κατάσταση;

Ενώ δεν είχαμε καθόλου νερό.

Απλά, λόγω αυτού του γιγαντιαίου, πελώριου μηχανήματος αφαλάτωσης.

Η ενέργεια είναι ο κρίσιμος παράγοντας εδώ. Αυτή άλλαξε τα πάντα.

Είναι αυτό που αντλούμε από το έδαφος, που καίμε,

που ενδεχομένως οι περισσότεροι από εσας χρησιμοποιήσατε για να έρθετε στη Ντόχα.

Αυτό είναι η λίμνη μας, όπως καταλαβαίνετε.

Αυτό είναι το ποτάμι μας.

Αυτό είναι η αιτία που όλοι σας χρησιμοποιείτε και απολαμβάνετε το νερό.

Αυτό είναι η καλύτερη τεχνολογία που θα μπορούσε να έχει αυτή περιοχή: η αφαλάτωση.

Ποιοι είναι όμως οι κίνδυνοι;

Ανησυχείτε αρκετά;

Θα έλεγα -- ίσως αν κοιτάξετε τα παγκόσμια γεγονότα,

να συνειδητοποιήσετε -- φυσικά και πρέπει να ανησυχώ.

Υπάρχει αυξημένη ζήτηση, αυξανόμενος πληθυσμός.

Γίναμε επτά δισεκατομμύρια λίγους μήνες πριν.

Αυτός ο πληθυσμος απαιτεί, επίσης, φαγητό.

Οι προβλέψεις λένε ότι θα είμαστε εννέα δισεκατομμύρια μέχρι το 2050.

Έτσι, μια χώρα που δεν είχε νερό

πρέπει να ανησυχεί για αυτό που συμβαίνει πέρα από τα σύνορά της.

Οι διατροφικές συνήθειες, επίσης, αλλάζουν.

Ανεβαίνοντας κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο,

οι άνθρωποι αλλάζουν και τις διατροφικές τους συνήθειες.

Αρχίζουν να καταναλώνουν περισσότερο κρέας και ούτω καθ' εξής.

Από την άλλη, οι αποδόσεις μειώνονται

εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και άλλων παραγόντων.

Κάποιος πρέπει πραγματικά να συνειδητοποιήσει πότε θα συμβεί η κρίση.

Αυτή είναι η κατάσταση στο Κατάρ, για κάποιον που δε γνωρίζει.

Έχουμε μόνο δύο μέρες αποθέματος νερού.

Εισάγουμε το 90% του φαγητού μας

και καλλιεργούμε λιγότερο από το 1% της γης μας.

Οι λιγοστοί αγρότες που διαθέταμε,

άφησαν τη γεωργία,

λόγω της πολιτικής για άνοιγμα των αγορών και του έντονου ανταγωνισμού κτλ, κτλ.

Έτσι και εμείς αντιμετωπίζουμε κινδύνους.

Αυτοί οι κίνδυνοι επηρεάζουν άμεσα τη βιωσιμότητα και την εξέλιξη αυτού του έθνους.

Η ερώτηση είναι: υπάρχει λύση;

Υπάρχει βιώσιμη λύση;

Φυσικά υπάρχει.

Αυτή η διαφάνεια συνοψίζει χιλιάδες σελίδες τεχικών εγγράφων

τα οποία επεξεργαζόμαστε εδώ και δύο χρόνια.

Ας αρχίσουμε με το νερό.

Γνωρίζουμε πολύ καλα -- σας έδειξα και νωρίτερα -- ότι χρειαζόμαστε ενέργεια.

Αν όμως χρειαζόμαστε ενέργεια, τι είδους ενέργεια;

Εξαντλήσιμη ενέργεια; Ορυκτά καύσιμα;

Ή θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάτι άλλο;

Έχουμε το συγκριτικό πλεονέκτημα να χρησιμοποιήσουμε άλλο είδος ενέργειας;

Θεωρώ ότι οι περισσότεροι από εσάς πιστεύετε πως το έχουμε: 300 μέρες ηλιοφάνειας.

Θα χρησιμοποιούμε αυτή την ανανεώσιμη πηγή ενέργειας για να παράγουμε το νερό που χρειαζόμαστε.

Ενδεχομένως να τοποθετήσουμε ηλιακά συστήματα ισχύος 1.800 μεγαβάτ

για να παράγουμε 3,5 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού.

Και αυτό είναι αρκετό νερό.

Αυτό το νερό μπορεί στη συνέχεια να χρησιμοποιηθεί από τους αγρότες,

οι οποίοι θα μπορούν να ποτίζουν τα χωράφια τους

και έπειτα να προμηθεύουν την κοινωνία με φαγητό.

Αλλά προκειμένου να διατηρήσουμε την οριζόντια γραμμή

-- επειδή αυτά είναι τα έργα, αυτά είναι τα συστήματα που πρόκειται να παραδώσουμε --

πρέπει επίσης να δώσουμε έμφαση και στον κάθετο άξονα:

στη βιωσιμότητα των συστημάτων, στην εκπαίδευση υψηλού επιπέδου, στην έρευνα και την ανάπτυξη,

στη βιομηχανία, στις τεχνολογίες, κυρίως σε αυτές που έχουν πρακτική εφαρμογή και τέλος στις αγορές.

Αλλά αυτό που ενώνει όλο αυτό, που το τροφοδοτεί, είναι η νομοθεσία, οι πολιτικές, οι κανονισμοί.

Χωρίς αυτά δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

Οπότε, αυτό έχουμε σχεδιάσει να κάνουμε.

Μέσα σε δύο χρόνια ευελπιστούμε να έχουμε τελειώσει με το σχεδιασμό

και να προχωρήσουμε στην υλοποίηση.

Ο στόχος μας είναι να γίνουμε μια πόλη εκατομμυρίων, όπως άλλες:

Κωνσταντινούπολη, Ρώμη, Λονδίνο, Παρίσι, Δαμασκός, Κάιρο.

Είμαστε μόνο 60 χρόνων, αλλά θέλουμε να ζήσουμε για πάντα.

σαν πόλη, να ζήσουμε ειρηνικά.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)