Ֆահադ Ալ-Աթիյա՝ Երկիր առանց ջրի

Պատկերացրեք մի երկիր էներգիայի ահռելի պաշարներով՝ նավթով և գազով, արևի և քամու էներգիայով (և փողով), բայց որտեղ բացակայում է կյանքը ապահովող մի շատ կարևոր գործոն` ջուր: Ենթակառուցվածքների ճարտարագետ Ֆահադ Ալ-Աթիյան պատմում է, թե ինչպիսի անհավանական միջոցներով է փոքրիկ մերձավորարևելյան պետությունն ստեղծում իր ջրային պաշարները:

Սալամ ալեյքում:

Բարի գալուստ Դոհա:

Իմ աշխատանքն է ապահովել այս երկիրը սննդով:

Իմ աշխատանքը մոտակա երկու տարվա ընթացքում լինելու է

նախագծել գլխավոր ծրագիր,

իսկ հետո հաջարդ տաս տարիների ընթացքում իրագործել այն

իհարկե նաև շատ այլ մարդկանց հետ:

Բայց սկզբում, ես պետք է խոսեմ մի պատմության մասին, որը իմ պատմությունն է

այն երկրի պատմության մասին, որտեղ դուք բոլորդ այսօր գտնվում եք:

Եվ իհարկե, ձեր մեծամասնությունն այսօր երեք անգամ ճաշել է,

և ամենայն հավանականությամբ կճաշեք նաև այս միջոցառումից հետո:

Բայց ավելի թեմային մոտ, ինչպիսի՞ն էր Կատարը 1940-ական թվականներին:

Այստեղ ապրում էր մոտ 11,000 մարդ:

Այստեղ չկար ջուր: Չկար ո՛չ էլեկտրոէներգիա, ո՛չ նավթ, ո՛չ մեքենաներ, ոչ մի բան թվարկվածից:

Այստեղ ապրող մարդկանց մեծամասնությունը

կամ ապրում էին առափնյա գյուղերում, զբաղվում ձկնորսությամբ,

կամ քոչվոր ցեղեր էին, որոնք անընդհատ տեղափոխվում էին անապատով` փորձելով ջուր հայթայթել:

Հետք անգամ չկար այն գեղեցկության, որը դուք այսօր տեսնում եք:

Չկային այն քաղաքները, որոնք դուք այսօր տեսնում եք` Դոհան, Աբու Դաբին, Քուվեյթը, Ռիադը:

Եվ դա նրանից չէր, որ մարդիկ չեն կարողանում քաղաքներ կառուցել:

Պարզապես չկային դրանց կառուցման համար անհրաժեշտ միջոցներ:

Ինչպես տեսնում եք, կյանքի տևողությունը նույնպես կարճ էր:

Մարդկանց մեծամասնությունը մահանում էր 50 տարեկանի մոտ:

Հիմա եկեք տեղափոխվենք երկրորդ մաս` նավթային դարաշրջան:

1939 թվականն էր, երբ հայտնաբերվեց նավթը:

Բայց դժբախտաբար դրա կոմերցիոն օգտագործումը

սկսվեց միայն երկրորդ Համաշխարհային պատերազմից հետո:

Եվ ի՞ նչ տեղի ունեցավ:

Նավթը փոխեց այս երկրի դեմքը, ինչպես դուք այսօր տեսնում եք:

Եվ այն մարդիկ, ովքեր քոչում էին անապատներով`

ջուր և սնունդ հայթայթելու համար,

ովքեր արածեցնում էին իրենց նախիրները, այդ մարդիկ դարձան քաղաքաբնակ:

Դուք կարող եք սա տարօրինակ համարել,

բայց իմ ընտանիքում մենք ունենք տարբեր բարբառներ:

Մայրս ունի բարբառ, որն այնքան տարբերվում է հորս բարբառից,

իսկ մենք պատկանում ենք 300,000 բնակիչ ունեցող նույն երկրին:

Հիմա մեր երկրում կան 5 կամ 6 բարբառներ:

Ոմանք կհարցնեն.«Ինչպե՞ ս կարող էր այդպես ստացվել»:

Պատճառն այն էր, որ մենք իրարից շատ անջատված ենք ապրել:

Մենք չէինք կարող ապրել մեկ միասնական համայնքում, և դա անհրաժեշտ միջոցների պակասի պատճառով էր:

Իսկ երբ միջոցները եկան, այն է նավթը,

մենք սկսեցինք կառուցել այս զարգացած տեխնոլոգիաները

և սկսեցինք համախմբվել, որովհետև մեզ բնակչության համակենտրոնացում էր անհրաժեշտ:

Մարդիկ սկսեցին իրար ճանաչել:

Եվ մենք հասկացանք, որ որոշ տարբերություններ կան մեր բարբառների միջև:

Դա երկրորդ նավթային դարաշրջանն էր:

Եկեք հիմա նայենք ներկային:

Հավանաբար ձեզանից շատերը այսպիսին գիտեն Դոհան:

Իսկ ինչքա՞ ն է այսօր բնակչության թիվը:

1.7 միլիոն մարդ:

Եվ սա ավելի քիչ քան 60 տարում:

Մեր տնտեսության միջին աճը վերջին 5 տարվա ընթացքում կազմում է մոտ 15 %:

Կյանքի միջին տևողությունը հասել է 78 տարեկանի:

Ջրի օգտագործումը հասել է 430 լիտրի:

Եվ սա ամենաբարձր ցուցանիշներից է աշխարհում:

Ջրի ի սպառ բացակայությունից

մինչև ջրի օգտագործման ամենաբարձր ցուցանիշը, ավելի բարձր քան ցանկացած այլ երկրի ցուցանիշ:

Ես չգիտեմ, միգուցե դա անցյալում ջրի բացակայության հետևանքն է:

Բայց ի՞նչն է հետաքրքիր իմ պատմածի մեջ:

Ամենահետաքրքիր փաստն այն է, որ մենք շարունակում ենք աճել

ամեն տարի 15%-ով վերջին 5 տարիների ընթացքում, և աճում ենք առանց ջրի պաշարների:

Սա պատմական փաստ է` այսպիսի բան երբեք տեղի չի ունեցել պատմության մեջ:

Քաղաքները ուղղակի ոչնչանում էին երկրի երեսից ջրի պակասի հետևանքով:

Այս տարածաշրջանում մենք կերտում ենք պատմությունը:

Մենք կառուցում ենք ոչ միայն քաղաքներ,

այլ երազանքի քաղաքներ և քաղաքներ, որտեղ մարդիկ ցանկանում են դառնալ գիտնականներ, բժիշկներ:

Կառուցել գեղեցիկ տներ, ճարտարապետ բերել, նախագծել իմ տունը:

Մարդիկ որոշումով լի են ապրել այնտեղ, որտեղ անցյալում հնարավոր չէր ապրել:

Բայց բնականաբար, տեխնոլոգիաների օգնությամբ:

Այսպես Բրազիլիայում 1.782 միլիմետր տարեկան տեղումներ են գալիս:

Կատարում` 74 մմ, և չնայած դրան մենք այսպիսի աճի ցուցանիշ ունենք:

Ինչպե՞ ս է այդպես ստացվում:

Ինչպե՞ս ենք մենք գոյատևում:

Չէ՞ որ մենք ընդհանրապես ջուր չունենք:

Պատասխանը շատ պարզ է` մի հսկա մեքենայի օգնությամբ, որը ջրի աղազերծում է կոչվում:

Այստեղ գլխավոր ուժը էներգիան է: Այն փոխեց ամեն ինչ:

Եվ այս ամենն այն սուբստանցիայի շնորհիվ, որը մենք քաշում ենք գետնից և վառում տոննաներով,

ձեզանից շատերը հավանաբար օգտագործել եք այն Դոհա գալիս:

Այսպիսով սա մեր լիճն է, եթե կարող եք տեսնել այն:

Սա մեր գետն է:

Ահա թե ինչպես դուք բոլորդ կարողանում օգտագործել ու վայելել մաքուր ջուրը:

Սա լավագույն տեխնոլոգիան է, որը երբևիցե կարող էր առաջանալ այս տարածաշրջանում` ջրի աղազերծումը:

Իսկ որո՞նք են ռիսկերը:

Դուք շա՞ տ եք անհանգստանում:

Ես կասեի, միգուցե եթե դուք նայեք գլոբալ փաստերին,

դուք կհասկանաք, որ մենք տեղ ունենք անհանգստանալու:

Աճող պահանջարկ կա, աճում է բնակչությունը:

Մի քանի ամիս առաջ մենք դարձանք արդեն 7 միլիարդ:

Եվ նրանց բոլորին սնունդ է անհրաժեշտ:

Կան կանխատեսումներ, որ 2050 թվականին մենք կլինենք արդեն 9 միլիարդ:

Այսպիսով երկիրը, որը չունի ջուր,

պետք է անհանգստանա այն մասին թե ինչ է կատարվում իր սահմաններից այն կողմ:

Փոխվում են նաև սննդի նկատմամբ նախասիրությունները:

Այն բանից հետո, երբ մենք հայտնվեցիքն սոցիալ-տնտեսական բարձր մակարդակի վրա,

մարդիկ սկսեցին այլ կերպ սնվել:

Նրանք սկսեցին շատ միս ուտել և այլն:

Մյուս կողմից ստացված բերքի անկում է նկատվում

կլիմայական փոփոխության և այլ գործոնների հետևանքով:

Այսպիսով, ինչ-որ մեկը պետք է գիտակցի, թե երբ տեղի կունենա ճգնաժամը:

Ովքեր դեռ չգիտեն, սա Կատարի ներկայիս վիճակն է:

Մենք ունենք ընդամենը 2 օրվա ջրային պաշարներ:

Մենք ներկրում ենք մեր սննդի 90%-ը,

իսկ մշակում մեր հողերի ընդամենը 1%-ը:

Այն սահմանափակ քանակությամբ ֆերմերները, որ կային,

ստիպված եղան թողնել իրենց ֆերմերային տնտեսությունները

ազատ շուկայական քաղաքականության, մեծ մրցակցային դաշտի պատճառով:

Այնպես որ ռիսկերն ակնհայտ են:

Եվ այս ռիսկերն ուղղակիորեն ազդում են մեր երկրի հետագա գոյատևման և ապագայի հարցերի վրա:

Հարցն այն է, արդյո՞ք լուծում կա սրան:

Արդյո՞ք կա կայուն և երկարատև լուծում:

Իհարկե կա:

Այս սլայդում դուք տեսնում եք տեխնիկական փաստաթղթերի հազարավոր էջեր,

որոնց վրա մենք աշխատել ենք վերջին 2 տարվա ընթացքում:

Եկեք սկսենք ջրից:

Այսպես մենք արդեն լավ գիտենք, ավելի վաղ ես ցույց տվեցի ձեզ, մենք էներգիայի կարիքն ունենք:

Իսկ ի՞նչ ձևի էներգիա է մեզ պետք:

Սպառվող ռեսուրսնե՞ր: Հանածո վառելի՞ք:

Թե՞ պետք է մի ուրիշ բան օգտագործենք:

Արդյո՞ք մենք ունենք էներգիայի ստացման համեմատական առավելություն:

Կարծում եմ, ձեզանից շատերը արդեն հասկացան, որ մենք ունենք համեմատական առավելություն՝ տարվա 300 արևային օրերը:

Եվ մենք կարող ենք օգտագործել այս վերականգնվող էներգիայի աղբյուրը ստանալու համար այն ջուրը, որն այսօր մեզ այդքան պետք է:

Եվ հավանաբար մենք կներդնենք արևից ստացված 1.800 մեգավատտ էներգիան,

աղազրկելու համար 3.5 միլիոն խորանարդ մետր ջուր:

Իսկ սա ջրի ահռելի քանակ է:

Այդ ջուրը այնուհետև կգնա ֆերմերներին,

իսկ ֆերմերները ի վիճակի կլինեն ջրել իրենց ցանքատարածությունները,

իսկ հետո նրանք կկարողանան հասարակությանն ապահովել սնունդով:

Բայց որպեսզի պահպանվի հորիզոնական գիծը,

որովհետեւ սրանք նախագծեր են, սրանք այն նախագծվող համակարգերն են, որ մենք առաքելու ենք,

մենք պետք է զարգացնենք նաև ուղղահայաց գիծը.

համակարգային աջակցությունը, որակյալ կրթությունը, ուսումնասիրություններն ու զարգացումը,

արտադրությունը, տեխնոլոգիաները, որպեսզի կարողանանք արտադրել այս տեխնոլոգիաները, և վերջապես շուկանները:

Բայց սրանցից յուրաքանչյուրի հիմքում ընկած են օրենսդրությունը ,քաղաքականությունը, կանոնակարգերը:

Դրանց բացակայության պայմաններում մենք ոչինչ չենք կարող անել:

Այսպիսով սա ենք մենք պատրաստվում անել:

Մենք հույս ունենք երկու տարվա ընթացքում ամբողջովին մշակել այս ծրագիրը,

և իհարկե կյանքի կոչել այն:

Մեր նպատակակետն է դառնալ հազարամյակների քաղաք, նման այլ հազարամյակներ ապրած քաղաքների՝

Ստամբուլին, Հռոմին, Լոնդոնին, Փարիզին, Դամասկոսին, Կահիրեին:

Մենք ընդամենը 60 տարեկան ենք, բայց մենք ուզում ենք ապրել հավիտենական կյանք,

ապրել խաղաղության մեջ:

Շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)