Fahad Al-Attiya: Kraj bez wody

Wyobraź sobie kraj o ogromnych bogactwach: ropie, gazie ziemnym, sile promieni słonecznych i wiatru (i ogromnej ilości pieniędzy), który jednak pozbawiony jest najważniejszego: wody. Specjalista w dziedzinie infrastruktury, inż. Fahad Al-Attiya opowiada o sposobie, dzięki któremu Katar, niewielkie środkowowschodnie państwo, rozwiązuje problem deficytu wody.

Salaam alaikum.

Witajcie w Ad-Dausze.

Zajmuję się bezpieczeństwem żywnościowym mojego kraju.

Przez najbliższe dwa lata będę odpowiadać

za stworzenie ogólnego planu,

który przez następnych 10 lat będę wprowadzać w życie,

to już oczywiście we współpracy z wieloma innymi osobami.

Ale najpierw chcę wam opowiedzieć o historii tego kraju,
w którym wszyscy teraz jesteśmy,

która jest także moją historią.

Większość z was zjadła już dziś trzy posiłki.

I pewnie zje też coś po tym spotkaniu.

Jaki był Katar w latach '40?

Żyło tu około 11 tysięcy ludzi.

Nie było wody. Nie było elektryczności, ani ropy,
ani samochodów - nie było niczego.

Większość mieszkańców

albo żyła na wybrzeżu i zajmowała się rybołówstwem,

albo była nomadami i wędrowała ciągle
w poszukiwaniu wody.

Nie było nic, co przypominałoby ten dzisiejszy przepych.

Nie było miast takich jak dzisiejsza Ad-Dauha,
czy Dubaj, Abu Dhabi, Kuwejt czy Rijad.

To nie tak, że ówcześni mieszkańcy nie potrafili
zbudować miast.

Nie było ku temu środków.

I jak widac, średnia długośc życia była krótka.

Większośc ludzi umierała w wieku około 50 lat.

Przejdźmy więc do drugiego rozdziału: epoki ropy.

Złoża ropy zostały odkryte w 1939 roku.

Nie były jednak wtedy eksploatowane na dużą skalę -

to zaczęło się dopiero po II wojnie światowej.

Co nam dała eksploatacja ropy?

Całkowicie odmieniła oblicze tego kraju, czego efekt
dziś widzimy.

Skłoniła także tych wszystkich ludzi, którzy
wędrowali po pustyni,

szukających wody, jedzenia,

opiekujących się swoimi stadami - do osiedlenia się.

Może się wam to wydać dziwne,

ale w mojej rodzinie używa się kilku różnych akcentów.

Moja matka mówi z akcentem zupełnie innym niż mój ojciec,

a wszyscy jesteśmy członkami społeczeństwa,
które liczy zaledwie 300 tysięcy osób.

W tym kraju mówi się z pięcioma czy sześcioma
różnymi akcentami.

Ktoś może zapytać: "Ale jak to? Jak to możliwe?"

To dlatego, że żyliśmy rozproszeni.

Ludzie nie mogli żyć w dużych zbiorowościach,
bo zabrakłoby środków do życia.

Ale kiedy pojawiły się środki - czyli w naszym przypadku ropa,

zaczęliśmy inwestować w nowoczesne technologie

i ludzie zebrali się w jednym miejscu, bo taka była potrzeba.

Ludzie zaczęli się poznawać,

I odkryliśmy, że mówimy na kilka różnych sposobów.

To był rozdział drugi: epoka ropy.

A co dzieje się dzisiaj?

To widok Ad-Dauszy, który wszyscy pewnie kojarzycie.

Ile ludzi tu dziś mieszka?

Około 1,7 miliona.

A minęło zaledwie 60 lat.

Średni wzrost naszej gospodarki
w ostatnich 5 latach wynosił 15%,

średnia długość życia to teraz 78 lat,

średnie zużycie wody to 430 litrów.

To jedne z najwyższych wartości w skali świata.

Zdołaliśmy przejść z zupełnego braku wody

do zużywania jej w rekordkowych ilościach.

Nie wiem, czy to reakcja na brak wody.

Ale co jest najciekawsze w tej mojej opowieści?

To, że ciągle się rozwijamy.

15% wzrost co roku, przez ostatnich pięć lat,
w kraju bez wody.

To niezwykłe. Historia nie zna podobnego przypadku.

Miasta upadały przez brak wody.

Tak rodzi się historia tego regionu.

To nie tylko rozwój miast,

ale miast, w których mieszkają ludzie
ze swoimi marzeniami o karierze lekarza, naukowca.

Chcą budować ładne domy, sprowadzają architektów.

To nie było miejsce do życia - dziś ludzie są przekonani,
że chcą tu mieszkać.

Oczywiście, korzystając z możliwości, jakie daje technika.

W Brazylii spada rocznie 1782 mm deszczu.

W Katarze 74 mm, a rozwijamy się o wiele szybciej.

Pytanie brzmi: jak to możliwe?

Jak można tu przetrwać?

Przecież nie mamy wody.

Ratunkiem jest gigantyczna machina odsalania
wody morskiej.

Kluczowym czynnikiem jest energia - jej pojawienie się zmieniło sytuację.

To ta substancja, którą wydobywamy z głębi ziemi,
której tony zużywamy,

dzięki której większość z was dotarła do Ad-Dauszy.

To jest nasze jezioro,

nasza rzeka.

Wszyscy używacie tej wody i cieszycie się z niej.

Odsalanie to najlepsza możliwa technologia
dla tego regionu.

Ale jakie się z tym wiąże ryzyko?

Czy trzeba się czymś martwić?

Jeśli spojrzymy globalnie,

to tak, oczywiście, że jest się czym martwić.

Ciągle wzrasta zapotrzebowanie, wzrasta populacja.

Od kilku miesięcy jest nas już 7 miliardów.

I każdy z nas potrzebuje jedzenia.

A przewiduje się, że w 2050 będzie nas 9 miliardów.

Państwo, w którym brakuje wody,

musi zwracać baczną uwagę na to, co dzieje się
poza jego granicami.

Zmienia się nasza dieta.

Wraz ze wzrostem społeczno-ekonomicznym

zmienia się nasz sposób odżywiania.

Jemy coraz więcej mięsa, i tak dalej.

Z drugiej strony - zmniejszają się plony

za sprawą zmian klimatycznych i innych czynników.

Ktoś musi zdać sobie sprawę z tego,
że kiedyś nadejdzie kryzys.

Sytuacja w Katarze wygląda następująco:

mamy rezerwę wody na dwa dni.

Sprowadzamy 90% produktów spożywczych,

a tereny uprawne zajmują mniej niż 1% powierzchni kraju.

Wielu spośród tak nielicznych katarskich rolników

zostało pozbawionych swoich ziem uprawnych

w wyniku gospodarki wolnorynkowej i konkurencji, itd.

Mierzymy się więc z ryzykiem,

które wprost zagraża zrównoważonemu rozwojowi tego kraju.

Pytanie brzmi: czy można coś z tym zrobić?

Istnieje jakieś sensowne rozwiązanie?

Owszem, istnieje.

Ten wykres streszcza tysiące stron technicznej dokumentacji,

nad którą pracowaliśmy przez ostatnie dwa lata.

Zacznijmy od wody:

Dobrze wiemy - pokazałem wam to przed chwilą -
że potrzebna jest nam energia.

Ale jaka energia?

Ze źródeł wyczerpywalnych? Paliw kopalnych?

A może powinniśmy skorzystać z czegoś innego?

Czy Katar ma przewagę, jeśli chodzi o jakieś inne
źródło energii?

Być może już zgadliście, co takiego mamy:
300 słonecznych dni w roku.

Użyjemy więc tej niewyczerpywalnej energii,
by wytwarzać wodę, której potrzebujemy.

1800 megawatów uzyskanych z paneli słonecznych

wyprodukuje nam 3,5 miliona metrów sześciennych wody.

To bardzo dużo wody.

Tę wodę dostaną rolnicy,

będą więc w stanie nawadniać swoje uprawy,

i dzięki temu zaopatrzą w jedzenie cały kraj.

Ale żeby udało się to osiągnąć,

zrealizować te projekty, plany,

potrzebny będzie też rozwój na innym poziomie:

machina utrzymania tego systemu, edukacja
na wysokim poziomie, ośrodki badań i rozwoju.

Przemysł, technologie, ich zastosowanie i w końcu rynek.

Ale by to wszystko stało się możliwe, potrzebne są
ustalenia prawne.

Bez nich nic nie jesteśmy w stanie zdziałać.

Taki więc mamy plan:

W ciągu dwóch lat powinniśmy zakończyć etap planowania

i przejść do realizacji.

Naszym celem jest Tysiącletnie Miasto, jak wiele wokół:

Istambuł, Rzym, Londyn, Paryż, Damaszek, Kair.

Ad-Dausza ma tylko 60 lat, ale chcemy, by była wieczna.

Wieczne miasto, miasto pokoju.

Bardzo dziękuję.

(Brawa)